ตอนที่ 11 แชมพูสระผม

เมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้วเย่อู๋เฉินก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง

กู้อวิ๋นเหยากลอกตา "ทำเท่ห์อะไรประตูมีทำไมไม่ออกไป?"

พูดจบกู้อวิ๋นเหยาก็เดินเข้าไปด้านใน

จวนหลางหยาอ๋อง

เมื่อกลับมาถึงจวนเย่อู๋เฉินก็เดินเข้าห้องตำรา เขาเขียนจดหมายแล้วม้วนใส่ในปล้องขัดเงามีลวดลายงูใหญ่สีดำสลักอยู่

"อี้เสียน!"

หลังจากจัดการจดหมายเสร็จเขาก็เอ่ยเรียกคน ชั่วครู่ต่อมาอี้เสียนในชุดสีดำก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง "นายท่าน!"

"ติดต่อคนของเราที่แคว้นฉู่ ให้เขาส่งสิ่งนี้ไปให้ถึงคนผู้นั้น"

"ขอรับ!"

หลังจากอี้เสียนออกไปแล้ว อี้สือก็เอ่ยถาม "ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าคุณหนูรองกู้นาง..."

เย่อู๋เฉินกระพริบตา "ทำไมเจ้าคิดว่าข้าทำไม่ถูก?"

อี้สือสะดุ้งเขาคุกเข่าลง "ท่านอ๋องข้าน้อยไม่กล้าพะย่ะค่ะ"

"ลุกขึ้นมาเถอะ! เรื่องนี้ค่อยๆสืบแล้วกันแต่ว่า..เรื่องของวันพรุ่งนี้เร่งด่วนยิ่งนัก!"

อี้สือขมวดคิ้วด้วยความงุนงง พรุ่งนี้ท่านอ๋องมีเรื่องต้องไปจัดการหรือ? เหตุใดเขาถึงไม่รู้เรื่องเลย?

เขาตอบออกไป "พะย่ะค่ะ"

"อี้สือ พรุ่งนี้เช้าเจ้าให้พ่อบ้านเตรียมของที่เด็กสาวชอบมาหน่อย..แต่ว่าข้าเห็นนางชื่นชอบการขี่ม้านะ หรือจะหาม้าพยศสักตัวไปให้นางช่วยปราบดี

หรือเป็นโสม..ไม่สิข้ารู้แล้วนางจะรู้วิธีเลี้ยงสุนัขจิ้งจอกหางสั้นหรือไม่นะ เอาเป็นว่าไม่ต้องแล้ว คืนนี้ข้าจะเขียนวิธีบำรุงร่างกาย การดูแลสุนัขจิ้งจอกหางสั้นไปให้นาง!"

"_____" อี้สือ

ช้าวันถัดมา

กู้อวิ๋นเหยาหลังจากไปออกกำลังกายกลับมานางก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นางรู้แล้วว่าวันนี้ฮูหยินใหญ่นั่นจะหาคู่ครองให้กับนาง นางถือขวดแชมพูเดินออกไปจากเรือนไผ่แล้วตรงไปยังเรือนเมฆาพิสุทธิ์ของหญิงชรา

เช้าตรู่เช่นนี้แน่นอนว่าคนในจวนคงกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการประทินโฉมเลือกชุดกันอยู่ ก็ย่อมต้องเป็นเช่นนั้นเพราะคนสมัยนี้สตรีมีหน้าที่แค่แต่งหน้าแต่งตา เรียนดีดพิณ ท่องกวีเพื่อเอาใจสามีและมีลูกให้พวกเขา ดังนั้นในตอนที่กู้อวิ๋นเหยาเดินมาที่เรือนของฮูหยินชรานางจึงไม่พบผู้ใด

กู้อวิ๋นเหยาเดินมาถึงเรือนเมฆาพิสุทธิ์ที่อยู่ด้านซ้ายมือของลานใหญ่ ตรงข้ามกับเรือนของแม่ทัพกู้พอดี เมื่อมาถึงนางหยุดยืนอยู่นอกเรือนได้ยินเสียงของหญิงชราพูดคุยกับมามาเหวินก็รู้แล้วว่าหญิงชราได้ตื่นแล้ว

