คุณชายปฐวี

95.0K · จบแล้ว
ละอองดิน01
64
บท
3.0K
ยอดวิว
8.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“เมียแก้ขัด รักได้ไหม” เรื่องราวเกิดขึ้นประมาณปีพุทธศักราช 2500 ระหว่างคุณชายปฐวีกับบัวบูชาฉายาแม่บัวคนซื่อ ที่ไม่มีอะไรคู่ควรกันสักอย่าง แล้วหล่อนจะฝ่าด่านขึ้นไปยืนเคียงข้างสามีผู้สูงศักดิ์ได้ไหม หรือจะต้องเป็นเมียก้นครัวตลอดไป ................................................................ ตัวอย่าง “คุณชายน่ะ...เห็นหนูเป็นคนยังไงกันคะถึงได้เอาหนังสือแบบนี้มาให้ดู” แม้จะบ่นกะปอดกะแปดแต่ก็ยังไม่ยอมละสายตาจากรูปภาพในหนังสือแม้แต่นาทีเดียว “ก็เห็นเป็นคนอยากรู้อยากเห็นน่ะสิ บางทีเธออาจจะอยากลองอะไรใหม่ ๆ” คุณชายบอกยิ้ม ๆ หนังสือในมือเด็กแสบนั่นจะเรียกว่าตำรากามสูตรภาคฝรั่งก็ว่าได้เพราะมีแต่ภาพและข้อความเป็นอักษรภาษาอังกฤษกำกับอยู่...สาบานได้ว่าแค่เอามายั่ว ๆ เผื่อแม่บัวนึกอยากเรียนภาษาขึ้นมาบ้าง...... “นี่ ๆ ๆ ท่านี้ที่คุณชาย...เอ่อ.....” หญิงสาวตื่นเต้นชี้มือไปที่ภาพผู้หญิงโก้งโค้งผู้ชายประกบอยู่ด้านหลัง เหมือนวันที่หล่อนกับคุณชายอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำแล้วหล่อนก็ก้มลงไปเก็บสบู่ จากนั้นก็.......... คุณชายแทบสำลักเมื่อแม่คนช่างจำทำท่าดีใจนักหนา ไม่นึกว่าจะกล้าพูดออกมา....กลายเป็นเขาที่หน้าตาแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู....จะแก่นแก้วเกินไปแล้วแม่บัว…เห็นทีจะต้องสั่งสอนกันเสียบ้าง

นิยายรักโรแมนติกคนต่ำต้อยผู้ชายอบอุ่นพลิกชีวิตยุค60รักหวานๆ18+นิยายย้อนยุค

1

พุทธศักราช 2500

เรือนร่างแข็งแกร่งท่าทางภูมิฐานสมกับชาติกำเนิดอันสูงส่งเจ้าของแผ่นหลังตั้งตรงยืนเอามือไพล่หลังนิ่งอยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน ชายหนุ่มวัยสามสิบสามปีที่มีสถานะพ่อหม้าย กำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เป็นต้นตอของปัญหาที่พาความวุ่นวายเข้ามาสู่ชีวิตที่สมควรจะสงบสุข........

ในวันนั้นที่ท่าน้ำแห่งนี้ เขาไม่แม้แต่จะหันมาหาภรรยาคนสวยที่ยืนน้ำตานองหน้าพร่ำรำพันคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าเฝ้าขอโอกาสปานจะขาดใจหาใช่จากการสำนึกผิดไม่ แต่ด้วยเพราะอับอายและความเห็นแก่ตัวของเจ้าหล่อนอันเป็นนิสัยที่โดดเด่นขึ้นเรื่อย ๆ ตามกาลเวลาที่ต้องร่วมชายคาเดียวกัน

“คุณชายขานวลขอโทษ.....นวลผิดไปแล้ว...ได้โปรดอย่าผลักไสนวลเลยนะคะ” นวลจันทร์ร่ำไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด เมื่อสามีสูงศักดิ์บังเอิญได้รู้เห็นการกระทำอันต่ำช้าของหล่อนกับข้าเก่าเต่าเลี้ยงอย่างนายมิ่งแบบคาหนังคาเขา....เล่นเอาหมดหนทางจะแก้ต่างได้แต่พร่ำขอความเห็นใจจากคนที่ได้ชื่อว่าสามี

“ไปเถอะ…..อย่าให้ฉันชิงชังเธอมากไปกว่านี้เลย” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยออกมาราบเรียบไร้อารมณ์ ไม่มีแม้ความขึ้งโกรธเจือปน

หม่อมราชวงศ์ปฐวี บริรักษ์โสภณ เลือกที่จะจบปัญหานี้เสียที........เขากับผู้หญิงมักมากคนนั้น แต่งงานกันด้วยความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลที่ต่างเอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันโดยที่เขาไม่เต็มใจแต่เพราะไม่มีใครในใจประกอบกับไม่อยากขัดผู้ใหญ่จึงได้ปล่อยเลยตามเลย ส่วนนวลจันทร์นั้นเขาไม่อาจหยั่งรู้จิตใจของเจ้าหล่อนได้.....ก่อนแต่งงานวันเดียวเขาได้รับจดหมายลึกลับเกี่ยวกับพฤติกรรมของว่าที่เจ้าสาวซึ่งเขาไม่อยากปักใจเชื่อ ได้แต่รอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์และก็ไม่นานเกินรอ ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

