บทที่ 4 รับถึงที่เพราะอยากเจอเธอเร็วๆ

"เจ้านาย ไม่คิดว่าท่านจะยอมมากับพวกเราจริงๆ"

"ก็มันเป็นเพราะใครหละ ทำให้เราต้องมาแบบช่วยไม่ได้ เพื่อทำความรู้จักกันก่อนที่จะพาเธอไปหาพ่อแม่ไงหละ"

"เออครับ คิดว่าท่านมาเพราะอยากเจอว่าที่ภรรยาเร็วๆนะครับ"

"พอเลย พวกนายสร้างงานให้เราเสมอจริงๆ ใครจะคิดว่าพวกนายจะมารับเมียตัวเอง เพื่อไปแต่งงานกันแบบครัวก่อนแบบนี้ ทำให้เราต้องทำงานหนัก เพราะพวกนายดันบอกพ่อแม่เราว่า เรากับนางเป็นแฟนที่รักกันมากๆหละ"

"ก็ว่าที่นายหญิงของพวกเราน่ารักขนาดนี้ พวกท่านได้เห็นรูปก็สนใจเอามากๆ ถามว่าเป็นแฟนใครใช่ของเจ้านายไหม พวกเราก็ได้แต่ต้องตามน้ำไปนะครับ เพราะสองสาวเป็นแฟนของพวกเรา ดังนั้นนางจึงต้องเป็นแฟนของเจ้านายยังไงหละครับ เพื่อที่จะไม่ทำให้พวกท่านสงสัยว่าท่านไม่มีแฟน เพราะบ้างานยังไงหละครับ"

"เอ้อ รู้แล้วเลิกย้ำสักที ก็เราไม่ชอบผู้หญิงที่มายั่วยวนเรา หรือไม่ชอบการแต่งงานเพื่อบ้านเมืองไง"

"ก็เพราะแบบนั้นยังไงหละครับ พวกเราถึงเลือกเพื่อนรักของแฟนพวกเรา ให้เจ้านายยังไงหละครับ เพราะนางเป็นคนเดียวที่พวกเราคิดว่าน่าจะเข้าใจท่าน และสามารถทำให้ท่านรู้จักคำว่ารักได้แน่นอนครับ"

"ก็ได้ จะลองดูนะว่าจะทำได้ตามที่พวกนายว่าไหม"

"ครับ สาวๆมากันแล้วหละครับ พวกเรารีบไปรับกันดีกว่านะครับ แล้วก็อย่าลืมแสดงความรักกับแฟนสาวด้วยนะครับเจ้านาย"

"ได้สิ หวังว่านางคงไม่ตกใจนะ"

"แรกๆคงตกใจ แต่ถ้าทำบ่อยๆเดียวก็ชินนะครับ"

"คงงั้นมั่ง"

"ที่รัก รอนานไหมคะ พวกเราไม่คิดว่าพวกท่านจะมารับถึงที่นี้เลย ดีใจสุดๆเลยหละคะ"

"ก็อยากเจอเมียเร็วๆนี่ครับ ไหนใคบอกว่ถ้าเจอกันแล้วจะทำอะไรนะครับ"

"เจ้าเล่ห์จริงๆ ราชิฟคุณก็นะไม่อายเขาหรือไง"

"อายทำไม การแสดงความรักสำหรับคนรักกันมันไม่ผิดนะครับ อีกอย่างคนที่นี้ทั้งหมดก็คนของพวกเราเองด้วย จะอายทำไมพวกเขารับรู้กันหมดแล้วว่าเราเป็นอะไรกันนะครับ โซเฟียที่รักของสามีคนนี้เสมอ"

"ก็ได้คะ งั้นก็ก้มลงมาหน่อยสิคะ โซเฟียจะได้รีบทักทายกันจะได้รีบไปกันสักที คนอื่นเขามองมากันหมดแล้วนะ"

"ครับ แค่นี้พอไหมครับเมีย"

"อุ้ย ให้ก้มลงมา ไม่ได้ให้อุ้มแบบนี้นะคะ"

"ก็มันอยากอุ้มไม่ได้เหรอครับ"

"ก็ได้คะ เห็นแก่คำสัญญาของพวกเรา ยอมให้ก็ได้คะ อุ็บ"

"หวานกว่าที่คิดไว้เยอะเลย นุ่มนิ่มสุดๆอยากให้ถึงห้องของพวกเราเร็วๆจังเลย ว่าไหมครับ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับเจ้านาย"

