๒ ปรนนิบัติรับใช้ 4

“รายงานการประชุมวันนี้แล้วก็งานบัญชีที่คุณอนิลต้องการตรวจค่ะ” งานในส่วนของเธอเสร็จเรียบร้อย จึงได้ส่งเอกสารทั้งหมดให้เจ้านาย

“ขอบคุณ” เขาหยิบเอกสารมาอ่านด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เธอจึงลุกยืนแล้วรอรับคำสั่ง

“จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันอยากตรวจงานสักหน่อย” ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างแต่ต้องรีบหุบยิ้มกลัวว่าตัวเองจะดีใจจนออกนอกหน้ามากเกินไป

“ถ้า...ขอไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ” น้ำเสียงเว้าวอนทำให้เขาต้องเงยหน้าจากเอกสารเพื่อมองเธอ

“ไปสิ มาทะเลทั้งทีก็ออกไปเปิดหูเปิดตาเถอะ” เมื่อได้รับอนุญาตก็แทบจะวิ่งออกจากห้องทันที่ แต่ไม่ลืมหันมายกมือไหว้เป็นการขอบคุณเจ้านายเสียก่อน

“ขอบคุณค่ะ!”

ใบหน้าคมมองตามหล่อนแล้วเผลอยิ้มด้วยความเอ็นดู ความสดใสของเธอเข้ามาหลอมละลายโลกที่แสนเย็นชาของเขาให้กลับมามีชีวิตชีวาในบางครั้ง ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เคยคิดที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับหล่อนมากกว่านั้น

เขาวางแผนชีวิตของตัวเองหมดทุกอย่าง เพราะเคยเจอความล้มเหลวมาก่อน ทั้งยังพบว่าความรักเป็นแค่เรื่องไร้สาระ การแต่งงานก็แค่ธุรกิจในรูปแบบหนึ่ง

ฉะนั้นคนที่เขาคิดจะให้เป็นภรรยา ต้องมีฐานะทางบ้านที่ทัดเทียม ไม่ใช่มาเพื่อหวังเกาะอย่างเดียว แต่ต้องให้สิ่งที่เขาต้องการได้เช่นเดียวกัน ซึ่งราตรีไม่มีสิ่งนั้น

เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลย…

เป็นได้อย่างมากก็แค่ผู้หญิงที่เขาเล่นสนุกด้วยชั่วครั้งคราวเท่านั้นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ระหว่างที่กำลังอ่านเอกสารรายงานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเดินไปส่องตาแมวเพื่อมองว่าแขกที่มายามวิกาลเป็นใคร กลับต้องขมวดคิ้วเพราะไม่คุ้นหน้าหล่อน ก่อนตัดสินใจเปิดประตูเพื่อถามไถ่

คนที่ขึ้นมาห้องพักชั้นบนที่มีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหน้าได้ คงไม่ใช่โจรหรือนางนกต่อหรอก

“เธอเป็นใคร” ถามเสียงขรึม ยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองผู้หญิงที่อยู่ในชุดน้อยชิ้นด้วยความไม่ชอบใจ

“คุณแสงฉายให้ฉันมาดูแลท่านค่ะ” ถอนหายใจอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินอย่างนั้น

หลายครั้งที่เขาไปพักตามโรงแรมเพื่อทำงาน มักมีคนในท้องที่ซึ่งสนิทสนมกันส่งผู้หญิงมาคอยบริการเสมอ บางครั้งที่ต้องการก็ปลดปล่อยบ้าง แต่คราวนี้คงต้องปฏิเสธ

“ไม่ต้อง กลับไปเถอะ” คิดจะปิดประตูแต่กลับถูกอีกคนดันเอาไว้ แล้วยังพยายามเดินเข้ามาใกล้เขาอีกต่างหาก

“ไม่ลองสักหน่อยเหรอคะ...แล้วจะติดใจนะ” มือเรียวค่อยยกขึ้นทาบอกกว้าง ลูบไล้อย่างเย้ายวนกับแววตาหวานราวน้ำเชื่อมที่ส่งมาให้เขา แต่กลับไม่อาจสั่นคลอนหัวใจที่แข็งแกร่งดั่งภูเขาได้

