ตอนที่ 5 เดินป่า

เมื่อมาถึงประเทศญี่ปุ่นตอนบ่ายโมง ทั้งสี่คนก็เดินทางไปยังบริษัทเช่ารถ ธามอาสารับหน้าที่เป็นคนขับ ของขวัญจึงนั่งข้างคนขับเพื่อให้คู่รักได้นั่งด้วยกันที่เบาะหลัง

“เราไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแถวนี้กันไหม” ธีร์เอ่ยถามทุกคนขณะที่นั่งมองลิสต์รายการที่ต้องใช้สำหรับตั้งแคมป์

“โอเค” ธามรับคำสั้น ๆ แล้วกดจีพีเอสไปยังห้างสรรพสินค้า

“ขวัญเอากล้องมาด้วยเหรอ” ณัฐธิดาถามขึ้นเมื่อเห็นของขวัญหยิบกล้องออกมาถ่ายวิดีโอข้างทาง

“ค่ะ ขวัญจะถ่ายคลิปไปลงช่องของวงเรา แต่ถ่ายแค่วิวนะคะ สบายใจได้ว่าไม่ติดคุณธามกับคุณธีร์ค่ะ” ของขวัญรีบออกตัวเพราะสองหนุ่มไม่ใช่บุคคลสาธารณะ อาจจะอึดอัดใจที่เธอถ่ายคลิประหว่างท่องเที่ยว

“ดีเลย หลัง ๆ ช่องเราแทบจะร้าง ไม่ได้ถ่าย Vlog กันมานานมาก” ณัฐธิดาพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“แต่ช่องของพี่ไนน์กับคุณธีร์อัปเดตตลอดเลยนะคะ” ของขวัญหันไปแซว เพราะทั้งสองคนทำช่องยูทูบคู่กันจนกลายเป็นคู่รักยอดนิยมตั้งแต่ตอนที่เพิ่งคบกันอย่างเปิดเผย

“พี่ธีร์น่ะสิ ชวนถ่ายนั่นนี่ทุกอาทิตย์เลย” ณัฐธิดาได้ทีจึงแอบบ่น

“แล้วไม่ชอบเหรอ” ธีร์หันไปทำปากยื่นถามแฟนสาว

“ชอบสิคะ คนดูก็ชอบ” ณัฐธิดาพูดเอาใจเมื่อเห็นเขาทำสีหน้างอน ๆ นั้น

ของขวัญเลิกสนใจคู่รักข้างหลังที่กำลังแง่งอนใส่กัน เธอยกกล้องมาอัดคลิปต่อ ไม่นานนักรถก็แล่นมาจอดยังที่หมาย ทั้งหมดจึงลงไปซื้อเสบียงที่จะใช้สำหรับเดินป่าและแคมปิงกันวันรุ่งขึ้น

เมื่อซื้อของจนครบทุกรายการ ธามก็ขับรถมาถึงโรงแรมห้าดาวที่จองไว้ พนักงานขนกระเป๋าเดินนำทั้งสี่คนไปยังห้องพัก ซึ่งณัฐธิดากับของขวัญพักห้องเดียวกัน ส่วนธามกับธีร์พักห้องข้าง ๆ กับสองสาว

“เดินทางหลายชั่วโมงน่าจะเหนื่อย แยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปกินข้าวกัน” ธามบอกทุกคน

“ค่ะ” ณัฐธิดากับของขวัญพยักหน้ารับ

“ตอนเย็นอากาศน่าจะเย็นมาก อย่าลืมใส่เสื้อที่หนากว่านี้ด้วยนะ อีกสองชั่วโมงพี่มาเรียก” ธีร์บอกแฟนสาวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินเข้าห้องตามพี่ชายไป

ของขวัญเปิดประตูเข้าห้องตัวเองแล้วจัดการถอดเสื้อโคตรที่ใส่อยู่แขวนไว้หน้าห้อง แล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าสลิปเปอร์ที่ทางโรงแรมวางไว้ให้

“ขวัญอยากทำอะไรเป็นพิเศษไหม มีเวลาเที่ยวตั้งหลายวัน” ณัฐธิดาที่นั่งค้นหาเสื้อกันหนาวหนา ๆ ในกระเป๋าเอ่ยถามเพราะทริปนี้เธอเป็นคนแพลนเองทุกอย่าง แต่ก็เผื่อเวลาให้มีช่วงเดินเที่ยวเล่นอยู่หลายวัน

“อืม...ยังไม่มีที่ไหนที่อยากไปเลยค่ะ เป็นทริปตามใจพี่ไนน์ละกัน พี่ทำอะไร ขวัญทำด้วย” ของขวัญส่งยิ้มแหย เธอแค่มาเที่ยวเป็นเพื่อนรุ่นพี่สาวเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรที่อยากทำเลยสักนิด

“งั้นถ้านึกออกว่าอยากไปไหนหรืออยากกินอะไรก็บอกได้ตลอดเลยนะ” ณัฐธิดายิ้มตอบอย่างใจดี

“ค่ะ”

“พี่ดูรีวิวแล้วว่าแถวนี้มีร้านราเม็งเจ้าอร่อยที่พลาดไม่ได้ เราไปกินข้าวที่นั่นกัน”

“ได้ค่ะ”

“เตียงนุ่มมากเลย” ณัฐธิดาพูดขณะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ เธอเลือกห้องที่มีสองเตียงเพราะแฟนหนุ่มไม่อยากนอนเตียงเดียวกับพี่ชาย แม้เขาจะงอแงว่าอยากพักห้องเดียวกับเธอ แต่ทริปนี้เธออยากให้บรรยากาศออกมาเหมือนมาเที่ยวกับเพื่อนมากกว่า เพราะยังไงทริปสองคนจะมาเมื่อไหร่ก็ได้

“ใช่ค่ะ เดี๋ยวขวัญตั้งนาฬิกาปลุกไว้สองชั่วโมงนะคะ ของีบแป๊บหนึ่งก่อน” ของขวัญเองก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธอ ก่อนจะควักมือถือออกมาตั้งปลุกเอาไว้

“พี่ก็ของีบสักพักเหมือนกัน” พูดจบเธอก็ปิดเปลือกตาลงทันที

และแล้วสองสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็วด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางมาหลายชั่วโมง

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้สองสาวที่กำลังเติมหน้าหันไปสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเปิดประตูห้องก็พบกับธามและธีร์ที่ยืนรออยู่ ทั้งหมดเดินออกไปหาร้านอาหารที่ณัฐธิดาได้เลือกไว้

“อิ่ม ๆ” ธีร์พูดขึ้นพลางลูบหน้าท้องของตัวเองไปด้วย

“ไปเดินย่อยแถวนี้กันไหม” ณัฐธิดาถามเมื่อเห็นว่าทุกคนกินกันเสร็จแล้ว

“ก็ดีนะ” ธีร์พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นดีเห็นงาม

ของขวัญกับธามเองก็พยักหน้าตามเงียบ ๆ

บรรยากาศยามค่ำคืนในฤดูใบไม้ร่วงนั้นหนาวเหน็บจนมีควันพวยพุ่งออกจากลมหายใจทุกครั้งที่พูดคุย เมื่อเดินกันมาสิบนาทีของขวัญก็เริ่มหดคอและถูมือไปมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

“หนาวเหรอ” ธามที่เดินอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น

“นิดหน่อยค่ะ พอดีขวัญขี้หนาวอยู่แล้ว” ของขวัญยิ้มตอบ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อธามถอดผ้าพันคอของตัวเองมาสวมให้กับเธอ

“ผมขี้ร้อนครับ” เขาบอกนิ่ง ๆ ระหว่างที่พันผ้าพันคอให้หญิงสาว

“แต่...” เธอกำลังจะถอดผ้าพันคอคืนแต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ใส่ไปเถอะครับ ปากคุณสั่นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” ของขวัญไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้ จึงได้แต่รับน้ำใจของเขาแล้วเอามือซุกกระเป๋าเสื้อกันหนาวแทน

ทั้งสี่คนเดินเล่นที่สวนสาธารณะท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติก คู่รักอย่างธีร์กับณัฐธิดาก็เดินจับมือกันไปด้วยและผลัดกันถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน

“พี่ธามถ่ายรูปคู่ให้หน่อยสิ” ธีร์ยัดกล้องใส่มือพี่ชาย

“อืม” ธามตอบรับอย่างเซ็ง ๆ แต่ก็ถ่ายให้โดยไม่บ่น

“ถ่ายให้ไนน์ของผมสวย ๆ นะ” ธีร์ยังไม่วายกำกับ แล้วโพสต์ท่าต่าง ๆ คู่กับแฟนสาวอีกหลายรูป

“สวยค่ะ” ของขวัญยืนเชียร์รุ่นพี่สาวอยู่ข้าง ๆ ธามไปด้วย

“ไหนขอดูหน่อย” เมื่อพอใจแล้วธีร์ก็เดินมาเช็กรูป

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวไนน์ถ่ายให้พี่ธามนะคะ” ณัฐธิดาคว้ากล้องมาจากมือแฟนหนุ่มแล้วพูดกับธาม

