บทที่ 1 200%

ราฟพี่ชายของราจีฟและคุณหญิงพิมพ์มาดามารดาของราจีฟที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามา ได้ยินเสียงดังเหมือนคนทะเลาะกันในห้อง ทั้งสองเลยหยุดชะงัดขึ้นและยืนแอบฟัง แต่...เรื่องที่พวกเขาได้ยินกลับสร้างความตกใจเป็นอย่างมากกจนรับไม่ได้ ทั้งสองไม่คิดเลยว่าคำพูดไร้ความรับผิดชอบจะออกมาจากปากของคนที่พวกเขารัก

ราฟทนไม่ไหวกับคำพูดของราจีฟที่สั่งให้ไปเอาเด็กออกทั้งที่เด็กคนนั้นเป็นลูกของตนเอง ราฟเปิดประตูเข้าไปแล้วพุ่งเข้าต่อยราจีฟอย่างแรงทันที

"ผลัวะ! ผลัวะ!"

"ทำไมมึงเหี้ยได้ขนานนี้ราจีฟ!!"ราฟพูดขึ้นอย่างโมโห เขากำมือไว้เเน่นจนเส้นเลือดนูนปูดขึ้นมา พยายามที่จะเก็บอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ให้ซัดหน้าราจีฟอีกครั้ง

"พี่มายุ่งด้วยอะไร อย่ามาเสือกได้มั้ยห๊ะ!"ราจีฟตอบกลับขึ้นอย่างไม่พอใจ แล้วตวัดสายตาแข็งกร้าวมองใส่ริรินอย่างหมายหัวไว้

"เพี้ย!! ราจีฟแม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนแบบนี้เลยนะ ทำไมลูกถึงได้ทำกับผู้หญิงแบบนี้ ลูกต้องเเต่งงานกับหนูริริน ไม่อยากนั้นเเม่จะยึดทุกอย่างของแก"คุณหญิงพิมพ์มาดามแทบจะเป็นลมเมื่อรู้เรื่องที่ลูกชายของตนเองได้ก่อไว้ ทั้งที่หญิงสาวตรงหน้านั้นมีศักดิ์เป็นน้องสาวของคนรัก

เธอเคยพบริรินหลายครั้งตอนไปออกงานสังคม หญิงสาวมีความอ่อนน้อม น่ารัก และจะมาพร้อมกับคุณนายปานวาดและคุณอานนท์ผู้เป็นพ่อแม่ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าแบรด์ดัง เธอพบหญิงสาวครั้งแรกก็ถูกชะตาเป็นอย่างมาก เมื่อลูกชายคนเล็กของเธอประกาศเปิดตัวแฟนสาว ทำให้เธอได้รู้ว่าแฟนสาวของลูกชายคนเล็กเธอนั้นมีศักดิ์เป็นพี่สาวของริริน แต่คนละแม่กันเท่านั้น

เธอนึกอดเสียดายไม่ได้ เธออยากได้ริรินมาเป็นลูกสะใภ้มากกว่าปานดาวที่มีแต่ข่าวเสียหาย แต่เธอก็ยอมรับในการตัดสินใจของลูกชายเธอ แต่..กลับเรื่องนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ ที่ลูกชายของเธอจะให้หญิงสาวไปทำแท้งทั้งที่เด็กในท้องนั้นเป็นสายเลือดของตัวเอง เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมลูกชายของเธอถึงได้ทำลายผู้หญิงที่แสนบริสุทธิ์คนนี้ อีกทั้งปานดาวก็หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอยหลังจากที่ลูกชายของเขาขอหมั้นเธอเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ทำให้ราจีฟกระวนกระวายอย่างหนักจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ส่งคนออกตามหาหญิงคนรักไปทั่วก็ไร้ล่องลอยใดๆ ราวกับหายเข้าไปในกลีบเมฆ

"แม่!!"

เขามองด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมท่านถึงได้ให้เขาแต่งงานกับยัยผู้หญิงคนนี้ ไหนเมื่อเขาไม่ได้รักหรือพอใจในตัวเลยสักนิด เขามีแต่ความเกลียดให้เท่านั้น จะให้เขายอมรับเด็กในท้องเป็นลูกนะได้เพียงแค่ในนามเท่านั้น แต่จะให้แต่งงานเขาไม่มีทางยอมเด็ดขาด

หลังจากนั้นสองเดือนราจีฟกับริรินก็แต่งงานกัน ทางฝ่ายครอบครัวของริรินต่างคัดค้านไม่ยอมใแต่งงานกับราจีฟ เพราะรู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้ราจีฟเข้าใจผิดริรินคือใคร และรู้ว่าใครคนนั้นกำลังแก้แค้นริรินอยู่ด้วยการให้ริรินเจ็บปวดทรมานเหมือนที่ตัวเองเป็นและได้หนีหายไปเมื่อได้ก่อเรื่องทิ้งไว้ แต่คุณหญิงพิมพ์มาดาก็ยกเอาเรื่องต่างๆ มาพูดขึ้น ถ้าไม่แต่งงานกัน ริรินอาจจะโดนมองไม่ได้ว่าท้องไม่มีพ่อ ทำให้ทางฝั่งพ่อแม่ของริรินจึงยอมให้แต่งงานโดยไร้ข้อโต้เถียงเพื่อว่าสักวันหนึ่งอาจจะทำให้ชายหนุ่มนั้นมองเห็นความดีงามของบุตรสาวได้

