กุญแจดอกที่ 6 : อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน (บทต้น)

เพราะไม่เคยออกมามองโลกกว้างจึงได้ตื่นเต้น

สิ่งใหม่ที่ได้มองผ่านดวงตาของตนเองนั้นมันช่างสวยงามราวกับความฝัน

ทว่าช่างน่าเสียดาย...

เพราะความฝันนั้นเพียงชั่วครู่ก็คงจะจางหายไป

เช่นเดียวกับอิสรภาพที่ได้สัมผัสเพียงแค่ไม่นาน

•.★*... ...*★.•

คนทั้งสี่กำลังเดินไปตามทางเดินในโรงเรียนคิงเคสเพื่อไปยังห้องอาจารย์ใหญ่ อากาศในรัฐโซนเดียยังคงสบายๆไม่ร้อนมากแต่ก็ไม่หนาวมากเช่นกัน ลมเย็นๆพัดผ่านเบาๆขณะที่แสงอาทิตย์สาดส่องให้ความอบอุ่น

นักล่าทั้งสี่คนเดินไปหยุดไปเพื่อทักเหล่าวิญญาณไปด้วย ทั้งที่พวกเขาขึ้นชื่อว่าเป็นนักล่าปีศาจแต่พอมาเหยียบโรงเรียนได้เป็นวันที่สองพวกเขากลับกลายเป็นที่ชื่นชอบในหมู่วิญญาณทั้งหมดไปเสียได้ แบบนี้พวกเขาควรจะเสียใจหรือดีใจดีเนี่ย เพื่อนที่เป็นมนุษย์ในโรงเรียนยังไม่มีสักคนแต่กลับรู้จักกับพวกวิญญาณแทบจะทั้งโรงเรียนแล้ว

เพียงไม่นานคนทั้งสี่ก็เดินมาถึงหน้าห้องของอาจารย์ใหญ่และนักล่าอันดับหนึ่งก็ไม่รีรอที่จะเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยมีทุกคนเดินตาม

ภายในห้องนั้นดูใหญ่และกว้างขวางที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมาในโรงเรียนนี้ เครื่องอำนวยความสะดวกมากมายทั้งที่พวกเขารู้จักและไม่รู้จักต่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบในห้อง แต่สัญชาติญาณในตัวนักล่าแต่ละคนกลับร้องเตือนพวกเขาว่าอยู่ในห้องนี้จะจับอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เด็ดขาดเพราะแน่นอนว่าห้องที่สำคัญแบบนี้ย่อมมีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด

บุรุษคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ยักษ์โดยมีโต๊ะทำงานคั่นไว้กับโซฟาที่จัดไว้ให้ตามจำนวนคนสี่คนราวกับว่าคนตรงหน้าจะรู้ว่าพวกเขาจะมาที่นี่กันสี่คน ทั้งๆที่เป็นคนตรงหน้าต่างหากที่เรียกพวกเขามาที่นี้โดยไม่คิดจะเอ่ยถามจำนวนคนเลยสักนิด

“เรียกมาทำไม” เสียงเย็นเยียบของเรเอ่ยถามออกมาคนแรกขณะที่คนอื่นต่างทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่ได้จัดเตรียมไว้ให้

บุรุษคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหญ่ทั้งสี่เต็มๆตาทำให้เหล่านักล่าได้เห็นดวงตาสีน้ำเงินและผมสีเขียวแก่ของผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

“แค่อยากจะเห็นหน้าคนที่ทางสมาพันธ์นักล่าส่งมาเท่านั้น” คำพูดของชายตรงหน้าทำให้คาไมเคิลรู้ว่าทางสมาพันธ์เองก็คงมีการติดต่อกับอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนคิงเคสอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“ทางสมาพันธ์น่าจะส่งข้อมูลให้คุณหมดแล้ว หรือไม่คุณก็คงจะลงทุนไปค้นประวัติพวกเรามาแล้วนี่...อาจารย์ใหญ่เทฟอน” ฟรอสเอ่ยออกมาเสียงเข้มอย่างที่นานๆทีจะใช้ ดวงตาสีเขียวมรกตของเจ้าตัวเรียบเฉยแต่จิตสังหารบางๆกลับถูกส่งออกไปกดดันคนตรงหน้าทำให้เจ้าตัวดูน่าเกรงขามสมกับเป็นนักล่าอันดับสาม

