รักครั้งที่ 4

สองถอนหายใจออกมาเสียงดังในกลางดึก ตากลมโตมองมือทั้งสองข้างของตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นมากอดตัวเองแน่นพร้อมพึมพไปมา

"จะสั่นไปถึงไหน.....จะเป็นแบบนี้...ถึงเมื่อไหร่..." สองว่าก่อนจะเหลือบไปมองใบกระดาษที่คุณหมอให้มา...เพื่อไปพบจิตแพทย์

เช้าวันรุ่งขึ้น คนป่วยรู้สึกตัวในตอนสายหลังจากที่พยาบาลเช็ดตัวไปเรียบร้อยทำให้สองไม่ร้องโวยวายเหมือนทุกวัน

"อาหารเช้าและยานะคะ....คุณหมอฝากมาบอกว่าให้คนไข้เข้ารักษาจิตบำบัดด้วยนะคะมันจะดีต่อคนไข้เอง" สองพยักหน้า พอพยาบาลออกไปดินก็เข้ามาทันที

"พี่ดิน" สองยิ้มก่อนจะอ้าแขน ดินชะงักก่อนจะโอบกอดคนตัวเล็ก

"อะไรหรอ" สองส่ายหน้า ก่อนจะพูดด้วยความเศร้า

"ก็แค่...ต้องการความอบอุ่นบ้าง" ดินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางขนมเค้กให้

"อีกครึ่งพี่เอาไปให้หนึ่งมา คิลล่ะ"

"คิลไม่มา เห็นบอกว่าจะเตรียมตัวไปทำงานแล้วต้องเคลียร์งานค้างอะไรก็ไม่รู้ของบริษัทนั่นแหละ" ดินขมวดคิ้วด้วยความงงเพราะตอนที่ออกมาตนก็เห็นคิลแต่งตัวแล้วออกมาจากบ้านพร้อมรถคันหนึ่งที่ดินไม่เคยเห็น

"หรอ....วันนี้พี่อยู่เป็นเพื่อนได้มั้ย" สองพยักหน้า

"โดนยิงมา...เจ็บมั้ย"

"เจ็บเพราะโดนสองกอด"

"พูดแบบนี้จะโกรธ"

"พูดจริงนี่ กอดพี่แน่นเชียว"

"ก็...นอกจากพี่สองเข้าใกล้ใครไม่ได้...ไม่ได้เลยสักคน" สองพูดออกมาอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษที่คุณหมอให้มา

"หมอที่ดูแลสองเขาแนะนำให้ไปหาหมอคนนี้ สองจะไปดีมั้ย?" ดินพยักหน้า

"พี่ไม่อยากเห็นสองเป็นแบบนี้" สองยกยิ้มก่อนจะเก็บใบกระดาษไว้อย่างดี

"หลังจากออกจากโรงพยาบาล สองจะไปขอบคุณคุณครูซท์ น้องซัน ชวา มะนาว แล้วลาออก....แล้วก็จะไปขอบคุณคุณเขมกับพัฒด้วย" ดินนิ่งไป

"พี่ไม่ได้ข่าวเขมเลย....ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นไงบ้าง"

"คุณเขมเขาดื้อจะตาย เขาไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก" สองว่า ดินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยี้เส้นผมนุ่มนั่น

"แล้วเราล่ะ ถ้ารักษาหายแล้วจะทำยังไงต่อ..." สองส่ายหน้า

"ไม่รู้เลย....พี่ดิน สอนสองทำขนมหน่อย"

"หือ?"

"พี่ดินทั้งทำขนมอร่อย ทำอาหารเก่ง สองอยากทำเป็น เผื่อไปทำขาย" สองพูดอย่างมีความหวังตาเปร่งประกายจนดินหัวเราะ

"ตอนเด็กๆ ชอบพูดว่าจะโตขึ้นจะเปิดโฮสต์คลับที่มีแต่ผู้ชายให้หัวใจกระชุ่มกระชวยใจ ไหงตอนนี้จะมาขายขนมล่ะ" สองยู่ปาก

"คิดว่าวันๆ สองคิดแต่เรื่องผู้ชายหรอพี่"

"ไม่ใช่หรอกหรอ?"

"มันก็มีบ๊าง!" สองเสียงสูง ทั้งคู่หัวเราะออกมาก่อนที่จะเป็นดินที่นิ่งไป

"สอง..."

"หือ?"

"เรามีสิทธิ์ได้เงิน....ตามกฎหมาย" สองถอนหายใจ

"ถ้าเป็นสองแบบปกติสองคงเอาแล้ว...แต่ว่า..."

