ตอนที่ 2/2

“ช่วยปลดล็อคประตูให้ด้วยครับ” ทิวาเอ่ยบอก เมื่อเขาพาร่างสูงเดินมาถึงหน้าประตูด้วยความทุลักทุเลแล้ว

“คีย์การ์ดอยู่ในกระเป๋ากางเกง” พยัคฆ์ไม่ยอมทำเอง หากเพียงแต่เอ่ยบอกฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น

ใบหน้าหวานเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ตอนนี้เหมือนชายหนุ่มตรงหน้าอาการจะดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมเขากลับไม่ยอมยืนด้วยตัวเอง แถมยังไม่เปิดประตูบ้านให้เขาอีกด้วย

แต่ทิวาก็ทำได้แค่เพียงคิด มือเล็กๆ ค่อยๆ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่คับแน่น เพราะถูกสั่งตัดมาอย่างพอดีตัว ก่อนจะควานหาคีย์การ์ดจนเจอ และหยิบมันออกมาเปิดประตูในที่สุด

การสัมผัสที่ไม่ระวังของคนตัวเล็กเมื่อครู่ ส่งผลให้อารมณ์ของพยัคฆ์พุ่งสูงจนแตะเพดาน ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายด้วยความอยาก ก่อนจะแอบมองอีกฝ่ายอย่างหาโอกาสขย้ำ

“คุณน่าจะเดินเข้าไปด้านในเองได้ใช่ไหมครับ?” เสียงใสๆ จนเกือบคล้ายเสียงผู้หญิงเอ่ยถามด้วยความกังวล

ทิวาไม่กล้าเดินเข้าไปในบ้านของคนแปลกหน้าสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่ใช่เพราะว่าเขากลัว หากแต่มันเป็นมารยาทต่างหาก

“ไม่” คำตอบห้วนๆ ถูกเอ่ยออกมา พยัคฆ์ยังคงทำท่าต้องการความช่วยเหลือ ทั้งๆ ที่ความจริงเรี่ยวแรงเขากลับมาแล้ว แถมยังกลับมาเยอะกว่าเดิมอีกด้วย

“งั้นผมขออนุญาต พาคุณเข้าไปส่งด้านในนะครับ” ทิวาเอ่ยขอ ก่อนจะพยุงร่างหนาเดินเข้ามาด้านในตัวบ้าน และไม่ลืมที่จะปิดประตูให้

“ห้องนอนฉันอยู่ทางนู้น ประตูสีดำ” เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ชายหนุ่มก็เอ่ยบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการไปในทันที

ร่างอ้อนแอ้นไม่รอช้า เขารีบพาไปยังห้องที่อีกฝ่ายเอ่ยบอก เพราะต้องการจะรีบจบภารกิจนี้ และรีบรับเงินรีบกลับบ้านของตนเองโดยไวที่สุด เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากเกินไปแล้ว หากกลับช้ากว่านี้ แม่เลี้ยงของเขาต้องด่าเขาอีกแน่ๆ

เมื่อพาลูกค้าของตนเข้ามาส่งถึงในห้องนอนแล้ว ทิวาก็หันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเฝ้ารอเงินค่าจ้าง

ดวงตาแวววาวและรอยยิ้มละมุน ที่กำลังดีใจเพราะจะได้รับเงินค่าจ้าง หรืออาจจะมีทิปหนักๆ ด้วย เนื่องจากเขาคิดว่าตนเองบริการดีขนาดนี้

แถมอีกฝ่ายยังดูเป็นคนมีเงินถุงเงินถังอีกต่างหาก ทำให้ทิวาอดที่จะแสดงความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ไม่ได้ และพยัคฆ์ก็ดันเข้าใจผิด คิดว่าเขากำลังยั่วยวนตนเอง

“อยากเหมือนกันเหรอ?” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหน้า แววตาสีดำสนิทดูแพรวพราวเจ้าเล่ห์ขึ้นทันที

“ครับ?” หนุ่มน้อยทำสีหน้างุนงงกับคำถามที่ได้ยิน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้รับความกระจ่างจากคำถามนั่น ร่างเล็กก็ปลิวลงไปนอนแหมะ อยู่บนเตียงนอนกว้างของเจ้าของบ้านซะอย่างนั้น

ดวงตากลมใสเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่กว่าสติสตังจะสั่งให้เขารีบลุกขึ้นได้ ก็ถูกร่างใหญ่โถมทับลงมา และกักกันตนเองให้อยู่ใต้อาณัติเสียก่อน

“แล้วก็ไม่รีบบอกตั้งแต่แรกว่าอยาก ลีลาอยู่นั่นแหละ เสียเวลา” มือหนาเริ่มลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนใต้ร่างอย่างรวดเร็ว เล่นเอาร่างเล็กถึงกับดิ้นพล่านปกป้องตนเองเป็นพัลวัน

จนเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวตรงสลวยถึงกลางหลัง ซึ่งถูกมัดเอาไว้ลวกๆ ในตอนแรก แผ่กระจายลงบนที่นอนล้อมกรอบหน้าหวาน ส่งผลให้เขาดูสวยน่ามองเข้าไปใหญ่

“เดี๋ยว! คุณจะทำอะไรผมเนี่ย?” ทิวาร้องห้ามเสียงหลง พร้อมปัดป้องตนเองอย่างสุดกำลังน้อยๆ ที่เขามี

“ก็เอากับเธอไง ชอบฉันไม่ใช่เหรอ ดูอยากโดนเหมือนกันนี่” พยัคฆ์เข้าใจผิดไปกันใหญ่ เพียงแค่ทิวามีน้ำใจช่วยเหลือ และยิ้มหวานให้เขาเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ทำให้สติสตังของชายหนุ่มเตลิดไปไกล

โอ๊ยพ่อ! คิดเองเออเองอยู่คนเดียว ถามน้องเขาหรือยังว่าเขาชอบหรือเปล่า เอะอะกด เอะอะถอด =_=

-------------

หากอ่านแล้วรู้สึกขัดใจ ไม่ชอบใจในส่วนไหนติได้เลยนะคะ ไรต์จะนำไปพัฒนาและปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ

แต่ถ้าหากอ่านแล้วสนุก หรือเอนจอยไปกับผลงานของไรต์ คอมเมนต์ให้กำลังใจกันบ้างนะคะ -3-