21

“คุยอะไรกันสนุกเทียวคะหม่อมแม่...หนูบัว” คุณชายปฐวีกลับจากทำงานเห็นสองสาวยังนั่งอยู่ด้วยกันก็เดินตรงเข้าไปหาอย่างอารมณ์ดีผิดจากที่คาด เขานึกว่าจะกลับมาเจอแม่ตัวดีเป็นน้ำหูน้ำตาเสียอีก ชายหนุ่มทำเนียนนั่งเบียดแม่เนื้อนุ่ม อยากกอด อยากหอมสักฟอดก็เกรงใจมารดาที่เหลือบมองอย่างรู้ทันแต่ไม่พูดอะไร.....

“อ๋อ...ก็เรื่อง...” บัวบูชากำลังจะตอบคำถามสามี แต่หม่อมเนื้อทองขัดขึ้นเสียก่อน

“ก็เรื่องทั่วไป อย่าใส่ใจเลยจ้ะ” หม่อมเนื้อทองดักคอไว้ก่อนกลัวว่าแม่คนซื่อจะเล่าให้ผัวฟังเสียหมด เดี๋ยวลูกชายจะหาว่าคนเป็นแม่แก่กะโหลกกะลาหาสาระไม่ได้เสียเปล่า ๆ ....

หญิงสาวเพิ่งจะนึกได้ตอนนี้เองว่ามัวแต่คุยเรื่องอื่น ยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่หม่อมเนื้อทองให้หล่อนสะกิดคุณชายบ่อย ๆ น่ะ สรุปว่าสะกิดตรงไหนหว่า...ถึงจะทำให้มีลูก......แต่คงถามตอนนี้ไม่ได้เสียแล้วสิ เอาวะ...วันนี้ก็มั่ว ๆ ไปก่อน เอาไว้ค่อยถามคราวหน้าก็แล้วกัน.....

“พรุ่งนี้แม่จะมารับแม่บัวไปฝึกงานที่ห้างทอง คุณชายคิดเห็นประการใด” ถึงแม้จะเป็นลูกสะใภ้ก็ใช่จะพาไปทำอะไรต่อมิอะไรได้โดยพละการ อย่างไรก็ต้องขออนุญาตจากสามีของเจ้าหล่อนเสียก่อน

“แม่บัว?” คุณชายปฐวีไม่ขัดข้องแต่สะดุดหูตรงสรรพนามที่มารดาเรียกเมียของเขาต่างจากที่เคย

“ต่อไปนี้ก็เรียกแม่บัวให้ชินปาก เผื่อมีลูกเต้าเด็กจะได้ไม่สับสน” คนเป็นแม่อธิบายเมื่อเห็นลูกชายทำหน้าสงสัยที่สรรพนามที่ใช้เรียกเมียตัวเองเปลี่ยนไป

“แล้วหนูบัว.....เอ่อแม่บัวจะทำได้หรือคะหม่อมแม่” คุณชายเป็นกังวลด้วยรู้ว่าบัวบูชาร่ำเรียนเขียนอ่านมาน้อย ถึงแม้เจ้าตัวจะขยันใฝ่รู้อยู่ก็ตาม

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ แม่คนนี้เขาเก่ง อ่านเขียนคล่อง ดีดลูกคิดก็เก่ง แม่จะให้ช่วยตรวจบัญชี ค่อย ๆ สอนกันไปเดี๋ยวก็เป็นเอง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามแต่หม่อแม่จะเห็นสมควรเถิด” คุณชายบอกยิ้ม ๆ พลางคว้ามือนุ่มมือกุมเอาไว้อย่างให้กำลังใจ

“แล้วหล่อนล่ะ.....คิดว่าไหวไหมล่ะแม่บัว” หม่อมเนื้อทองถามความเห็นลูกสะใภ้ หากหล่อนไม่ชอบก็จะไม่ฝืนใจ หรืออยากจะอยู่เป็นแม่ศรีเรือนหล่อนก็ไม่ขัด เลือกเอาตามที่ถนัดเลยก็แล้วกัน

“เพียงแค่หม่อมเมตตาสั่งสอน....ก็นับว่าเป็นบุญของหนูอย่างที่สุดแล้วค่ะ หนูจะพยายามอย่างสุดความสามารถเลยค่ะหม่อม” บัวบูชาตอบรับอย่างตื่นเต้นมิใช่แค่เอาใจคนถามเท่านั้นยังยิ้มหน้าบานสุด ๆเพราะหล่อนไม่ค่อยชอบการบ้านการเรือนเท่าใดนักฝึกหัดเอาแค่พอทำได้.........งานนอกบ้านน่าตื่นเต้นกว่าเป็นไหน ๆ เสียดาย...หล่อนรู้ตัวดีว่าเรียนมาน้อยจึงไม่กล้าคิดฝันมาก่อน ครั้นพอมีโอกาสที่มีคนหยิบยื่นมาให้จึงไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะคว้าเอาไว้ .......อย่างตอนที่หล่อนไปอยู่กับหม่อมเนื้อทองไม่กี่เดือนก็ดีดลูกคิดเป็นแล้วเพราะความใฝ่รู้ ถามคนโน้นคนนี้กระทั่งทำเป็นจนได้ แม้แต่ท่านเจ้าสัวยังเคยเอ่ยปากชื่นชม