“เพราะคุณชายนั่นแหละ ที่ทำให้นวลต้องเป็นแบบนี้” เมื่ออ้อนวอนไม่เป็นผลหล่อนก็กลับมาเกรี้ยวกราดโยนความผิดทั้งหมดให้กับเขา...ผู้ซึ่งเป็นที่เชิดหน้าชูตาของวงศ์ตระกูลถูกใจผู้เป็นบิดายิ่งนัก......เพราะรูปร่างสง่างามสมชายชาตรีทำให้หล่อนยินดีเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวโดยไม่อิดออด.......แต่หลังแต่งงาน หญิงสาวกลับพบกับความจริงอันโหดร้ายเมื่อภาพที่เห็นเป็นแค่อาหารตาเขาทำราวกับว่าเป็นพระอิฐพระปูน คุณชายผู้สูงศักดิ์วางตัวสูงส่งไม่เคยแตะต้องเมียแต่งแม้แต่ปลายก้อย หลังพิธีส่งตัวเข้าหอ เขาก็ขอแยกห้องทันที มิใยที่หล่อนจะยวนยั่วแต่ก็ไม่สามารถก้าวข้ามกำแพงที่เขาก่อขึ้นมาได้

“พอเถอะ....เอาเป็นว่าเราจบกันด้วยดี ฉันเองก็จะไม่เอาเรื่องของเธอไปโพนทะนาให้อับอายก็แล้วกัน” สายตาคมกริบมองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กลัวจะเสียหน้าเท่านั้น หล่อนเป็นสาวหัวนอกที่ชื่นชอบวัฒนธรรมของพวกฝรั่งโดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ ซึ่งเขายอมรับได้หากมันเป็นอดีตของหล่อน....แต่นี่มันเกินเลยกลายเป็นความมักมากไม่เว้นแม้แต่บริวารในบ้าน

“ฮึ ! นวลต้องกราบกรานคนที่ทำให้ชีวิตของนวลต้องตกต่ำถึงเพียงนี้หรือไม่คะ...หากคุณชายไม่ได้มีรสนิยมอย่างผู้ชายทั่วไปก็น่าจะปฏิเสธการแต่งงานตั้งแต่แรก...... ทำไมต้องเอานวลมากักขังบังหน้าอย่างเห็นแก่ตัวด้วยเล่าคะ” หญิงสาวมองสามีที่กำลังจะกลายเป็นอดีตอย่างเจ็บแค้น หล่อนโทษว่าเป็นเพราะเขาทุกอย่างจึงต้องลงเอยแบบนี้

“เธอหมายความว่ายังไง” สายตาเข้มดุเขม่นมองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็คร้านจะต่อความยาวสาวความยืดกับผู้หญิงคนนี้

“ดิฉันไม่อยากพูดให้เป็นเสนียดปาก...ลาล่ะค่ะ” หญิงสาวที่กลายเป็นหม้ายในชั่วพริบตาเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปอย่างขัดใจ ไม่สำนึกสักนิดว่าอดีตสามีให้ความกรุณาแก่หล่อนมากมายเพียงใดที่ไม่ทำเป็นเรื่องใหญ่ ให้อับอายชาวบ้านชาวเมืองไปทั่ว จบกันเงียบ ๆ ทั้งที่แต่งงานกันไม่ถึงเดือน

ตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ผ่านมาเกือบสองปี คุณชายปฐวีใช้ชีวิตอย่างอิสระเขาครองตนเป็นพ่อหม้าย โดยไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ แต่คนที่ร้อนรนเห็นจะเป็นหม่อมเนื้อทองผู้เป็นมารดามากกว่า........

“คุณชายเชื่อแม่นะลูก หนูบัวบูชาคนนี้แม่คัดมาอย่างดีรับรองว่าไม่พลาดเหมือนคราวที่แล้วแน่นอน” หลังจากลูกชายคนเดียวตกพุ่มหม้าย คนเป็นแม่ก็พยายามชักนำหญิงสาวหลายคนมาให้ แต่คุณชายปฐวีไม่เคยสนใจใคร จนกระทั่งหลัง ๆ มานี้ข่าวลือเรื่องรสนิยม ที่ว่าเขาเป็นประเภทรักร่วมเพศเริ่มหนาหูจนหม่อมเนื้อทองร้อนใจอดรนทนไม่ไหวคิดว่าจะต้องจัดการทำอะไรสักอย่างเพื่อสยบข่าวลือน่าอายที่ส่งผลต่อชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล

“อย่าพยายามเลยครับหม่อมแม่”

“เอาเถอะ ถึงคุณชายจะไม่ชอบผู้หญิงก็นึกซะว่ารับน้องมาเป็นเมียแก้ขัดสักคนก็แล้วกัน เอาไว้คอยติดสอยห้อยตามยามที่ขึ้นไปดูงานที่ปางไม้ก็ได้ เด็กคนนี้น่ารักจริง ๆ แม่รับรอง” หม่อมเนื้อทองทำใจแล้วหากไม่มีทายาท เพราะแม้แต่ตัวเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าลูกชายเป็นอย่างที่เขาลือกันในวงสังคมหรือเปล่าแต่เพื่อรักษาชื่อเสียงของหม่อมเจ้ารพีพัฒน์ที่ถึงชีพิตักษัยไปแล้วนั้น จำเป็นต้องให้คุณชายปฐวีมีเมียเป็นตัวเป็นตนให้ได้.... นาทีนี้จะไปสู่ขอลูกสาวผู้รากมากดีที่ไหนได้ เพราะข่าวฉาวเสียขนาดนั้น....รอให้แน่ใจก่อนเถอะแล้วค่อยหาผู้หญิงที่เหมาะสมตอนนั้นก็ยังไม่สาย......