Chapter 4 งามหน้า

Chapter 4

“คุณย่า” เป็นหนึ่งทำท่าจะวิ่งหนี แต่เสียงทรงอำนาจของคนเป็นย่าดังขึ้นก่อน

“ถ้าวิ่งหนี ย่าจับได้ตอนไหน จะเจ็บตัวมากกว่าเดิม” และคำพูดนั้นมันได้ผล เป็นหนึ่งชะงักฝีเท้าแล้วหันไปหาคุณย่านวลละออ

“เข้ามาในบ้าน ไปก่อเรื่องงามหน้าไว้ จะมาหนีทิ้งปัญหาไว้เหรอ?”

“คุณย่าครับ”

“อย่ามาโอดครวญ ไปนั่งเก้าอี้ วันนี้มีเรื่องต้องคุย”

“….” เป็นหนึ่งเงียบ เลือกที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามพราวพิมล กำนันประวิทย์นั่งหน้าตึง ส่วนพราวพิมลเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ เฮ้อ คิดว่าจะไม่โดนจับได้ คราวนี้คงได้ตายอย่างหมา

“กันตาเองก็เข้ามาในบ้าน ไปกินข้าว แล้วไปอาบน้ำนอน” คุณนวลละออเสียงเข้ม

“ค่ะ” กันตาพยักหน้ารับคำ ก่อนจะรีบเดินไปในครัว เธอรีบกินข้าว แม้จะไม่หิวแต่ก็ฝืนกลืนข้าวลงคอ พอรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินออกมาจากครัว เธอมองเป็นหนึ่งเล็กน้อย ก่อนจะรีบขึ้นบ้านไป

“เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะคะ คุณประวิทย์ต้องการให้ฉันรับผิดชอบยังไง?” คุณนวลละออเอ่ยเสียงเรียบ สายตาจ้องเขม็งไปที่สองพ่อลูกตรงหน้า

“คุณละออต้องให้หลานชายรับผิดชอบลูกสาวผม”

“รับผิดชอบได้นะ ฉันให้หนึ่งแสนเป็นค่าสินสอด แต่เป็นหนึ่งจะไปอยู่กับคุณแต่ตัว จะไม่ได้อะไรจากเราไปสักบาท เพราะสมบัติที่พ่อแม่ของเป็นหนึ่งมี ตอนนี้เป็นของกันตาหมดแล้ว”

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“ก็พูดตรง ๆ ตัวค่ะ หลานชายฉันอายุยังไม่ถึงสิบแปดปี ลูกสาวคุณก็ยังไม่ถึง เด็กสองคนยังเด็ก ยังคิดอะไรยังไม่ค่อยได้ ฉันว่าเรามาคุยกันดี ๆ ดีกว่า ฉันให้ห้าแสน ให้มันจบแค่ตรงนี้ เอาเงินไปแล้วแยกย้ายจะดีกว่า”

“ผมไม่ยอมหรอก ลูกสาวผมเสียหาย”

“งั้นก็เอาลูกสาวคุณไปโพนทะนาเลยค่ะ ว่าได้เสียกับหลานชายฉัน นอกจากจะไม่ได้จากฉันสักบาท ลูกสาวคุณต่างหากที่จะต้องอับอาย เมื่อหกเดือนที่แล้วก็มีข่าวไปมั่วผู้ชาย เห็นว่าท้องด้วยไม่ใช่เหรอ ฉาวโฉ่เหม็นคาวขนาดนั้น ถ้ากำนันไม่พาลูกสาวไปจัดการเด็กในท้อง คงไม่ปิดเรื่องท้องได้ขนาดนี้หรอก ว่าไหม?”

“พ่อคะ พราวอยากกลับแล้ว” พราวพิมลกำมือตัวเองแน่น น้ำตาร่วงผล็อยเจ็บใจ คำพูดของคุณนวลละออเป็นจริงทุกอย่าง เธอเป็นอย่างที่คุณนวลละออพูดจริง ๆ แต่มันก็แค่ความผิดพลาดของเด็กอย่างเธอ ตอนนั้นยังไม่ประสีประสา ทำให้เกิดเรื่องงามหน้าขึ้นมา

ยายแก่ตรงหน้าจงใจพูดหักหน้า จงใจพูดให้เธอได้อับอาย พราวพิมลเกลียดยิ่งหนัก คอยดูเถอะ ถ้ามีโอกาส เธอจะจัดการให้หนักเลย

“กลับทำไม หลานคุณนวลละออทำผิด มันต้องรับผิดชอบลูก”

“พ่อคะ!”

