เตือนครั้งที่หนึ่ง

“นินโอเคไหม เพื่อนๆ ของพี่ทำอะไรให้นินหนักใจหรือเปล่า?” เพทายเป็นฝ่ายเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของคนตัวเล็กหลังเดินออกมาจากตรงนั้น

“นินอย่าไปถือสาพวกมันเลยนะ”

“เปล่าเลยค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น”

“หรือเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น ที่ทำให้นินอึดอัด” ชายหนุ่มจ้องมองปฏิกิริยาของแฟนสาว เพราะตั้งแต่มีผู้ชายคนนั้นเข้ามา นินลาก็เริ่มมีท่าทางเปลี่ยนไป

“พี่หมายถึงคนที่ชื่อไบรอันน่ะ”

“เขาเป็นเพื่อนนินเอง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเพราะไม่อยากให้แฟนหนุ่มสงสัยและหมดสนุกไปด้วย

“แล้วเป็นอะไร ทำไมสีหน้านินดูกังวล?”

“เสียงเพลงมันดังน่ะค่ะ เลยทำให้รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย”

“งั้นเรากลับบ้านกันเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“พี่เพทายอยู่กับเพื่อนต่อเถอะค่ะ นินไม่อยากทำให้พี่หมดสนุกนะ” เธอพูดเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด

“เดี๋ยวนินนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ค่ะ

วันนี้เพทายอุตส่าห์ออกมาเที่ยวฉลองกับเพื่อน เธอไม่อยากเป็นคนที่ทำให้พวกเขาหมดสนุก ถึงแม้ว่าจะไม่อยากอยู่เห็นหน้าไบรอันก็ตาม

“ไม่เป็นไร ถ้านินไม่โอเคงั้นเรากลับบ้านกัน” มือหนาเลื่อนไปลูบศรีษะของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก

“ถ้างั้นนินขอไปรอที่รถนะคะ พี่ทายรีบตามมานะ”

“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปบอกลาเพื่อนๆ ก่อน เสร็จแล้วจะรีบตามไป”

“โอเคค่ะ”

-ลานจอดรถ-

ดวงตากลมโตวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณด้วยความไม่คุ้นชิน ที่ต้องรีบกลับเพราะคำพูดและการกระทำของไบรอันทำให้เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ

“คิดจะหลบหน้ากันเหรอ?”

เฮือก!

นินลาสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ในขณะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถของเพทายที่จอดอยู่ไม่ไกล

“ปะ…เปล่าสักหน่อย” ฉันตัวเล็กตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางหันหลังไปมองไบรอันที่ยืนจ้องหน้าเธออยู่ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งออกมาทางลมหายใจบ่งบอกว่าเขาคงดื่มไปมากก่อนหน้านั้น

ไม่คิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าเขาจะตามออกมาหาเธอถึงที่นี่

“เธอไปเป็นแฟนกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง” ไบรอันเปิดประเด็นถามพร้อมหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง เพราะอย่างน้อยมันก็อาจจะทำให้อารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวเย็นลงบ้าง

“แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม?”

“อย่ายั่วโมโห!”

“…..” ร่างบางเบ้หน้าออกมาเมื่อชายหนุ่มค่อยๆ เอื้อมมือมาบีบที่ต้นแขนของเธอแบบไม่แรงมากนักหลังจากที่เธอทำท่าทางยียวนใส่เขา

“ฉันถามว่าไปเป็นแฟนกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ดะ…ได้สักพักนึงแล้ว”

“เคยจูบกันบ้างหรือยัง!?”

“เคยแล้ว” คนตัวเล็กเลือกที่จะโกหกคำโตเพราะอยากให้คนตรงหน้าเลือกยุ่งวุ่นวายกับเธอเสียที

“ให้คิดดีๆ ก่อนพูดอีกที”

“ยังไม่เคย แต่คิดว่าอีกไม่นานคงได้จูบแน่ๆ” เธอพยายามข่มความกลัวแล้วพูดออกไป

“ขออนุญาตผัวตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“…..”

“ฉันอนุญาตให้เธอไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“หยุดพูดแบบนี้นะไบรอัน!”

“เมื่อไหร่จะยอมรับความจริงสักทีว่าเธอน่ะเป็นเมียฉัน แล้วฉันก็เป็นผัวเธอ!”

“…..”

“จะเตือนครั้งที่หนึ่ง” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังส่งสายตามองหน้าคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ

“ไปบอกเลิกไอ้เพทายซะ!…ไม่งั้นฉันเล่นงานมันหนักแน่”

“ไอ้คนอันธพาล นายไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายพี่ทายแบบนี้นะ”

“แน่ใจว่าไม่มีสิทธิ์?”

“…..” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อใบหน้าคมคายค่อยๆ โน้มลงต่ำมากระซิบที่ข้างใบหู

“อย่าให้ต้องเตือนเป็นครั้งที่สอง ไม่งั้นฉันจะเล่นงานเธอด้วยอีกคน”

“ไอ้คนบ้า! ฉันเกลียดนาย!” นินลาร้องโวยวายออกมายกใหญ่เมื่อถูกขัดใจ เธอไม่อยากยอมเขาอยู่แบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะสู้คนอย่างไบรอันด้วยวิธีไหน

“ฉันหวงทุกอย่างที่เป็นของฉัน โดยเฉพาะเธอรู้เอาไว้ซะ!”

“แต่ฉันไม่ใช่ของนาย แล้วก็จะไม่มีวันเป็นด้วย”

“แต่ก็เอากันหลายครั้งแล้ว”

“คนที่ควรเลิกยุ่งก็คือนายนั่นแหละ เลิกยุ่งกับฉันสักที!”

“แล้วทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายถอย ในเมื่อฉันมาก่อนพวกมันทุกคน!”

“ถ้าฉันคิดจะเลือกนาย ฉันคงเลือกตั้งแต่แรกแล้ว”

“แล้วมาให้ความหวังฉันทำไม ทำไมถึงยอมทุกครั้งที่มีอะไรกัน ยอมให้ฉันจับยอมให้ฉันจูบ มันคืออะไร?” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันเมื่อได้ยินประโยคแทงใจดำที่พรั่งพรูออกจากปากของเธอ

“…..”

“เธอทำแบบนี้หมายความว่าไงวะ!

“ฉันขะ…ขอโทษที่ทำให้นายคิดไปเองแบบนั้น” ร่างบางกำมือแน่นหลังจากที่ได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า

อาจจะเป็นเพราะมีเส้นกั้นบางๆ เลยทำให้เธอสับสนและลังเลกับความรู้สึกของตัวเองว่ามันคืออะไรกันแน่

“…..”

“นายเลิกยุ่งกับฉันเถอะนะ ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว ฉันไม่อยากทำผิดอีกกับเขา”

“ห่วงแต่ความรู้สึกของมัน แล้วฉันล่ะ! ฉันเคยอยู่ในสายตาของเธอบ้างไหม!?”

“…..”

“คิดจะจบกับฉันง่ายๆ แล้วไปคบกับมันงั้นเหรอ?”

“…..”

“ถ้ามันจะพัง ก็ให้พังทั้งหมดนั่นแหละ” มือหนาเลื่อนไปกระชากคอเสื้อของคนตัวเล็กด้วยความเดือดดาล แค่คิดว่าจะถูกเธอเขี่ยทิ้งขึ้นมาจริงๆ เขาก็แทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

“รวมถึงเธอด้วย อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอนะนินลา!”

ริมฝีปากหนาตะโบมจูบคนตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่ได้สนใจหรือแคร์ว่าใครจะผ่านมาเห็น สิ่งที่อยากทำตอนนี้คือแสดงความเป็นเจ้าของ

“อึก! พะ…พอแล้วไบรอัน” เล็บสวยจิกลงบนท่อนแขนแกร่งเพื่อให้เขายอมปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

การกระทำป่าเถื่อนและสายตาแบบนี้ เธอไม่เคยได้เห็นจากเขามาก่อนเลย

“ถ้าเรื่องนี้ต้องมีคนเจ็บ คนที่เจ็บต้องเป็นมันไม่ใช่ฉัน!”

“…..”

“นินเป็นอะไรหรือเปล่า โอเคไหม?” เสียงเพทายดังแทรกขึ้นมา ทำให้เขายอมปล่อยเธอแต่โดยดี

“เปล่าค่ะ” นินลาตอบกลับแล้วทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพทายมองคนทั้งสองสลับกันเพื่อสำรวจปฏิกิริยา เขารู้สึกระแคะระคายอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้ถามหรือซักไซ้อะไรต่อเพราะอยากให้นินลาเป็นคนบอกด้วยตัวเอง

“งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เพทายจับมือของหญิงสาวไว้แน่น ก่อนจะจูงมือที่สั่นเทาของเธอให้เดินออกมาท่ามกลางสายตาของไบรอันที่มองตามหลัง

“…..”