คุณชายปฐวี มองมารดากับภรรยาสนทนากันแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย แค่คำพูดไม่กี่ประโยคของคนเป็นแม่ก็ทำให้เขาแน่ใจว่าท่านต้องการผลักดันให้ลูกสะใภ้มีตำแหน่งแห่งหน ไม่ใช่เมียก้นครัวไร้ตัวตนอย่างที่ตั้งใจแต่แรก.......ท่านคงจะเริ่มลงมือเจียระไนเพชรเม็ดนี้อีกไม่นานคงส่องแสงแวววาวสุกสกาวอยู่บนยอดเรือนแหวนอย่างสมภาคภูมิอย่างไม่น้อยหน้าใคร

ค่ำคืนอันแสนสุข

นวลนางแน่งน้อยนอนซุกซบกับอกแกร่งหลังผ่านเกมรักอันร้อนแรงแต่ทว่าแปลกใหม่สำหรับคนด้อยประสบการณ์อย่างบัวบูชา........หล่อนถูกคุณชายส่งไปสู่ดินแดนมหัศจรรย์เหมือนคืนวานเพียงแค่ปลายนิ้ว ในขณะที่เสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบถ้วน หรือว่าหล่อนจะกลายเป็นสาวร่านสวาทไปเสียแล้ว เพราะเหตุผลนี้กระมังหลังผ่านชั่วโมงแห่งความหวามหวานจึงทำให้บัวบูชาเอาแต่ซุกหน้า ซบซ่อนกับอกกว้างเหมือนคนไม่มีกระดูก แต่คุณชายกลับนึกเอ็นดูมองว่าเป็นการออดอ้อนจากเมียตัวน้อยเสียมากกว่า….แต่ทว่าก็ต้องข่มความปรารถนาที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย ขืนขอให้เจ้าหล่อนทำอย่างหนึ่งอย่างใดให้ก็เกรงว่าเจ้าหล่อนจะอายถึงขนาดมุดลงไปนอนใต้เตียงเสียก่อน...

“วันนี้หม่อมแม่สอนอะไรบ้าง หืม” เสียงนุ่มทุ้มถามอยู่เหนือศีรษะหลังจากก้มลงจูบกลุ่มผมหอมนุ่มไปหนึ่งครั้ง ในขณะที่มือใหญ่กำลังลูบไล้ผิวกายนุ่มลื่นอย่างเพลิดเพลิน

“ท่านบอกให้หนูสะกิดคุณชายบ่อย ๆ จะได้มีลูกค่ะ มันจริงหรือเปล่าคะ”

“อะไรนะ ไหนพูดใหม่ซิ...”

“หม่อมให้หนูสะกิดคุณชายบ่อย ๆ ค่า......” ครั้งนี้หล่อนพูดเสียงดังขึ้นพลางลากเสียงยาว คนยิ่งอาย ๆ อยู่ด้วยให้พูดซ้ำอยู่ได้

คุณชายปฐวีระเบิดหัวเราะออกมาจนอกกระเพื่อม…..เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาขึ้นเตียงเตรียมตัวนอนแต่เจ้าหล่อนกลับขยับเข้ามาสะกิดต้นแขนยิก ๆ แล้วก็แหงนมองตาแป๋ว......ส่วนเขานั้นคิดไว้ว่า

จะข่มใจไม่แตะต้อง เพราะคืนที่ผ่านมาเขาเอาแต่ใจเรียกร้องจากเจ้าหล่อนจนเกินไป คืนนี้จึงตั้งใจว่าจะให้พักผ่อนสบาย ๆ ......แต่เมื่อเป็นแบบนี้ ก็คิดว่าเด็กมันคงอยากรู้อยากลอง พอเริ่มรู้จักก็อยากลองซ้ำ.....แต่เพราะเขาสงสารเลยสนองให้แต่เพียงเบาะ ๆ ไม่อยากล่วงล้ำเพราะเมื่อคืนเขาเคี่ยวกรำกับร่างกายของเจ้าหล่อนหนักเกินไปร่องรอยความบอบช้ำยังปรากฏให้เห็น

“คุณชายน่ะ....ชอบล้อหนู...” บัวบูชาตีมือเบา ๆ ไปบนอกกว้างจะตีแรงก็เกรงว่าเขาจะเจ็บ

“เธออยากมีลูกงั้นรึ...แม่บัว”