“เลือกเอา จะเอาเป็นหนึ่งไปเป็นลูกเขย ฉันก็จะจัดการเรื่องสู่ขอเป็นทางการ จากนั้นก็แต่งงานกัน หลังจากที่แต่งงานแล้ว ฉันจะให้เป็นหนึ่งไปอยู่บ้านของกำนัน กำนันจะให้หลานชายฉันทำอะไร ก็สุดแต่ใจกำนัน แต่กำนันจะไม่ได้เงินจากฉัน กับลูกชายของฉันสักบาท แต่ถ้ากำนันยอมรับข้อเสนอที่สองของฉัน รับเงินไปห้าแสน ต่างคนต่างจบ เด็กสองคนก็จะได้มีอนาคตต่อไป” คุณนวลละออยื่นข้อเสนอ พร้อมกับส่งสายตากดดัน

“คุณละออ” กำนันประวิตย์มองคุณนวลละออด้วยความโมโห เขาเสียเปรียบทุกอย่าง ถ้าจะเอาตามข้อเสนออันแรก รับเงินมาแค่หนึ่งแสน ให้ลูกสาวแต่งงานอยู่กินเป็นหนึ่ง แต่งไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อไม่มีเงินสักบาท ลูกเขยมีแต่ตัว ใครจะอยากเอา

“ว่าไงคะ จะเอายังไง ถ้าไม่เอาข้อเสนออะไรเลย ก็เชิญออกจากไร่ฉันค่ะ ฉันไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ถึงหลานชายของฉันจะผิดในเรื่องนี้ แต่ลูกสาวของคุณก็ใช่ย่อย ฉันดูออกนะคะ ว่าใครเป็นยังไง”

“….” กำนันประวิทย์ฟึดฟัด แต่ไม่มีทางเลือกอะไร จะไปฟ้องร้อง กว่าทุกอย่างจะจบ ลูกสาวของเขา คงได้เป็นขี้ปากชาวบ้าน “ผมยอม จ่ายมาห้าแสนแล้วจบ”

“ก็แค่นั้น” คุณนวลละออรีบจัดการเรื่องเงินห้าแสน พร้อมกับให้เซ็นสัญญาจบทุกอย่าง หลังจากกำนันกับลูกสาวกลับไปแล้ว คุณนวลละออก็หันมาเล่นงานหลานชาย เป็นหนึ่งโดนไม้เรียวหลายครั้ง เล่นเอาก้นระบม

“พี่หนึ่งเจ็บไหมคะ?” กันตาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยาในมือ

“เจ็บสิยัยบื้อ!” เป็นหนึ่งเสียงขุ่น เขาโดนทำโทษอย่างหนัก หนำซ้ำคุณย่ายังโทรบอกป้าปิยะนุชพี่สาวของพ่อมาที่บ้าน ให้มารับเขาไปอยู่ญี่ปุ่น ไปเรียนที่นู่น ตัดปัญหาทุกอย่าง

“เดี๋ยวกันตาทายาให้”

“ทายาอะไร?”

“ก็พี่หนึ่งโดนตี”

“เธอจะมาทายาที่ก้นให้พี่เหรอยัยบื้อ”

“ถ้าพี่หนึ่งไม่อาย กันตาจะทาให้ค่ะ”

“งั้นก็ทาสิ” เป็นหนึ่งดึงกางเกงลงจนเห็นก้นที่มีแผลแตกเลือดไหลซึมออกมา

“คุณย่าตีแรงมากเหรอคะ? ถึงได้แผลขนาดนี้”

“แรงมาก เจ็บแสบไปหมด เฮ้อ คุณย่าใจร้ายชะมัด”

“ไม่หรอกค่ะ คุณย่าใจดี ที่คุณย่าตีพี่หนึ่ง เพราะต้องการสั่งสอน ไม่ให้พี่หนึ่งทำตัวไม่ดีอีก”

“ใครตะดีเหมือนเธอล่ะ” เขาประชดประชัน “พี่ไม่ใช่หลานรักเหมือนเธอนิ่”

“พี่หนึ่ง” กันตาเสียงอ่อน ก้มหน้าก้มตาทายาที่ก้นให้เป็นหนึ่ง

ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ป้าปิยะนุชมาที่บ้าน อยู่เที่ยวที่นี่สองสามวัน ก็ให้พ่อของเป็นหนึ่งทำเรื่องย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น จัดแจงทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ทุกคนเป็นอกเป็นใจ ต้องการให้เขาไปจากที่นี่

คอยดูเถอะ ถ้าเขาไปแล้ว จะมาเลยคอยดู

“รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะเป็นหนึ่ง อยู่ที่โน้นเชื่อฟังคุณป้านุช อย่าดื้อกับป้านุชนะ” คุณย่าเอ่ยกับเขา พร้อมกับให้ลุงสาคร คนงานที่เคยพาเขาไปตกปลาลากกระเป๋าไปที่รถให้

“….” เป็นหนึ่งไม่ตอบ แต่หันไปมองเด็กหญิงที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างคุณย่าของเขา “พี่ไปแล้วนะกันตา”

“อย่าลืมโทรมาหากันตานะพี่หนึ่ง ฮึก ไปอยู่ที่โน่น คิดถึงกันตาด้วยนะ ตั้งใจเรียนนะพี่หนึ่ง อย่าไปทำเสียงเปตรกับผู้หญิงคนไหนนะ ฮึก”

“อืม” เขาพยักหน้า “ตั้งใจเรียนนะ อยู่ที่นี่ก็ช่วยดูแลคุณย่า เธอเป็นหลานรัก คงดูแลคุณย่าได้ดีกว่าพี่”

เป็นหนึ่งว่าหันหลังให้กับทุกคน เดินขึ้นไปบนรถ ใบหน้าของเขาราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา พอรถเคลื่อนออกไป มือของเขาก็กำแน่น ได้แต่ข่มความรู้สึกเอาไว้ ไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมา