บทที่ 3 เดินทางไปหารักกันนะเพื่อน

"ในที่สุดวันนที่รอคอยก็มาถึงแล้วแก่ ฉันหละตื่นเต้นสุดๆเลย พวกแก่หละตื่นเต้นกันไหม"

"ยายวรรณ แก่ไม่มาช่วยฉันกล่อมยายอัยเลยนะ แต่พอถึงวันกลับเป็นแก่ที่ดีใจออกนอกหน้า ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน"

"ก็วันนั้นฉันติดธุระจริงๆ อีกอย่างฉันเชื่อใจว่าแก่ทำได้แน่นอน ไม่มีใครชนะลูกอ้อนของแก่ได้เลย จริงไหมหละ "

"ไม่ต้องมาชมเลย ธุระที่ว่าคืออะไรบอกมานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะกวนประสาทแก่จนถึงดูไบเลยคอยดูสิ"

"ก็ได้ ยอมแพ้แล้ว ฉันไปติดต่อเรื่องงานที่นั้นไว้เผื่อด้วยนะ เพราะกันไว้เผื่อมีอะไรที่พวกเราจะสามารถช่วยว่าที่สามีของพวกเราได้ ฉันก็อยากจะทำนะ พวกเขาตอบรับมาแล้วว่า พวกเราสามารถไปเป็นหมอประจำที่นั้นได้ เป็นโรงพยาบาลของว่าที่สามีของยายอัยไงหละ เพราะว่าที่สามีของพวกเราเป็นลูกน้องของเขา อีกอย่างโรงพยาบาลที่เราได้ทำที่อยู่ไทย ก็เป็นของพวกเขาเช่นกันมันเลยง่ายต่อการติดต่อประสานงานนะ เพราะพี่โจเซฟเขาบอกว่าพวกเราผ่านทุกขั้นตอนแล้ว สามารถทำงานได้ทั้งสองที่และพวกเขาเองก็เตรียมบ้านพักส่วนตัวไว้รอพวกเราแล้วด้วย งานนี้พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะถ้าไปถึงที่นั้น พวกเขาจะจับพวกเราแยกกันเพื่อที่พวกเรา จะได้เรียนรู้จักกันและกัน และทดลองเป็นว่าที่สามภรรยากันก่อนด้วยนะจ๊ะ"

"อะไรนะ ไหนว่าเป็นแค่แฟนไง พวกแก่หลอกฉันอีกแล้วนะ แบบนี้ฉันก็แย่นะสิพวกแก่ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก หลอกกันอีกแล้ว"

"แก่ ฉันขอโทษจริงๆ พวกเราก็เพิ่งรู้ก่อนบินแค่วันเดียวเองนะแก่ ฉันไม่ได้โกหกแก่จริงๆนะ พอดีว่าพ่อแม่สามีของพวกเรา เขาอยากให้พวกเราเป็นครอบครัวกันเร็วๆ เพราะพวกเราคบกันนานแล้ว พวกเขารับรู้เรื่องของพวกเราอยู่แล้ว พวกเขาเลยอยากให้พวกเราได้เจอกันและแต่งงานกันก่อน และอยู่ด้วยกันเพื่อที่จะได้มีหลานให้พวกเขาเร็วๆ พวกเราก็ห้ามพวกเขาไม่ได้เพราะพ่อแม่ของพวกเราก็เห็นด้วย พวกเราเลยต้องเปลี่ยนจากแฟนเป็นภรรยาแทนนะ "

"ใช่ๆ พอพวกเราไปพวกเขาก็จะพาเราไปหาพ่อแม่ของพวกเขา และจัดงานแต่งงานแค่ครอบครัวกันก่อน พอพวกเราพร้อมแต่งจริงๆพวกเขาจะจัดงานแต่งให้พวกเรา"

"ที่จริงพวกเขาไม่อยากแต่งงานก่อนเจ้านายนะ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรอให้ยายอัย ได้เป็นภรรยาของเจ้านายของพวกเขาก่อน หรือไม่ก็รอเจ้านายของเขาได้เจอคนที่ใช่ก่อน พวกเราถึงจะจัดงานได้ไม่ก็ ต้องยอมให้เจ้านายของพวกเขาเป็นคนจัดงานให้พวกเรา งานนี้แก่ยายอัยต้องช่วยทำให้พวกเราได้แต่งงานกันเร็วๆนะ ขอร้อง"

"พวกแก่คิดว่า สามเดือนฉันจะทำให้เขารักได้ขนาดนั้นหรือไงกันฮะ ฉันไม่ถนัดเรื่องรักๆใคร่ๆแบบพวกแก่นะ ฉันเพิ่งจะเจอเขานะไม่เหมือนพวกแก่ที่คุยกันมานานเป็นปีเลยนะ พวกแก่คิดว่าเพื่อนของแก่มีความสามารถนั้นเหรอไงกัน"

"ฉันเชื่อมั่นในตัวแก่นะ พวกเราคิดว่าใครก็ตามที่ได้อยู่กับแก่ ทุกคนจะหลงในความน่ารักของแก่แน่นอน เจ้านายของพวกเขาเองก็เช่นกัน พวกเราเลือกแก่เพราะแก่คือความหวังของพวกเราเสมอยังไงหละ เพื่อนรัก"

"ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับความคิดของพวกแก่แล้วจริงๆ ฉันจะทำในส่วนที่ทำได้ก็แล้วกัน พวกแก่อย่าลืมให้คนมาดูแลยายกับแม่ฉันกันด้วยหละ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงพวกท่านมากเกินไป"

"จ้าๆ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกท่านเองก็หวังว่าแก่ จะได้สามีกลับมาบ้านนะ"

"พอเลย ไหนพวกเขาให้เราไปขึ้นเครื่องที่ไหน ทำไมไม่เห็นมีเครื่องบินของพวกเราในรายชื่อการเดินทางเลยนะ"

"เอ้อพวกเราบินด้วยเครื่องบินส่วนตัวนะ ต้องไปตรงนั้นไงที่เขียนว่าวีไอพี เลยไม่มีชื่อเครื่องบินของพวกเราโชว์นะ เพราะเป็นการเดินทางแบบส่วนตัวสุดๆ เป็นเครื่องบินที่พวกเราอยากขึ้นไง พวกเขาเองก็รอรับพวกเราในเครื่องแล้ว รีบไปกันดีกว่าอย่าให้หนุ่มๆรอนานมันไม่ดีรู้ไหม เดี่ยวเขาจะเบื่อเอาได้รู้ไหมสาวๆ"

"พวกแก่นี้นะ แค่บินก็ยังส่วนตัวขนาดนี้แสดงว่า พวกเขาเป็นเศรษฐีของดูไบใช่ไหม เข้าใจจับหนุ่มรวยๆกันจริงๆนะพวกแก่นะ"

"พวกเราไม่ได้จับพวกเขาสักหน่อยนะ พวกเขาต่างหากที่จับพวกเราไว้ไม่ยอมปล่อยเองยะ"

"จ้าๆ พวกแก่นี้นะความลับเยอะจริงๆ ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนเราจะได้หนุ่มหล่อมาเป็นสามี แถมรวยด้วยสิ เฮ้อ"

"สามีของพวกเรารวยน้อยกว่าว่าที่สามีแก่ยะ ของแก่รวยที่สุดเลยนะรู้ไหม พวกฉันหาสามีให้แก่ดีไหมหละเพื่อน"

"จ้าดีจริงๆ พวกแก่ช่างหาเรื่องให้ฉันปวดหัวได้ทุกวันจริงๆ"

"ก็นะ เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันไงหละ"

"จ้าๆ"