Chapter 6 พี่มีความสุข

Chapter 6

“เมื่อไหร่หลานจะกลับไทย”

“ผมยังไม่อยากกลับ”

“พ่อของหลานบริหารบริษัทคนเดียวนะเป็นหนึ่ง กลับไปกับย่านะ”

“ไม่ครับ” เป็นหนึ่งปฏิเสธเสียงแข็ง คุณย่านวลละออมองไปที่มีมี่ เธอหลบสายตาของนาง แล้วนั่งเงียบ

“เพราะอะไร?” น้ำเสียงกดต่ำ นัยน์ตาเรียวสวยมองอย่างดุดัน เป็นหนึ่งรู้ว่าคนเป็นย่ากำลังไม่พอใจ

“ผมยังอยากอยู่ญี่ปุ่น ถ้าอยากกลับ จะกลับเอง”

“ก็ได้” คำพูดของคนเป็นย่าทำให้เป็นหนึ่งแปลกใจไม่น้อย ปกติคุณย่าของเขาจะไม่ยอมอะไรง่าย ๆ แต่มันก็ดีแล้วล่ะ ที่ยอมจบทุกอย่าง “ตอนเย็นไปบ้านป้านุชนะ ไปกินข้าวกับย่าหน่อย ย่าคิดถึง”

“ครับ” เป็นหนึ่งพยักหน้า คุณย่านวลละออจึงพาปิยะนุชออกมาจากห้องของหลานชาย นางจะตามน้ำไปก่อน นางเคยจ้างนักสืบ ให้สืบข้อมูลเด็กคนนั้น มีมี่บ้านกำลังถังแตก เงินที่ใช้อยู่ก็มีแต่เงินของหลานชายนาง

จะให้นางอยู่เฉย ให้หลานชายโดนสูบเลือดสูบเนื้อ นางยอมไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้ นางต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

เป็นหนึ่งไปรับประทานอาหารที่บ้านคุณป้าปิยะนุช แม้จะไม่อยากไป แต่ก็ไม่อยากขัดคนเป็นย่า

“วันนี้ย่าพล่ากุ้งให้หนึ่งเลยนะ”

“ขอบคุณครับ” เป็นหนึ่งกล่าวขอบคุณ ในเมื่อคุณย่าตั้งใจทำอาหารให้เขารับประทาน เขาก็จะไม่ขัดเจตนารมย์ของท่าน

“คุณแม่มาญี่ปุ่นแบบนี้ เปรมไปช่วยดูแลได้เหรอคะ?” ปิยนุชเอ่ยถามพลางตักอาหารใส่จานให้สามีชาวญี่ปุ่น

“ตาเปรมน่ะ ไม่ได้มาช่วยดูแลไล่หรอกนะ แค่ดูแลธุรกิจส่งออกผลไม้แปรรูปก็เหนื่อยมากพอแล้ว ถ้ามาดูแลไร่ พี่ชายลูกคงได้ตายแน่ ไร่นวลละออ กันตาเป็นคนดูแล รายนั้นเขาเก่ง ดูแลได้ดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง ส่วนพวกคนงานในไร่ของเรา ก็มีแต่คนน่ารักพูดง่าย สั่งอะไรก็ทำ บางอย่างไม่ต้องสั่ง ถ้าเห็นว่าเป็นงานที่ต้องทำ ก็รีบทำโดยไม่ต้องให้บอก”

“แบบนี้ดีจังเลยค่ะ”

“จ้ะ ดีมาก”

“นุชเจอกันตาล่าสุดก็เมื่อหลายปีที่แล้ว ป่านนี้กันตาคงจะเป็นสาวสวย หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู”

“ใช่จ้ะ กันตาเป็นคนสวย แต่รายนั้นใช้ความสวยไม่เป็น สมัยเรียนมีหนุ่ม ๆ มาจีบหลายคน แต่ไม่เห็นสนใจใครสักคน”

“คงยังไม่มีใครถูกใจมั้งคะ” ปิยะนุชว่าแล้วยิ้มให้มารดา “แล้วตาหนึ่งไม่อยากกลับไทยเหรอ กันตาคิดถึงหนึ่งแย่แล้ว”

