Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
จุดเปลี่ยน (1)
-ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนที่แล้ว-
“ไอ้ไบรอัน นั่นมันนินลากับไอ้ไปร์ทนิ”
“…..” ดวงตาเฉี่ยวคมหันไปมองตามที่เพื่อนชายคนสนิทบอกในขณะที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หลังตึกคณะ ก่อนจะเห็นว่าเป็น ‘นินลา’ หญิงสาวที่เขาแอบชอบมานานแสนนานกำลังเดินไปกับผู้ชายอีกคน
“เหมือนจะกำลังคบกันอยู่ด้วยนะ วันนั้นกูเห็นไปดูหนังรอบดึกด้วยกัน” ลีบอกเพื่อนชายที่เอาแต่มองตามคนทั้งสองที่เพิ่งเดินผ่านไป
พวกเขารู้มาตลอดว่าไบรอันชอบนินลามานานมากแล้ว
“จะพากันไปไหนวะ เดินด้วยกันกระหนุงกระหนิงเชียว” แบล็คเพื่อนสนิทอีกคนพูดสมทบ
“เดี๋ยวกูมา”
“อย่าเพิ่งไป” ลีคว้าแขนเพื่อนชายเอาไว้ เมื่อเห็นว่าไบรอันตั้งท่าจะเดินออกไป
“…..” ไบรอันพ่นควันบุหรี่ออกมาแบบหนักๆ แทนคำตอบ ก่อนจะโยนมันทิ้งแล้วใช้เท้าขยี้มันจนดับไป
“มึงจะไปไหนของมึง?”
“ไปกระทืบไอ้เวรนั่นไง!”
“หยุดเป็นหมาบ้าคอยวิ่งกัดได้แล้ว ทำแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา ยังไงนินลาเขาก็ไม่เอามึงหรอก” ลีพยายามพูดเตือนสติเพื่อนชาย เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไบรอันทำแบบนี้
“ถ้าไม่มีมันสักคน ยังไงนินลาก็ต้องหันมามองกูบ้าง” ไบรอันสะบัดแขนออกจากเพื่อนชายอย่างแรง
“เดี๋ยวไบรอัน ไอ้ไบรอัน!” แบล็คถึงกลับเลิ่กลั่ก เมื่อเห็นเพื่อนชายเดินออกไปด้วยท่าทางเดือดดาล เพราะเขารู้จักนิสัยของไบรอันดีกว่าใคร “ไอ้ไปร์ทฉิบหายแล้วไง รอกูด้วย”
พลั่ก! ร่างของไปร์ทเซถลาไปตามแรงเมื่อถูกไบรอันยกขาถีบจากด้านหลังจนล้มลงไม่เป็นท่า
“ทำบ้าอะไรของมึง!?”
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับนินลา” ชายหนุ่มตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อพร้อมมองอย่างเอาเรื่อง ส่งผลให้นักศึกษาที่อยู่แถวนั้น ต่างพากันเหลียวมองให้ความสนใจ
“แล้วมึงจะทำไม เป็นแค่เพื่อนนินอย่ามาสะเออะ!”
ผวั๊ะ! ผวั๊ะ! สิ้นประโยคท้าทาย หมัดหนักๆ ของไบรอันชกเข้าที่หน้าของไปร์ทอย่างเต็มแรงหลายครั้ง
“ใจเย็นไบรอัน พอได้แล้ว” แบล็ครีบเข้ามาห้ามเพื่อนชาย เมื่อเห็นไปร์ทนอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น ตามใบหน้ามีรอยฟกช้ำดำเขียวและเลือดไหลอาบ
“ปล่อยกู!”
“หยุดก่อน ขืนทำแบบนี้เดี๋ยวมันก็ได้ช้ำในตายกันพอดี” ลีรีบเข้ามาห้ามปรามอีกคน
“ไสหัวมึงออกไป ถ้ากูยังเห็นมึงยุ่งกับนินลาอีก กูเอามึงตายแน่!”
“…..”
ตุบ! ตุบ! เสียงเท้ากระทบใบหน้าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อไบรอันเหยียบลงที่หน้าของปกรณ์แฟนหนุ่มของนินลา
“พอ…พอแล้วกูยอมแล้ว” ปกรณ์ยกมือยอมแพ้เพราะรู้ว่าสู้คนตรงหน้าไม่ไหว
ผวั๊ะ!
“พูดออกมาว่าจะไม่ยุ่งกับนินลาอีก” ไบรอันย่อเข่านั่งลงมองปรกณ์ที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความเวทนา
เขาเคยเตือนแล้วหลายครั้ง แต่ปกรณ์ก็ยังไม่หยุด
“กะ…กูสัญญา กูจะไม่ยุ่งกับเธออีก”
“ถ้ายังมายุ่งกับเธออีก มึงได้แดกลูกตะกั่วกูแน่!”