"...?" สองถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา

"คงไม่มีใครบอกพี่ วันที่สองตื่น มีจดหมายพร้อมดอกไม้ มีชื่อคนส่ง....หนึ่ง...ส่งมา"

"หนึ่ง?" ดินถามซ้ำ สองพยักหน้า

"ใช่ หนึ่งส่งมา ตอนนั้นสองดีใจนะ...น้ำตาไหลเลย...แต่พออ่านกระดาษที่อยู่ในจดหมายแล้วสองก็...น้ำตาไหล....มันคือสิ่งที่บอกว่าเมื่อก่อนแม่ของสองทำอะไรกับครอบครัวตระกูลนี้บ้าง..." ดินนิ่งไป...

เขาไม่น่า....ไม่น่าเอาความจริงนั่นให้หนึ่งตั้งแต่แรก!

"สอง....นั่นมัน..." สองยกมือห้ามดินพูด คนตัวเล็กหายใจเข้าแล้วพูดออกมา

"ตั้งแต่จำความได้...สองจำแม่ได้แต่ในภาพถ่าย สองจำไม่ได้เลยว่าแม่เคยอยู่กับสองตอนไหนบ้าง...แต่คำพูดหนึ่งของแม่ที่สองจำได้ทุกวัน คือแม่บอกสองว่า ขอบคุณนะที่อุตส่าห์เกิดมาเพื่อแม่ สองเข้าใจมาตลอดว่าแม่ต้องการสอง อยากให้สองเกิดมา...ตอนนี้รู้แล้วแหละ...แม่อยากให้สองเกิดมา เพื่อเอาสองเป็นตัวกลางเพื่อทำให้ตัวเองมีความสุข...ไม่ได้รักสองแต่แรก...แต่สองไม่เสียใจนะ สองจำหน้าแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีรูปถ่าย สองคงลืมแล้ว" ดินโอบกอดคนตัวเล็กแน่น

"เข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงเกลียด...ช่างมันเถอะ สองตั้งใจ...จะไปเปลี่ยนนามสกุลใหม่ด้วย...ถึงจะใช้นามสกุลเดียวกันมันก็ไม่มีประโยชน์"

"แต่เงินมรดกมันเยอะมากนะสอง อย่างน้อยสองเอามาเพื่อตั้งตัว..." ดินพยายามพูด แต่คนตัวเล็กก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

"ถ้าเอามา สองก็ไม่ต่างจากแม่สองซิ....สองไม่ใช่คนที่จะรอเศษเงินจากใคร....ก็นะ...นอนข้างถนน อดข้าวเป็นอาทิตย์ก็เคยมาก่อน แค่นี้เอง...สองยังมีคอนโดให้นอนอยู่นี่ ฮ่าๆ" ดินกอดสองแน่นขึ้น

"คิดดีๆ นะ"

"อืม"

"เมื่อเช้าพี่ว่าจะไปเก็บของสองตามที่สองขอ แต่หนึ่งไม่อยู่ พี่ไม่อยากเข้าบ้านตอนเจ้าของไม่อยู่ ไว้ตอนเย็นพี่จะไปที่บ้านใหม่"

"รบกวนพี่ดินอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไร ของสอง...ก็ไม่เยอะด้วย"

"จะเยอะได้ไงล่ะ ไม่เคยอยู่ ฮ่าๆ" สองหัวเราะ

วันนั้นทั้งวัน ดินอยู่กับสองตลอดเวลา และยังหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการของสองและการรักษาเบื้องต้น และตกลงกันว่าจะพาสองไปหาหมอชื่อดังตามที่ถูกแนะนำมา จนกระทั่งเย็น ดินต้องให้สองอยู่คนเดียวเพราะเป็นกฎของโรงพยาบาล ร่างสูงขับรถมาที่บ้านหลังใหญ่พร้อมกระเป๋าเดินทางใบกลาง

"พี่ดิน" คะนิ้งยกมือไหว้ก่อนจะกระซิบ

"คุณหนึ่งดื่มอยู่ในห้องอาหารค่ะ"

"ดื่ม? นี่เพิ่งหกโมงเองนะ" คะนิ้งส่ายหน้าไม่รู้

"ฝากไปห้องสองแล้วเก็บของให้หน่อยได้มั้ย พี่จะไปหาหนึ่งก่อน"

"ได้ค่ะ" เด็กสาวรีบทำตามทันที ดินเดินเข้าไปตามทางคุ้นเคยก่อนจะมองคนตัวเล็กยกแก้วไวน์ที่มีน้ำสีแดงสดอยู่

"ดื่มด้วยกันมั้ย?" เสียงคนตัวเล็กเอ่ยถามโดยที่ไม่ได้มอง ดินเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามก่อนจะเอ่ยถาม

"เหนื่อยหรอ...งานที่บริษัท"

"หึ....สนใจทำไม"

"พี่เอาเค้กมาให้เมื่อเช้า..."

"ทิ้งไปแล้ว" ดินขมวดคิ้วแล้วมองไปยังด้านหลังที่มีกล่องเค้กวางอยู่และถูกเปิดอยู่

"อร่อยมั้ย เค้กน่ะ" หนึ่งชะงัก มือเล็กกำแก้วแน่นก่อนจะปามันลงพื้น

เพล้ง!

