ตอนที่ 2 ฟังอย่างตั้งใจ

กู้อวิ๋นเหยายืนมือไพล่หลังมองพวกเขาก็ตื่นตระหนกวุ่นวายภายในเรือนแวบหนึ่งร่างบางก็เดินออกไป

กู้อวิ๋นเหยาเดินมาได้ครู่หนึ่งเธอก็หยุดเดิน ถือโอกาสในช่วงชุลมุนนี้เดินสำรวจจวนแม่ทัพเสียหน่อย เมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กสาวก็เดินเลี้ยวซ้ายออกไปทางภูเขาจำลอง

เมื่อเดินผ่านภูเขาจำลองมาก็พบว่า ด้านหลังมีน้ำตก น้ำตกนี้ไหลผ่านสวนดอกไม้ไหลลู่ลงไปยังสระบัวทางด้านหลังจวน ที่กู้อวิ๋นเหยาและกู้จิ้งหนิงตกลงไปเมื่อห้าวันก่อน

ที่ด้านซ้ายมือของสวนดอกไม้มีทางเดินเล็กๆแยกออกไปกู้อวิ๋นเหยาเดิมตามทางเดินไปสักพักก็พบว่า ด้านหน้ามีเรือนขนาดกลางอยู่หลังหนึ่ง

เรือนหลังนี้ดูร่มรื่นใช้เถาวัลย์ของกุหลาบเลื้อยเป็นกำแพง ด้านข้างเรือนมีต้นดอกท้อที่กำลังเบ่งบานส่งกลิ่นหอม กู้อวิ๋นเหยาเดินผ่านประตูรั้วเข้าไปก็พบว่า อีกด้านหนึ่งของเรือนเป็นต้นฝูหรง และเรือนหลังนี้ก็คือเรือนฝูหรง

กู้อวิ๋นเหยาเก็บดอกท้อที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา มองเรือนหลังนี้พลันภายในใจก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้างแต่ก็ไม่แน่ใจว่า ที่นี่เป็นเรือนของใคร "คุณหนูเจ้าคะในที่สุดก็หาคุณหนูเจอเสียที ตอนนี้ฮูหยินชราให้คนตามหาคุณหนูไปทั่วเลยค่ะ บอกให้คุณหนูไปขอโทษคุณหนูใหญ่ที่ห้องโถงค่ะ"

เสี่ยวซิ่ววิ่งหอบหายใจกล่าวพลางเสียงสั่นเครือ กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้ว เกือบตายเมื่อสักครู่แป๊บๆก็หายแล้วหรือ? ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองดอกท้อที่อยู่บนต้นครู่หนึ่งนางก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป

ระหว่างทางเสี่ยวซิ่วเองก็รู้สึกว่าคุณหนูของนางดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก นับตั้งแต่เรื่องเสื้อผ้า และการแต่งหน้าก่อนเลยเป็นอันดับแรก และไหนจะท่าทางสงบและเย็นชานั่นอีกหรือการตกน้ำเป็นไข้ในครั้งนี้จะทำให้คุณหนูของนางคิดได้แล้วจริงๆ

กู้อวิ๋นเหยาเดินมาถึงหน้าห้องโถงร่างบางก้าวเดินเข้าไปในประตูยังไม่ทันได้เข้าไปดีถ้วยน้ำชาพร้อมกับน้ำชาร้อนๆก็พุ่งเข้าใส่เธอ กู้อวิ๋นเหยาเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณแต่ก็ยังถูกชาร้อนกระเด็นใส่หัวไหล่ความร้อนทะลุผ้าที่ดูกึ่งเก่ากึงใหม่ทำให้คิ้วงามขมวดมุ่น

"นางเด็กเหลือขอเจ้ายังกล้าหลบอีกหรือ? ตระกูลกู้ของข้าทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงได้มีลูกหลานจิตใจเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ได้ พี่สาวแท้ๆเจ้ายังกล้าวางแผนเพื่อแย่งคู่หมั้นนางเจ้าเติบโตมาที่ชายแดนข้าไม่เคยตำหนิเจ้าที่กิริยามารยาทไม่ดี แต่สิ่งที่เจ้าทำในวันนี้หากข้าไม่ลงโทษเจ้าภายภาคหน้าก็คงต้องรอจัดงานศพพี่น้องในจวนของเจ้าแล้ว"

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วดวงตาหงส์ทอดมองไปยังเบื้องหน้าเห็นเพียงหญิงชราวัยหกสิบกว่าหอบหายใจด่าทอด้วยความโกรธเกรี้ยวใบหน้าอันชราของนางมีริ้วรอยเต็มไปหมดแต่ก็ไม่อาจปิดบังความงามสมัยยังสาวของนางได้ในความทรงจำหยิงชราผู้นี้ก็คือฮูหยินผู้เฒ่ากู้เป็นย่าของเจ้าของร่าง

