เกิดเรื่อง

-หลายชั่วโมงผ่านไป-

ฉันสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่พัดผ่านกระทบใบหน้าจนรู้สึกหนาว

มองไปรอบๆ เห็นไบรอันกำลังนั่งจ้องมองฉันอยู่ที่ปลายเตียง บนเรือนร่างของเขามีเพียงผ้าขนหนูที่ปกปิดท่อนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว?” ฉันถามคนตัวโต พลางก้าวขาลงจากเตียงในสภาพเปลือยเปล่าด้วยความระมัดระวัง หลังจากที่ถูกเขากระทำมาแบบหนักหน่วง

“สี่ทุ่ม”

“แล้วทำไมไม่ปลุก!”

“ฉันเห็นเธอเหนื่อยกำลังนอนหลับสบายเลยไม่อยากปลุก”

“คราวหลังต้องปลุกนะ ถ้ากลับบ้านดึกเดี๋ยวโดนพ่อบ่น” ฉันบอกพลางเดินไปหยิบชุดนักศึกษาขึ้นมาสวมใส่ แต่ก็มิวายที่เขาจะเดินตามมา

“งั้นก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันซะเลยสิ” คนตัวโตเดินเข้ามาประชิดจากทางด้านหลังกอดฉันไว้แน่น พร้อมริมฝีปากที่พรมจูบไปตามลำคอ

“ตลกหรือไง ไปไกลๆ จะรีบแต่งตัว” ฉันพูดเสียงดุแล้วขยับถอยห่างจากไบรอัน ถ้าเขาเข้าสิงฉันได้คงทำไปนานแล้ว

“คืนนี้ค้างกับฉันได้ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”

“ไม่ได้นะ”

“เดี๋ยวฉันโทรบอกพ่อเธอให้เอง”

“นายจะบ้าไปแล้วเหรอ อยากให้คนอื่นรู้หรือไง!”

“ทำไมจะไม่อยาก ฉันน่ะอยากให้คนอื่นรู้จนใจจะขาดว่าเราเป็นอะไรกัน”

“แต่ฉันไม่อยาก ถ้านายเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น เราจบกันแน่ไบรอัน!” ฉันมองจ้องอย่างโกรธเคือง แน่นอนว่าพอได้เห็นสายตาของฉัน ไบรอันถึงกลับมีสีหน้าสลดลงไป

“…..”

“อะไรที่นายเคยได้จากฉัน นายก็จะไม่ได้มันอีก แม้แต่หน้าฉัน นายก็ไม่ได้เห็น”

“ฉันรู้แล้ว เธอไม่ต้องย้ำบ่อยๆ หรอก” เขาถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงมองฉันที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้า

“จะมัวนั่งนิ่งทำไม รีบแต่งตัวแล้วไปส่งฉันที่บ้านได้แล้ว”

“…..”

-บนรถ-

“พรุ่งนี้เช้าให้ไปรับไหม?” คนตัวโตหันมาถามในขณะที่กำลังขับรถเพื่อไปส่งฉันที่บ้าน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่ง”

“ตอนเย็นไปเดินเล่นที่ห้างกันไหม เดี๋ยวพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”

“ไม่เอาหรอก ของเก่าที่นายเพิ่งซื้อให้ยังใส่ไม่หมดเลยนะ”

“…..” ไบรอันค่อยๆ หุบยิ้มลงเมื่อได้ยินประโยคปฏิเสธ

“ไปกินชาบูกันดีกว่า กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย”

“เอาแบบนั้นก็ได้ ฉันตามใจเธอทุกอย่าง” พอได้ยินแบบนั้นเขาจึงยื่นมือมาบีบแก้มฉันเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“พรุ่งนี้ฉันเลิกเรียนบ่ายสาม ห้ามมาช้านะ ไม่งั้นเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วย”

“…..” ไบรอันยิ้มบางๆ แทนคำตอบ สายตาของเขามันดูมีความสุขอยู่ไม่น้อย เพราะถือว่าเป็นเรื่องยากที่ฉันจะตอบตกลงไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้

“ขอบคุณมากนะที่มาส่ง” ฉันหันไปบอกคนตัวโตเมื่อเขาขับรถมาส่งถึงหน้าบ้านโดยสวัสดิภาพอวัยวะยังอยู่ครบทั้ง32ประการ

“ขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นจูบฉันแรงแทนได้ไหม?” ไม่พูดเปล่าแต่ไบรอันยังยื่นหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้จนเราเกือบจะจูบกันอยู่ร่อมร่อ

“จูบฉันสิ”

“คนบ้า! ถอยไปเลยนะ”

“ถ้าอยากให้ถอยก็จูบก่อน”

“ไม่เอา”

“อย่าทำเหมือนไม่เคยจูบฉันก่อน”

“…..” ฉันหันซ้ายมองขวาเพราะกลัวจะมีคนมาเห็น ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปจูบกับเขาตามที่ต้องการ

คนตัวโตค่อยๆ เปิดริมฝีปากเพื่อให้ฉันได้สอดลิ้นเข้าไป เราสองคนจูบกันบนรถนานหลายนาที ก่อนที่ฉันจะเป็นคนถอนจูบออกเพราะกลัวว่าเขาจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

“ไบรอัน พะ…พอแล้วเดี๋ยวคนมาเห็น”

“ถ้าอยากทำมากกว่านี้จะอนุญาตไหม?”

