ตอนที่3

ร้านอาหารฟาสฟู๊ดซึ่งเป็นที่ทำงานของอิงดาวในตอนนี้ หญิงสาวเอเชียร่างเล็กเพียงคนเดียวในร้านกำลังยืนรับออเดอร์จากลูกค้าที่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ต่อหน้าทุกคนเธอต้องยิ้มทำเหมือนว่าเรื่องที่ได้ยินจากปากของผู้เป็นพ่อไม่เคยเกิดขึ้น

"รับอะไรดีคะ" เสียงหวานเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงน่าฟังราวกับเป็นเจ้าของภาษาเอง

"เซตเบอร์เกอร์ปลาไซส์ใหญ่ กับโคล่าหนึ่งแก้ว" ลูกค้าผู้ชายร่างสูงใหญ่ตอบกลับทั้งที่ยังไม่ได้มองเมนู เพราะมัวแต่มองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา

"ค่ะ รอเรียกตามคิวสักครู่นะคะ" อิงดาวยื่นใบเสร็จพร้อมกับหมายเลขคิวรับอาหารให้ลูกค้า ทว่าเขากลับฉวยโอกาสรวบมือของเธอไปด้วย

"ขอโทษทีฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไรค่ะ รออาหารที่ด้านขวามือนะคะ"

เธอพยายามไม่ใส่ใจคิดเสียว่าเป็นอุบัติเหตุไปจะได้ไม่มีเรื่องให้บาดหมาง การที่คนเอเชียอย่างเธอมาอยู่ต่างประเทศต้องเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้ว ทั้งการเหยียดเชื้อชาติ การล่วงละเมิดด้วยคำพูดหรือการกระทำมักเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ แต่อิงดาวเลือกที่จะไม่ตอบโต้ใดๆ กลับไปให้มากความ

หญิงสาวร่างเล็กในชุดพนักงานของร้านกำลังเช็ดโต๊ะหลังจากลูกค้าคนก่อนหน้าเดินออกไป เธอแค่ทำตามหน้าที่ของตนเองโดยไม่ทันได้ระวังตัวว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่

"ว๊าย!" เสียงหวานร้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก้นของเธอก็ถูกมือของใครบางคนสัมผัสเข้า

"เธอเป็นคนไทยสินะ"

"กรุณาเอามือออกไปจากก้นฉันด้วยค่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ" อิงดาวไม่ใคร่สงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเป็นคนไทย ตอนนี้เธอแค่ต้องการให้เขาปล่อยมือออกจากก้นของเธอ

"ผู้หญิงไทยเล็กแบบนี้ทุกคนเลยไหมนะ" ชายตรงหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนและไม่เกรงกลัวกฎหมายแต่อย่างใด เขากลับก้มลงมาถามเธอด้วยคำถามที่ดูไร้สาระ

"ไม่ทราบค่ะ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ค่ะ" เธออยากจะตอบเหลือเกินว่าให้ไปถามแม่ของเขาดูสิ แต่ถ้าตอบกลับไปแบบนั้นมีหวังได้เกิดเรื่องบานปลายเป็นแน่ เธอยังไม่อยากถูกไล่ออกตอนช่วงชีวิตกำลังวิกฤต

"เท่าไหร่?" จู่ๆ คำถามที่เป็นการเหยียดก็ถูกเอ่ยออกมาจากปากของชายตรงหน้า อิงดาวที่ได้ยินก็เหลืออดทันที

พลั่ก! หมัดจากมือเล็กๆ ส่งไปกระทบใบหน้าของคนไร้มารยาทที่กล้ามาหาว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัว

"เฮ้ย! ต่อยทำไมวะ"

"ก็คุณมาดูถูกฉันก่อนทำไมล่ะ ผู้หญิงไทยไม่ได้ขายตัวทุกคนนะ หัดมีมารยาทกับคนอื่นบ้างเถอะค่ะ"

เสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งคู่ดังลั่นไปทั่วร้านส่งผลให้ลูกค้าคนอื่นๆ หันมามองเป็นตาเดียว บางคนก็เมินเฉยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะไม่ใช่เรื่องของพวกเขา แต่บางคนก็รับไม่ได้กับกิริยาแย่ๆ ของชายที่กำลังดูถูกเธอ

"ผู้จัดการร้านอยู่ไหน มานี่ดิ" ชายตัวโตเรียกผู้จัดการร้านมาจัดการพนักงานที่กล้าต่อยหน้าลูกค้า

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ผู้จัดการร้านวัยกลางคนรีบวิ่งเข้ามาทันที

"พนักงานคนนี้ต่อยหน้าผม ดูสิปากแตกเลย"

"เธอต่อยเขาเหรออิง?"

