ผู้หญิงคนใหม่

“ทำอะไรอยู่?”

ไบรอันเดินขากะเผลกมาสวมกอดจากทางด้านหลัง ในขณะที่ฉันกำลังทำอาหารอยู่ในครัว

“ตื่นแล้วเหรอ ฉันกำลังทำข้าวต้มให้นายอยู่พอดี”

พอเห็นว่าเขาหลับฉันก็ออกมาเก็บกวาดห้องพร้อมกับทำอาหารรอ เจ็บหนักขนาดนั้น คงลุกมาทำเองไม่ไหวแน่ๆ

“นึกว่าเธอกลับบ้านไปแล้วซะอีก”

“เห็นอาการนายไม่ค่อยดี เลยอยากอยู่เป็นเพื่อนก่อน”

“…..” เขาอมยิ้มบางๆ แล้วกอดฉันแน่นขึ้น โชคดีที่เพื่อนของเขากลับไปหมดแล้วเลยไม่มีใครเห็น

“นายหิวหรือยัง?”

“ตอนนี้อยากกินเธอมากกว่า” ถึงแม้ว่าขาจะเจ็บ แต่ความทะเล้นและหื่นกามไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด

“เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมาปากดีอีก ไปนั่งรอที่โต๊ะเดี๋ยวฉันเอาข้าวไปให้ กินข้าวเสร็จจะได้กินยา” ฉันถลึงตาใส่คนตัวโตที่เอาแต่พูดเล่นไม่รู้เวล่ำเวลา คนอุตส่าห์หวังดีแล้วยังจะมาคิดเรื่องแบบนี้อีก

แต่ดูเหมือนว่าไบรอันจะไม่สนใจ เขาใช้ริมฝีปากคลอเคลียไปตามลำคอแล้วจูบเบาๆ อยู่แบบนั้นทำเอาฉันถึงกลับขนลุกซู่

“ไบรอัน! อย่ากวน” ครั้งฉันหันไปดุด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาคนตัวโตถึงกลับสลด

“งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ”

เขามองด้วยสายตาเศร้าแล้วเดินขากะเผลกกลับไป ตามตัวและใบหน้าหล่อเหลามีแต่รอยแผลเต็มไปหมด จากรู้สึกหมั่นไส้กลายเป็นสงสารแทนซะแล้วสิ

“คืนนี้จะค้างที่นี่ไหม?” เขาถามด้วยสายตาคาดหวังพร้อมตักข้าวต้มฝีมือฉันเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

ถึงฉันจะเงอะงะดูทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่เรื่องทำอาหารบอกเลยว่ายืนหนึ่ง เป็นเพราะแม่นับดาวคอยสอนตั้งแต่ยังเด็ก ฉันเลยทำอะไรเป็นหลายอย่าง

“คงไม่ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

“ตอนนี้ฉันเจ็บหนัก ไม่มีคนดูแล เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆ เหรอ?”

“ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย ก็มาหาแล้วไง”

“อยู่ค้างกับฉันก่อนได้ไหม แขนฉันมันเจ็บ ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก” พอเห็นว่าฉันปฏิเสธ คนตัวโตถึงกลับหน้าเศร้าลงไป นี่เขากำลังจะอ้อนฉันอยู่ใช่ไหม

“…..” ฉันเงียบพลางคิดตามในสิ่งที่เขาบอก เพราะที่ผ่านมาเขาก็ดูแลฉันดี ถ้าจะหนีกลับบ้านเลยมันจะดูใจดำเกินไปไหมนะ

“นะนินลา อยู่กับฉันก่อน”

“แต่ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะ”

“ชุดเดิมของเธอ ฉันซักเก็บไว้ให้แล้ว อยู่ในตู้เสื้อผ้า ลองไปหาดูสิ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันเช็ดตัวทำแผลให้นายก่อนดีกว่า เสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

“…..”

ฉันเดินไปหาอุปกรณ์ภายในห้องเพื่อนำมาเช็ดตัวให้เขาหลังจากที่กินข้าวเสร็จ เนื่องจากมาที่คอนโดของไบรอันค่อนข้างบ่อยเลยรู้ว่าสิ่งของมันอยู่ตรงไหนบ้าง

“นายโอเคหรือเปล่า?” ฉันจัดการถอดเสื้อผ้าของคนตัวโตออกทีละชิ้น จนเหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ถ้าจะเช็ดตัวแล้วไม่ถอดเสื้อผ้ามันก็กระไรอยู่

“แค่นี้สบายมาก เจ็บกว่านี้ก็เคยมาแล้ว”

“อวดเก่ง”

“มีพยาบาลคนสวยมาคอยดูแลใกล้ชิดแบบนี้ อีกไม่นานก็คงหาย”

“บอกหน่อยได้ไหม ว่าไปมีเรื่องกับใครมา” ฉันถามด้วยความอยากรู้ พลางก้มหน้าก้มตาเช็ดตัวให้คนตัวโต

เห็นจากบาดแผลแล้ว พวกนั้นคงกะเอาให้ถึงกลับตายได้เลยนะ

“ฉันก็จำไม่ได้เหมือนกัน พอดีไปสร้างศัตรูไว้เยอะ” เขาไหวไหล่แบบไม่ใส่ใจมากนัก ทำเหมือนมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ

“จำไม่ได้จริงๆ หรือไม่อยากบอกกันแน่”

“เรื่องมันผ่านมาแล้วช่างเถอะ”

“แล้วนายจะปล่อยให้เป็นแบบนี้น่ะเหรอ ถ้าครั้งหน้าเขาย้อนกลับมาทำร้ายอีก จะทำยังไง?”

