รื้อฟื้นความทรงจำ

-เหตุการณ์ปัจจุบัน-

“โอ้ยยยย” ฉันยกมือทึ้งหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ

เพราะตั้งแต่ตอนนั้น ไบรอันก็ตามติดฉันเป็นเงา เป็นเพราะความเมาแท้ๆ ที่ทำให้ฉันทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นลงไปได้

“เป็นอะไรของแก ฉันเห็นนั่งเหม่อตั้งแต่กลับมาจากโรงอาหารแล้ว” เมษาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าซังกะตายของฉัน

“ก็ไบรอัน…ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างส้มโอและเมษา

“ทำไมต้องทำท่าทางมีลับลมคมในขนาดนั้นด้วย” ส้มโอมองมาทางฉันอย่างจับผิด

“เปล่ามีความลับสักหน่อย พวกแกอย่าคิดมากสิ”

“เย็นนี้ไปกินสุกี้กันไหม เราไม่ได้ไปกินกันนานแล้ว”

“เอาไว้วันหลังนะ วันนี้ฉันไม่ว่าง” ฉันบอกปฏิเสธส้มโอ เพราะต้องไปหาไบรอัน ขืนไม่ไปมีหวังพี่เพทายโดนเล่นงานหนักแน่

แล้วฉันคงทนไม่ได้ถ้าตัวเองนั้นเป็นต้นเหตุให้พี่เพทายต้องเจ็บตัว

“อะไรของแก เมื่อเช้ายังบอกว่าว่างอยู่เลย”

“พอดีเพิ่งนึกออกน่ะว่ามีนัดแล้ว”

“นัดอะไร นัดกับใคร?”

“เอ่อ…นัดกับนิรินน่ะ” ฉันเลือกที่จะโกหกคำตอบเพราะไม่อยากให้เพื่อนสงสัยหรือถามอะไรต่อ

“โอเค เดี๋ยวฉันไปกินกับเมษาแค่สองคนก็ได้ แต่ถ้าชวนครั้งหน้า แกห้ามเทพวกฉันแล้วนะ”

“รู้แล้วน่า ไม่ปฏิเสธแน่นอน”

-หลังเลิกเรียน-

ติ๊ด! ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนที่ไบรอันเป็นคนส่งมา

ไบรอัน : “เลิกเรียนตั้งนานแล้ว แต่ทำไมถึงยังมาไม่ถึงอีก หรือคิดจะลองดี?”

ฉัน : “…..” ฉันกดอ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร

ไบรอัน : “หรืออยากให้ฉันไปลากคอมันมากระทืบก่อน เพื่อมันจะช่วยกระตุ้นเธอได้บ้าง”

ฉัน : “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พอได้อ่านข้อความของไบรอัน ฉันจึงรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าสะพายอย่างรีบร้อน ก่อนจะเดินเข้าไปหาไบรอันยังที่นัดหมาย

“นินลาคนสวย!”

ฉันหันไปตามเสียงเรียกจากทางด้านหลังในขณะที่เร่งรีบ แล้วเห็นว่าเป็นพี่แซม พี่ชายแท้ๆ ของยัยส้มโอ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“จะกลับบ้านเหรอ ให้พี่ขับรถไปส่งไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“เดี๋ยวก่อนสินิน”

“คะ?” ฉันมองหน้าพี่แซมด้วยความสงสัย มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่านะ คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย

“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า พี่อยากจะชวนเราไปดินเนอร์ด้วยกัน”

“พอดีนินมีนัดแล้วค่ะ เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ”

“ครั้งที่แล้วนินก็ปฏิเสธพี่นะ”

ถึงกลับพูดอะไรต่อไม่ถูก เพราะพี่แซมพยายามตามจีบฉันมานานหลายเดือนแล้ว แต่ด้วยความที่เป็นพี่ชายของส้มโอ ฉันเลยไม่ได้สนใจหรืออยากจะสานสัมพันธ์อะไร

“ขอโทษจริงๆ นะพี่แซม พอดีนินมีนัดแล้วจริงๆ”

“นัดกับแฟนเหรอ?”

“ชะ…ใช่ค่ะ” เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ยอมลดละของเขา ฉันจึงตอบกลับไปส่งๆ เพราะอยากให้เขาเลิกวุ่นวายกับฉันสักที

“โอเคครับ งั้นพี่ไม่กวนแล้ว”

ปึก! ร่างฉันเซถลาจนเกือบล้มลง เมื่อหันกลับไปแล้วชนกับแผงอกแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง

“โอ้ย! ไอ้ฝรั่งขี้นก มายืนอะไรตรงนี้ ตะ…ตกใจหมดเลย” ฉันยกมือทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อเห็นไบรอันยืนอยู่ทางด้านหลัง

มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง หัวใจเกือบวายตาย!