“ไม่เป็นไรครับ” ธามปฏิเสธ

“พี่ธามอายกล้องน่ะ งั้นถ่ายคู่กับคุณขวัญสิครับ”

“คะ” ของขวัญที่ได้ยินอย่างนั้นก็หันไปมองธีร์อย่างงง ๆ

“ขวัญไปถ่ายเป็นเพื่อนพี่ธามหน่อย จะได้สอนพี่ธามโพสต์ท่าด้วย” ณัฐธิดาเห็นด้วยกับไอเดียนี้

“ได้ค่ะ” ของขวัญพยักหน้ารับอย่างไม่คิดอะไรมาก

“พี่ธามเดินไปตรงนั้นเลยครับ วิวข้างหลังสวยมาก” ธีร์ชี้นิ้วไปยังที่ที่เขากับแฟนสาวเพิ่งถ่ายรูป

“เอ่อ...” ธามยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่ก็เดินไปยืนข้าง ๆ ของขวัญ

“คุณธามขยับเข้ามาดีไหมคะ” ของขวัญพูดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายยืนห่างเธอเป็นเมตร

“ครับ” ธามได้แต่เดินเข้าใกล้เธออย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“พี่ธามยิ้มหน่อยครับ” ธีร์ตะโกนบอกพี่ชาย

“เรามาถ่ายกันสี่คนไหม” ธามเอ่ยชวนหลังจากถ่ายรูปคู่กันสองสามรูปเขาก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก

“งั้นตั้งกล้องไว้ตรงนี้กัน” ธีร์หันไปวางกล้องบนม้านั่งแล้วกดตั้งเวลา

ทั้งหมดถ่ายรูปและเดินเล่นต่อจนพอใจแล้วจึงกลับโรงแรม

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันหกโมงนะ” ธีร์บอกกับทุกคนเมื่อมาถึงหน้าห้องพัก

“ค่ะ” ของขวัญและณัฐธิดาพยักหน้าตอบรับ

บรรยากาศของฤดูใบไม้ร่วงในตอนเช้านั้นงดงามราวกับภาพวาด สองข้างทางบนท้องถนนที่ทอดยาวเต็มไปด้วยต้นเมเปิลที่ใบเปลี่ยนเป็นสีแดง ส้ม และเหลือง สีสันอันสวยงามที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวของใบไม้ตัดกับท้องฟ้าโปร่งทำให้ของขวัญอดอารมณ์ดีไม่ได้ ระหว่างเดินทางหญิงสาวจึงหยิบกล้องขึ้นมาเก็บบรรยากาศไปตลอดทาง

เมื่อรถแล่นมาถึงสถานที่เช็กอิน ทั้งหมดก็ลงไปซื้อเสบียงสำหรับอาหารเที่ยงและกรอกแบบฟอร์มต่าง ๆ สำหรับเดินป่า วันนี้เป็นวันธรรมดาจึงมีนักท่องเที่ยวบางตา เมื่อทั้งสี่คนเตรียมตัวพร้อมแล้วจึงเริ่มออกเดินทาง

“ขวัญจะแวะถ่ายคลิปข้างทางไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรอนะคะ เดี๋ยวตามไป” ของขวัญบอกเพราะกลัวว่าจะทำให้ทุกคนยืนรอนาน

“จ้ะ เดี๋ยวพี่ก็จะเดินไปถ่ายรูปไปเหมือนกัน” ณัฐธิดาตอบกลับ

“คุณขวัญเอาแผนที่ไหมครับ” ธีร์ยืนแผนที่ที่เขาหยิบมาจากจุดเช็กอินเมื่อกี้ยื่นให้

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เดินเลาะไปตามลำธารก็พอแล้วใช่ไหมคะ ขวัญไม่น่าหลงทางค่ะ” ของขวัญบอก เส้นทางเดินป่าครั้งนี้สิบสี่กิโลเมตร แต่มีทางเดินเล็ก ๆ และลำธารที่ทำให้รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน

ณัฐธิดากับธีร์จึงเดินล่วงหน้าไปก่อนเพราะอยากไปถ่ายรูปแถวน้ำตกเร็ว ๆ ส่วนของขวัญก็ถือกล้องถ่ายคลิปไปตลอดทาง

เมื่อเดินไปเกือบครึ่งชั่วโมงเธอจึงคลาดสายตาจากทุกคน แต่พอหันไปมองด้านหลังก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นธามเดินตามหลังเธอมาเงียบ ๆ