"อืม ตามสบายแล้วแต่พวกนายเลย สมใจพวกนายแล้วนี้นะ แล้วนายนะหละโจเซฟ เมื่อไรจะเลิกจูบกันสักทีคู่นั้นเข้าไปที่เครื่องแล้วนะ"

"เจ้านายก็นะ พวกเราแค่ทักทายกันนานไปหน่อยนะครับ จริงไหมครับเมีย"

"คะ แต่ไม่ต้องอุ้มแบบพวกเขาก็ได้คะ วรรณเดินเองได้"

"ไม่ได้ครับมันเป็นธรรมเนียมบ้านของพวกพี่ ที่จะต้องอุ้มเมียขึ้นห้องนะครับช่ วยเข้าใจกันด้วยนะครับวรรณ"

"ก็ได้คะ ยอมเพราะขัดใจพี่โจเซฟไม่ได้อยู่แล้ว พ่อแม่ไม่น่ายอมให้พี่ทำตามใจตัวเอง เวลาที่พวกเราเจอกันเลยจริงๆ"

"ก็พวกท่านอยากได้หลานเยอะๆนี้ครับ พี่ขัดใจพวกท่านได้ที่ไหนหละ อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้เจอกันหรืออยู่ด้วยกันนานแล้วนะครับ"

"วรรณ ไหนพวกแก่บอกว่าไม่เคยเจอพวกเขากันไง"

"ก็มีเจอกันบ้างตอนแรกๆนะ ตอนพวกเขาแวะมาตรวจงานที่โรงพยาบาล พวกเรานัดเจอกันตอนนั้นเลยตกหลุมรักกัน จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆตอนนั้นพวกเขารบเร้าให้พวกฉันพาพวกเขาไปหาพ่อแม่ พอเจอกับครอบครัวพวกเขาก็เข้ากันได้ดีเกินคาด จากนั้นพวกเราก็เป็นแฟนกัน ส่วนเรื่องอื่นแก่ไปคิดเอานะ พวกเราขอตัวไปรื้อฟืนความหลังกันก่อน แล้วเจอกันตอนลงจากเครื่องนะเพื่อนรัก แล้วก็อีกอย่างพวกเราไม่ได้บินพร้อมกันนะ เพราะพวกฉันต้องไปบ้านของพวกเขาก่อน แล้วค่อยหาเวลาว่างมาเจอแก่นะ พอดีพ่อแม่ของพวกเขาอยากให้พวกเราเข้าพิธีแต่งงานทันทีที่ไปถึง พวกเราสองคนเลยไม่ได้อยู่กับแก่ จนกว่าสามีของพวกเราจะพาพวกเราไปหาแก่นะ อย่าโกรธกันนะเพื่อนฉันเองก็เพิ่งรู้ ตอนที่พวกเขาบอกว่าจะมารับพวกเราเองที่นี้ ไปก่อนนะขอให้มีความสุขกับว่าที่สามีนะจ๊ะเพื่อนรัก เพราะแก่ทำให้พวกเราสมหวังในรัก ฉันก็อยากให้แก่สมหวังเหมือนกันนะ "

"ฉันไม่รู้ว่า จะโกรธพวกแก่เรื่องไหนก่อนดีนะสิ ให้มันได้อย่างนี้เจอผู้ก็ทิ้งเพื่อนกันเลยนะ สมเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจริงๆ"

"ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ ไหนๆพวกเราก็ต้องลงเรือลำเดียวกันกับพวกเขา ดั้งนั้นก็ต้องให้มันสมจริงว่าไหมครับ อัย"

"คะ อุ๊บ"

"ก็หวานกว่าที่คิดไว้จริงๆ หอมน่ากินมากๆด้วยไม่เสียแรงที่มารับถึงที่นะครับที่รัก"

"คะ อุ๊บ"

"อย่าทำน่าตาน่ารักสิครับ เห็นแล้วมันอดใจไม่อยู่นะครับ"

"คะ หน้าตาน่า อุ๊บ"

"เจ้านายของพวกเราก็ใช่ย่อยนะ ว่าไหมไม่คิดว่จะถูกใจมากขนาดนี้ ตอนนี้หมดห่วงกันแล้วใช่ไหมครับสาวๆ งั้นพวกเราก็ได้เวลาจัดการเรื่องของพวกเราแบบไม่ต้องหวงเพื่อนกันแล้วใช่ไหมครับ"

"คะ"