6

เช้าวันรุ่งขึ้น

บัวบูชาเดินยิ้มแป้นมาหาคุณนมแต่เช้า ใครจะกล้าทนอยู่ในห้อง เพราะสภาพที่หล่อนตื่นนอนนั้นมันน่าสยดสยองจะตาย......ทั้งแขนทั้งขาขึ้นไปก่ายเกยร่างหนาที่นอนหันหลังให้ ยังดีที่คุณชายนอนขี้เซาแล้วเราก็ตื่นก่อนไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหน...หญิงสาวคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง....โชคช่างเข้าข้างบัวบูชาแท้ ๆ เชียว

“รีบลงมาทำไมแต่เช้า......ทำไมไม่อยู่ดูแลคุณชายคะ” คุณนมเอ่ยถามพลางตำหนิ ทั้งหมดก็เพราะเอ็นดูนั่นแหละ อย่างน้อยผู้สูงวัยก็เล็งเห็นความเป็นคนที่มีจิตใจดีในตัวของคุณบัวบูชาคนนี้เพียงแต่กระโดกกระเดกไปนิด ถ้าขัดเกลาสักหน่อยก็สามารถเป็นคุณผู้หญิงของวังปฐวี แห่งนี้ได้ไม่น้อยหน้าใคร.....นมผ่องรู้ใจคุณชายที่หล่อนเลี้ยงมากับมือมากกว่าหม่อมเนื้อทองที่เป็นแม่แท้ ๆ เสียอีกที่คิดจะพาผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมียแก้ขัดเพราะหากหล่อนชนะใจคุณชายได้ ไม่มีทางที่คุณชายจะรับผู้หญิงคนอื่นมาอีกแน่นอน

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณนม” หญิงสาวตอบพร้อมกับอมยิ้มแก้มแทบปริ

“ที่ว่าเรียบร้อยแล้วน่ะ ทำอะไรบ้างคะ” หญิงสูงวัยแค่ทดสอบดูว่าสาวน้อยคนนี้จะจำที่สอนไปได้มากน้อยแค่ไหน

“หนูบีบยาสีฟันไว้ให้คุณชายแล้วค่ะ”

“แล้วทำอะไรอีกคะ”

“อ๋อ...เสื้อผ้า...เอ่อ....หนูไม่ได้จัดให้ค่ะ...แฮร่...จัดไม่ถูกลายตาไปหมด” หญิงสาวตอบอย่างขัดเขินเหมือนเด็กถูกจับได้เมื่อขัดคำสั่งคุณครู

“น่าตีนักเชียว กลับขึ้นห้องไปเลยค่ะ ยังทำไม่ถูกก็คอยสังเกต หรือไม่ก็ถามกับคุณชายน่ะแหละ วันนี้ท่านจะไปไหนใช้ชุดอะไร แล้วก็จำเอาไว้ให้แม่น ๆ นะคะ มันแสดงถึงความใส่ใจ...อ่อ..แล้วก็คอยช่วยท่านแต่งเนื้อแต่งตัว ไม่ใช่หลบลงมาแบบนี้ เมื่อไหร่จะดูแลปรนนิบัติได้ถูกใจคุณชายล่ะคะ” คุณนมบ่นออกมายืดยาว กระทั่งรอยยิ้มแป้นแล้นค่อย ๆ หุบลงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองยังห่างไกลจากคำว่าเมียที่ดีอีกมากนัก

บัวบูชาเคาะประตูห้องนอนเบา ๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปเจอกับคนตัวโตที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ ต้องมีคนคอยช่วยตลอดเวลา...ชิ!...บัวบูชาแอบนินทาคนที่ทำให้หล่อนโดนบ่นแต่เช้า

“ให้หนูช่วยไหมคะ”

มือใหญ่ที่กำลังจะผูกเนคไทหยุดชะงัก ใบหน้าเรียบเฉยหันมามองก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ อนุญาตให้หล่อนเข้าไปหา หญิงสาวใจชื้นที่เช้านี้ไม่โดนดุ หล่อนเดินเข้าไปหยุดยืนต่อหน้าเรือนร่างหนา ความสูงของหล่อนเลยหน้าอกของเขาไปหน่อยเดียว...บัวบูชายืนนิ่งมัวแต่เคลิบเคลิ้มกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนกายน่าหลงใหลก่อนจะสะดุ้ง เมื่อราชนิกูลหนุ่มก้มหน้าลงมาเร่ง

“เร็ว ๆ เข้าสิ”

“เอ่อ.....หนูผูกไม่เป็นค่ะ” บัวบูชาเงยหน้าขึ้นมองคนหล่อตาแป๋ว อยากเขกกะโหลกตัวเองเหลือเกิน...ลืมได้ไงนะ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว...

