ตอนที่2

"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไปขอคุยด้วยหน่อย"

"อ๊ะ! ปล่อย" เสียงหวานเปล่งวาจาออกมาร้องขอให้อีกคนปล่อยแขนของเธอ

"แค่เสียงยังน่าxx เลยว่ะ" ชายที่จับแขนของเธอหันไปคุยกับเพื่อนด้านหลังเป็นการแซว เมยาวีพยายามดึงดันให้หลุดจากพันธนาการของคนตรงหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล

"ปล่อย!"

"ไม่ปล่อย ก็บอกว่าขอคุยด้วยหน่อย"

"ฉันไม่รู้จักพวกนาย ปล่อย"

"เดี๋ยวก็รู้จัก อย่าทำเป็นเล่นตัวน่า บอกมาว่าเท่าไหร่?" คำถามของคนตรงหน้าทำเอาเมยาวีเข้าใจแจ่มแจงว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอย่างไร

"ฉันไม่ได้ขายตัว"

"ฮ่าๆ เล่นตัวโก่งราคาเหรอ ฉันมีเงินนะบอกมาสิว่าเท่าไหร่"

"ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะตะโกนให้คนช่วย"

"เอาสิ อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอขายตัวก็ตะโกนสิ เอาเลย" ร่างสูงของคนที่เธอไม่รู้จักไม่เกรงกลัวคำขู่ของเธอเลยแม้แต่น้อย เมยาวีพยายามหันมองรอบๆ หวังให้คนช่วย แต่ผู้คนรอบข้างกลับลุกขึ้นหนีไม่มีใครช่วยเธอได้เลย

"ฉันไม่รู้จักพวกนาย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้ขายตัว" ทุกคำที่เธอเปล่งออกมาล้วนเป็นความจริงทั้งหมด ทว่าไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอสักคน

"ฮ่าๆ พวกมึงดูดิขนาดนี้ยังเล่นตัวอีก" กลุ่มนักเรียนชายพากันหัวเราะร่าเสียงดัง จังหวะที่พวกเขากำลังส่งเสียงหัวเราะทำให้เมยาวีรีบสะบัดแขนออกแล้ววิ่งหนีกลับเข้าห้องเรียนของตนเองในทันที

"แฮ่กๆ แฮ่กๆ" เธอวิ่งสุดแรงเกิดจนถึงกับหอบหายใจรัวๆ ครั้งนี้นับว่าโชคดีที่เธอรอดมาได้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอเรื่องแบบนี้

ก่อนจะกลับบ้านอาจารย์ประจำชั้นได้ให้หัวหน้าห้องแจกใบให้นักเรียนทุกคนเกี่ยวกับการตัดสินใจเรียนต่อมหาวิทยาลัย และหากต้องการทุนก็สามารถส่งคำร้องได้ แต่ทุกอย่างต้องผ่านการอนุญาตจากผู้ปกครองเสียก่อน

เมยาวีเดินกลับถึงบ้านหลังเล็กใกล้ทรุดโทรมที่ตั้งอยู่ในแหล่งอโคจรซึ่งเบื้องหน้าเป็นสถานบันเทิงทั่วไป แต่ด้านในกลับมีทุกอย่างตั้งแต่เหล้า ยาและการขายบริการ เธอเติบโตมาในสถานที่แห่งนี้ได้เห็นภาพมากมายที่เด็กอย่างเธอไม่ควรได้เห็น ทั้งภาพที่แม่เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ภาพที่ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอต้องนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้จักเพื่อแลกเงิน

"แม่คะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในบ้าน

"อะไรของมึง" คำตอบของแม่แท้ๆ ที่คลอดเธอออกมาไม่เคยพูดดีกับเธอสักครั้ง

"วันนี้ครูเขาให้ใบมาค่ะ เรื่องเรียนต่อ...หนูขอทุนได้นะคะ" เมยาวีพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะแม่ของเธออารมณ์ไม่แน่ไม่นอน

"เรียนต่ออะไรของมึงอีเม?"

"เรียนต่อมหา'ลัยไงจ๊ะ ปีหน้าหนูจะจบมอหกแล้วนะแม่" คนตัวเล็กยิ้มบางๆ พลางส่งกระดาษให้ผู้เป็นแม่

"ไร้สาระ! จะเรียนไปทำไม เรียนไปก็ต้องมาขายตัวอยู่ดี"

"แม่แต่หนูไม่ได้คิดจะขายตัวนะคะ"

"อย่ามาทำตอแหลหน่อยเลย กูไม่ให้มึงเรียนต่อ ถ้ามึงอยากเรียนก็ไปรับแขกรวยๆ ให้เขาส่งเสียมึงสิ"

"แต่หนูขอทุนได้นะคะแม่ หนูจะไม่ขอเงินค่าเทอมแม่เลยก็ได้" เมยาวีคุกเข่าตรงหน้าแม่เพื่อให้ท่านอนุญาต

"ไม่ก็คือไม่ อีนี่น่ารำคาญจริงๆ หลบๆ กูจะไปทำงานทำการแล้ว แล้วมึงก็อย่าลืมทำตามที่พูดไว้ล่ะเรียนจบแล้วมาทำงานที่ซ่องซะ!" คำพูดของแม่ผู้บังเกิดก้าวเอ่ยกับลูกชายที่เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ

มลธิชาหรือที่ใครๆ ต่างเรียกสั้นๆ ว่ามล เธอเริ่มทำงานอย่างว่าตั้งแต่อายุสิบหกย่างสิบเจ็ดปี ด้วยความที่ประสบการณ์ยังน้อยทำให้เธอพลาดท้องกับแขก ทว่าท้องกับใครเธอก็จำไม่ได้ เธอพยายามกินยาขับเพื่อหวังให้เด็กในท้องตาย แต่ทว่าก้อนเลือดที่ไม่ตั้งใจให้เกิดกลับดวงแข็งและรอดมาเป็นเมยาวีจนถึงทุกวันนี้

หลังจากคลอดเมยาวีออกมาเธอก็เลี้ยงเมยาวีแบบตามมีตามเกิด ไม่มีการดูแลประคบประหงมอย่างที่ควรจะเป็น เธอยังทำงานเช่นเดิมเพื่อหาเงินไปเล่นพนันอยู่ทุกวัน เงินทุกบาทที่หามาได้มักจะหายไปกับการเล่นไพ่และไฮโลไม่เคยคิดจะเก็บให้ลูกไว้ในอนาคต

"แม่คะ เลิกทำงานแบบนี้เถอะนะแม่ หนูจะหางานทำเอง" ลูกสาววัยสิบแปดคลานเข่ามากอดขาผู้เป็นแม่ที่กำลังจะเดินออกไป

"น่ารำคาญจังว่ะนังนี่ งานเดียวที่กูอยากให้มึงทำคือไปขายตัว ปล่อยขากู!" หญิงวัยสามสิบห้าสะบัดขาออกจากการเกาะกุมของลูกสาว เธอยังคงอยากให้เมยาวีไปทำงานเหมือนตนเอง ด้วยรูปร่างหน้าตาคงได้เงินดีไม่น้อย