4 ความสัมพันธ์ฉันเพื่อน (ร่วม) รัก

แซ่บหรือฟินกว่ากันงั้นเหรอ?

เธอกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เมื่อภาพค่ำคืนที่ผ่านมาได้ย้อนเข้ามาฉายชัด

ร่างกายของเธอตอบสนองต่อภาพเหล่านั้นด้วยการยกขาขึ้นไขว้กัน ขยับสะโพกไปมาเล็กน้อย

แซ่บหรือฟินงั้นหรือ...แค่ตั้งคำถาม ร่างกายของเธอก็พากันตื่นขึ้นอย่างออกนอกหน้า

เบาได้เบา เธอห้ามตัวเองด้วยเสียงแหบพร่าอยู่ในใจ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางเขา ซึ่งมองมายังเธอพอดีเช่นกัน

ทั้งสองสบตากันเพียงครู่อย่างรู้กัน ก่อนทำเป็นหันมองไปทางอื่น เพราะกลัวคนอื่นจับได้

แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ที่เธอจะหวนย้อนกลับในค่ำคืนนั้น คืนที่เธอดื่มเหล้าทุกแก้วที่ฟางฝันชงมาให้...

‘มองหน้ามีอะไร?’ เธอจำได้ว่าเสียงอ้อแอ้ที่แอบประดิษฐ์เล็กน้อยของตัวเองในตอนนั้น มอบให้กับใคร

‘หัดเมาหรือหัดอ่อยเอาดีดี’ ฝ่ายนั้นตอบกลับมาเหมือนรู้ทัน จนคนที่เมานิดๆ แต่แกล้งทำเป็นเมาใหญ่ถึงกับต้องถอนหายใจออกมา

‘ทั้งคู่นั้นแหละ ซ้อมให้หน่อยก็ไม่ได้’ เมื่อรู้ว่าแถไปก็คงไร้ผล เธอจึงเลือกที่จะยอมรับตามตรงและถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

‘อยากจะหัดไปทำไม’ เธอสะดุดเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าคนปากหมาอย่างเขา จะถามคำถามธรรมดาออกมา เหมือนกับใครเขาได้

‘ก็...ไม่รู้สิ อยู่จนปูนนี้แล้วก็ยังไม่เคยมีใคร ก็อยากจะลองดูมั้ง’ และเธอก็เลือกที่จะเล่าความจริงทั้งหมด แบบคว่ำหัวใจให้เขาฟังแบบตรงไปตรงมาเช่นกัน

‘แมลงวันรุมตอมอยู่ทุกวัน เรียกว่าไม่มีใครได้เหรอ’

‘นี่แก! ฉันไม่ใช่ขี้นะ!’ และเธอก็ได้รู้ว่า คนอย่างเขาเลิกปากหมา ได้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ!

‘เหรอ ก็เห็นเหม็นหึ่งขนาดนี้’ เขาทำจมูกฟุดฟิดใส่เธอเชิงกวน จนเธอต้องดมตัวเองบ้าง

‘ไม่เห็นจะเหม็นเลย ดมดูดีๆ สิ จมูกเน่าแล้วมั้ง’ เธอว่าพร้อมยื่นแขนตัวเองไปชนกับปลายจมูกของเขา

เสี้ยววินาทีที่ลมหายใจอุ่นร้อน...ราดรดลงบนท่อนแขนเนียนนุ่มของเธอ เกิดความรู้สึกราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ความอุ่นร้อนนั้นได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างสาว

ภริยาสบตากับเอก พร้อมใจที่เต้นแรงขึ้น

‘สมกับที่หัดอ่อยอยู่จริงๆ’ และเขาก็ขัดขึ้นด้วยวาจาฉบับคนปากหมา

‘เปล่าซะหน่อย! อันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจเว้ย...ฉันก็แค่จะพิสูจน์ตัวเอง ว่าฉันไม่ได้ตัวเหม็นจริงๆ ก็เท่านั้น’ คนสู้ยิบตาถ้าตัวเองไม่ได้ทำผิด โก่งคอโต้ตอบจนคนหน้านิ่งถึงกับต้องเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา

‘อะๆ เชื่อให้ก็ได้’

‘ว่าแต่...ถ้าอยากมีใครจริงๆ ทำไมถึงไม่สนใจไอ้พวกนั้นบ้างล่ะ’ เขาตัดบทเพื่อไม่ให้เธอเถียงกลับไปมา ด้วยประโยคที่ดูจะให้ความสนใจอย่างจริงจัง จนเธอต้องวางการโต้เถียงเอาไว้ก่อน