"ท่านย่าเจ้าคะเหยาเอ๋อมาทำความเคารพท่านย่าเจ้าค่ะ"

ด้านในเรือนมามาเหวินกำลังทำผมให้หญิงชรานางก็ชะงัก ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ยกมือขึ้นให้คนไปเปิดประตูเรือน สาวใช้ด้านในจึงเดินออกมานางยอบกายลงแล้วพูด

"เหล่าฮูหยินเชิญคุณหนูรองเข้ามาด้านในเจ้าค่ะ"

กู้อวิ๋นเหยาเดินเข้าไปในเรือน นางสังเกตุดูภายในเรือนเมฆาพิสุทธิ์หลังใหญ่โตนี้พลันคิ้วงามก็ขมวด หญิงชราแม้จะเป็นฮูหยินแก่ของจวนแต่เครื่องเรือนของนางนั้นมีไม่มาก ดูเรียบง่ายไม่หรูหราแต่ทุกอย่างกลับถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

"ลมอะไรหอบเจ้ามา"

ทันใดนั้นเสียงของฮูหยินชราก็ดังขึ้น กู้อวิ๋นเหยาหันกลับมานางยกยิ้มแล้วยอบกายลง "หลานสาวคารวะท่านย่าเจ้าค่ะ ขอให้ท่านย่าสุขภาพแข็งแรงอายุยื่นเจ้าค่ะ"

ในความทรงจำของเจ้าของร่าง นางไม่เคยมาที่เรือนเมฆาพิสุทธิ์เลยสักครั้ง เพราะฮูหยินผู้เฒ่าไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวาย

เมื่อเห็นกู้อวิ๋นเหยาหันมาฮูหยินชราก็ตกตะลึงไปเล็กไป เด็กสาวสวมชุดสีครามกระโปรงยาวที่มามาเหวินนำไปมอบให้เมื่อวันก่อน ผมของนางยาวสลวยถูกรวบไว้ครึ่งหนึ่งปักปิ่นหยกเพียงหนึ่งอันเท่านั้น บนใบหน้าของนางแม้ว่าจะไม่มีเครื่องประทินโฉมใดๆแต่ดวงตาคิ้วคางของนางนั้นกลับคมชัด ดูแล้วนางช่างงดงามมากจริงๆ

มามาเหวินเห็นกู้อวิ๋นเหยาสวมใส่ชุดที่ตนเลือกไปมาเคารพหญิงชรานางก็เอ่ยชม "ไม่คิดว่าคุณหนูรองจะสวมใส่ออกมาได้งดงามเพียงนี้นี่เป็นฮูหยินชราเป็นคนเลือกสรรให้ท่านเองกับมือเชียวนะเจ้าคะ"

เมื่อได้ยินมาม่าเหวินเอ่ยชมเช่นนั้นโดยไม่ลืมให้ความชอบแก่หญิงชรา ก็ทำให้หญิงชราพยักหน้าอย่างพึงใจ "เอาหล่ะเจ้าลุกขึ้นแล้วมานั่งรับสำรับกับคนแก่เสียหน่อย"

แม้น้ำเสียงจะฟังห่างเหินและเย็นชาแต่สีหน้าของนางกลับดูอบอุ่น มามาเหวินยิ้มให้กับกู้อวิ๋นเหยาแล้วจูงหญิงชราไปนั่งลงที่โต๊ะ กู้อวิ๋นเหยาก้ไม่เกรงใจนางกล่าวขอบคุณหญิงชราอย่างนอบน้อมแล้วเดินมานั่งลงตรงข้ามนาง

"ท่านย่าเจ้าคะ สองสามวันมานี้ข้าอยู่ที่เรือนว่างๆเลยลงมือทำยาสระผมเจ้าค่ะ หลานลองสระดูแล้วผมนุ่มลื่นมากได้ผลดีเยี่ยมเลยนำมาให้ท่านย่าสระผมดูเจ้าค่ะ"

หญิงชราขมวดคิ้ว เอ่ยถามด้วยความสงสัย "เอ๋...ไม่ใช่ว่าจ้าวเจี่ยวก็มีหรอกหรือเหตุใดถึงต้องใช้ยามาสระผมด้วยหล่ะ?"

..