นับตั้งแต่แม่ทัพกู้นำนางกลับมาที่จวนแม่ทัพและฝากฝังนางเอาไว้กับหญิงชราและฮูหยินใหญ่ทุกคนก็เหมือนจะดีกับนางแต่ลับหลังแม่ทัพกู้กลับไปที่ชายแดนย่าผู้นี้ก็ไม่สนใจนางอีกเลยอาจเป็นเพราะไม่มีความผูกพันธ์ใดๆจึงไม่ลงมาพูดคุยด้วย

ที่ผ่านมาแม้จะมีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นในจวนนางก็ปิดหูปิดตาข้างหนึ่งเท่านั้นแต่วันนี้กู้จิ้งหนิงเล่นใหญ่ถึงเพียงนี้นางไม่ลงก็คงจะแปลก กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยดวงตากวาดมองภายในห้องโถงในคราเดียวแล้วไปหยุดลงที่องค์ชายรองเย่เหว่ยหมิงแวบหนึ่ง

เย่เหว่ยหมิงชะงักไปเล็กน้อย มองกู้อวิ๋นเหยาที่แม้ใบหน้าจะยังขาวซีดอยู่แต่ดวงตาหงส์คู่นั้นกลับเปล่งประกายแปลกตาโดยเฉพายามที่สายตามองมากลับแฝงไปด้วยแววคมกริบ กู้อวิ๋นเหยาก่อนนี้แม้จะงดงามอยู่บ้างแต่ก็ถูกเครื่องประทินโฉมที่น่ารังเกียจหนาเตอะบดบังเอาไว้และดวงตาหงส์คู่นั้นก็ดูจืดจางไร้แรงดึงดูด

กู้จิ้งหนิงที่อ่อนแออยู่ในอ้อมกอดของฮูหยินใหญ่เห็นเย่เหว่ยหมิงจ้องมองกู้อวิ๋นเหยาอยู่เช่นนั้นพลันความรู้สึกไม่พอใจก็ผุดขึ้น ยิ่งเวลานี้กู้อวิ๋นเหยาไม่ได้ประทินโฉมหนาแน่นดังทุกวันทำให้ความงดงามของนางถูกเปิดเผยออกมาคิ้วของกู้จิ้งหนิงยิ่งผูกเป็นปม

เดิมทีกู้อวิ๋นเหยาก็เป็นคนงดงามมากอยู่แล้วผิวพรรณของนางแม้จะเติบโตมาจากกองทัพที่ชายแดนแต่กลับขาวเนียนและน่าสัมผัสราวกับหยก ดังนั้นตนจึงอาศัยความสัมพันธ์พี่น้องหลอกล่อนางให้แต่งกายด้วยสีสันฉูดฉาดประทินโฉมแน่นหนาราวกับคนบ้า และให้สาวใช้ของตนชื่นชมเสียหน่อยเติมคำพูดล่อหลอกบอกว่าองค์ชายรองชื่นชมความงามนางที่ประทินโฉมเช่นนั้น นางก็ไม่รอช้าที่จะทำตาม

แต่มาวันนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนางบ้าคนนี้กลับแข็งข้อไม่ยอมทำตามที่นางบอกเลยหนำซ้ำยังไล่นางออกจากเรือนอย่างไม่ไยดีตนเองถึงได้ลงแรงแขวนคอเพื่อฟ้องร้อง และในตอนนี้กู้อวิ๋นเหยายังได้เปิดเผยความงดงามบนใบหน้าต่อหน้าองค์ชายรองและคนในจวนอีก ดวงตาหงส์คู่นั้นทอประกายบวกกับใบหน้าที่งดงามมากอยู่แล้วทำให้ทุกคนในตอนนี้ต่างก็ต้องมองอย่างตกตะลึง

ความงดงามของกู้อวิ๋นเหยาทำให้ทุกคนตกตะลึงแต่พวกเขาก็รู้สึกตัวอย่างรวดเร็วสุดท้ายแล้วก็หลงเหลือเพียงสายตาดูถูกและรังเกียจ

กู้จิ้งหนิงขมวดคิ้ว กดความไม่พอใจเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงเครือ "น้องสาว..แค่กๆแค่กๆเจ้ามาแล้วก็เข้ามาเถอะพี่สาวจะขอความเมตตาให้กับเจ้าเอง"

กู้อวิ๋นเหยาละสายตาจากเย่เหว่ยหมิงไปยังกู้จิ้งหนิงที่เวลานี้นางช่างดูอ่อนแอและน่าสงสารยิ่งนักแล้วคิ้วงามก็ขมวด

ขอความเมตตา?