อาจารย์ใหญ่เทฟอน นอเรคใช้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องเด็กรุ่นลูกตรงหน้าเขาราวกับจะประเมินฝีมือ เขารู้ว่าสี่คนตรงหน้าเป็นนักล่าไม่ผิดแน่แต่ที่ไม่รู้คืออันดับและสมญาที่ได้รับ ทว่าคนที่สมาพันธ์ส่งมาเพื่อทำหน้าที่ก็น่าจะเก่งอยู่แล้ว แต่เก่งระดับไหนต่างหาก

ความสามารถ อันดับและสมญาของสี่คนตรงหน้าแม้เขาจะพยายามสืบท่าไหร่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเพราะทางดินแดนผู้ใช้เวทปิดข้อมูลได้อย่างดีเยี่ยม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีช่องโหว่จริงไหมหากยังพยายามมากกว่านี้บางทีเขาอาจจะได้ข้อมูลที่ต้องการมาอยู่ในมือก็ได้...เพียงแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น

“บางทีข้อมูลก็อาจจะผิดพลาดและเชื่อถือไม่ได้” อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนตอบกลับก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มแล้วเอ่ยต่อ

“อย่างคำพูดที่ว่าองค์หญิงแห่งโซเวียสวยนักสวยหนาก็ไม่เห็นจะจริง” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววดูถูกเด็กสาวผมทองมัดเปียสองข้างที่ใส่แว่นกรอบขาวหนาเตอะ

นี่คือเรื่องไม่กี่อย่างที่เขาสืบเพิ่มเติมมาได้คือเด็กสาวผมชมพูคนนั้นแท้จริงแล้วเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งโซเวียและยังสืบมาได้อีกว่าผู้ชายหนึ่งในสามคนนี้ต้องมีคนใดคนหนึ่งเป็นเจ้าชายแห่งดาร์ดเซส

เรได้แต่กำมือแน่อย่างข่มอารมณ์อยู่เงียบๆขณะที่เซนยังคงยิ้มให้ ฟรอสมองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะเหมือนกับว่าพวกเขากำลังโดนดูถูก

“ท่านคงจะทราบภารกิจของพวกเราดีใช่ไหมค่ะ” เซนถามออกมาพร้อมรอยยิ้มทำให้อาจารย์ใหญ่เทเฟอร์พยักหน้าให้ช้าๆแทนคำตอบ

“ถ้ารู้แล้วก็อย่าได้เข้ามาขวางละกัน ไม่อย่างนั้นต่อให้ต้องฆ่าทางพวกเราก็จะทำ” มันเป็นคำพูดของฟรอสที่ตรงกับใจทุกคนเป็นอย่างยิ่งและเมื่อฟรอสพูดจบคนทั้งสี่ก็ขอตัวเดินออกมาโดยที่ไม่มีใครเห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่วาวโรจน์เลยสักนิด

•.★*... ...*★.•

“ฉันไม่ไว้ใจหมอนั่น” ฟรอสพูดพลางเดินไปยังห้องประกาศผลสอบด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด และท่าทางเช่นนั้นของนักล่าอันดับสามพลอยทำให้คาไมเคิลคล้อยตามเพราะว่าเขาก็ไม่ชอบหน้าอาจารย์ใหญ่คนนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมละ” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มขณะดวงตาสีทองมองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น ท่าทางแบบนี้ของเซนาเรียสทำให้คาไมเคิลคิดไปถึงเมื่อวานที่เขาถามฟรอสในห้องนอน

‘ทำไมคุณเซนถึงได้เป็นนักล่าอันดับสองละครับ ท่าทางแบบนั้นไม่น่าจะเป็นนักล่าอันดับสองได้เลย หรือเพราะว่าคุณเซนเป็นคนของตระกูลแห่งโซเวียถึงได้เป็นนักล่าอันดับสอง’ คาไมเคิลถามฟรอสออกมาในขณะที่อยู่ในห้องนอน ถ้าหากเป็นแบบที่เขาพูดไปนักล่าอันดับสองก็คงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนกับที่เขาวาดความคิดเอาไว้ตั้งแต่ในตอนแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นนักล่า แต่คำถามย้อนของฟรอสกลับทำให้เขาชะงักไป

