Chapter 5 ไม่ยอม

Chapter 5

“ไม่ต้องร้องนะกันตา พี่หนึ่งไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับมา” คนเป็นย่ากอดปลอบหลานสาว ที่เป็นหนึ่งจากไปเรียนที่ญี่ปุ่น ใจนางก็อดที่จะวูบโหวงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นหนึ่งไม่จากไป เรื่องมากมายจะต้องเกิดขึ้นแน่ ๆ

อายุยังไม่ถึงสิบแปด กลับทำเรื่องงามหน้า แม้จะรักหลานชายมากแค่ไหน ก็จำต้องตัดใจ ให้หลานชายไปเรียนที่อื่น

“กันตาต้องคิดถึงพี่หนึ่งมากแน่ ๆ ฮึก”

“พี่หนึ่งไปเรียนไม่กี่ปี ก็ต้องกลับมา เชื่อย่าสิ”

“ค่ะ” กันตาพยักหน้า มือเรียวเล็กปาดน้ำตาตัวเอง มองรถของป้าปิยะนุชที่แล่นออกไปจนลับตา

อาทิตย์ต่อมากันตาไปซื้อของที่ตลาดนัดแถวบ้าน พราวพิมลควงหนุ่มหล่อเดินเลือกซื้อของ หัวเราะต่อกระซิก

กันตาแปลกใจไม่น้อย พราวพิมลจบกับเป็นหนึ่งได้อาทิตย์เดียว แต่เจ้าหล่อนกลับทำใจได้ และหันไปควงพี่เนม ลูกเจ้นิ่มร้านหมู่กระทะมาซื้อของที่ตลาด

เป็นพราวพิมลนี่มันดีจริง ๆ มูฟออนได้รวดเร็ว ระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่นได้ วันที่กำนันประวิทย์มาคุยกับคุณย่านวลละออ กันตาแอบฟัง ทำให้รู้ว่าพราวพิมลประวัติเรื่องผู้ชายไม่ใช่ย่อย ไม่แปลกที่คุณย่าจะไม่ต้องการพราวพิมล จนใช้เงินแก้ปัญหา ให้ทุกอย่างมันจบ

“พี่เนมคะ ดูชุดนี้สิคะ โคตรสวย” พราวพิมลยกชุดสวยทาบตัว

“สวยจริง เหมาะกับน้องพราวมากเลย”

“พี่เนมซื้อให้น้องพราวหน่อยสิคะ”

“ได้สิครับ” เนมสายเปย์มีหรือจะไม่จัดให้

กันตามองทั้งสองเพียงครู่ก่อนจะรีบซื้อข้าวหมกไก่ เดินไปซื้อผักกับเนื้อหมู ซื้อสะโพกไก่ วันนี้คุณย่ากับเธอจะทำไก่ต้มโค้ก เมนูยอดฮิตให้คนงานได้กิน

“ตายแล้ว ฉันก็นึกว่าใคร น้องกันตานี่เอง” พราวพิมลกอดแล้วเบ้ปากใส่ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะทักทายอะไรคนบ้านนี้นักหรอก เธอเกลียดยายแก่แม่มดนวลละออ เธอก็พาลเกลียดทุกคนในไร่นี้

“ค่ะ พี่พราวมาซื้อเสื้อผ้าเหรอคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่าฉันมาเป็นคนใช้ซื้อของไปทำอาหารกับนังแก่นวลละออแบบเธอหรือไง?”

“อย่ามาลามปรามถึงคุณย่านะคะ”

“ทำไม? ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ นังเฒ่าแม่มด ฉันเกลียดที่สุด”

“เกลียดก็อย่ามายุ่งกัน อย่ามาพูดถึงกัน ต่างคนต่างอยู่” กันตาว่าแล้วถือตะกร้าของไปที่รถจักรยาน แล้วรีบปั่นกลับไร่ เธอไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับพราวพิมล เพราะต่อให้พูดไป คนบัวใต้ตมอย่างพราวพิมล ก็คงไม่มีวันเข้าใจ

“คุณกันตามาแล้ว” ลุงสาครรีบมาถือถุงข้าวของช่วย

“คุณย่าให้กันตาไปซื้อของที่ตลาดนัดมา วันนี้คุณย่ากับกันตาจะทำไก่ต้มโค้ก ให้ป้าแมวป้าแต้มมาช่วยกันตากับคุณย่าด้วยนะลุงสาคร”

“ได้ครับ”

———-

วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปอีกหลายปี เป็นหนึ่งเคยบอกว่าจะโทรหากันตาก็ไม่โทรมา หนำซ้ำยังเงียบหายเหมือนตายจาก เธอได้แต่เฝ้าติดตามเขาผ่านไอจี ทักไปหาเขาเขาก็ไม่เคยตอบ สุดท้าย เธอได้แต่ติดตามเขาอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้าทักไปอีก

จนกระทั่งเขาเปิดตัวคนรู้ใจชื่อมีมี่ ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนของกันตา มีมี่เคยได้รับทุนไปเรียนที่ญี่ปุ่น น่าจะได้เจอกับเป็นหนึ่งแล้วปลูกต้นรักกัน

กันตาไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เพื่อนกับเป็นหนึ่งได้เป็นแฟนกัน ส่วนเธอเรียนจบปริญญาตรีก็มาช่วยดูแลไร่ ดูแลบัญชี ไม่มีโอกาสได้ปลูกต้นรักกับใคร

