บทที่ 2 50%

“ป๊ะป๋าขา หนูนิ่มวาดสวยไหมคะ?..”หนูนิ่มเดินเข้าไปหาบิดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น โดยในมือนั้นกำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเองได้วาดรูปอย่างตั้งใจเพื่อเอามาโชว์ เธอยื่นกระดาษที่เธอวาดรูปครอบครัวให้บิดาดู

“ออกไป!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!เอาของสกปรกนี่ออกไปด้วย”ราจีฟเงยหน้าขึ้น เขามองภาพวาดของหนูนิ่มที่วาดรูปครอบครัว เขาแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างรังเกียจ เขามองหนูนิ่มที่ยืนยิ้มให้ ทำให้เขายิ่งเกลียดรอยยิ้มของหนูนิ่มที่เหมือนริริน มือหนาบัดแผ่นกระดาษในมือของหนูนิ่มออกพร้อมกับตะคอกเสียงดังใส่อย่างรำคาญ

“ฮืออ ฮึ!! ทำไมป๊ะป๋าต้องเสียงดังด้วย ฮือออ”ดวงตากลมโตสั่งระริก ริมฝีปากเม้มตรง จากนั้นก็โฮร้องออกมาเสียงดังด้วยความเสียใจ

“หนวกหนู จะร้องทำซากอะไรวะ!! แล้วนี่อะไร หึ!วาดรูปไร้สาระ แควกก”ราจีฟหันไปตะคอกใส่ลูกสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ ดวงตาแข็งกร้าวหันไปเห็นแผ่นกระดาษที่บนตักของตนเองแล้วหยิบขึ้นมาดู ก่อนที่จะหัวเราะขึ้นอย่างน่าสมเพช จากนั้นก็ฉีกแผ่นกระดาษที่หนูนิ่มตั้งใจวาดมาให้จนไม่เหลือชิ้นดี

“ฮือออ ป๊ะป๋ามาฉีกของหนูนิ่มทำไม?... หนูนิ่มวาดให้ป๊ะป๋านะคะ ฮือออ”หนูนิ่มก้มลงเก็บแผ่นกระดาษที่ถูกทำลายลงด้วยความเสียใจ ดวงตากลมโตสั่นระริกจ้องมองบิดาด้วยความเสียใจ

“วาดให้ฉันหรอ? ฉันไม่ต้องการ ยิ่งเด็กแบบแกแล้วฉันยิ่งไม่ต้องการ ไอ้มารหัวขน!!”วูบหนึ่งในห้วงจิตใจของเขารู้สึกสงสารขึ้นมา แต่เมื่อนึกถึงในสิ่งที่แม่ของเด็กคนนี้ทำกับเขาไว้ ทำให้ราจีฟแสยะยิ้มขึ้นมาพร้อมกับคำพูดที่ได้ยินแล้วก็ต้องตกใจ

สาวใช้ที่เดินเข้ามาตามคุณหนูนิ่มของเธอไปทานของว่างเห็นเจ้านายของเธอกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่คุณหนูน้อย เธอจึงรีบวิ่งไปตามคุณหญิงพิมพ์มาดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่สระน้ำใกล้กับห้องนั่งเล่น

“ราจีฟ!! เพี้ยะ!!”คุณหญิงพิมพ์มาดารีบวิ่งมาดูหลานสาวทันทีเมื่อคนใช้ไปรายงานว่าลูกชายของเธอกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ลูกสาว แต่พอมาได้ยินคำพูดที่ลูกชายของตนพูดใส่หลานสาวทำให้หล่อนทนไม่ไหวเข้าไปตบใบหน้าลูกชายอย่างแรง

“แม่!!”

ราจีฟหันหน้ามามองมารดาด้วยสายตาตัดพ้อ

“ราจีฟ!! ทำไมลูกพูดแบบนี้ห๊ะ!!! หนูนิ่มลูกสาวของเรานะ ทำไมถึงใจร้ายกับหนูนิ่มขนาดนี้ เห็นไหมว่าหนูนิ่มรักเรามากแค่ไหน?...”คุณหญิงพิมพ์มาดาพูดขึ้นด้วยความเสียใจ ลูกชายของเธอนั้นทำเหมือนหนูนิ่มไม่ใช่ลูกสาวของตน

“ผมไม่สน ใครใช้ให้มารักผม ผมไม่ต้องการความรักของยัยเด็กนี่ ผมเกลียด!!มันสองคนทั้งแม่ทั้งลูก เกลียดที่มาทำลายชีวิตของผม ผมเกลียด!! เกลียดที่มันทำให้ดาวต้องหนีผมไป ผมไม่ต้องการความรักที่สกปรกของสองแม่ลูกนี่!!!”

“เพี้ยะ!!”

มือบางตวัดลงบนแก้มลูกชายอีกครั้ง หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ที่ต้องมาทนเห็นการกระทำของลูกชายที่คอยทำร้ายจิตใจลูกสะใภ้และหลานสาวของเธอมาโดยตลอด

“ฮือออ คุณย่าตีป๊ะป๋าทำไมคะ?... ฮืออ คุณย่าอย่าตีป๊ะป๋านะคะ ป๊ะป๋าเจ็บ ฮือออ”หนูนิ่มเข้าไปกอดผู้เป็นย่าไม่ให้ทำร้ายบิดาของตนเอง ก่อนที่หันไปกอดต้นขาบิดา

“ปล่อยขาฉัน!! เอามือสกปรกของแกออกจากขาของฉันเดี๋ยวนี้ แล้วเลิกร้องไห้ซะมันน่ารำคาญ!! ตุบ!!”

ราจีฟก้มลงมองลูกสาวที่กอดขาของตนก่อนจะที่สะบัดออกอย่างแรงจนหนูนิ่มล้มลงแล้วเดินออกไปจากห้อง

“ป๊ะป๋า!!!”

หนูนิ่มกรีดร้องเรียกผู้เป็นบิดาขึ้น หยาดน้ำไหลทะลักออกมาจากดวงตากลมโตด้วยความเสียใจ

“หนูนิ่ม...หลานย่า ทำไมหลานย่าต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ ราจีฟลูกยังเหลือความเป็นคนอยู่บ้างไหม ทำไมไม่หันมาสนใจลูกเมียบ้าง...”คุณหญิงพิมพ์มาดารีบเข้าไปกอดปลอบหลานสาวทันที