‘นายคิดอย่างนั้นหรือ’ นักล่าอันดับสามเลิกคิ้วมองพลางถามเสียงเข้มแต่เจ้าตัวก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเพราะฟรอสพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจ

‘ถ้านายคิดแบบนั้นนายคงโดนท่าทางภายนอกของยายนั่นหลอกแล้วล่ะ ฉันของเตือนไว้ว่าอย่าได้ไปท้าสู้กับยายนั่นในขณะที่นายยังมีความคิดแบบนี้ เพราะนายจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่าๆ’ ฟรอสเอ่ยเตือนคนตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง

เขาเป็นนักล่าอันดับสามย่อมรู้ดี นักล่าอันดับหนึ่งมีความสามารถในการควบคุมพลังของตนเองได้ดี มีไหวพริบ มีประสบการณ์มากแถมยังเป็นพวกฉลาดอย่างหาตัวจับได้ยากอีก ซึ่งก็เหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับหนึ่งที่เจ้าตัวได้รับ แต่สำหรับนักล่าอันดับสองแล้วเจ้าตัวเป็นคนที่มีพลังมหาศาล มาก...จนนักล่าอันดับหนึ่งอย่างเรเทียบไม่ติด ทว่าพลังที่เธอมีเป็นพลังที่ควบคุมไม่ได้เพราะแบบนั้นเธอถึงเป็นคนอันตรายและน่ากลัวยิ่งกว่าใคร

‘สำหรับฉันแล้วเซนาเรียสเหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับสองยิ่งกว่าใครที่ฉันรู้จัก เอาเป็นว่าถึงเวลานายก็จะรู้เอง’ มันเป็นคำพูดที่ฟรอสทิ้งไว้ให้เขาแต่ว่าเมื่อไหร่ละที่เขาจะได้รับรู้

“คนๆนั้นไม่น่าไว้ใจเซน ท่าทางที่แสดงออกกับเราเมื่อกี้มันเหมือนศัตรูมากกว่ามิตร” คำพูดของนักล่าอันดับสามฉุดคาไมเคิลให้หลุดออกจากภวังค์

“ฉันรู้ฟรอสแต่เราทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ ข้อมูลของเราสี่คนที่หมอนั่นมีไว้ในกำมือ เราไม่รู้ว่าเขามีมากเท่าไหร่ในขณะที่เราไม่มีข้อมูลของเขาเลย ความจริงฉันก็อยากฆ่าหมอนั่นตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกัน สังหรณ์ฉันมันเตือนว่าหมอนั่นคือตัวเกะกะชิ้นใหญ่” เซนเค้นเสียงออกมาอย่างรังเกียจคนที่พูดถึงอยู่ ยิ่งคิดกลับไปก็ยิ่งรังเกียจ

“แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้นี่ครับ ถ้าอาจารย์ใหญ่ตายในโรงเรียนตัวเองคงวุ่นวายน่าดู” คาไมเคิลแย้งพลางมองรอบตัว เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าตอนนี้ไม่มีวิญญาณตนไหนกล้าเข้ามาใกล้พวกเขาเลยคงเพราะเรปล่อยความกดดันคลุมไปรอบๆเพื่อให้พวกเขาสามารถคุยกันได้สะดวกขึ้น

“เพราะแบบนั้นแหละฉันถึงไม่ทำ” เด็กสาวผมชมพูพูดพลางเบ้ปากเหมือนอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ ท่าทางตอนนี้ช่างแตกต่างกับคำพูดในตอนแรกๆเสียจริง

“ถ้าทางนั้นไม่เข้ามายุ่ง เราก็จะไม่ยุ่ง” คำพูดสุดท้ายเป็นของเจ้าชายแห่งดาร์กเซสและมันเป็นเหมือนประกาศิตที่นักล่าอีกสามคนต้องทำตาม