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร มีนัดกับแฟนงั้นเหรอ?”

ใบหน้าคมคายโน้มต่ำลงมาใกล้ แล้วคลี่ยิ้มให้ฉันบางๆ

ดูสันจมูกโด่งคมของเขาสิ ไหนจะดวงตาเฉี่ยวๆ ที่เข้ากับริมฝีปากนั่นอีก ทุกอย่างบนใบหน้าเขาดูลงตัวเพอร์เฟคไปหมดทุกอย่างเลย

บ้าจริง! ฉันจะมาเคลิบเคลิ้มให้กับความหล่อของเขาไม่ได้นะ อย่าลืมสิว่าไบรอันน่ะร้ายกาจขนาดไหน

“ก็ใช่น่ะสิ พี่แซมชอบตามตื้อจะตายไป ถ้าไม่บอกว่าไปกับแฟน คงไม่ยอมจบแน่ๆ” ฉันแสร้งทำโวยวายกลบเกลื่อน

“ให้ฉันลากมันไปกระทืบดีไหม มันจะได้ไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายให้เธอรำคาญใจ!”

“ห้ามทำแบบนั้นเลยนะ ถ้านายทำแบบนั้น เดี๋ยวฉันกับส้มโอก็มองหน้ากันไม่ติดหรอก”

“ก็เพราะว่าฉันเห็นแก่เธอนั่นแหละ เลยปล่อยให้ไอ้เวรนั่นลอยหน้าตาอยู่แบบนี้”

“…..”

“ไปขึ้นรถได้แล้ว” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังจูงมือฉันให้เดินตามหลังออกมาจากตรงนั้น

“ว่าแต่วันนี้นายจะพาฉันไปไหน?”

“คอนโดฉันเหมือนเดิม”

“…..”

-คอนโดไบรอัน-

แกร้ก~ เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับไบรอันที่จู่โจมมาหาฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับผนังอันแสนเย็นเฉียบ

แขนทั้งสองถูกเขารวบให้ยกขึ้นเหนือหัว ก่อนที่คนตัวโตจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียไปตามลำคอ

“อื้ออ บะ…ไบรอัน ใจเย็นก่อนสิ” ฉันพยายามดิ้นหนีเมื่อใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงมาอยู่ระหว่างอก

“แค่ไม่เอาเธอตอนอยู่บนรถก็ถือว่าฉันใจเย็นมากแล้วนะ”

“เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้สักที”

“ฉันทำตามที่เราเคยตกลงกันทุกอย่าง ไม่ได้ล้ำเส้นตามที่เธอเคยสั่ง หรือต้องให้เตือนสติด้วยไหมว่าเราเคยตกลงอะไรกันไว้บ้าง” ริมฝีปากหนาขยับเข้ามาใกล้จนเราสองคนเกือบจะจูบกันอยู่ร่อมร่อ

“…..”

“เธอไม่ให้ฉันวุ่นวายกับคนของเธอ ฉันก็ทำให้แล้วไง ขอให้ฉันปิดปากเรื่องของเรา ฉันก็ทำให้แล้ว ยังจะต้องการอะไรอีก”

“ฉันไม่อยากทำแบบนี้แล้ว หยุดสักทีได้ไหม”

“เธอจะชอบใครหรือคบใครก็คบไปสิ แต่มีข้อแม้ว่าต้องให้ฉันเอาทุกครั้งที่ต้องการ ฉันขอแค่ข้อเดียวมันมากไปหรือไง?”

“แต่ฉันว่ามันมากไป นายทำแบบนี้บ่อยเกินไปแล้วนะ”

“ถ้ารู้สึกผิดกับไอ้เพทายหรือคนคุยอื่นๆ ของเธอก็เลิกซะสิ” ไบรอันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง โดยที่ฉันก็ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์เขาได้เหมือนกัน “เลิกกับพวกมันแล้วมาเอากับฉันแค่คนเดียว”

“…..” ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างคิดไม่ตก เพราะตั้งแต่ครั้งนั้นความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เหมือนจะถลำลึกลงไปเรื่อยๆ ฉันไม่น่าปล่อยตัวให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยจริงๆ

ไบรอันยังคงหาจังหวะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันอยู่ตลอด

“รับปากมาสิว่าจะเลิกยุ่งกับไอ้เพทาย”

“…..”

“ถ้าเธอไม่เลิกยุ่งกับมัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องหยุดเหมือนกัน!”

“อึก! ไบรอัน!” ฉันเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกเขาถกกระโปรงนักศึกษาขึ้น ก่อนจะเกี่ยวกางเกงชั้นในให้ลงมากองอยู่ที่พื้น

“ถุงยางหมดลืมแวะซื้อ วันนี้ขอสดแล้วกันนะ”