รักครั้งที่ 5

ตาคมกริบมองลูกน้องของครูซท์ที่ยืนรอบๆ คอนโดก่อนจะกระตุกยิ้ม

"คิดว่าแค่นี้จะดักกูได้รึไง" คิมว่า ก่อนจะค่อยๆ หย่องเข้าไปในเส้นทางลับโดยมีหมอหนุ่มเดินตามมา

"บ้านคุณหรอ"

"เห้ย...ชิบ...มาทำไม!" คิมถามด้วยความตกใจ หมอเฟรนเกาท้ายทอยเล็กน้อย

"เพลินอ่ะ.....แล้วนี่บ้านคุณหรอ ทำไมมีพวกชุดดำเต็มเลย เป็นพวกที่ยิงคุณหรอ" คิมพยักหน้าก่อนจะเหลือบมองต้นทาง

"ยืนตรงนี้ อย่าไปไหน จะไปเอาของ แล้วจะกลับมารับ" หมอเฟรนพยักหน้า คิมถอนหายใจก่อนจะเดินไปอีกก้าว แต่คนข้างหลังกลับ

ปึก

เตะกำแพงจนเกิดเสียง

"บ้าชิบ!" ร่างสูงสบถก่อนจะดึงหมอหนุ่มวิ่งมาด้วยกันอีกทาง

"ทะ...โทษที..." หมอหนุ่มว่าแล้วมองไปที่ผู้ชายพวกนั้นที่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียง คิมถอนหายใจ

"ทำไมกูต้องหลบเข้าบ้านตัวเองด้วยวะ"

"แค่คุณเดินเข้าไป...ตีเขา...ก็จบ" หมอว่าแล้วชี้ไปที่ท่อนไม้ในมือที่คิมถือมา คิมส่ายหน้า

"พวกมันจะรู้ว่ากูกลับมา...ตอนนี้พวกมันกำลังตามหากูอยู่....เดินตามมา" ทั้งสองเดินมาจนกระทั่งเข้ามาข้างใน คิมหันซ้ายขวามองทั่วทุกมุมของข้างในว่ามีกล้องอยู่ไหม พอเห็นทางสะดวกร่างสูงก็รีบวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง หยิบของสำคัญใส่กระเป๋าโดยไม่ลืมที่จะหยิบปืนมาด้วย

"คุณมีปืนเยอะเลย"

"อืม"

"คุณเป็นใครกันแน่"

"เห้อ..." เฟรนเห็นท่าทีนั่นก็ขำเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปเห็นกุญแจรถหรูหลายคันที่วางไว้

"รวยเนาะ" คิมไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่เหลือบมองหมอบ้าที่เดินเล่นไปทั่วห้องนอน

"หืม...รอยเลือด...ตรงนี้มีเลือดเต็มเลย...เลือดใครหรอ"

"ถ้ามึงไม่หุบปาก รอยต่อไปจะเป็นเลือดมึง" คิมว่าแล้วจ่อปืนไปที่ร่างโปร่ง แต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่ง แถมยังเลิกคิ้วกวนๆ ให้

"อันตรายๆ"

"ชิ!" คิมเอาปืนเก็บก่อนจะเดินออกมาจากห้อง หมอเฟรนมองอีกฝ่ายแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะหยิบปืนที่คิมไม่ได้เอาไปใส่กระเป๋าตัวเองแล้วเดินตามอีกคนไปเบาๆ

ปัง

หลังจากกลับขึ้นมาบนรถ หมอเฟรนก็หันไปมองร่างสูงแล้วเลิกคิ้วถาม

"ไปไหนต่อ?" คิมนิ่งไป

"ไปซื้อคอนโดใหม่ พักรักษาแผลสักอาทิตย์....คนของฉันอยู่กับมันต้องเอาไปตัวกลับมา"

"งั้นไปอยู่บ้านผมก่อนก็ได้ คุณเจ็บด้วยผมจะได้รักษาให้" คิมหันมามองแล้วถาม

"ไม่กลัวหรอ"

"กลัวอะไร?"