“ก็ยังไม่อยากกลับครับ ถ้าอยากกลับตอนไหน จะกลับเองครับ” เป็นหนึ่งเสียงเรียบ คุณย่านวลละออมองโทรศัพท์มือถือที่นักสืบส่งข้อมูลมาให้ เรื่องการถอนเงิน การใช้จ่ายเงินของเป็นหนึ่ง ใช้เยอะเกินตัว หนำซ้ำยังพามีมี่ไปซื้อของฉ่ำ

คุณนวลละอออยู่ญี่ปุ่นเกือบหนึ่งเดือนก็กลับประเทศไทย เป็นหนึ่งรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่ไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มให้กับคนเป็นย่า เขานอนกดโทรศัพท์อยู่บนเตียง ก่อนจะได้รับข้อความของแฟนสาว

“เราเลิกกันเถอะค่ะพี่หนึ่ง” มันเป็นข้อความสั้น ๆ แต่ทำให้หัวใจเป็นหนึ่งอยู่ไม่สุข ไม่ว่าจะโทรไปหามีมี่กี่ครั้ง เธอก็ไม่รับ มีแต่ส่งข้อความให้เขาเลิกยุ่ง ให้เขาตัดขาดกับเธอ

เป็นหนึ่งคิดวน ๆ เป็นพันหน เขาก็หาคำตอบของเรื่องนี้ไม่ได้ หรือว่าคุณย่าจะสร้างปัญหา แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะคุณย่าของเขา ไม่มีทีท่าว่าเกลียดหรือไม่พอใจในตัวมีมี่เลย

ที่สำคัญท่านกลับประเทศไทยก่อนที่มีมี่จะส่งข้อความมาบอกเลิกเขาตั้งหลายวัน ท่านคงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แน่

หลังจากที่คิดไม่ตก เป็นหนึ่งก็รีบขับรถที่คอนโดของมีมี่ แต่เพื่อนข้างห้องของเธอ บอกว่ามีมี่กลับประเทศไทยแล้ว

เขาส่งข้อความไปหามีมี่อีกหลายครั้ง คำตอบที่เขาได้ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เธอบอกว่าต้องการจบ เพราะเธอกับเขาสานต่อกันไม่ได้ ที่ผ่านมามันก็สานต่อกันได้ดีมาตลอด แล้วมันเพราะอะไรกัน ที่เธอเลือกที่จะทิ้งเขา

สุดท้ายความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จบลง มีมี่ทิ้งเขาและหายไปจากชีวิต เขาเองก็จำต้องจบ ต่างคนต่างดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป

เป็นหนึ่งตัดสินใจเรียนต่อปริญญาเอก แต่เรียนไปได้หนึ่งปี ป้าปิยะนุชก็โทรมาบอกข่าวร้าย บอกว่าบิดาของเขาถูกรถชนจนเป็นอัมพาต ทำให้เขาต้องบินกลับไทยอย่างเร่งด่วน

บริษัทของบิดาไม่มีใครดูแล ไหนจะโรงงานแปรรูปผลไม้นั่นอีก เขาจะต้องเป็นคนกลับไปสานต่อทุกอย่าง

รถหรูขับไปจอดสนิทที่ไร่นวลละออ ทันทีที่เท้าเหยียบลงบนพื้นดินของไร่ เป็นหนึ่งก็ยืดตัวเต็มความสูง เขามองไปที่บ้านทรงไทยหลังใหญ่ บ้านถูกต่อเติมไปบ้าง

แต่ที่ผิดแผกแปลกไปจากเดิมมาก ก็เห็นทีจะเป็นต้นไม้ระแวกบ้าน ที่มันสูงใหญ่ตั้งตระหง่าน ทำให้เกิดร่มเงาปกคลุม ร่มรื่นมากกว่าเดิม

“ป้าแต้มจ้ะ หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กให้กันตาหน่อยค่ะ” น้ำเสียงหวานใสดังขึ้นจากห้องด้านล่างของบ้าน ซึ่งถูกต่อเติมทำใหม่ เป็นห้องใหญ่ติดแอร์ มีกระจกบานเลื่อนบานใหญ่อยู่ด้านหน้า

