ความสัมพันธ์คล้องใจ

ในวันที่ความสัมพันธ์ต้องจบลง เธอคือคนที่ได้รับความเจ็บปวดที่สุดในครั้งนี้ เธอไม่ใช่คนที่ถูกรัก ไม่ได้เป็นคนที่ถูกเลือก และเป็นคนที่เขาเอ่ยปากไล่

"เด็กคนนั้นลูกฉันใช่ไหม" มือหนาคว้าแขนเล็กไว้ทันควันกลัวเธอจะหนีไปอีก

"ไม่ใช่ค่ะ!" เสียงหวานตอบปฏิเสธอย่างหนักแน่น

"แล้วลูกใคร?"

"คุณจะอยากรู้ไปทำไมคะ"

"ถ้าไม่ใช่ลูกฉัน แล้วลูกใครอิงดาว" ภูมินทร์เค้นถามความจริงจากหญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณค่ะ เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน" อิงดาวกอดลูกสาวไว้แน่นพยายามหลบสายตาไม่ยอมมองหน้าเขา

"ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน พูดมาได้ หึ! ตลกสิ้นดี"

"กรุณาปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยกับคนตรงหน้าที่ไม่ยอมปล่อยแขนเธอเสียที

"ฉันไม่ปล่อย จนกว่าจะได้รู้ความจริง"

"ความจริงอะไรอีกคะ ต่อให้เด็กคนนี้เป็นลูกคุณแล้วยังไงคะ คุณเคยบอกเองนี่คะว่าไม่คิดจะรับผิดชอบผู้หญิงอย่างฉัน" คำพูดของเธอทำให้เขาถึงกับสะอึก เป็นความจริงที่คำพูดเหล่านั้นเขาเคยพูดด้วยตนเอง

"แม่ขา คุณลุงน่ากลัว...แง" หนูน้อยในอ้อมแขนผู้เป็นแม่เริ่มสงเสียงร้องเมื่อมีคุณลุงน่ากลัวมากลั่นแกล้งแม่ของตน

"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ร้องนะคะ" อิงดาวปลอบให้ลูกสาวตัวน้อยหยุดร้องไห้

"อิงดาว ฉะ...ฉัน..."

"ฉันขอตัวนะคะ" หญิงสาวไม่รอฟังคำที่อีกคนจะเอ่ย เธอรีบอุ้มลูกเดินหนีเขาไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ทิ้งให้คนตัวโตยืนก้มหน้าสลด รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น