‘เฮ้อ ก็พวกมันน่าสนใจไหมล่ะ...ดูน่าเบื่อจะตาย’

‘กำลังจะบอกว่าฉันน่าสนใจ?’ ภริยาหันขวับมาจากการมองคนเหล่านั้น และส่งสายตาเชิงแหยงคนตรงหน้า

‘โอ๊ย นี่ฉันคิดถูกคิดผิดเนี่ย...ที่เลือกจะเต๊าะแกดู’ เอกยอมรับในความเป็นภริยาก็ตรงนี้ เธอตรงไปตรงมา คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ตรงต่อความรู้สึกของตัวเองมาเสมอ

‘อย่าเชื่อความเหงา ถามใจตัวเองดูดีๆ ว่าต้องการอะไร’ เขาสวนขึ้นด้วยทีท่าที่จริงจังและเตือนสติได้ดี จนเธอสะดุดกึกใหญ่ ประหลาดใจในความเป็นเขาอีกมุมหนึ่งที่พึ่งจะเคยสัมผัส

‘อยากมีแฟนจริงๆ กับแค่เหงา มันต่างกันลิบลับนะ’

‘แต่มันก็ต้องหาใครสักคนเหมือนกันรึเปล่า’ เธอสวนกลับได้แบบไม่ลังเล เพราะยอมรับแหละว่าตัวเอง แค่รู้สึกเหงา...และไม่ได้อยากมีแฟนอะไรขนาดนั้น

‘หาใครสักคนแน่ล่ะ...แต่ไม่เหมือนกัน’

‘ยังไงวะ’

‘ถ้าแค่เหงา ไม่ต้องมีแฟนก็ได้’ คำพูดของเขาทำเอาเธอกะพริบตาถี่

‘ยังไงนะ?’

‘FWB’ ดวงตากลมโตดำขลับค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น พร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างเข้าใจในความหมาย

‘ฉันให้ได้แค่นี้ ถ้าแกตกลง’ เอกพูดต่อเชิงย้ำให้เธอได้เข้าใจกระจ่างแจ้ง

ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เสน่ห์ของคนตรงหน้าหรือว่าความเหงา ที่ทำให้เธอยอมออกไปกับเขาอย่างง่ายดายในค่ำคืนนั้น

“เฮ้ย เหม่ออะไร...เริ่มสนใจพวกผู้ชายเหรอ ถึงได้มองไปทางนั้นน่ะ?” ฟางฝันสะกิดภริยายิกๆ พร้อมมองไปยังทิศที่เธอกำลังมองอยู่

“หือ แกว่าไงนะ?” คนออกจากภวังค์ได้ว่าแบบไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่

“ฉันถามแกว่า วันนี้แกกลับยังไง รถที่บ้านมารับหรือว่าขับรถมาเอง”

“อ๋อ ที่บ้านมารับน่ะ” อันที่จริง เธอไม่ได้บอกใครว่า เธอทั้งมาและทั้งจะกลับกับคนที่ถูกกลุ่มเพื่อนดึงมาเป็นหัวข้อสนทนาอยู่

เอกยอมมางานนี้ก็เพราะเธอ ตั้งแต่อยู่ในความสัมพันธ์ฉันเพื่อนร่วมรักกันมา เขาก็ไม่เคยปล่อยให้เธอไปงานไหนตามลำพัง โดยอ้างว่า...หลังเสร็จงานจะได้ไปต่อ

เพราะเธอกับเขาก็ไม่ได้เจอกันบ่อย เพราะต่างฝ่ายต่างเริ่มมีงานที่ต้องรับผิดชอบ

เพื่อนกลุ่มนี้ไม่มีใครรู้ว่าเธอกับเขาแอบมีความสัมพันธ์กันแบบไม่ผูกมัด ตลอดระยะสามปี เขาเองก็ไม่มีใคร...เธอเองก็ไม่มีใคร และก็ไม่มีใครรู้อีกนั่นแหละ ว่าทั้งคู่มีกันและกันมายาวนานพอสมควรแล้ว

​ มันมีด้วยเหรอ ไอ้ความสัมพันธํประเภทนี้ มันจะมีความสุขแน่หรือ เอ๊ะ ยังไง