คิดจะตอบปัดแต่กลับถูกใครบางคนเรียกเสียก่อน พอเขาหันไปมองจึงพบผู้ช่วยเลขาของตนที่อยู่ในชุดเดรสลายดอกไม้แขนตุ๊กตายาวเลยเข่าลงมาเล็กน้อยกำลังวิ่งเข้ามาหา พร้อมชูของกินมาตรงหน้าเขาราวกำลังจะช่วยเหลือให้รอดพ้นจากหญิงตรงหน้า

จนร่างสูงแอบนึกขำ ความจริงเขาไม่ต้องให้เธอช่วยด้วยซ้ำ แค่ไล่คำเดียวอีกฝ่ายก็ไปแล้ว

“คุณอนิลคะ! หนูซื้อของกินมาฝากค่ะ” แต่เห็นท่าทีน่ารักของราตรีก็ปฏิเสธไม่ลง คว้าข้อมือบางแล้วดึงเข้ามาในห้อง ก่อนหันไปมองหญิงที่เตรียมตัวมาบริการชายหนุ่มโดยเฉพาะ ก่อนไล่ด้วยโทนเสียงสุภาพ

“ไม่รบกวนแล้วกัน ไปดูแลคนอื่นเถอะฉันมีคนมาดูแลแล้ว ฝากขอบคุณคุณแสงฉายด้วยแต่คราวหลังไม่ต้อง” ราตรีเหลียวมองผู้หญิงที่ยังไม่ยอมไปไหน ยังคงยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเดิม

“เข้ามา” เขาดึงหล่อนเข้ามาในห้อง

“ค่ะ”

ปิดประตูห้องนอนสุดหรูของตัวเองทันที หญิงสาวยังคงมึนงงไม่คิดว่าเรื่องจะจบง่าย แต่เมื่อเห็นว่าเขากำลังมองตัวเองก็รีบชูขนมที่ซื้อมาฝากเขาให้อีกฝ่ายได้ดูอย่างรวดเร็ว ทั้งยังมีสุกี้ทะเลที่มีกุ้งและปลาหมึกตัวใหญ่อีกต่างหาก คิดว่าอย่างไรเขาก็ต้องชอบแน่

“พอดีลงไปข้างล่างแล้วเห็นว่าน่าอร่อยเลยซื้อมาฝาก คุณอนิลจะกินเลยไหมคะ”

“ดีเหมือนกัน เอาใส่ชามมาให้หน่อย” ยังไม่ได้ทานอะไรพอดีจึงได้พยักหน้าแล้วไหว้วานหล่อน หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง ตอนแรกคิดว่าเขาจะเมินอาหารของเธอแล้วเสียอีก

“ค่ะ”

จัดการนำอาหารทั้งหมดใส่ชามให้เขา แล้ววางเรียงตรงหน้าร่างสูงที่หยิบเอกสารมาอ่านระหว่างรอ เมื่ออาหารจัดเสิร์ฟก็เริ่มลงมือรับประทาน แต่เห็นว่าคนตัวเล็กกว่านั่งนิ่งไม่ยอมกินจึงได้ถาม

“เธอไม่กินเหรอ”

“เรียบร้อยมาแล้วค่ะ หนูเห็นผลไม้ในตู้เย็น...คุณอนิลอยากกินไหมคะเดี๋ยวหนูจะปอกใส่จานมาให้ค่ะ”

“เอาสิ” ไม่ปฏิเสธเลยสักอย่างเพราะเห็นถึงความตั้งใจของหล่อน พวกเขานั่งคุยเรื่องงานกันไปด้วยจนรับประทานอาหารหมดและอิ่มจนหนังตาเริ่มหย่อนคล้อย

ระหว่างนี้เธอขันอาสาจะไปเตรียมน้ำอุ่นที่อ่างอาบน้ำไว้รอเขา อนิลจึงได้เอนกายเพื่อพักบนโซฟา ไม่นานร่างบางก็อออกมาจากห้องน้ำแล้วเรียกคนที่กำลังพักผ่อนด้วยเสียงสุภาพที่ค่อนข้างเบา