ตั้งแต่เรียนจบเธอก็ไม่ได้ไปหาเพื่อนคนไหน เพื่อนของเธอที่ไปเรียนที่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ที่ยังมีพูดคุยอยู่บ้างก็เห็นจะเป็นเนเน่ เพราะเนเน่อยู่หมู่บ้านใกล้กัน

ปึง! กำปั้นถูกทุบลงที่โต๊ะอย่างแรง

“ไม่ได้ ย่าไม่ยอมแน่ ๆ” คุณนวลละออเสียงเข้ม กดโทรศัพท์โทรออกหาหลานชาย แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่รอบ เป็นหนึ่งก็ไม่เคยรับ

“ไม่ยอมอะไรเหรอคะ?” กันตาเอ่ยถามขณะวางจานอาหารลงบนโต๊ะ

“เปล่าหรอกจ้ะ ว่าแต่ถ้าย่าไม่อยู่ที่ไร่สักเดือน กันตาสามารถดูแลไร่ได้ไหม?”

“ได้ค่ะคุณย่า ว่าแต่คุณย่าจะไปไหนคะ?”

“ย่าว่าจะไปหาตาหนึ่ง ย่าคิดถึงตาหนึ่งน่ะ”

“ไปหาพี่หนึ่งที่ญี่ปุ่นเหรอคะ?”

“ใช่” คุณนวลละออพยักหน้า กันตาอยากไปด้วยใจจะขาด แต่คุณย่าให้เธอดูแลไร่แล้ว ถ้าขอไปด้วย เห็นทีจะดูไม่เหมาะ “เรียนจบเป็นปีแล้ว ไม่เห็นกลับมาสักที ย่าจะไปดูสิ ว่าทำไมถึงไม่ยอมกลับมา”

“ค่ะ” กันตาพยักหน้ารับคำ ก่อนจะรีบรับประทานอาหาร แล้วออกไปทำงานของตัวเอง

“คุณกันตาครับ พวกกล้วยแก่ ๆ กับพวกขนุน พุทรา นมสด สตอเบอรี่ ให้เอาใส่รถไปส่งที่โรงงานแปรรูปเลยไหมครับ?”

“ค่ะ” กันตาพยักหน้า ก่อนจะรีบไปออฟฟิศเพื่อจัดการเรื่องเงินเดือนคนงาน ตอนเย็นเงินเดือนออก เธอต้องรีบเตรียมเงินใส่ซองให้คนงาน หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ส่วนเรื่องโรงงานแปรรูปในเมือง ไม่มีอะไรน่าห่วง

ผ่านไปอีกหลายวัน คุณย่านวลละออบินไปญี่ปุ่น ส่วนงานในไร่ทั้งหมดตกเป็นของกันตา เธอทำงานทุกอย่างได้อย่างดีเยี่ยม คนงานในไร่ต่างน่ารัก ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไร ก็ทำตามคำสั่งทุกอย่าง

“นุช ตาหนึ่งอยู่ไหน?” คุณนวลละออเอ่ยกับลูกสาว หลังจากที่เดินออกมาจากสนามบิน “ตาหนึ่งไม่มารับแม่ด้วยเหรอ?”

“อยู่คอนโดค่ะคุณแม่” ปิยะนุชทำหน้าไม่ค่อยสู้ดี เป็นหนึ่งเรียนได้สองปีก็ขอไปอยู่คอนโด ในเมื่อเธอขัดอะไรไม่ได้ ก็เลยต้องยอม

เป็นหนึ่งพักอยู่ที่คอนโด จนกระทั่งจบปริญญาโทได้สองปี เขาก็อยู่ญี่ปุ่นต่อ ไม่คิดกลับไทย

“พาแม่ไปหาตาหนึ่งเดี๋ยวนี้”

“เอ่อ… นุชว่า แม่ไปบ้านนุชก่อนดีกว่า หลาน ๆ คงอยากเจอแม่”

“พาแม่ไปหาตาหนึ่งก่อน ขากลับแวะซื้อขนมฝากหลานด้วย”

“ก็ได้ค่ะคุณแม่” ปิยะนุชพยักหน้าแล้วรีบยื่นเสื้อกันหนาวให้ “ใส่เสื้อกันหนาวก่อนค่ะแม่ วันนี้อากาศหนาวมาก

“จ้ะ” คุณนวลละออพยักหน้า เดินไปขึ้นรถ ปิยะนุชขับรถไปที่คอนโดของเป็นหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามบินมากนัก

คีย์การ์ดถูกแตะที่ประตู คุณนวลละออเปิดประตูเข้าข้างใน ห้องของหลานชายถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย

“ตาหนึ่งล่ะนุช”

“มีห้องข้างในอีกสองห้องค่ะ ตาหนึ่งให้คีย์การ์ดนุชเอาไว้ เวลาที่นุชเอาอาหารมาให้ จะได้ไม่ต้องแขวนไว้ข้างนอกน่ะค่ะ”

“จ้ะ” คุณนวลละออเปิดประตูเข้าไป ก็เจอหลานชายนอนอยู่กับผู้หญิง เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง

“ตาหนึ่ง”

“คุณย่า” เป็นหนึ่งสะดุ้งตกใจ ทำให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตื่นตกใจไปด้วย

“คุณย่าเหรอคะ?”

“ตาหนึ่ง รีบใส่เสื้อผ้า แล้วออกไปคุยกับย่าข้างนอก!”