บทที่ 1 อริเก่า [2]

ร่างบอบบางเดินเข้ามาในบริษัทของตัวเอง ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองเธอตลอดทาง

'หน้าคุ้น ๆ นะแก'

'นั่นสิ ใครอ่ะ? สวยจัง'

'คุ้น ๆ เหมือนลูกสาวท่านเจ้าสัวใหญ่รึเปล่าน่ะ'

'บ้า ลูกสาวท่านเจ้าสัวเรียนอยู่เมืองนอกไม่ใช่เหรอ?'

'หรือเด็กใหม่คุณธันย์?'

ประโยคสุดท้ายทำเอาพริมารินทร์หันขวับไปมองทันทีจนพนักงานหลบสายตาแทบไม่ทันก่อนจะรีบเดินแยกย้ายกันไป หญิงสาวกรอกตาก่อนจะเดินไปที่แผนกต้อนรับ

"ห้องท่านประธานอยู่ชั้นไหนคะ?"

"ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ไหมคะ?"

พนักงานถามพลางเปิดสมุดเพื่อดูรายชื่อแขกที่นัดเข้าบริษัทในวันนี้

"ไม่ได้นัดค่ะ"

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้าดิฉันคงไม่สามารถให้คุณขึ้นไปพบท่านประธานได้"

พริมารินทร์ถอนหายใจก่อนจะหยิบบัตรประชาชนขึ้นมายื่นให้พนักงานดู

"พริมารินทร์ ลีธะวณิชย์ นามสกุลคุ้น ๆ ไหมคะ? เพราะงั้นคงไม่ต้องนัดล่วงหน้าหรอกเนอะ"

หญิงสาวยิ้มหวานแต่ทำเอาพนักงานหญิงตัวเย็นวาบ

ปกติเธอไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างหรือชอบเบ่งนามสกุลใส่ใคร แต่บางเรื่องมันก็จำเป็นจริง ๆ

นี่มันบริษัทเธอแท้ ๆ ทำไมเธอต้องนัดล่วงหน้าเพื่อจะเข้าพบกับคนในบริษัทด้วยล่ะ?

"ขอประทานโทษด้วยค่ะ ดิฉันไม่รอบคอบเอง" พนักงานพูดอย่างรู้สึกผิด "ห้องท่านประธานอยู่ชั้นยี่สิบสามค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

พริมารินทร์ตอบกลับก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ นิ้วเรียวกดชั้นยี่สิบสาม ซึ่งเป็นชั้นบนสุดทันที

ประตูลิฟต์เปิดออกก่อนที่ผู้มาเยือนจะพบว่าทั้งชั้นเป็นเหมือนชั้นสำหรับประธานบริษัทเท่านั้น เพราะดูไม่มีแผนกอื่นเลย ทั้งชั้นตกแต่งเหมือนเป็นเพนท์เฮ้าส์หรูโดยมีห้องรับรองแขกขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า ถัดไปเป็นโต๊ะทำงานของเลขาฯ โดยมีห้องของท่านประธานอยู่ด้านหลัง

ว่าแต่...เลขาฯไปไหนกันล่ะ? ไม่ต้องมาคอยต้อนรับแขกของประธานหรืออย่างไรกัน?

พริมารินทร์ชะเง้อมองซ้ายขวาก็เห็นแค่ความเงียบ ไร้วี่แววของเลขาฯที่ควรจะอยู่ไม่ไกลจากหน้าห้องเจ้านาย หรือว่าจะไม่มีใครอยู่กันนะ?

แต่ถ้าธันย์ไม่อยู่ พนักงานข้างล่างก็ต้องบอกเธอสิ เดี๋ยวลองเข้าไปดูในห้องก่อนก็ได้มั้ง

หญิงสาวคิดพลางสาวเท้าเดินไปทางห้องที่ติดป้ายว่าประธานบริษัท ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปทันที

แต่แล้วก็ต้องตกใจตาค้าง เมื่อเห็นหญิงสาวผมบลอนด์ในชุดสูทกระโปรงสั้นนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ทั้งคู่กำลังนัวเนียกันอยู่อย่างสนุกสนานก่อนที่สายตาของหญิงสาวจะประสานเข้ากับสายตาของเธอ

"กรี๊ด!"