“คุณอนิลคะ...เตรียมน้ำเสร็จแล้วค่ะ” ไม่มีคำตอบจากเขา

เธอไม่กล้าเรียกอีก จึงทำได้เพียงแค่เดินมานั่งลงที่พื้นแล้วจ้องดวงหน้าคมใกล้ๆ เป็นครั้งแรก แพขนตาของเขายาวกว่าเธอเสียอีก จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางเฉียบได้รูป ใครเห็นก็ต้องหลงในรูปลักษณ์เป็นแน่

และเธอคือคนแรก…

“จ้องขนาดนี้ ฉันคิดค่ามองนะ...หน้าฉันแพงบอกไว้ก่อน” เปิดเปลือกตาแล้วมองเธอตอบ หญิงสาวถึงกับผงะแล้วรีบลุกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานแดงซ่านไม่กล้าสบตาเขา รีบปฏิเสธพัลวันกลัวจะถูกเขาพูดจาทำร้ายจิตใจอีก

“เปล่า เปล่าค่ะ แค่จะมาปลุกให้ไปเข้าห้องน้ำ เอ่อ อาบน้ำค่ะ อาบน้ำได้แล้ว” เธอก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ ร่างหนามีท่าทีผ่อนคลายไม่ได้รุกไล่เธออย่างที่คิดเอาไว้

“ฉันไม่ใช่เด็กต้องมาบอกเรื่องอาบน้ำสักหน่อย...” พูดจบก็ลุกยืนแล้วบิดขี้เกียจ ก่อนหยุดยืนตรงหน้าหล่อนแล้วเชยคางมนให้เงยหน้าเพื่อสบดวงตา

“มีแฟนหรือยัง” คำถามชวนฉงน เธอทำได้แค่จ้องเขาแล้วตอบตามความจริง

“ไม่ ไม่มีค่ะ” ทำงานและเรียนหนักขนาดนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟน อีกอย่างความรักทั้งหมดของเธอก็มอบให้แก่เขาแล้วด้วย

“ทุกครั้งที่ฉันไปต่างจังหวัดมักจะมีคนเอาเด็กมาดูแลรับใช้บนเตียงให้ฉันตลอด แต่บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบเท่าไหร่ แต่ให้ปฏิเสธก็กลัวจะเสียน้ำใจคนที่อุตส่าห์หวังดี...” บอกราวเป็นเรื่องปกติ แต่คนฟังกลับเม้มปากไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

แต่รู้ดีว่าเขาโสดและเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่อาจหึงหวงเขาได้ หญิงสาวปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมพวกเราสองคนเอาไว้

“เธอ...อยากมาดูแลฉันหรือเปล่า” คำถามสร้างความสงสัยเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา ทั้งยังตรึงไหล่เล็กเอาไว้ มองด้วยแววตาร้อนแรงดุจเปลวเพลิงก็ทำให้คนแอบรักมาตลอดถึงกับใจเต้นรัว

“ดูแล?”

“ปรนนิบัติ...บนเตียง” ย้ำชัดทุกประโยคอย่างเชื่องช้า ปล่อยให้เธอตัดสินใจโดยไม่ยอมถอยห่าง

ราตรีหูดับไปชั่วขณะเมื่อได้ยินอย่างนั้น กลิ่นกายของเขาที่วนเวียน ความอบอุ่นที่ได้รับ สัมผัสที่ต้องการหลอมรวมเข้าด้วยกัน กลั่นออกมาเป็นคำพูดที่ทำให้เธอตกหลุมแห่งความปรารถนา

ที่ถูกเขาชักจูงโดยง่าย…

“หนูยินดีค่ะ อื้อ!”

เพียงแค่ได้ยินคำที่ต้องการ ชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะจุมพิตปากอวบอิ่มตรงหน้า ตักตวงจากเธอจนพึงพอใจค่อยอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเริ่มการปรนนิบัติที่ทำเอาเธอตัวแดงด้วยความเขินอาย

เมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่อาจย้อนกลับไปได้

เธอ…คิดว่าตัวเองจะไม่กลับมานึกเสียใจย้อนหลังอย่างแน่นอน