“อ้าว คุณธามยังไม่ไปเหรอคะ” ของขวัญหันไปถามชายหนุ่ม

“ผมอยากเก็บภาพบรรยากาศไว้เหมือนกันครับ” เขาชูมือถือขึ้นมาประกอบคำพูด

“ที่นี่สวยมากเลยนะคะ”

“ครับ”

ของขวัญแอบรู้สึกอึดอัดในใจอีกครั้งเมื่ออยู่กันตามลำพังเพราะอีกฝ่ายค่อนข้างพูดน้อยจนเธอไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไร เธอจึงหันไปโฟกัสที่การถ่ายคลิปต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจเขาอีก

เมื่อผ่านไปอีกราว ๆ หนึ่งชั่วโมงของขวัญก็รับรู้ได้ถึงน้ำหลายหยดที่ตกกระทบใบหน้า

“เอ๊ะ”

“ฝนตก เราไปหาที่หลบฝนกันดีไหมครับ” ธามพูดขึ้น

“ค่ะ” ของขวัญวิ่งตามธามที่นำเธอออกนอกเส้นทาง

“ตรงนั้นมีถ้ำครับ เราไปที่นั่นกันเถอะ” ธามชี้นิ้วไปยังถ้ำเล็ก ๆ ข้างหน้า ซึ่งน่าจะเป็นที่เดียวที่สามารถไปหลบฝนได้

“เดี๋ยวนะคะ นั่นป้ายเตือนว่าแถวนี้มีหมีไม่ใช่เหรอคะ” ของขวัญรีบคว้าแขนของเขาเอาไว้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นป้ายที่มีรูปหมีขนาดใหญ่ข้าง ๆ

“หมีคงไม่ออกมาหากินตอนฝนตกมั้งครับ ตอนนี้เรารีบไปหลบฝนกันก่อนดีกว่า”

“ไม่เอาค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้ารัว ๆ

“เชื่อผมเถอะ ถ้าเดินไปไกลกว่านี้จะอันตรายนะครับ ตรงนี้ไม่ไกลจากทางเดินมาก” เขาพยายามอธิบาย

“แต่ขวัญยังไม่อยากเจอหมีนี่คะ เนี่ย ป้ายก็บอกอยู่ว่ามีหมีโผล่มาเมื่อวาน หรือว่าถ้ำตรงนั้นเป็นบ้านของมัน” เมื่อคิดได้ดังนั้นของขวัญก็ทำตาโตอย่างแตกตื่น

“อย่าวิ่งออกนอนเส้นทางแบบนั้นสิคุณ” ธามรีบคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้เมื่อเธอจะไปในทิศทางอื่น และไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา เขาเปลี่ยนมาดึงข้อมือเล็กให้วิ่งตามเขาไปยังถ้ำ

“ม่าย คุณจะจับฉันไปเป็นอาหารหมีเรอะ ปล่อยนะ” ของขวัญพยายามขืนตัวให้มากที่สุด

“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า ถ้ำนี้อยู่ใกล้ทางเดินป่าขนาดนี้ จะมีหมีมาอยู่ได้ยังไง” ธามเริ่มหัวเสียเมื่อเธอต่อต้าน

ทั้งสองจึงยื้อยุดกันอยู่สักพัก จนในที่สุดธามก็ออกแรงกระชากมากขึ้นจนหญิงสาวตัวปลิว

“โอ๊ย!” ของขวัญร้องเมื่อเธอเซไปปะทะอีกฝ่ายจนล้มลงทั้งคู่

“ขอโทษครับ คุณเจ็บไหม” ธามที่ตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้ารีบเอ่ยถาม

“ไม่เจ็บค่ะ คุณธามเจ็บตรงไหนไหมคะ” ของขวัญค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจากร่างของเขา

“ไม่เจ็บครับ” ภามถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เมื่อกี้รับเธอไว้ทัน แม้เขาจะล้มลงไปด้วยก็ตาม

“เดี๋ยวขวัญช่วยค่ะ” ของขวัญพยุงชายหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน เธอรู้สึกผิดที่ตอนนี้ผมและชุดของเขาเลอะดินไปแทบทั้งตัว

“ขอบคุณครับ”

ทั้งคู่เดินไปยังถ้ำเล็ก ๆ แล้วนั่งรอในนั้น ภามจึงหยิบทิชชูมาเช็ดเนื้อตัวที่เปื้อนของตัวเอง

“ฝนตกหนักจัง แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงดีคะ” ของขวัญนั่งมองฝนเม็ดใหญ่ที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

