คนรัก

ความรัก...สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครรู้คำตอบ ว่าที่แท้จริงนั้น...คืออะไร...

(1 เดือนถัดมา)

ผมมองรถที่และผู้คนแสนวุ่นวายที่อยู่ข้างล่างคอนโดผ่านหน้าต่าง ทำไมทุกคนถึงต้องเร่งรีบทำอะไรกันตั้งแต่ตอนเช้าแบบนี้ด้วยนะ....

"ทำอะไรอยู่ครับ? ดูอะไรหรอ" จู่ๆ คิลก็เดินมาข้างหลังผม ความรู้สึกที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัสที่ไหล่ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย...ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...ว่าทำไมผมถึงมีอาการหวาดกลัว ตัวสั่นทุกครั้งที่มีคนเข้ามาใกล้ๆ...

"เปล่า...ไปไหนหรอ"

"ก็...ทำงานที่บริษัทไงครับ" คิลตอบแล้วทำหน้างงเมื่อผมถามอะไรแปลกๆ นั่นสิ ก็ตอนนี้คิลยังฝึกงานช่วยคุณครูซท์นี่นา....

"โทษทีพี่ถามอะไรแปลกไป..."

"พี่สองอยู่คนเดียวได้แน่หรอ ให้ผมพาไปหาพี่ชวามั้ย" ผมนึกถึงเพื่อนสนิททั้งสองคนก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่ ไม่เป็นอะไร คิลไปทำงานเลยพี่อยู่ได้" คนตรงหน้าผมทำหน้าลำบากใจ แต่ก็ยอมเชื่อผม

"ไปก่อนนะครับ" ร่างสูงว่าแล้วก้มลงมาจะหอมแก้มผม แต่ผมที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกกลัวจนต้องเดินหนีออกมา

"ยังคิล...ยัง...ยังไม่ใช่ตอนนี้...พี่ขอ" ผมบอกแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าคิลทำหน้ายังไง

ผมมองตัวเองในกระจกบานใหญ่แล้วอยากจะแค่นหัวเราะออกมา ทำไมนะ....ทั้งที่ผมไม่คิดว่าที่พี่คิมทำมันแย่กับผมมาก ทั้งหมด...เริ่มเพราะผมไปด่าไปว่าเขาทั้งที่พี่คิมบอกว่าไม่ชอบ ทั้งที่พี่คิมบอกให้ผมหยุด ทั้งที่พี่คิมข่มขู่ผมมากมาย แต่ผมก็ยังหยิ่งพยองพองขนและพูดคำด่าที่เขาไม่ชอบออกไป...เพราะปากร้ายๆ และนิสัยไม่ยอมคน...

ทั้งผมและพี่คิม...ต่างก็ผิดด้วยกันทั้งคู่

ผมเข้าใจดี ถ้าผมไม่ดื้อผมคงไม่โดนทำอะไรเลวร้ายแบบนั้น...ทั้งๆ ที่ผมก็เข้าใจดี แต่ว่า...

...ร่างกายของผมมันไม่เข้าใจ....ไม่เข้าใจเหมือนสมองผมเลย...

"เมื่อไหร่....จะหายนะ..." ผมมองต้นแขนของตัวเองที่เป็นแผลเป็นขนาดใหญ่จากการถูกแทงด้วยเศษแจกัน พอนึกย้อนไปตอนนั้น ผมก็รู้สึกเจ็บและแสบไปทั่วทั้งร่าง....

เจแปน....จะตายหรือยังนะ...?

นั่นสิ..ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่ทุกอย่างปกติ...หนึ่งเดือนที่ผมต้องอยู่กับคิล นอนร่วมเตียงแต่เขากลับสัมผัสผมไม่ได้สักนิด...เป็นหนึ่งเดือนที่แสนทรมาร แต่เชื่อเถอะ ว่าก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน...ผมน่ะ...ทรมารกว่านี้มากเลย....เพราะว่า....

..................................................................................................................................

"พาเด็กเข้าไปปั้มหัวใจ!! เด็กจะหยุดหายใจแล้ว!! ช่วยเด็กก่อน!!"

"หมอครับ! ตรงนี้มีผู้หญิงบาดเจ็บสาหัสมาครับ! เราต้องรีบผ่ากระสุนออกจากตัวเขา!!"

"หมอคะ! มีคนไข้โดนยิงมาค่ะ!!"