ตอนนี้พวกเขาจะอยู่โดยไม่ก้าวก่ายกันไปก่อน แต่หากฝ่ายนั้นก้าวล้ำเส้นเข้ามาหรือเป็นตัวเกะกะในงานพวกเขาอย่างที่เซนสังหรณ์จริงๆ พวกเขาก็จะเก็บตายอาจารย์ใหญ่คนนั้นอย่างที่ฟรอสได้ลั่นวาจาเอาไว้ โดยไม่สนว่าที่นี่จะเป็นดินแดนผู้ไร้เวทหรือจะเป็นโรงเรียนคิงเคสก็ตาม

•.★*... ...*★.•

พวกเขาทั้งสี่เดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องประกาศผลที่ผู้คุมสอบบอกให้พวกเขามารอตั้งแต่วันที่สอบเสร็จ เด็กทั้งสี่คนไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลยกับผลที่จะออกมากลับเป็นพวกวิญญาณที่มายืนรอลุ้นผลสอบกับพวกเขาต่างหากที่ตื่นเต้นแทน

หน้าตาแต่ละตนบอกความคาดหวังให้พวกเขาสอบผ่านเป็นอย่างมากเพราะดูท่าพวกวิญญาณคงจะอยากมีเพื่อนเป็นมนุษย์ที่สามารถคุยเล่นกับพวกเขาได้ในโรงเรียนได้ แต่ก็มีวิญญาณบางตนที่ดูจะไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด เจ้าพวกนี้ต่างมองพวกเขาพร้อมรอยยิ้มซึ่งฟรอสก็ยังแปลความหมายของรอยยิ้มนั้นไม่ออก

พอพวกวิญญาณด้วยกันลองถามเจ้าพวกนั้นก็บอกว่ารอให้ผลออกวันนี้ไม่ไหวเลยต้องไปดูตอนที่ผู้ตรวจตรวจข้อสอบทำให้รู้ผลก่อนใครเพื่อนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมบอกว่าตกลงพวกเขาผ่านหรือเปล่าเพียงแค่พูดว่ารอดูผลเอาเอง มันดันมาทำให้อยากรู้แล้วจากไปเสียนี่

ตอนยืนรอผลอยู่นั้นมีพวกวิญญาณป้าๆหลายตนลอยเข้าไปหาเซนาเรียสท่ามกลางสายตาหวาดระแวงของเรฟานอฟเพื่อจะชวนเด็กสาวคุยฆ่าเวลา

“นี่แม่หนูไม่ตื่นเต้นบ้างหรือ” ป้าคนหนึ่งเปิดประเด็นขึ้นมาเป็นคนแรกเรียกดวงตาสีทองให้หันไปมองอย่างสนใจ

“ตื่นเต้นเหรอ...ทำไมล่ะคะ” เซนเอียงหน้าถามนิดๆอย่างน่ารักทำเอาวิญญาณป้าๆทั้งหลายชักรักและเอ็นดูเด็กสาวมากขึ้น

“นี่แม่หนู...ตอนเข้าสอบและรอประกาศผลน่ะ ทุกคนเขาก็ต้องตื่นเต้นกันทั้งนั้นแหละว่าจะเข้าได้หรือเปล่า ในเมื่อมันมีโอกาสครั้งเดียวนะแม่หนู ถ้าติดที่นี่ก็สบายไปแต่ถ้าไม่ติดก็ต้องหาที่เรียกใหม่เลยน้า...” ป้าที่เป็นวิญญาณอีกคนกล่าวชี้แจงทำเอาเซนาเรียสชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

“เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ” ป้าวิญญาณอีกตนพูดด้วยสายตาเอ็นดูทำให้เซนพยักหน้าให้เรียกรอยยิ้มจากป้าๆยายๆทั้งหลายได้เป็นอย่างดี

แบบนี้คงเริ่มตื่นเต้นเรื่องผลสอบขึ้นมาบางแล้วสินะ มันเป็นความคิดของพวกวิญญาณที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้ามาตั้งแต่ต้น แต่มันช่างเป็นความคิดที่ห่างไกลจากความเป็นจริงเหลือเกิน

ฟรอสส่งสายตาหน่ายๆเพราะอดที่จะระอาไม่ได้ ไอ้ตื่นเต้นนั่นก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่ฟรอสว่าสิ่งที่เซนตื่นเต้นก็คงจะเป็นเพราะข้อมูลใหม่จากป้าๆนั่นแหละ อย่างเซนาเรียสน่ะเหรอที่จะกังวลเรื่องการสอบ

“ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ” คุยกันมานานป้าๆยายๆถึงนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อของเด็กสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูในความคิดของพวกตนเลย

“เซนาเรียสค่ะ เรียกสั้นๆว่าเซนก็ได้” เด็กสาวตอบพร้อมรอยยิ้มร่าเริงอย่างเสมอต้นเสมอปลายซึ่งสามารถเรียกคะแนนจากพวกป้ากับยายที่อยากจะมีหลานสาวน่ารักๆอย่างนี้ได้อีกมากโข

รออีกเพียงไม่นานผู้คุมสอบที่เป็นผู้หญิงก็เดินออกมาจากห้องเพื่อแจ้งผลสอบให้ทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอกันอยู่ให้ทราบและเป็นอย่างที่คิดพวกเขาทั้งสี่คนสอบผ่านหมด แต่คาไมเคิลกับฟรอสยังไม่ทันจะดีใจออกมาพวกวิญญาณทุกตนก็พากันโห่ร้องอย่างออกนอกหน้าทำเอาพวกเขาต่างมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ตกลงใครกันแน่ที่สอบผ่านละเนี่ย

เรมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่นึกรำคาญผิดกับคู่หมั้นสาวของเจ้าตัวที่ที่ตบมือราวกับจะร่วมยินดีไปกับพวกวิญญาณที่อยู่รายล้อม ว่าแต่คุณเธอจะรู้ไหมว่าที่พวกเขาโห่ร้องกันอยู่ก็เพื่อแสดงความยินดีให้พวกเราต่างหากเล่า

“วันนี้พวกคุณยังไม่ต้องเข้าเรียนนะคะ ทางโรงเรียนจะตัดชุดให้พวกคุณก่อนแล้วพวกคุณค่อยมารับตอนเย็น นอกจากนี้จะขอเวลาเตรียมห้องพักให้พวกคุณด้วย กว่าจะเสร็จก็คงเป็นตอนเย็นพอดี เอาไว้พวกคุณมารับเสื้อผ้าแล้วดิฉันจะเป็นคนนำทางพวกคุณไปห้องพักเอง ส่วนวันนี้ดิฉันแนะนำให้พวกคุณเอารายการของที่ต้องใช้ในโรงเรียนไปซื้อของเตรียมตัวเข้าเรียนพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะจะได้ถือโอกาสทำความรู้จักโรงเรียนไปด้วย” หญิงสาวที่มาประกาศผลสอบให้พวกเขาพูดออกมาเป็นชุดแล้วยื่นคะแนนสอบ แผนที่ของโรงเรียนและรายการของที่ต้องซื้อเพิ่มเติมมาให้ก่อนจะเดินจากไปเพราะมันหมดหน้าที่ของเธอแล้ว

ฟรอสก้มลงมองดูคะแนนสอบของตนเองเป็นอย่างแรกแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าตัวเองทำคะแนนได้เก้าสิบสี่คะแนนเต็มร้อย

แหม...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเราเองก็เก่งเหมือนกัน คิดชมตัวเองได้หน้าตาเฉยพลางชะโงกหน้าไปดูคะแนนของเพื่อนอีกสามคนซึ่งมันเป็นความคิดที่ผิดสุดๆเลยก็ว่าได้ ไม่ดูยังพอว่า แต่พอดูแล้วก็ได้แต่อ้าปากค้างกับคะแนนที่แสนจะสุดโต่งของแต่ละคน

คาไมเคิลที่เป็นนักล่าอันดับหกได้เก้าสิบเจ็ดเต็มร้อย นี่ขนาดเจ้าตัวเป็นนักล่าอันดับแย่กว่าเขานะเนี่ย เอาเหอะยอมเรื่องนี้ให้แต่อย่าให้เป็นการประลองความสามรถของนักล่านะ แบบนั้นอย่าหวังเลยว่าจะชนะเขาได้

