ตอนที่3

เมยาวีตรงดิ่งไปยังห้องพักครูเพื่อส่งใบตอบรับจากผู้ปกครองที่ได้รับมา ทว่าคำตอบในกระดาษกลับทำให้คุณครูประจำชั้นวัยกลางคนไม่ค่อยพอใจมากนัก

"ยังพอมีเวลาอยู่เธอลองคิดใหม่ดีไหมเมยาวี"

"หนูคิดดีแล้วค่ะครู" เสียงหวานตอบกลับอย่างแผ่วเบา เธอไม่ได้คิดตามที่ปากพูด แต่เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอนาคตของตนอง

"ครูเสียดายเธอนะ ผลการเรียนของเธอดีถ้าขอทุนก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร เธอติดเรื่องอะไรหรือเปล่า" คุณครูพยายามช่วยแก้ปัญหาให้เธอ เพราะอยากให้ลูกศิษย์คนนี้ได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ

"เปล่าค่ะ หนูต้องทำงานก่อนน่ะค่ะ" คำตอบของเมยาวีทำให้ครูถึงกับส่ายหน้า เธอรู้ว่าครอบครัวของลูกศิษย์เป็นอย่างไร

"เมถ้ามีอะไรให้ครูช่วยก็บอกได้เลยนะ"

"ขอบคุณค่ะครูอ้อ" หญิงสาวพนมมือไหว้ขอบคุณบุคคลเพียงคนเดียวในสถานที่แห่งนี้ที่คุยกับเธอเหมือนคนปกติ ไม่ได้มองเหยียดหรือใช้คำพูดล้อเลียนเหมือนคนอื่น

"ครูเสียดายจริงๆ แต่ถ้าเธอเลือกแล้วครูก็คงห้ามไม่ได้

"ค่ะ"

"จ้ะ ไปเข้าเรียนวิชาถัดไปเถอะ" เมยาวีลุกขึ้นยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องพักครูไป

คล้อยหลังของลูกศิษย์หัวใจการเรียนดีครูประจำชั้นเริ่มกุมขมับในตายังคงไล่อ่านคำตอบแสนแน่วแน่ของนักเรียนที่เขียนลงมาในกระดาษ

"เฮ้อ!"

"มีอะไรหรือเปล่าคะครูอ้อ" ครูสาวโต๊ะข้างๆ ชะเง้อหน้าถามไถ่เมื่อได้ยินเสียงอีกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เสียดายที่เมยาวีไม่ได้เรียนต่อน่ะค่ะ" ครูวัยกลางคนตอบกลับอย่างนึกเสียดายไม่หาย

"ทำไมเหรอคะครูอ้อ"

"ก็เมยาวีเรียนเก่งน่ะสิคะ ถ้าขอทุนก็คงได้ทุนเต็มจำนวน แต่ที่ไม่ได้เรียนต่อคงเพราะผู้ปกครองไม่อนุญาต" เพราะเห็นว่าเป็นครูด้วยกันจึงเล่าให้ฟังเพื่อหวังให้อีกคนช่วยคิดว่าควรทำอย่างไรดี

"อ่อก็ไม่เห็นจะแปลกนี่คะ คงจะไปทำงานเหมือนแม่ตนเองนั่นแหละค่ะ ก็เด็กคนนั้นมีแม่เป็น..." ทว่าคำตอบของคุณครูสาวพร้อมกับสีหน้าเย้ยหยันลูกศิษย์ของตนเริ่มทำให้คนฟังไม่พอใจ

"ครูนุชคะ เราเป็นครูไม่ควรตัดสินนักเรียนนะคะ และต่อให้ลูกศิษย์ฉันจะเป็นยังไง แต่เมยาวีก็ไม่เคยมีประวัติเสียหายในโรงเรียนนะคะ" ครูประจำชั้นรีบกางปีกปกป้องลูกศิษย์ของตนเองโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดจนจบ

"ขอโทษค่ะครูอ้อ นุชก็แค่ได้ยินเด็กคนอื่นๆ พูดกัน"

"ช่างเถอะค่ะ แต่คราวหน้าก็อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะมันจะไม่ดีต่อครูนุชเอง" คนมีประสบการณ์มากกว่าหลายปีเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เพราะหน้าที่ของครูต้องคอยอบรมสั่งสอนนักเรียนไม่ใช่ตัดสินนักเรียนจากเพียงคำพูดที่ใครว่ากัน