“สงสัยต้องรอให้หยุดตกก่อนครับ แล้วเราค่อยออกเดินทาง” เขาพูดพลางถอดเสื้อกันหนาวออก

“คุณจะทำอะไรคะ!” ของขวัญถามอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นว่าธามที่เปลือยท่อนบน และกำลังจะถอดกางเกงออก

“ผมเปียกไปทั้งตัว อยากเปลี่ยนชุด คุณเองก็เปลี่ยนดีไหมครับ เดี๋ยวเป็นหวัด” เขาพูดอย่างสบาย ๆ

“งั้นเชิญคุณก่อนเลยค่ะ” เธอรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น

“เสร็จแล้วครับ” เขาบอกเมื่อเปลี่ยนมาอยู่ในชุดที่สะอาดเรียบร้อย

“ค่ะ คุณห้ามหันมามองนะคะ” ของขวัญบอกก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อกันหนาวออกบ้าง

“ครับ ๆ”

“ดื่มเบียร์กันไหมคะ” ของขวัญเดินมานั่งข้างภามเมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ

“ฮะ?” ธามหันไปถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาไม่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะชอบดื่มเบียร์ด้วยซ้ำ

“บรรยากาศแบบนี้น่าจิบเบียร์จริงไหม ขวัญมีข้าวปั้นที่ซื้อมาเมื่อเช้าด้วย เรามากินข้าวกันเถอะค่ะ ขวัญเริ่มหิวแล้ว” ของขวัญเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเอาข้าวกับเบียร์ออกมาสองกระป๋อง

“ขอบคุณครับ ผมเองก็ซื้อข้าวกล่องมาเหมือนกัน เรามาแชร์กันไหมครับ” ธามหยิบข้าวกล่องกับน้ำเปล่าออกมาวางข้าง ๆ ข้าวของเธอ

“แต่คุณธามต้องกินเบียร์เป็นเพื่อนขวัญนะคะ” เธอเปิดเบียร์กระป๋องหนึ่งแล้วยื่นไปตรงหน้าเขา

“ครับ”ธามรับมาอย่างช่วยไม่ได้ ทำให้ของขวัญยิ้มกว้างแล้วกระดกเบียร์ขึ้นดื่มก่อน

ทั้งคู่นั่งกินข้าวและจิบเบียร์ท่ามกลางธรรมชาติ จนกระทั่งของขวัญที่เริ่มกรึ่ม ๆ จึงเป็นฝ่ายชวนคุยเพื่อผูกมิตร

“คุณธามว่านักร้องหรือไอดอลคนไหนสวยที่สุดในค่ายเราเหรอคะ แล้วขวัญสวยไหม” เมื่อเริ่มเมาหญิงสาวก็ใจกล้ามากขึ้น

“ผมว่าคุณเมาแล้วครับ” ธามแย่งเบียร์กระป๋องที่สี่ออกจากมือหญิงสาว เธอเตรียมเบียร์มาเผื่อเพื่อนร่วมทริปทุกคน แต่ตอนนี้ลงท้องเธอหมดแล้ว แม้กระทั่งกระป๋องที่บอกให้เขาดื่มเป็นเพื่อน เธอก็ยังแย่งไปดื่มคนเดียวหน้าตาเฉย

“ขวัญสวยไหมคะ” ของขวัญถามย้ำ

“ครับ” ธามมองหน้าเธอนิ่ง ๆ

“แล้วทำไมเขาถึงไม่รักขวัญ” สติที่เริ่มเลือนรางทำให้เธอเพ้อถึงใครบางคนที่อยู่ในใจ

“....”

“ไม่มีใครรักขวัญเลย”

ของขวัญไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะไม่ชอบออกไปไหน ส่วนครอบครัวก็ต่างคนต่างทำงานคนละประเทศจึงไม่ค่อยได้เจอกัน เมื่อไม่ได้เจอภาคินทร์เธอจึงรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เมื่อวานเธอส่งรูปที่ถ่ายวิวไปให้เขาแต่เขาก็แค่อ่านเงียบ ๆ ไม่แม้แต่จะตอบ

“....”

“ใช่ไหมคะ” ความน้อยใจทำให้น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม

“ใครบอกครับ” ธามพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับหญิงสาว

“อะไรนะคะ” เสียงฝนทำให้ของขวัญเห็นแต่ปากเขาขยับ แต่ไม่ได้ยินอะไรเลย

“เปล่าครับ คุณไปนอนพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวฝนหยุดตกแล้วผมจะปลุก” ธามยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อของเขาออกมาปูให้เธอนอน