ปกรณ์ถึงกลับหน้าถอดสีเมื่อเห็นกระบอกปืนสีดำด้านที่เหน็บอยู่ในกางเกงของไบรอัน
ครืด~ ตุบ~ ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ตามใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำจากการที่เขาไปทะเลาะกับคนอื่นมา
“กูถามจริงๆ เถอะ มึงตามกระทืบผู้ชายของนินลาทุกคนแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?” ลีส่ายหน้ามองเพื่อนชายด้วยความเอือมระอา ไม่ว่านินลาจะคบกับใคร ไบรอันจะตามไปจัดการเองทั้งหมด
“…..” มือหนาปาดเลือดสีแดงสดออกจากใบหน้าแบบลวกๆ เพราะครั้งนี้เขาเจ็บตัวอยู่ไม่น้อย
“ถ้าเหนื่อยก็หยุดได้แล้ว ขนาดกูไม่ใช่มึงกูยังเหนื่อยแทนเลย”
“มึงไม่ใช่กู มึงไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ใครจะไปเข้าใจมึง ขนาดมึงยังไม่เข้าใจตัวเองเลย”
“…..”
“มึงมันโคตรหล่อเลยนะไบรอัน ทำไมไม่ลองหาผู้หญิงคนอื่น แค่มึงกระดิกนิ้วเรียก สาวๆ สวยๆ ก็พร้อมจะถวายตัวให้มึงแล้ว กูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นนินลา”
แบล็คพูดอย่างไม่เข้าใจ ที่ผ่านมามีผู้หญิงเข้าหาไบรอันมากมาย แต่เพื่อนชายกลับไม่ได้รู้สึกสนใจใครเลยสักคน
“ไม่รู้เหมือนกัน กับผู้หญิงคนอื่นกูไม่ได้มีความรู้สึกอะไร”
“ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ไหม ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” ลีพยายามพูดโน้มน้าวใจ
“แล้วมึงคิดว่ากูอยากเป็นแบบนี้หรือไง!” ไบรอันถอนหายใจพรืดใหญ่ เป็นอย่างที่บอก ถ้านินลาหันมามองเขาสักนิดทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้
“แล้วทำไมต้องชอบนินลาขนาดนั้น?”
“ไม่มีเหตุผล ถ้ากูชอบก็คือชอบ!”
“ถ้ามึงจะหนักแน่นกับเธอขนาดนี้ กูแนะนำให้รีบรวบหัวรวบหางไปเลย” เมื่อมองไม่เห็นทางว่านินลาจะหันมาชอบเพื่อนเขา ลีจึงออกความเห็น
“…..”
“นินลาเป็นคนสวย เวลาเดินผ่านผู้ชายนี่มองตามกันตาเป็นมัน กูว่ามึงต้องรีบจัดการก่อนจะโดนคนอื่นตัดหน้าคาบเอาไปกิน”
“…..”
-คลับR-
“พอแล้วยัยนิน แกเมามากแล้วนะ” เมษาดึงแก้วเหล้าออกจากมือของนินลา เมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอเมามากจนทรงตัวแทบไม่อยู่
“เทมาอีกเมษา วันนี้ฉันอยากเมา”
“จะกินเหล้าให้ได้อะไรขึ้นมา มันไม่ได้ช่วยอะไรแกหรอกนะ” ส้มโอลูบหลังเพื่อนเป็นการปลอบใจ
“ฮึกกก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะคบกับใครก็มีแต่ผิดหวัง ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวย”
นินลาร้องไห้อย่างเสียสติ เพราะไม่ว่าจะคบหรือคุยกับใคร พอเธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้ พวกเขากลับทิ้งเธอไปทุกคน บ้างก็หายไปดื้อๆ บางก็กลับมาบอกเลิก ซึ่งไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“เอาน่า แค่ผู้ชายจะไปเสียดายทำไม แกสวยขนาดนี้จะหาเอาเมื่อไหร่ก็ได้”
“พวกแกไม่ต้องมาปลอบใจฉันหรอก เป็นเพราะฉันไม่สวยใช่ไหม พี่ปกรณ์ถึงได้เทฉันแบบไม่มีเยื่อใย”
ร่างบางก้มหน้าสะอึกสะอื้นด้วยความเมามาย ปกรณ์และเธอเข้ากันได้ดี ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะราบรื่น แต่ก็มีเหตุให้เขามาบอกเลิก ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด
“เทให้มันอีก กินให้น็อคไปเลย จะได้ไม่ต้องร้องไห้พร่ำเพ้อ” ส้มโอสะกิดบอกเมษาที่อยู่ข้างๆ
“ทำไมนินเมาแบบนี้?” เสียงปริศนาดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างพากันหันไปมองเมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่คือไบรอัน เพื่อนชายคนสนิทของนินลาที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก
“พี่ปกรณ์โทรมาบอกเลิกมันน่ะสิ ยัยนินมันเลยเมาแล้วเรื้อนแบบนี้” เมษาพยายามอธิบาย “นายมาก็ดีแล้ว ช่วยพูดกับยัยนินหน่อยสิ”
