บทที่ 1 150%

ริรินแอบหลบเข้ามาในบริษัทเธอไม่รู้ว่าห้องทำงานของเขาอยู่ตรงที่ชั้นไหน เธอเลยลองสุ่มเสี่ยงดู ถ้าเจอเขาก็รอด ถ้าไม่เจอก็ค่อยว่ากันใหม่ แต่เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้ เมื่อเธอได้ยินพนักงานคนหนึ่งพูดกับแขกในสายโทรศัพท์ว่าห้องทำงานของราจีฟอยู่ชั้นไหน ทำให้เธอรีบแอบขึ้นไปทันทีก่อนที่ รปภ จะมาเห็นเข้าสักก่อน

ริรินกวาดสายตามองไปรอบชั้นที่ทำงานของราจีฟ ทั้งเงียบและวังเวงมาก สายตาของเธอหันไปเห็นป้ายชื่อของราจีฟติดอยู่ที่หน้าห้องแต่..กลับไม่มีเลขาอยู่ที่หน้าห้อง เธอก้มลงมองดูนาฬิกาพบว่าเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง เลขาของราจีฟคงไปพักเที่ยง ทำให้เธอรีบเดินเข้าไปในห้องทันทีก่อนที่เลขาจะกลับมา

"แอดดด"

เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของราจีฟ แล้วเดินเข้าไปแต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไม่พบใคร เธอหันหลังกลับแต่พบกับราจีฟที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้เธอสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจและเดินถอยหลังเพราะตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของไม่พอใจจากตัวราจีฟโชยออกมา

"เธอมาทำไม!!!"

ราจีฟตะคอกขึ้นด้วยความโมโห เขาเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เพิ่งประชุมเสร็จ และเห็นผู้หญิงที่เขาเกลียดอยู่ในห้องทำงานของเขา

"คุณราจีฟ!!!"ริรินเอ่ยขึ้นด้วยตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลงทันที

" เธอมาทำไม?...ต้องการอะไรอีก หรือว่าอยากได้เงินค่าเสียพรมจรรย์หรือไง!"ราจีฟพูดดูถูกหญิงสาวตรงอย่างดูเเคลน

"เพี้ยะ!!!"

มือเรียวกระทบใบหน้าคมอย่างด้วยความโมโห สติของเธอขาดผึ่งทันทีกับคำพูดต่ำ ของผู้ชายที่มีการศึกษามีหน้ามีตาในสังคมเป็นถึงท่านประธานใหญ่แต่กลับปล่อยคำพูดสถุนออกมาจากปาก

"สารเลว!"เธออดที่จะด่าผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ เขาทำกับเธอเป็นเหมือนสิ่งของที่ไร้ค่า ตีตราราคาด้วยความสกปรกจากตัวเขา ตอกย่ำมลทินลงกายของเธอ ปักหมุดฝันร้ายฝังลึกลงไปในใจของเธอมาตลอดสามเดือน

"สารเลวคนนี้ไม่ใช่หรอ...ที่เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ"ราจีฟพูดขึ้นอย่างเหนือกว่า

"คุณมันเลวที่สุดคุณราจีฟ"

"จุ๊ จุ๊ พูดกับผัวคนแรกไม่เพราะเลยนะจ๊ะ"

"ผัวนั้นหรอ??... งั้นดีคุณฟังฉันดีๆ นะคุณราจีฟ ฉันท้องกับคุณ"ริรินตะโกนเสียงใส่หน้าราจีฟอย่างเสียงดังตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรแล้วเพียงแค่ได้บอกเรื่องที่เธอท้องกับเขาก็พอต่อจากนั้นจะเป็นอย่างไรก็ชั่ง

"เพี้ยะ!!”

มือสากกระทบใบหน้าของริรินทันทีเมื่อยินคำว่าท้องจากปากของหญิงสาว โดยไม่ถามไถ่หรือเอ่ยคำใดออกมา

"ให้เงินไปแล้วทำไมไม่ซื้อยามากินวะ!! ไปเอามารหัวขนนี่ออกซะ! ฉันไม่มีวันรับเด็กในท้องเธอเป็นลูกของฉันเด็ดขาด"คำพูดที่ไร้ความรับผิดชอบจากชายหนุ่มที่เฟอร์เฟ็ตแต่กลับมีจิตใจที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าสัตว์ป่า

"เพี้ยะ!! นี่ลูกของคุณนะ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้ จิตใจของคุณทำด้วยอะไรห๊ะ! คุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกอีก"มือเรียวบางกระทบเข้าใบหน้าคมอย่างแรง เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะเลวได้ขนานนี้ สั่งให้เธอฆ่าสายเลือดของตัวเอง เขาทำได้ยังไง ยังมีหัวใจของความเป็นคนอยู่บ้างไหม???

"มันจะมากไปแล้วนะริริน เธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉันแบบนี้"ราจีฟพูดขึ้นด้วยความโหโมเขาขบฟันจนกรามแน่นเป็นนูนสัน อยากจะบีบคอขาวๆ ให้แหลกคามือ ไม่เคยมีใครมาด่าและตบหน้าเขาแบบนี้มาก่อน

"มากไปหรอ... มันยังน้อยไปด้วยซ้ำแค่นี้"

"ไปเอาเด็กออกซะ! อย่าให้ฉันต้องพูดย่ำอีกครั้ง"ราจีฟพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใยไม่สนใจเลยว่าสิ่งมีชีวิตในท้องของหญิงสาวนั้นคือสายเลือดของตัวเอง