ความวุ่นวายโกลาหลจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่หน้าโรงพยาบาลทำให้บุคลากร แพทย์ พยาบาลและทุกคนวุ่นวายและทำงานกันอย่างหนัก มีคนสองสามรายที่ต้องเป็นเหยื่อสังเวยชีวิตให้กับอุบัติเหตุครั้งนี้....

ชวา ดิน และ มะนาวถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อเอากระสุนออและรักษาร่างกายของชวาที่โดนคิมหักกระดูกไป รวมถึงลูกน้องอีกหลายสิบคนที่ครูซท์ส่งมาที่โรงพยาบาลด่วน....

และอีกบุคคลที่สำคัญ...สอง...

"พี่ครูซท์...." มะนาวเรียกก่อนจะกัดปากกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ครูซท์ที่เพิ่งเดินออกมาหลังจากเอากระสุนออกไปจากร่างกายก็ดึงรุ่นน้องมากอดแน่น

"อย่าร้อง..."

"สอง...มันจะเป็นอะไรมั้ย...ฮึก...มันจะตายมั้ยพี่..." ครูซท์เงียบไม่ตอบคำถามของมะนาว

"ซันล่ะ"

"ฮึก....น้องซัน....อยู่กับคิล...ไปห้องฉุกเฉินสักที่" ครูซท์พยักหน้าก่อนจะตบไหล่มะนาวเบาๆ

"ทั้งชวา ทั้งดิน ทั้งสองคนปลอดภัย...คนที่น่าเป็นห่วงคือสองที่ยังไม่ออกมา....มะนาวไปดูสองเถอะ พี่จะไปจัดการทางนู้นก่อน" มะนาวพยักหน้าแล้วมองไปยังห้องฉุกเฉินอีกห้องที่สองถูกพาเข้าไป... ร่างสูงของครูซท์ก็มองไปยังห้องนั้นแล้วได้แต่ขอพรกับพระเจ้าในใจว่าให้สองปลอดภัย....

"ปล่อยกู! ซัน! ปล่อยกู! ฮึก...ชิน...อย่าเป็นอะไรนะชิน...ฮึก...ซันปล่อย! กูจะไปหาชิน!" เสียงโวยวายของคิลไม่มีทีท่าจะลดลง ทั้งซัน ทั้งลูกน้องคนอื่นๆ ต่างดึงร่างสูงไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้ห้องฉุกเฉิน ตาคมกริบเหลือบมองน้องชายที่ดิ้นทุรนทุรายอย่างสมเพชในใจ...

น้องชาย...ที่ไม่รู้หัวใจตัวเอง

"อะ...นายครับ!" ลูกน้องคนหนึ่งหันมาเห็นครูซท์ก็รีบเข้ามาประครองทันที ครูซท์ยกมือห้าม แม้ตัวเองจะเจ็ลหนักแต่ครูซท์ก็ไม่อยากให้ลูกน้องมาเห็นภาพน่าอายแบบนั้น...

"มึงเป็นอะไร" ครูซท์ถามน้องชาย คิลสะบัดตัวออกจนทุกคนยอมปล่อย ร่างสูงมองพี่ชายแล้วชี้ไปที่ห้องฉุกเฉิน

"ชิน! นั่นชิน...พี่...ฮึก...ชิน...ชินกำลังจะตาย...ชิน..."

"แล้วมึงจะทำไม" ครูซท์ถามกลับ คิลนิ่งไปก่อนจะตอบพี่ชาย

"พี่ไม่เป็นห่วงชินรึไง!! เขาเป็นน้องเรานะพี่ครูซท์!"

"เป็นแค่ อดีตน้องชายบุญธรรม..... ตอนนี้ชินกับเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เลิกเป็นหมาบ้าคลั่งสักที...หมอเขาจะต้องการสมาธิ" คิลส่ายหน้าไปมา

"ทำไมจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง! ผมตามหาชินมาตั้งนานพี่ก็รู้ ฮึก....เขาอยู่ตรงนี้...ตรงหน้าผมแล้วพี่...จะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรเลยรึไง..ฮึก..." คิลว่าก่อนจะเดินไปที่ห้องฉุกเฉินแต่ครูซท์ก็ดึงไว้ ครูซท์ที่ถูกยิงสามสี่นัดยังดึงคิลที่ไม่ได้บาดเจ็บได้อย่างง่ายดาย...