"ถ้าพวกมันรู้ว่ามึงช่วยกู มันอาจจะมาฆ่ามึงก็ได้"

"ผมถือคติว่าจะช่วยทุกคนเท่าที่กำลังจะช่วยได้ คนเจ็บอยู่ตรงหน้า ผมเองก็มีกำลังช่วย จะปล่อยทิ้งได้ยังไง" หมอบอกแล้วขับรถไปทางบ้านตัวเอง

"มึงเป็นแบบนี้...ตลอดเลยรึไง"

"อะไรล่ะนั่น คำถามแบบนั้นผมไม่เข้าใจ"

"ก็ช่วยคน...ตลอดเลยหรอ" คิมถาม หมอเฟรนนิ่งไป

"ก็ไม่ตลอด บางที....สองคนละมั้ง...ที่ผมฆ่า" คิมรีบหันมามองคนข้างกายอย่างสงสัย หมอเฟรนถอนหายใจ

"ทั้งที่ก็บอกแล้วว่าเปอร์เซ็นต์ผ่าตัดไม่ได้มีถึงเก้าสิบ แต่คนไข้ก็อยากผ่า...ผมเสียใจทุกครั้งที่ทำคนตายเลย"

"เหอะ!" คิมร้องออกมาในลำคอ ก่อนจะหันหน้าไปมองข้างทาง

"อะไรทำเสียงแบบนั้นไม่พอใจคำตอบของผมหรอ...คุณล่ะ ช่วยคนบ้างรึเปล่า" คิมเหลือบตามามองคนถาม หมอเฟรนหัวเราะก่อนจะถามใหม่

"หรือผมควรถามว่าคุณฆ่าไปกี่คนแล้ว"

"นับไม่ถ้วน"

"มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ" คิมหยักไหล่

"ก็แค่เล็ง...แล้วยิง...ถ้ามันตัดใจมันก็ตายของมันเอง...ถ้ามันอดทน อาจจะอยู่ได้อีกหน่อย ใครจะไปดูว่าใครคนไหนมันจะตายไม่ตาย กูไม่มีเวลาขนาดนั้น" คิมว่าก่อนจะชะงัก

กึก..

"เล็ง...แบบนี้น่ะหรอ" คิมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มองปากกระบอกปืนที่เล็งมาที่หัวของเขาโดยฝีมือคุณหมอที่ขับรถอยู่...

....ไม่เห็นได้ยินเสียง...

....ไม่ทันได้รู้สึกตัว....

....เร็ว...และเงียบ....

"เหงื่อแตก ตาเบิกกว้าง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ นี่คุณกำลังกลัวผมอยู่หรอ หว้าาาา ตื่นเต้นจัง ฮ่าๆ" หมอเฟรนเก็บปืนไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะหันมายิ้ม

"ขอนะครับ"

"เป็นหมอต้องใช้ของแบบนี้ด้วยหรอ"

"เผื่อป้องกันตัวเองไง...รางสังหรณ์บอกว่าจะได้ใช้" คิมขมวดคิ้วแน่น

"หรอ...."

คิลกุมขมับแน่นก่อนจะกระดกเบียร์เข้าปาก...กี่ขวดแล้วนะ...สอง...หรือสาม....สี่หรือเปล่า

จำไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นที่เจอชินจิตใจเขามันก็ปั่นป่วน รู้สึกไม่สงบ ครูซท์สั่งเด็ดขาดว่าห้ามคิลเจอชิน...และคิลก็พยายามรั้น แต่ก็ไม่เป็นผล วันนี้บอกสองว่าอยู่บ้านทำงาน แต่คิลก็ออกไปหาครูซท์แต่เช้า รอให้พี่ชายใจอ่อน...แต่ก็ไม่...

ในใจของคิลมีแต่ชิน...ไม่เหลือสองในนั้นเลยสักนิดเดียว...

"โธ่เว้ย!!" ร่างสูงตะหวาดเสียงดังก่อนจะลูบหน้าตัวเอง

"ชิน...พี่สอง..."

...อีกคนก็รักมาก...อีกคนก็ต้องรับผิดชอบ...