“…” เป็นหนึ่งมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใคร ก็เลยหยิบผ้าขนหนูที่ตากเอาไว้ที่ราวผ้ายื่นให้

“ขอบคุณค่ะ” กันตาไม่ได้หันไปมอง พอเห็นผ้าขนหนูถูกยื่นให้ เธอก็รีบไปจุ่มน้ำแล้วบิดหมาด เช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อเปรม ที่จริงป้าแต้มมีหน้าที่ดูแลคุณพ่อ แต่วันนี้งานในไร่ไม่ได้มีมากมาย เธอก็เลยมาช่วยป้าแต้มดูแลผู้มีพระคุณ

“หนึ่ง” เปรมเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจ หลายปีที่ไม่เจอกัน ลูกชายของเขาโตเป็นหนุ่มหล่อ ใบหน้าคมเข้ม ร่างกายกำยำ สูงสง่า

“ผมกลับมาแล้วครับพ่อ” เป็นหนึ่งกราบแทบเท้าบิดา หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน ท่านผ่ายผอมลงไปมาก เขาแอบรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่ตัดสินใจอยู่ที่โน่น ไม่สนใจผู้ให้กำเนิดที่อยู่ทางนี้เลย

“ในที่สุดลูกก็กลับมา” เปรมยิ้มทั้งน้ำตา เป็นหนึ่งน้ำตาซึมรีบสวมกอดท่านเอาไว้

“ผมกลับมาแล้วครับพ่อ จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

“พ่อดีใจที่ได้ยินลูกพูดแบบนี้” เปรมยิ้ม ความหนักอึ้งที่เคยมีเต็มหัวใจ ได้คลี่คลายลงแล้ว เขาสบายใจขึ้นมาก และมีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อ อย่างน้อยบริษัทกับโรงงานก็คงมีคนดูแล “พ่อฝากบริษัทกับโรงงานแปรรูปผลไม้ของพ่อด้วยนะ มันคือสิ่งที่พ่อกับแม่สร้างมาด้วยกัน”

“ครับ” เป็นหนึ่งพยักหน้า บิดาเขาทุ่มเทเพื่อโรงงานกับบริษัทมาตลอดทั้งชีวิต ต่อจากนี้เขาจะสานต่อทุกอย่างแทนท่านเอง “ผมจะดูแลบริษัทกับโรงงานแปรรูปแทนพ่อเอง พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ”

“ขอบใจนะลูก”

กันตารีบออกมาจากห้อง ปล่อยให้สองพ่อลูกเขาได้พูดคุย ปรับความเข้าใจกัน วันนี้เป็นหนึ่งกลับจากญี่ปุ่น ต้องทำอาหารเพิ่มอีกสามสี่อย่าง เธอรีบเตรียมวัตถุดิบเพื่อทำอาหาร ล้างผัก ล้างกุ้ง หั่นหมูแล้วเอาไปหมักไว้

“จะไม่ทักทายพี่หน่อยเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น กันตาหันไปมองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ามองผักที่เธอกำลังเด็ด

“สวัสดีค่ะพี่เป็นหนึ่ง” เธอยกมือไหว้เขา

“พูดแค่นี้เหรอ?”

“กันตาไม่รู้จะพูดอะไร?” นั่นสิไม่รู้จะพูดอะไร

เป็นหนึ่งที่เคยสนิทกับเธอ ตอนนี้กลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม อาจจะด้วยอายุ ที่ต่างฝ่ายต่างโต อาจจะด้วยไม่ได้เจอกันนาน ทำให้เกิดความห่างเหิน

“ก็ถามพี่สิยัยบื้อ ว่าพี่อยู่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง?” เขายังเรียกเธอยัยบื้อเหมือนเดิม

“พี่มีความสุขจะตาย กันตารู้ค่ะ เพราะกันตาติดตามพี่ในไอจีตลอด”

“มันก็จริง อยู่ที่โน่นพี่มีความสุข แต่การได้กลับมาอยู่ที่บ้าน พี่ก็คงมีความสุขเหมือนกัน”