ส่วนเซนาเรียสได้คะแนนทั้งหมดเก้าสิบเก้าคะแนนเต็มร้อย ฟรอสไม่คิดอีกแล้วว่าจะมีใครได้คะแนนเยอะกว่าเด็กสาวผมชมพูคนนี้อีก แต่พอเห็นใบคะแนนของเรเท่านั้นแหละฟรอสก็แทบจะอ้าปากค้างจนหุบไม่ลง

ร้อยเต็มร้อยงั้นเรอะ หมอนี่มันทำเข้าไปได้ยังไงกัน นายยังเป็นคนอยู่ไหมเนี่ยเรฟานอฟ เห็นแบบนี้คะแนนของเขากลายเป็นห่วยไปในพริบตา

เอาเหอะเขายอม...อย่าให้เป็นเรื่องการประลองนะ...เขาจะ...เขาจะไปทำอะไรได้เล่านอกจากต้องยอมอีก ก็พ่อเจ้าประคุณโหดซะขนาดนั้นใครจะบ้ากล้าเข้าไปเสี่ยงด้วยเล่า เขาไม่ใช่เซนสักหน่อยจริงไหม

“โห...เรนายชนะอีกแล้ว” เซนบ่นออกมาเมื่อเห็นใบคะแนนของเรที่อยู่ในมือเธอ

คาไมเคิลค่อยๆขยับเข้าไปดูอย่างอยากรู้แต่ปฏิกิริยาหลังจากที่เห็นก็ไม่ค่อยแตกต่างจากฟรอสเท่าไหร่เพียงแต่คาไมเคิลยังดูมีมารยาทมากกว่าเพราะไม่อ้าปากค้างก็เท่านั้นเอง แต่คนชนะกลับตีสีหน้าเรียบไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น

“เอาเถอะ ครั้งนี้นายกับฉันไม่ได้อ่านหนังสือมานี่เนอะ เอาไว้ครั้งหน้าฉันจะอ่านหนังสือนะเร เผื่อว่าจะชนะหรือเสมอเรบ้าง” เสียงหวานๆเอ่ยออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ทำให้เรพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มนิดๆที่มุมปากเพราะนึกเอ็นดูคู่หมั้นสาวแต่นักล่าอีกสองคนนี่สิ

คาไมเคิลกับฟรอสหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายขณะคิดขึ้นพร้อมกัน นี่พวกเขากำลังทำงานร่วมกับปีศาจสองตนเลยใช่ไหม ไอ้ตอนแรกก็คิดว่ามีเรคนเดียวที่เป็นปีศาจแต่พอเห็นคะแนนสอบคงต้องเพิ่มเซนเข้าไปด้วยอีกคนเลยเสียแล้ว สรุปง่ายๆว่ากลุ่มภากิจครั้งนี้ที่มีกันสี่คนไอ้สองคนสุดท้ายนี่แหละที่น่ากลัวสุด ให้ตายสิ...

เพียงไม่นานช่างวัดตัวที่วันนี้เข้าเวรคนเดียวก็เรียกเซนที่เป็นผู้หญิงไปวัดตัวก่อน รอดตัวไปที่ช่างวัดตัวเป็นชายหัวใจหญิงไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าเรจะอาระวาดออกมาขนาดไหนที่ให้ผู้ชายมาวัดตัวคู่หมั้นของตนเองที่หวงนักหวงหนาราวกับไข่ในหิน ฟรอสมองใบคะแนนในมือตนแล้วยังไม่เลิกพึมพำออกมา

“ให้ตายสิ...” คาไมเคิลที่นั่งข้างๆหันมาถามอย่างเป็นห่วงว่ามีอะไรหรือเปล่าซึ่งฟรอสก็รีบสั่นหน้าให้ ใครจะไปกล้าบอกเล่าว่าขนาดมีวิญญาณรุมช่วยเป็นโขยงขนาดนั้นแล้ว ผลสอบที่ออกมายังดันคะแนนน้อยกว่าผลสอบที่พวกมันทำคนเดียวเสียอีก

แต่เรที่รู้ความคิดของเขาดีกลับเบนหน้ามาหาก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปากทำเอาฟรอสฉุนกึก

เออมันเก่ง...สรุปว่าวันหลังควรลอกพวกมันแทนที่จะให้พวกวิญญาณช่วยใช่ไหม