ตอนที่4

เมยาวีเดินกลับห้องเรียน ร่างเล็กกำลังหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ประจำของตนเอง แต่สายตาพลันเห็นความเปลี่ยนแปลงของโต๊ะเรียนที่แปลกตาไป

'กะหรี่เหมือนแม่'

'ลูกกะหรี่'

'ไปเป็นกะหรี่เถอะ' คำด่าทอต่างๆ ถูกเขียนลงบนโต๊ะของเธอด้วยที่ลบคำผิด เมยาวีไล่อ่านทุกคำก่อนจะหยิบหนังสือเล่มใหญ่มาบังไว้

"ฮ่าๆ ดูมันสิ" กลุ่มเพื่อนผู้หญิงหัวเราะลั่นสะใจที่ได้เห็นเมยาวีรู้สึกอับอาย

เมยาวีนั่งหลบมุมคนเดียวเงียบๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกตของใคร ในแววตาเออคลอไปด้วยน้ำตาเม็ดใสที่จวนจะไหลเต็มที เธอชินกับการดูแคลนของทุกคน แต่บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง

"เม โต๊ะเธอเปื้อนอะไรน่ะ ขอดูหน่อยสิ" เพื่อนนักเรียนหญิงเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคัก

"ไม่มีอะไรหรอก" เมยาวีพยายามขยับหนังสือให้ปิดร่องรอยบนโต๊ะ แต่คำด่าทอมากมายจนปิดไม่มิด

"ไหนขอดูหน่อย" เพื่อนร่วมห้องอีกคนเข้ามาแย่งหนังสือที่อยู่บนโต๊ะไปโยนทิ้งในถังขยะ

"เธอจะทำอะไรน่ะ นั่นมันหนังสือฉันนะ" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นไปหยิบหนังสือของตนเอง แต่จังหวะที่เธอกำลังเดินไปที่ถังขยะหลังห้องกลับถูกเท้าของใครบางคนมาขวางไว้จนล้มหน้าขมำ

โครม! ร่างเล็กล้มลงกับพื้นก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะจากเพื่อนในชั้นที่พากันสมน้ำหน้า

"ดูบนโต๊ะนางสิ คิกๆ ไหนแกลองอ่านหน่อยสิแนน"

"ได้ๆ อะไรเนี่ย ลูกกะหรี่ อีเมเป็นกะหรี่ เมยาวีขายตัว ว๊ายแกนี่ใครมาเขียนว่าเมกันนะ" หญิงสาวอ่านข้อความบนโต๊ะของเมยาวีเสียงดังฟังชัดตั้งใจให้คนอื่นได้ยินด้วยแล้วแสร้งทำท่าทีเป็นตกใจ

เมยาวียังคงนั่งก้มหน้าอยู่กับพื้นด้วยความรู้สึกอายและอยากร้องไห้ในเวลาเดียว แต่เธอไม่มีน้ำตาออกมาสักเม็ดเดียว เธอพยายามกลั้นมันเอาไว้ไม่อยากให้ใครหาว่าเธออ่อนแอ

"ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะเม ที่อยู่บนโต๊ะนั่นก็ความจริงทั้งนั้นนี่เนอะ" เพื่อนอีกคนเข้ามาตบบ่าทำเหมือนจะปลอบใจเธอ แต่ความจริงเพียงแค่อยากซ้ำเติม

หญิงสาวนั่งเงียบไม่โต้ตอบอะไรกลับไป เธอลุกขึ้นกลับนั่งที่ของตนเองเงียบๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและคำเย้ยหยันของเพื่อนในห้อง เมยาวีเหม่อมองไปนอกหน้าตาพยายามไม่สนใจเสียงใครทั้งที่ในใจเจ็บลึกจนจุกในอก

"ได้ข่าวว่าเธอไม่ได้เรียนต่อเหรอเม น่าเสียดายจังเนอะแบบนี้ก็ใส่ชุดนักศึกษาไปขาย...อุ๊ย! โทษทีเราพูดผิดน่ะ จะบอกว่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นเมใส่ชุดนักศึกษาเลย"

คำดูถูกยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เมยาวียังคงได้รับคำพูดต่างๆ จนได้แต่นั่งจิกเนื้อต้นขาตัวเองแน่น เธอจำเป็นต้องข่มความโกรธเอาไว้เพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปถึงหูของครู เธออยากที่จะอยู่เงียบๆ จนถึงวันเรียนจบ

นับตั้งแต่วันนั้นเมยาวียังคงโดนว่าประชดชันและที่แย่ไปกว่านั้นคือคำด่าทอต่างๆ ไม่ได้หยุดเพียงที่โต๊ะเรียนของเธอ แต่คำเหล่านี้ยังไปปรากฎที่ผนังกำแพงในห้องน้ำหญิงทุกชั้น ไม่เว้นแม้แต่บนโต๊ะม้าหินของโรงเรียน

เมยาวีอดทนกับการกระทำของกลุ่มเพื่อนในห้องจนถึงวันเรียนจบ การเรียนจบของเธอช่างโดดเดี่ยวและอ้างว้างเหลือเกิน ไม่มีการแลกของขวัญกับใครและไม่มีใครเรียกเธอให้ไปถ่ายรูป ทุกคนทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้ แต่ทุกอย่างที่ต้องเจอมาตลอดเธอไม่เคยปริปากบอกผู้เป็นแม่แม้แต่ครั้งเดียว เพราะถึงบอกไปแม่ก็คงได้แต่หัวเราะซ้ำเติมเธอมากกว่าปลอบใจ