กู้อวิ๋นเหยารู้สึกขบขัน ร่างบางก้าวเดินเข้าไปด้านในห้องโถงท่ามกลางสายตาของคนในจวนที่มองมาด้วยความสับสนเล็กน้อย เดิมทีหากเป็นกู้อวิ๋นเหยาคนเดิมคงแต่งกายด้วยสีสันฉูดฉาดประทินโฉมจนน่ารังเกียจมาวนเวียนองค์ชายรองและปรนนิบัติกู้จิ้งหนิงราวทาสรับใช้แล้ว แต่วันนี้ตั้งแต่เช้าทุกคนในจวนไม่เห็นคุณหนูรองออกมาจากเรือนเลยแม้ว่าคุณหนูใหญ่จะไปตามถึงเรือนนางก็ไม่รู้พูดจาอะไรจนทำให้คุณหนูใหญ่ผู้แสนดีของพวกเขาน้อยเนื้อต่ำใจจนต้องแขวนคอตาย

"นางเด็กสารเลวยังไม่คุกเข่าอีก!" เมื่อเห็นกู้อวิ๋นเหยาเดินเข้ามาแล้วยังไม่สำนึกผิดฮูหยินชรากู้ก็กระแทกไม้เท้าด้วยความโกรธพร้อมกับตำหนิอย่างรุนแรง

กู้อวิ๋นเหยาดวงตาเรียบเฉยไม่มีความตื่นกลัวหรือสำนึกผิดใดๆ นางยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยถาม "ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ข้าขอถามข้าทำอะไรผิด?"

เดิมทีร่างเดิมก็เป็นเพียงบุตรสาวของหญิงป่าชายแดนไม่มีหัวนอนปลายเท้าตามที่พวกเขาด่านาง วันนี้จะเรียกหญิงชราว่าฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ก่อนนี้จะเรียกพวกเขาว่าท่านแม่ ท่านย่า พี่สาวอย่างสนิทใจโดยไม่สนคำคัดค้านของพวกเขาเลยก็เถอะ

ฮูหยินชราชี้ไม้เท้ามายังนางแล้วเอ่ย

"ดีจริงๆลูกหลานตระกูลกู้ที่ผ่านการอบรมสั่งสอนทุกคนล้วนคำนึงถึงชื่อเสียงวงศ์ตระกูล แต่เจ้าตั้งแต่เจ้าเข้ามาตระกูลกู้ก็ไม่เคยสงบสุข ช่างเป็นความอัปมงคงของวงศ์ตระกุลเสียจริง"

กู้อวิ๋นเหยาหรี่ตาลงมองท่านย่าผู้นี้อย่างเย็นชา

หญิงชราลุกขึ้นยืนช้าๆผมขาวโพลนที่ถูกม้วนขึ้นอย่างประณีตเรียบร้อยบวกกับดวงตาทั้งสองข้างที่เฉียบคมและเป็นประกายทำให้นางดูน่าเกรงขาม

กู้อวิ๋นเหยาถอนหายใจ เห็นแก่ความเพิกเฉยที่ผ่านมาตลอดเกือบสองปีของหญิงชรานางจะค่อยๆพูดแล้วกัน

กู้อวิ๋นเหยายกหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปยังหญิงชราอย่างเต็มตา นางยกมือขึ้นประสานพร้อมกับโน้มตัวลง เมื่อเห็นเด็กสาวทำเช่นนี้หญิงชราและคนภายในห้องโถงต่างก็ชะงักและงุนงง

"เห็นแก่ตลอดเกือบสองปีมานี้ฮูหยินผู้เฒ่ายังมีความเมตตาต่อหลานสาวผู้นี้อยู่บ้าง หลานสาวถือโอกาสนี้ขอบพระคุณท่านยิ่งนักเจ้าค่ะ"

หยิงชราผงะไปชั่วครู่ กู้จิ้งหนิงขมวดคิ้วมองกู้อวิ๋นเหยาด้วยความงุนงง ไม่พบนางสารเลวนี่เพียงสามวันจู่ๆก็เป็นคนรู้ความมีมารยาทขึ้นมามันเกิดอะไรขึ้น?

ฮูหยินใหญ่ที่โอบกอดกู้จิ้งหนิงอยู่นั้นนางเองก็จ้องมองกู้อวิ๋นเหยาด้วยความแปลกใจมากเช่นกัน นางเด็กโง่คนนี้ไม่ใช่ว่าน้ำเข้าหัวไปแล้วหรอกนะ สุดท้ายแล้วนางก็เก็บความแปลกใจนั้นเอาไว้แล้วกระแอมไอ

"เหยาเอ๋อวันนี้ภายในห้องโถงนี้ไม่ได้มีเพียงคนตระกูลกู้ที่ตรงนั้นยังมีองค์ชายรองเป็นแขกและอยู่ในเหตุการณ์อีกคน

วันนี้ที่ฮูหยินชราเรียกเจ้ามาส่วนหนึ่งก็เป็นพระประสงค์ขององค์ชายรองที่ต้องการให้เจ้าขอโทษหนิงเอ๋อและรับโทษสำนึกผิด

เดิมทีบุตรสาวอนุรังแกบุตรสาวสายตรงในเมืองหลวงแห่งนี้พูดออกไปก็จะทำให้ผู้คนรังเกียจและดูแคลนเจ้า พวกเราล้วนหวังดีต่อเจ้าอนาคตจะยังมีตระกูลดีดีมาสู่ขอเจ้าออกเรือน"

กู้อวิ๋นเหยากระพริบตามองฮูหยินใหญ่ด้วยความเย็นชานางไม่พูดอะไรทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีให้พวกเขาพูดให้จบสุดท้ายแล้วก็เป็นนางที่ต้องพูดให้ความยุติธรรมแก่เจ้าของร่างนี้

....