“…..”

ก๊อก! ก๊อก! ยังไม่ทันที่ไบรอันจะได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน ว่าแต่เป็นใครกันที่มาหาเขามืดค่ำขนาดนี้

“นายได้นัดใครไว้หรือเปล่า?”

“ไม่ได้นัด”

“เดี๋ยวฉันไปดูให้” ฉันหยัดตัวลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาเปิดประตูให้คนที่มาใหม่

แกร้ก~

สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทันทีที่เปิดประตูออกมา คือผู้หญิงหน้าตาสะสวยราวกับนางแบบนิตยสารยืนอยู่ที่หน้าห้อง เสื้อผ้าและเครื่องประดับของเธอเต็มไปด้วยของแบรนด์เนมราคาแพง

“ไบรอันอยู่ไหม?” เธอถามฉันพลางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า

“อยู่ค่ะ กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น”

“ขอบใจ” เธอตอบรับแค่นั้น แล้วเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องของไบรอันอย่างถือวิสาสะ

ดูเหมือนว่าเธอจะมาที่นี่ค่อนข้างบ่อย ถึงได้เดินตรงไปยังห้องที่ไบรอันนั่งอยู่

“…..”

“ว่าไงสุดหล่อ เห็นลีบอกว่านายโดนรุม อาการเป็นยังไงบ้าง?” ผู้หญิงคนนั้นหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ไบรอันแทนที่ฉัน

ฉันเลยเลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามพวกเขาแทน พวกเขาสองคนดูท่าทางสนิทสนมกันดี แต่น่าแปลกที่ไบรอันไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ฉันฟังเลย

ว่าแต่เธอเป็นใครกันนะ….

“ก็เป็นแบบที่เห็น” ไบรอันตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ

“น่าสงสารจังเลยนะ ดูหน้าหล่อๆ ของนายสิ ยับเยินหมดแล้ว” เธอคนนั้นเลื่อนมือไปจับใบหน้าของไบรอันเบาๆ ซึ่งเขาก็นั่งนิ่งยอมให้เธอจับแต่โดยดี

ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ทำไมไม่จูบกันไปเลยล่ะ!

“ตัวต่อตัวผมไม่กลัวหรอก แต่มันเอาเพื่อนมารุมน่ะสิ สภาพเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น”

“แล้วจะเอาไงต่อ เล่นงานมันคืนเลยไหม?”

“ฝากไอ้แบล็คไปจัดการให้แล้ว ถ้าหายดีผมเอาคืนแน่”

“มันต้องแบบนี้สิ แค้นนี้ต้องชำระ”

“…..” ไบรอันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เธอคนนั้น โดยที่ไม่สนใจฉันที่นั่งเป็นกว้างขวางคออยู่

“ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนายได้” คนทั้งสองหันมามองฉันแทนหลังจากที่คุยกันกระหนุงกระหนิง

“นอกจากฉันแล้ว นายยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในห้องอีกเหรอ?”

“เป็นแค่เพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

ฉันถึงกลับสะอึกในลำคอเมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นเคยมาที่นี่บ่อยๆ แต่นั่นไม่น่าเจ็บเท่าที่ไบรอันบอกกับเธอคนนั้น

ถึงแม้ว่าจะไม่ให้เขาปริปากบอกใคร แต่ทำไมหัวใจฉันมันถึงรู้สึกหวิวๆ มันเหมือนหายใจไม่ออกขึ้นมาซะดื้อๆ

“ไม่เคยรู้ว่านายมีเพื่อนหน้าตาน่ารักแบบนี้ด้วย”

“…..” ฉันได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ ให้เธอคนนั้น ในสมองมันคิดว่าอยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“ฉันชื่อแอนนานะ น่าจะเป็นรุ่นพี่ของเธอหลายปี เรียกฉันว่าพี่แอนก็ได้”

“ค่ะ ส่วนหนูชื่อนินลานะคะ”

“ชื่อเธอเพราะดีนะ แต่ทำไมไบรอันไม่เคยพูดถึงเธอให้ฉันฟังเลย”

“หนูคงไม่ได้สำคัญอะไรมั้งคะ” ฉันไหวไหล่ตอบแบบไม่ใส่ใจอะไร จะมีก็แต่สายตาของไบรอันที่มองจ้องมาทางฉันคล้ายกลับสำรวจปฏิกิริยา

“พี่มาหาผมถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า?”

“พี่เป็นห่วงนายน่ะสิ ก็เลยรีบมาหา”

“ผมกำลังคิดถึงพี่อยู่เหมือนกัน” ไบรอันหันไปยิ้มให้เธอคนนั้น เหมือนที่เคยยิ้มให้ฉัน

หรือว่าพวกเขาอาจจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อนโดยที่ฉันไม่รู้งั้นเหรอ

“ปากนายยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ”

“ตอนนี้ค่ำมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่า” ฉันพูดแทรกขึ้น พลางหยิบกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ขึ้นมาคล่องบ่าเตรียมเดินออกจากห้อง

“จะรีบกลับไปไหน อยู่คุยเล่นด้วยกันก่อนสิ” เธอคนนั้นคว้าแขนฉันไว้ โดยที่ไบรอันไม่ได้พูดหรือบอกอะไร

“เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ” ฉันบอกแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องมา โดยไม่หันกลับไปมองคนทั้งสองอีก

ในเมื่อผู้หญิงของเขาอยู่ที่นี่แล้ว งั้นฉันคงหมดประโยชน์แล้วสินะ

ไม่สิ! ฉันคงไม่มีประโยชน์กับเขาตั้งแต่แรก