"จะไปหาชิน?...มึงลืมอะไรรึเปล่า?" คิลขมวดคิ้วแน่น ครูซท์กระตุกยิ้มก่อนจะชี้ไปอีกทางซึ่งเป็นทางที่ตัวเองเพิ่งเดินมา...อีกห้องฉุกเฉินที่อยู่ไม่ไกล..

"มึงลืมหรือเปล่า...ว่าสองแฟนมึงถูกข่มขืนจนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน!!"

"!!!" คิลเบิกตากว้าง ครูซท์ผลักน้องชายออกก่อนจะตะหวาดใส่

"มึงให้ความสำคัญผิดคนแล้วมั้ง! มึงคิดว่ามึงเป็นใครกันคิล! มึงรักใครกันแน่ ถ้ามึงรักแฟนมึงทำไมมึงถึงมาอยู่ตรงนี้!"

"......" ครูซท์หายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปหน้าห้องฉุกเฉิน แล้วขวางทางคิลไว้ก่อนจะพูดออกมา

"กูยังยืนยันคำเดิม...มึงจะไม่ได้เจอชิน...ตราบใดที่กูยังอยู่ที่นี่...กลับไปหาคนของมึงซะ..."

"......"

"ไป!" คิลสะดุ้งก่อนจะรีบวิ่งมาที่อีกทาง ครูซท์มองน้องชายที่หายลับสายตาไปก่อนจะหันมามองห้องที่ถูกปิดสนิท...

"ครูซท์...คนที่ชื่อชิน...เด็กคนนั้น...เป็นใคร ทำไมถึง.." ซันถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ครูซท์หันมาหาคนรักก่อนจะตอบไป

"คนที่คิล...รักมาตลอด..." ซันได้ยินคำตอบก็ขมวดคิ้วแน่น

จะเป็นไปได้ยังไงก็เด็กนั่นดูยังไงก็เด็กประถม....หรือว่า....เป็นคนเดียวกันกับที่คิลพูดให้ซันฟังตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมาว่าคือคนที่คิลรัก...คนนี้..น่ะหรอ...เด็กนี่น่ะหรอ...บ้าน่า....

"คุณครูซท์คะ ฉันสั่งปิดข่าวทุกอย่างที่คอนโดแล้วค่ะ แต่ข่าวอุบัติเหตุปิดไม่ได้มีคนเห็นมากเกินไป" เลขาสาวว่า ครูซท์พยักหน้า

"แล้วที่คอนโดเป็นยังไงบ้าง"

"ทั้งแม่บ้านและลูกน้องของคิมก็ยอมให้เราคุมค่ะ....นอกจากนี้ ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งที่นอนสลบและมีเครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องฉันล่างสุดเลยค่ะ" ครูซท์ขมวดคิ้ว

"ใคร?"

"คิดว่าน่าจะเป็นภรรยาของคิมค่ะ" ครูซท์พยักหน้า

"เดี๋ยวเรียกหมอของตระกูลเรามาดูแลที่บ้านพร้อมทีมของเขา พาภรรยาของไอ้คิม ลูกน้องที่บาดเจ็บไปรักษาที่บ้าน อย่าทำให้เหมือนพวกนั้นติดคุกยังไงคิมมันเป็นนักการเมือง มีผลระหว่างประเทศ ดูแลพวกมัน...แล้วเอาข้อมูลจากพวกมันมา"

"ค่ะ แล้วคิมล่ะคะ...กล้องวงจรปิดจับภาพอะไรไม่ได้เลยเพราะเกิดการระเบิด จู่ๆ คิมก็หายไปจากตรงนั้น" ครูซท์กุมขมับ

"ค่อยคิด....มันคงยังไม่ตายหรอก...คิดว่านะ..." ร่างสูงพูดแล้วถอนหายใจ ซันมองหน้าคนรักแล้วเดินมากอดจากข้างหลังก่อนจะซบหน้าลงที่แผ่นหลังแกร่ง

"ครูซท์"

"ว่าไง"

"ทำไม...เราต้องสู้กันด้วย"

คำถามนั้นดังออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นจากภรรยาของตัวเองที่อดทนและแข็งแกร่งที่จิตใจ..แต่เหมือนไม่ใช่ในครั้งนี้