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นสายตาหยาดเยิ้มที่เขาใช้ออดอ้อน มือหนาเลื่อนมาบีบต้นขาของฉันเบาๆ เหมือนที่เขาชอบทำ

แต่ไม่ยอมหรอก! ฉันจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด

“นี่มันบนรถ อย่าเอาไม่เลือกได้ไหม”

“ใครบอกว่าฉันไม่เลือก ก็เพราะว่าเลือกนั่นแหละ เลยเอาแค่เธอคนเดียว”

“เชื่อได้แน่เหรอ ผู้หญิงเข้าหานายเยอะจะตายไป”

“ฉันสนใจแค่เธอ”

“ถ้านายอยากจะคบกับใครก็คบได้เลยนะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”

“คบกับเธอได้ไหม ผู้หญิงคนอื่นฉันไม่เคยสนใจหรอก”

ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวเมื่อได้ยินในสิ่งที่ไบนอันพูด ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาถึงชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย

“ฉะ…ฉันจะเข้าบ้านแล้ว ถ้ากลับถึงคอนโดแล้วโทรหาด้วยนะ”

“รู้แล้ว”

“ขับรถดีๆ นะ ห้ามขับเร็วและห้ามใจลอยเด็ดขาดเลยรู้ไหม” ครั้งนี้ฉันหันมากำชับด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะรู้สึกดีว่าเขาชอบใจลอยเวลาขับรถ ซึ่งมันอันตรายมากๆ

“เป็นห่วงผัวเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย”

“เธอมันปากแข็ง”

“อย่ามัวแต่เล่น รีบไปได้แล้ว”

“งั้นฉันไปนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

ก่อนจะไปเขาไม่ลืมที่จะหันมาจูบฉันอีกครั้ง ถ้าเป็นไปได้ไบรอันก็คงอยากจะจูบปากฉันให้เปื่อยนั่นแหละ

เอี๊ยดดดด รถซุปเปอร์คาร์คันหรูหักพวงมาลัยหลบเข้าข้างทางเมื่อถูกรถคันอื่นปาดหน้าแบบกระชันชิด

ดวงตาเฉี่ยวคมของไบรอันจ้องมองไปยังรถคันข้างหน้า เพราะเขารู้ดีว่ามีคนตั้งใจจะหาเรื่อง

ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าไปร์ทกำลังเดินเข้ามาหาพร้อมกับไม้กอล์ฟที่อยู่ในมือ

ปึง! เสียงไม้กอล์ฟฟาดลงบนกระโปรงรถราคาแพงอย่างแรงด้วยความเดือดดาลของไปร์ท

จากแววตานิ่งเฉยของไบรอัน ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาหาเรื่องได้ทำลายของรักของหวง

“ลงมา!”

ปึง! ไปร์ทใช้ไม้กอล์ฟฟาดลงบนรถอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในรถเอาแต่นั่งเฉยไม่ยอมเปิดประตูลงมา

“กูบอกให้ลงมา!”

“…..” ไบรอันเปิดประตูลงจากรถตามความต้องการของอีกคน ก่อนจะหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อบรรเทาอาการหงุดหงิด

“นึกว่ากลัวจนหัวหดไม่กล้าลงมาซะแล้ว”

“…..”

“ครั้งก่อนมึงทำกูเจ็บมากนะ คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ เหรอ!?” ไปร์ทชี้หน้าอย่างคาดโทษ เขาไม่เคยลืมว่าไบรอันทำอะไรกับเขาไว้บ้าง เขาแค่รอจังหวะและโอกาสแก้แค้นคืนเท่านั้น

“ไม่ต้องพูดมาก ถ้ามึงแน่ก็เข้ามา” ไบรอันพ่นควันบุหรี่ออกทางปากและจมูกแบบไม่สะทกสะท้าน

ลำพังแค่ไปร์ทคนเดียวเขาไม่ได้กลัวอะไรอยู่แล้ว

“ปากดีไปเถอะมึง แล้วอย่ามาร้องขอชีวิตก็แล้วกัน!”

พลั่ก! ชายหนุ่มล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเมื่อถูกโจมตีจากทางด้านหลังแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ใช่มีแค่ไปร์ทคนเดียวแต่ยังมีพวกเพื่อนของไปร์ทอีกหลายคน

“เอาแม่งให้ตาย!”