ทำไมนะ....ทำไมเขาถึงใจอ่อนไหวไปกับรอยยิ้มของสองโดยลืมชินไป ถ้าไม่มีสอง....คิลคงตัดสินใจได้ทันทีว่าตัวเขาต้องการชิน แต่ตอนนี้มีคนที่คิลให้สถานะว่าแฟน...แฟน..ที่มีอะไรกันแล้ว...เพราะงั้นต้องรับผิดชอบ..

ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด.....

เสียงเครื่องช่วยหายใจดังผิดจังหวะ ลูกน้องที่ได้ยินหันมองหน้ากันซ้ายขวาก่อนจะเปิดเข้าไปเช็คความเรียบร้อยข้างในแต่ว่า

ปึก!

อั่ก!

"เห้ย!"

ฉึบ!

อึก!

ชายทั้งสองคนถูกถังแก๊สทุบใส่และถูกเข็มฉีดยาแทงที่คอจนเสียชีวิตลงตรงนั้น

เจแปนเกาะขอบประตูไว้ด้วยความมึนเพราะฤทธิ์ยา ก่อนจะหยิบปืนของชายทั้งสองมาถือแล้วมองไปรอบด้าน...

"ที่ไหน..." ร่างเล็กค่อยๆ เดินไปตามทางช้าๆ อกบางกระเพื้อมขึ้นลงถี่ๆ เพราะยังหายใจได้ไม่ปกติ เจแปนถือปืนไว้แน่นเมื่อสิ้นสุดทางเดิน ตากลมโตค่อยๆ เหลือบมองก่อนจะ

ฟรึบ ฟรึบ ฟรึบ!

"โอ๊ย!!" มือเล็กถูกบิดจนยอมปล่อยปืนในมือ คนตัวเล็กถูกเตะที่หลังเข่าให้นั่งลงตรงพื้นโดยฝีมือลูกน้องคนหนึ่ง

"ไอ้เหี้ย! มึงเป็นใคร! มึงรู้มั้ยว่ากูเป็นใครห้ะ!" ลูกน้องคนนั้นถอนหายใจก่อยจะพยักหน้าไปทางลูกน้องอีกคน

"ไปตามนายมา"

"ครับรุ่นพี่"

"นาย...พี่คิม..."

"มึงไม่ได้อยู่บ้านมึง....กูหมายถึงนายกู" เจแปนตวัดสายตาไปมองลูกน้องคนนั้นอย่างไม่พอใจ ไม่นาน ครูซท์กับซันก็เดินมาในสภาพ...หลุดหรุ่ย

"ซ่าดี"

"เฮ....น่าตาน่ารักดีนี่น่า" ซันว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้

"ไอ้..ครูซท์...หึ..ส่วนมึง...ก็แค่ที่ระบาย" ซันกระตุกยิ้มแล้วจับใบหน้าหวานเชิดขึ้นมา

"ที่ระบายเนี่ย..หมายความว่าไงหรอคนสวย"

"ใครๆ เขาก็ลือกัน...ว่าครูซท์เอามึงมาเป็นที่ระบาย....ถ้าไม่งั้นคบกันมาตั้งนานทำไมถึงยังไม่เปิดตัว..." เจแปนพูดไม่ออกเมื่อเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย

"กูจดทะเบียนสมรสกันแล้วกูต้องประกาศด้วยหรอ...เหมือนคู่ของพวกมึงน่ะหรอ ประกาศไปทั่วว่ามึงเป็นเมียเขา กูก็เห็นเขาไปเอาคนอื่นไปทั่ว...ล่าสุดก็เอาพี่ชายกู" เจแปนกัดปาก ครูซท์ถอนหายใจก่อนจะดึงคนรักออกมา

"อะไรล่ะ! มันดูถูกกูอ๊ะ! ขัดเวลากูด้วยครูซท์กูอารมณ์ไม่ดี!" ซันดิ้นไปมาเมื่อครูซท์ดึงเอวไว้ ร่างสูงถอนหายใจอีกครั้ง

"ค่อยต่อครับ...ต้องจัดการก่อน" ซันเบะปากก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างอารมณ์เสีย