ชินปลอดภัยดี อาการช็อคจนขาดสติและสลบไปมีให้เห็นบ่อย แต่ชินช็อคขั้นรุนแรงจนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ หมอหลายคนต่างกร่นด่าว่าครูซท์ที่ทำให้เด็กอายุแค่สิบสองปีเกือบตาย ครูซท์รีบพาชินกลับไปรักษาที่บ้าน และเพิ่มคนดูแล สั่งหมอดูแลประจำตัว..ทั้งหมดนั่นเพื่อไม่ให้ชินช็อคหลังจากเจอคิล หลังจากนี้จะห้ามทั้งสองคนเจอกันคงไม่ได้...คงมีแค่ทำให้ชินไม่ช็อค หรือเกิดอาการน้อยที่สุด

คนที่หน้าเป็นห่วงตอนนี้คงมีสอง...และเขม....

เขมถูกยิงหลายนัดโดยฝีมือพี่ชายแท้ๆ ร่างสูงต้องการเลือดอย่างมาก แต่โชคดีที่พัฒพาส่งโรงพยาบาบอีกแห่งทัน แต่อาการยังสาหัส อาจะทำให้เดินหรือขยับไม่ได้

และอีกคน.....สอง...

สภาพภายนอกมีบาดแผลใหญ่จากการกระแทกที่ศีรษะ และ การถูกแทงจากแก้วที่ต้นแขนมาหลายวัน เพราะปล่อยให้แผลรักแห้งหายโดยไม่ได้รักษาอย่างดี หมอจึงต้องผ่าตัดใหม่เพราะตรวจเจอเศษแก้วชิ้นเล็กที่เนื้อคนป่วย คนตัวเล็กยังมีบาดแผล และรอยฟกช้ำตามลำตัว ลอยดูดดุนทั่วร่างกาย รอยฉีกขาดบริเวณช่องทางข้างหลัง ซึ่งหมอสันนิฐานว่าถูกข่มขืนมา แต่อาการภายนอกไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ ทานยา รักษา พักผ่อนไม่ถึงเดือนคงหาย แต่ที่ทุกคนเป็นห่วงคือสภาพจิตใจ....

"อย่า!! ฮึก...ขอร้อง! อย่าแตะฉัน! ออกไป..ฮื้อ...ทุกคนออกไป...ได้โปรด...อย่าแตะตัวผม....ผมกลัว...ฮึก...ออกไป!!!" เสียงเล็กตะหวาดใส่คุณหมอที่เข้ามาดูอาการและต้องการจะเช็ดตัว มะนาวยกมือขึ้นปิดปากมองเพื่อนรักที่เอาผ้ามาคลุมตัวเองแล้วยกมือไหว้ไม่ให้หมอแตะร่างกายของตัวเอง...

"มะนาว...ฮึก...บอกหมอออกไป...แกช่วยฉันทีนะมะนาว.....ฮื้อ....เอาเขาออกไปนะ...นะ....มะนาว..." คุณหมอสองสามท่านมองหน้ากันแล้วหันมามองญาติคนป่วย

"ฮึก...หมอออกไปก่อนได้มั้ยครับ....สองมันเช็ดตัวเองได้...มัน...ฮึก...ยังไม่พร้อมให้ใครเข้าใกล้มัน..." หมอถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า

"อันนี้อุปกรณ์เช็ดตัวนะคะ....ยังไงถ้าคนไข้ยังเป็นแบบนี้หมออยากให้ลองปรึกษาจิตแพทย์....คนไข้สามารถคุยกับคนอื่นได้ปกติ แต่กลับปฏิเสธและตื่นกลัวทุกครั้งที่มีคนเข้าใกล้....แบบนี้...ไม่ดีนะคะ" หมอว่าก่อนจะพากันเดินออกไป มะนาวพยักหน้าก่อนจะมองสองที่กอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง

"สอง..."

"ฮึก...ขอโทษ....ฉันขอโทษ....แต่ว่าฉัน...ฉันกลัว..." สองว่าแล้วสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ มะนาวนั่งลงที่โซฟาก่อนจะก้มหน้าร้องไห้เพราะความสงสารเพื่อน....ทำไมมึงต้องมาเจออะไรแบบนี้วะสอง...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป

เม้นเยอะๆ น้า เป็นกำลังใจให้หน่อยนะค้าาา