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่.......ก้มหน้าลงมาแลสบกับสายตาใสซื่อนิ่งนานกระทั่งดวงตาใสแจ๋วเริ่มหลุกหลิกก่อนจะหลบสายตาลงมองพิ้น

“คือ...หนูขอโทษค่ะ” บัวบูชานึกขึ้นได้ว่าไม่ควรยืนเกะกะจึงคิดจะผละออกไป

“เดี๋ยว !”

“คะ?” หญิงสาวมองด้วยความสงสัยจะบ่นอะไรอีกนะ ความรู้สึกช้าจังยืนนิ่งอยู่ตั้งนาน…...หล่อนแทบจะกลั้นใจรอ เตรียมตัวรับผลของคำพูดพล่อย ๆ ของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องใจเต้นระทึกเมื่อ มืออบอุ่นเอื้อมมากุมมือเล็กที่เย็นเฉียบทั้งสองข้าง กระทั่งเจ้าของมือต้องแหงนหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง ที่คุณชายดึงจนร่างบางของหล่อนเซถลาเข้าไปจนใบหน้าจิ้มกับกล้ามเนื้อแน่น ๆ บนอกกว้างเพราะมัวแต่ตกตะลึง บัวบูชายกมือขึ้นคลำจมูกป้อย ๆ จะหักไหมเนี่ย...รุนแรงชะมัดเลย....ตกลงว่าเป็นคุณชายตัวจริง หรือว่านักมวยปลอมตัวมากันแน่

“นี่เธอ...ลืมแล้วเหรอว่าฉันไม่ชอบคนขี้นินทา” ชายหนุ่มเห็นใบหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของยัยเด็กแสบก็เดาได้ไม่ยากว่าหล่อนคงกำลังคิดตรงข้ามกับการสรรเสริญเขาอยู่ในใจเป็นแน่ ไหนยังจะแววตาวาววับยามเผลอตัวนั่นอีก บ่งบอกว่าหล่อนสู้คน....อย่างนี้สิ ถึงจะน่าสนุก....

“หนูไม่ได้นินทานะคะ....คุณชายชอบกล่าวหาลอย ๆ ” อีกแล้ว...ชอบปรักปรำกันอีกแล้ว......แค่คิดไม่มีหลักฐานเสียหน่อย

“หน้าเธอมันฟ้อง”

“ห๊ะ !...จริงหรือคะ” คนหรือหมอผีกันแน่วะ......หญิงสาวใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของตัวเองหันมองกระจกก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาอย่างทึ่งจัด ก่อนจะรู้ตัวว่าโดนหลอกก็เมื่อได้เห็นแววตาขบขันของเขาที่ปิดไม่มิด จึงเผลอทำหน้าคว่ำใส่พร้อมกับทำปากขมุบขมิบ ไม่มีเสียงหลุดรอดไปให้อีกฝ่ายได้ยินเด็ดขาด

ราชนิกูลหนุ่มไม่ถือโกรธติดจะเอ็นดูด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนี้ไม่ซับซ้อน ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจ คิดอะไรก็แสดงออกมาตรง ๆ และที่สำคัญ คือได้แกล้งหล่อนนิด ๆ หน่อย ๆ ทำให้เช้าวันนี้มีชีวิตชีวาเป็นบ้าเลย….

“เลิกไร้สาระได้แล้ว ฉันจะสอนผูกเนคไทให้ตั้งใจเรียนดี ๆ ล่ะสอนครั้งเดียว” คุณชายหนุ่มทำเป็นเสียงขรึมก่อนจะจับมือทั้งสองข้างให้จับเนคไทในลักษณะกุมมือกันไว้และเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า เมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่มีอาการเขินอาย เอาแต่จ้องเขม็งก็พอใจ

“อ่ะ...ลองผูกใหม่สิ...” คุณชายปฐวีแก้เนคไทออกเหมือนเดิม

บัวบูชาจดจำทุกขั้นตอนได้แม่นยำ หล่อนขึ้นชื่อว่าหัวดีที่สุดในบรรดาลูก ๆ ของพ่อแม่ทั้งสามคน เสียดายแต่ว่าพวกท่านไม่อนุญาตให้หล่อนได้เรียนหนังสือหลังจากจบชั้นประถมสี่ก็ต้องออกมาช่วยเลี้ยงน้อง ๆ เพราะความยากจนขัดสนของครอบครัว แต่บัวบูชาก็ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจกลับกลายเป็นคนที่กระหายจะเรียนรู้ทุกสิ่งรอบ ๆ ตัวที่หล่อนสนใจ