งานแต่งงานจัดขึ้นอย่างใหญ่โตแต่เต็มไปด้วยความเกลียดและความเสียใจของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ไร้เสียงหัวเราะรอยยิ้มหรือแม้แต่คำบอกรักให้แก่กันและกัน ต่างฝ่ายต่างขื่นขมกับงานในครั้งนี้

เหตุการณ์ในครั้งทำให้ริรินต้องหมดลงเพราะผู้ชายคนเดียว เธอไม่สามารถกลับไปเรียนต่อได้ ทำให้เธอต้องลาออกจากมหาลัยสร้างความอับอายให้กับครอบครัวเป็นอย่างมาก แต่พ่อกับแม่ของเธอนั้นกลับไม่โทษเธอ แต่ยินดีที่ได้มีเจ้าตัวเล็กเป็นของขวัญที่ล้ำค่า เจ้าตัวเล็กของเหมือนของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตของริริน

ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูแลเลยสักนิด เธอกับเขานอนแยกห้องกันตั้งแต่วันแต่งงาน เธอจำใจอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายที่เกลียดเธอกับลูกได้ยังไง ขนานเธอจะไปหาหมอเขายังให้พี่ชายของเขาไปแทนเลย เธอต้องทนเจ็บช้ำอีกนานแค่ไหน อาการแพ้ท้องของเธอเริ่มหนักขึ้น จนแทบไม่มีแรงเดินแต่เขากลับไม่สนใจใยดีเธอเลยสักนิด เธอเครียดจนเกิดอาการแท้งคุกคามตอนนั้นสติของเธอแทบไม่มี ทำให้เธอเกิดอาการตกเลือด

ดีที่ราฟเข้ามาหาเห็นจึงรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล จากนั้นทำให้เธอถูกคุณหญิงพิมพ์มาดาและแม่ของเธอตามเฝ้าดูแลไม่ห่างเพื่อไม่ให้เธอเครียด ทุกคนพากันหากิจกรรมมาให้เธอทำเพื่อไม่ให้เธอเครียด

จนมาถึงวันที่เธอคลอด คนที่พาเธอมาโรงพยาบาลคือ ราฟ ราจีฟเขากลับไม่รู้หายหัวไปไหน เจ็บ มันเจ็บจนพูดไม่ออกเลยที่เดียว ต่อให้เขาไม่รักเธอ เขาควรที่จะสนใจลูกบ้าง เขามาโรงพยาบาลเพื่อเซ็นรับรองลูกน้อยของเธอเท่านั้นจากนั้นก็จากไปโดยที่ไม่ยอมมาดูหน้าลูก เธอได้ลูกสาว ใบหน้าลูกสาวของเธอเหมือนผู้ชายใจร้ายคนนั้น ลูกของเธอ ชื่อ หนูนิ่ม หนูนิ่ม ดวงใจของเธอ ทั้งคุณหญิงพิมพ์มาดาและพี่ราฟต่างพากันหลงเจ้าหนูน้อย

ผ่านไป 4 ปี ลูกสาวสุดรักของเธอเติบโตเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าชัง จนเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน ยกเว้นผู้เป็นบิดาเท่านั้น ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูลูกเลยสักครั้ง เธออยากเอามามีดมากรีดที่หน้าอกด้านซ้ายของเขาจริงๆ ว่าเขามีหัวใจบ้างมั้ย

"มามี้ขา ป๊ะป๋าไปไหนหรอคะ หนูนิ่มคิดถึงป๊ะป๋า"เด็กน้อยถามผู้เป็นแม่ขึ้น เมื่อไม่ได้เห็นผู้เป็นบิดาหลายวันและเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อราจีฟไม่ยอมกลับบ้าน

"ป๊ะป๋าไปทำงานจ๊ะ"เธอตอบหนูนิ่มด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาของเธอแทบไหลออกมากับคำพูดที่ไร้เสียงดาของหนูนิ่ม ราจีฟคุณรู้บ้างมั้ย...ว่าหนูนิ่มรักคุณมากแค่ไหน คุณรักลูกเหมือนที่ลูกรักคุณหรือเปล่า คุณเอาแต่ทำงานและเที่ยวไม่เคยสนใจไยดีหรือหันมามองหนูนิ่มมากเลยสักครั้ง แม้แต่อุ้มหรือกอดคุณก็ยังไม่เคย