“เป็นอะไร?” ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงข้างหญิงสาวแล้วหันไปมองใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“บะ…ไบรอัน ฉันเลิกกับพี่ปกรณ์แล้วนะ”
“เลิกกับมันก็ไม่เห็นเป็นไร เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน”
“นายอย่าทิ้งฉันไปอีกคนนะ” นินลาโผกอดคนตัวโตไว้แน่น พลางซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่ง
ไม่ว่าจะผิดหวังจากความรักมากี่ครั้ง แต่ไบรอันก็ยังอยู่ข้างเธอตรงนี้ไม่เคยหายไปไหน
“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นอยู่แล้ว”
“…..” นินลาเงยหน้ามองคนตัวโตพลางทำสีหน้าออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำกับเขาอยู่บ่อยๆ
“เธอเมามากแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“เดี๋ยวฉันโทรตามให้คนที่บ้านยัยนินมารับ จะได้ไม่ต้องรบกวนนาย” ส้มโอแย้งขึ้น
“ไม่รบกวนหรอก กลับทางเดียวกันพอดี”
“งั้นฝากยัยนินด้วยนะ”
“อืม” ไบรอันครางตอบในลำคอ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของหญิงสาวมาคล้องไหล่ แล้วพยุงเธอให้เดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่
ตุบ! ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวไปมาเมื่อถูกเหวี่ยงเข้ามาในรถ
“อื้ออ~” นินลาสะบัดหัวไล่อาการมึนเมาพลางมองไปรอบๆ แล้วเห็นว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนรถของไบรอัน “นั่นนายเองเหรอ?”
“ฉันเองไบรอัน”
“ปะ…ปวดหัวชะมัดเลย”
“ไม่ไหวก็นอน ถ้าถึงแล้วจะปลุก”
-คอนโดไบรอัน-
“อ๊ะ! จะ…จุก” นินลายกมือกุมท้องน้อยด้วยความจุกเมื่อถูกโยนลงบนเตียงภายในห้องนอนของชายหนุ่ม
“เดี๋ยวได้จุกกว่านี้อีก”
“นี่มันไม่ใช่บ้านฉันนิ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
“…..” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ นับว่าเป็นเรื่องดีที่ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะขัดขืน
“พาฉันกลับบ้านหน่อย ฉันอยากกลับบ้าน” นินลาพูดเสียงแผ่ว พยายามจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่กลับถูกไบรอันผลักให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม
“คืนนี้นอนกับฉัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่ง”
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอกเมื่อชายหนุ่มคลานขึ้นมาคร่อมบนตัวเธอ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อของตัวเองออก
“อื้ออ จะทำอะไร”
“ทำให้เธอลืมผู้ชายพวกนั้นไง”
“…..”
“เคยจูบกับผู้ชายบ้างหรือยัง?”
“ทะ…ทำไมถึงถามแบบนั้น?” นินลาหยุดชะงักมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเมื่อได้ยินเขาถามแบบนั้น
“แค่ตอบมาว่าเคยหรือไม่เคย”
“มะ…ไม่เคย”
“แล้วอยากลองจูบดูไหม”
“เอ่อ…”
“หมายถึงจูบกับฉัน”
“ฉันว่ามันคงไม่ดี”
“ใครๆ ก็จูบกันทั้งนั้นแหละ ไม่เห็นจะเป็นอะไร”
“…..”
“ว่าไง อยากลองจูบกับฉันไหม?”
“ละ…ลองดูก็ได้” ด้วยความเมามาก เธอเลยพลั้งปากพูดออกไปแบบไม่ทันคิด
เล็บสวยจิกลงบนไหล่หนา เมื่อริมฝีปากทั้งสองประกบจูบกันแบบดูดดื่มอยู่นานหลายนาที ส่วนมือหนาก็เริ่มสอดเข้าไปในเสื้อเพื่อบีบเคล้นไปตามเนินอกทั้งสองข้าง
“อึกก! บะ…ไบรอันอย่านะ!” นินลาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อคนตัวโตถกเสื้อและชุดชั้นในของเธอให้ขึ้นไปกองอยู่บนเนินอก
“อยู่นิ่งๆ”
“มะ…ไม่เอา เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่าทำแบบนี้”
“ลองให้ฉันทำดูก่อน ถ้าเธอไม่ชอบฉันจะหยุด”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