"จอย เดี๋ยวเอาขนมหวานๆ ไปเสริฟเขาหน่อยไป"

"ค่ะ" ลูกน้องสาวรับคำแล้วหัวเราะเบาๆ ครูซท์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะก้มมองคนตัวเล็ก

"หายดีแล้วหรอ อาการที่แขนเจ็บอยู่รึเปล่า"

"เสือก"

"กูก็ไม่ได้ใจดีไม่ต่างจากคิมหรอก...กูไม่อยากใช้กำลัง" เจแปนกระตุกยิ้ม

"หึ...คนอย่างมึงอย่าเอาไปเทียบกับผัวกูดีกว่า กูไม่รู้หรอกนะว่าทำไมกูถูกจับมา แต่ถ้ามึงคิดว่าคิมมันเป็นรองมึง มึงคิดผิด....มึงเอาตัวกูมา ยังไงพี่คิมก็ต้องมาตามหาแน่...หึ....เล่นผิดคนแล้วครูซท์" ร่างสูงมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วถามลูกน้อง

"พวกแกกำลังเหงาอยู่ใช่มั้ย..." ลูกน้องหันซ้ายหันขวาทำหน้างง ครูซท์กระตุกยิ้ม

"คืนนี้อยากทำอะไรก็ทำ....ทำให้เด็กนี่มันดูว่าตัวมันเองไร้ค่าในสายตาไอ้คิมมากแค่ไหน..." เจแปนเบิกตากว้าง

"นี่มึงคงไม่ได้คิดจะ..."

"เอามัน...จนกว่าจะถึงเช้า ต่อให้มันสลบคาเตียงก็อย่าหยุด" เสียงเรียบเอ่ยออกมาเป็นคำสั่งเด็ดขาด

"ไม่...ไม่นะ...อย่าทำ...ไม่..."

"โหดจัง....ถ้าคิมมันรู้มันไม่ฆ่ามึงตายหรอ" ซันถามด้วยความกังวล ครูซท์ถอนหายใจ มองคนตัวเล็กที่ถูกจับเข้าไปในห้องเดิมพร้อมลูกน้องของเขาหลายคนก่อนจะตอบ

"พอดีไปรู้อะไรมา..."

"....?"

"ทะเบียนสมรสที่เจแปนมันพร่ำบอกคนอื่นมันไม่มีแต่แรกแล้ว" ซันเลิกคิ้ว

"เจแปนโกหกทุกคนหรอ" ครูซท์ส่ายหน้า

"เปล่า คิมต่างหากที่หลอกเจแปนว่าจดทะเบียนแล้ว เอกสารมันเป็นของปลอม....ครูซท์ไม่ได้จริงจังกับเด็กคนนั้นอยู่แล้วตั้งแต่แรก" ซันซี๊ดปากเบาๆ ก่อนจะโอบกอดสามีไว้

"น่ากลัว...."

"อืม"

"เดี๋ยวนะ...แล้วทะเบียนสมรสที่เพิ่งบินไปจดกับมึงที่ต่างประเทศนี่ปลอมด้วยรึเปล่า!" ซันหน้าบึ้ง

"ปลอมสิ จดจริงเดี๋ยวเมียอีกสิบคนของกูก็..อั่ก..!" ร่างสูงถูกชกเข้าที่ท้องอย่างแรงโดยฝีมือภรรยา ซันผลักครูซท์ออกจากห้องก่อนจะกระตุกยิ้ม

"คืนนี้นอนนอกห้องไปเลย! แล้วอย่าให้กูรู้ว่ามึงก็ไปร่วมวงเอากับลูกน้องนะกูเล่นมึงตายแน่!!"

ปัง

ครูซท์อ้าปากค้างก่อนจะหัวเราะ

"เก่งแค่ไหนก็สู้เมียตัวเองไม่ได้แหะ....นอนนอกห้องคงไม่แย่เท่าไหร่" ร่างสูงพึมพำแล้วเดินไปที่ห้องทำงานเพื่อนอนที่นั่นแทนที่จะได้นอนกอดเมียตัวเองดีๆ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...