"เขามาจับก้นฉันก่อนค่ะ แถมยังพูดจาดูถูกฉันด้วย" อิงดาวตอบไปตามความจริงทั้งหมด

"ไม่จริง ใครไปจับก้นเธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจต่างหากล่ะ ขอโทษไปแล้วด้วย คุณต้องไล่ออกนะพนักงานทำร้ายลูกค้าแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน"

"เอ่อ...คือเราต้องจัดการตามกระบวนการของทางร้านนะคะ จะไล่ออกสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ค่ะ เราต้องตรวจสอบก่อนนะคะ"

"ต่อยลูกค้าจนเลือดออกแบบนี้ยังต้องตรวจสอบอะไรอีก!" ลูกค้าชายร่างใหญ่เริ่มโมโหโวยวายเสียงดังพร้อมกับหันไปกวาดอาหารที่อยู่บนโต๊ะจนหกเลอะพื้นร้านด้วยความไม่พอใจ

"ฉันอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดค่ะ ฉันเห็นตั้งแต่ต้นว่าคุณคนนี้ไปจับก้นของสาวน้อยคนนี้จริงๆ" จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวายภายในร้าน อิงดาวจึงเริ่มมีความหวังขึ้นมาราวกับว่าฟ้าประทานคนมาช่วยเหลือเธอ

"โกหก! มีหลักฐานหรือเปล่าล่ะ"

"มีสิคะ นี่ไง" ลูกค้าผู้หญิงคนนั้นเปิดโทรศัพท์แล้วยื่นให้ผู้จัดการของร้านดูคลิปวิดิโอที่ตนถ่ายไว้

"ฉันตั้งใจจะถ่ายบรรยากาศในร้านเพื่อส่งให้เพื่อนน่ะค่ะ แต่ดันไปติดการกระทำแย่ๆ ของคุณคนนี้เข้าให้"

"คุณผิดเต็มๆ เลยนะคะลูกค้า พนักงานของเราแค่ป้องกันตัวจากสิ่งที่คุณทำเท่านั้นค่ะ" ผู้จัดการร้านเมื่อเห็นหลักฐานจึงโล่งใจที่พนักงานของตนไม่ใช่คนผิด

"โว้ย! ก็แค่จับก้นเองจะเป็นไรวะ" ชายหัวร้อนเริ่มหน้าเจื่อนไปต่อไม่ถูกเมื่อมีหลักฐานมัดตัวเสียขนาดนี้

"เรียกตำรวจมาเลย ไอ้คนแบบนี้มันทุเรศ" ลูกค้าในร้านเริ่มส่งเสียงไม่พอใจบางคนถึงขั้นอยากให้แจ้งความ แต่ไม่ทันได้ถามอะไรต่อลูกค้าหัวร้อนคนนี้ก็วิ่งฝ่าฝูงคนออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ในร้านสงบลง ลูกค้ากลับไปต่อคิวสั่งอาหารดังเดิม ส่วนพื้นที่เลอะเทอะก็ถูกเก็บกวาดให้เรียบร้อยไม่หลงเหลือเศษสิ่งสกปรกแม้แต่น้อย

"ขอบคุณนะคะ" อิงดาวก้มหัวขอบคุณคนที่เหมือนฟ้าประทานสำหรับเธอในช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในชีวิต

"ไม่เป็นไรค่ะ เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ต้องช่วยกันสิคะ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันไม่มีอะไรตอบแทนคุณได้เลย"

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ ว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"

"ไม่ค่ะ ถ้าไม่ได้คุณมาช่วยไว้ฉันคงโดนไล่ออกแน่เลยค่ะ" อิงดาวทำหน้าเศร้า หากโดนไล่ออกเธอก็ไม่รู้จะไปทำงานอะไรต่อ

"หน้าตาคุณสวยดีนะคะ สนใจมาทำงานกับฉันไหมคะ" หญิงสาวจับแว่นตาดำขึ้นคาดผมก่อนจะพินิจมองใบหน้าของพนักงานสาวให้แน่ชัดอีกครั้ง

"คะ?"

"พอดีฉันทำงานด้านแฟชั่นน่ะค่ะ กำลังหาคนไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารเล่มใหม่"

"ขอบคุณมากนะคะ แต่ฉันคงไม่เหมาะกับอะไรแบบนี้หรอกค่ะ"

"ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ค่ะ นี่นามบัตรฉันถ้าคุณอยากลองดูก็ติดต่อมานะคะ ฉันชื่อเจสสิก้าค่ะ" หญิงสาวแนะนำตัวให้อิงดาวได้รู้จัก

"ฉันอิงดาวค่ะ เรียกอิงก็ได้ค่ะ"

"ค่ะคุณอิง ยังไงก็ลองตัดสินใจดูก่อนนะคะ แค่งานถ่ายแบบทั่วไปน่ะค่ะ ไม่มีอะไรผิดกฏหมายหรอกค่ะไม่ต้องกลัว"

"ค่ะ ขอบคุณสำหรับโอกาสนะคะคุณเจสสิก้า" อิงดาวส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร เธอไม่คิดเลยว่าในช่วงเวลาวิกฤตจะได้พบคนดีๆ กับเขาบ้าง