สาวผมบลอนด์หน้าลูกครึ่งร้องอย่างตกใจพลางลุกขึ้นยืน พยายามเอามือปกปิดเสื้อเชิ้ตรัดติ้วที่ถูกปลดกระดุมออกจนเห็นหน้าอกคัพที่ถูกอัพไซส์มาจนใหญ่สะบึม ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็มองหน้าเธออย่างตกใจเช่นกัน

"คุณเป็นใครเนี่ย?! เข้ามาได้ยังไง? ท่านประธานไม่มีนัดช่วงบ่ายนี้แล้วนะ!"

หญิงสาวร้องโวยวายขึ้นมา ดวงตาสวยมองเธอเรียบนิ่ง

"แล้วคุณล่ะ? เป็นเลขาฯประสาอะไร ทำไมไม่สแตนด์บายหน้าห้องท่านประธาน?"

"คุณเป็นใครไม่ทราบถึงมาจุ้นจ้านหน้าที่ของฉันน่ะ?!"

หญิงสาวคนนั้นพูดอย่างเอาเรื่อง พริมารินทร์กรอกตาบนก่อนจะมองไปที่ธันย์

"น้องพริม..."

ธันย์พึมพำชื่อเธอออกมาเสียงเบา เขาไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอพริมารินทร์อีกครั้งจริง ๆ

พริมารินทร์...คนที่เหมือนเป็นรักแรกในวัยเด็กของเขา...

"ท่านประธานรู้จักเหรอคะ?"

เลขาฯสาวทำหน้างง เธอมองธันย์สลับกับพริมารินทร์อย่างสับสน

"เอพริล นี่คุณพริมารินทร์ ลีธะวณิชย์ ลูกสาวท่านเจ้าสัวใหญ่"

ธันย์เดินมาทางพริมารินทร์พลางบอกเลขาฯ ทำเอาหญิงสาวคนนั้นหน้าซีดเผือดทันที

"ทีนี้ยังคิดว่าฉันจุ้นจ้านอยู่ไหมคะ?"

หญิงสาวส่งยิ้มเย็น ๆ ให้ ทำเอาผู้หญิงที่ชื่อเอพริลยกมือไหว้ตัวสั่น

"ข - - ขอโทษค่ะ คุณพริมารินทร์"

"ฉันนับถือความอยากก้าวหน้าในตำแหน่งของคุณนะคะ แต่ความก้าวหน้าควรจะมาจากการไต่เต้า ไม่ใช่เอาเต้าไต่..."

เธอพูดเสียงเรียบพลางมองเอพริลหัวจรดเท้า เอพริลหน้าแดงเพราะความอาย

"คุณออกไปก่อนไป"

ธันย์บอกเอพริล หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินออกไปทันที แต่พริมารินทร์เรียกดักไว้

"ถ้าออกไปแล้วก็เก็บของที่โต๊ะออกไปให้หมดเลยนะคะ ฉันไล่คุณออก"

พริมารินทร์บอก เอพริลมองหน้าธันย์ทันที

"ต - - แต่อำนาจไล่ดิฉันออก ควรจะเป็นของท่านประธาน..."

เอพริลพูดเสียงอ่อน หวังจะให้ธันย์ช่วยเธอในการค้านคำสั่งของพริมารินทร์ เจ้าของใบหน้าสวยหวานที่เปี่ยมไปด้วยรัศมีความมีอำนาจหันไปมองหน้าเขาอย่างกดดัน

"ว่าไงคะ ท่านประธาน?"

พริมารินทร์ใช้น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับกดดันธันย์อย่างหนัก ชายหนุ่มมองหน้าทั้งสองสลับกันก่อนจะถอนหายใจ

"ตามนั้นแหละเอพริล คุณไม่ต้องมาทำงานแล้ว"

ธันย์บอกทำเอาเอพริลกำมือแน่นอย่างขัดใจ เธอกระทืบเท้าออกจากห้องไปทันที ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

นี่เขายังไม่ได้ทดลองของใหม่อย่างยัยเอพริลเลยนะ ให้ตายสิ!