"...."

"ไม่คิดจะใส่ใจความรู้สึกกันเลยใช่มั้ย!!!" หนึ่งตะหวาดใส่ก่อนจะเดินมาหาดิน แต่ทางตรงนั้นมีแต่เศษอแก้วเต็มไปหมด ดินเบิกตากว้างก่อนจะรีบเข้าไปหาคนตัวเล็ก

"ระวังหน่อยสิ!"

"ระวังหรอ...อะไรล่ะ...ระวังแก้วนี่...หรือระวังสอง...."

"เกี่ยวอะไรกับสอง"

"ก็ระวังอีสองมันเอาผัวผมไปแดกไง!!!"

"หนึ่ง!" ดินขึ้นเสียงใส่อย่างลืมตัว หนึ่งผลักร่างสูงออก ก่อนจะเดินขยับออกมา

"รึไม่จริง! อีสองมันจะแย่งพี่ไปจากผม! อีสารเลว! อีชั่ว! คนอย่างมันไม่ควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ!!"

"นั่ยน้องชายของหนึ่งนะ!" ดินว่า แต่คนตัวเล็กไปสนใจ หนึ่งเดินไปหยิบเค้กที่วางอยู่ก่อนจะปาใส่หน้าร่างสูง

"ถ้าจะทำให้มันมึงไม่ต้องสงสารเอาของเหลือมาให้กู!"

ฟรึบ

"....."

"เค้กห่วยๆ ของมึงมันไม่มีเหี้ยอะไรดีเลย! มันก็เหมือนมึงไงดิน! คนอย่างมึง....ฮึก...คนอย่างมึง....ไอ้เลว..." ดินปาดครีมเค้กที่เปลื้อนเสื้อออก ก่อนจะเดินหนี แต่กลายเป็นว่าหนึ่งที่เพิ่งด่าดินกลับรั้งดินไว้

"ไม่ดิน...อย่าไป....อย่าไปนะ...ขอโทษ..ฮึก...ขอโทษ อย่าไปนะ..." ดินหยุดนิ่ง หนึ่งขยับมายืนข้างหน้าก่อนจะปัดเค้กออกไปจากดิน

"ขอโทษนะครับ ฮึก...เมื่อกี้หนึ่งโมโห...หนึ่งไม่ได้ตั้งใจ" ดินมองคนตัวเล็กที่ไล้มือไปมาตามร่างกายก่อนจะพูดเบาๆ

"คนที่ควรไปพบจิตแพทย์...ควรเป็นหนึ่ง ไม่ใช่สอง"

"....." หนึ่งชะงัก

"หนึ่งเอาเรื่องนั้นไปบอกสอง....อยากให้สองรู้สึกยังไง ระอายใจ ทนอยู่ไม่ได้ ฆ่าตัวตายงั้นหรอ?" ดินกระตุกยิ้ม

"สองน่ะ...เข้มแข็งนะ...เข้มแข็งพอที่จะยืนยัดด้วยตัวเอง...ไม่เหมือนใครบางคน"

"ดินว่าหนึ่งหรอ!!" หนึ่งผลักดินออก คราวนี้ร่างสูงจับแขนทั้งสองข้างของหนึ่งแน่นแล้วตอบกลับ

"ใช่!! ทำไมหนึ่งถึงได้มีจิตใจอำมหิตขนาดนี้!! พี่รู้เรื่องวันนั้นจากกล้องวงจรปิดบ้านไอ้คิมหมดแล้ว! ทั้งๆ ที่หนึ่งก็รู้ว่าสองอยู่ที่ไหน! นอกจากจะไม่บอก แล้วทำไมยังทิ้งสองไว้! ห้ะ!"

"...ฮึก..."

"สภาพของสองเป็นแบบไหนหนึ่งมองไม่เห็นรึไง! หรือเพราะอะไรมันบังตา...จิตใจที่ต่ำช้าหรือผู้ชายกันแน่!"

"....."

"สองต้องเจออะไรบ้างหนึ่งรู้บ้างมั้ย! เขาถูกเธอทิ้ง! ถูกเธอหักหลัง! สมบัติที่เขาควรได้กลับไม่ได้! เธอยังซ้ำเติมเขาด้วยเรื่องโง่ๆ นั่น! แล้วโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะสอง สอง...สองน่ะ....ยังคิดว่าเธอเป็นพี่ชายที่แสนดีถึงทุกวันนี้ด้วยซ้ำ!!!" ดินเขย่าคนตัวเล็กไปมา หนึ่งส่ายหน้าไปมาแล้วผลักดินออกจากตัวเอง

"แล้วกูล่ะ!! กูต้องทนมองมันแย่งคนที่กูรักไปต่อหน้าต่อตาหรอ!! กูรักของกูมาตั้งนาน! จู่ๆ มันเอาไปทำผัวมึงจะไม่ให้กูเจ็บเลยรึไง!! กูอุตส่าห์คิดว่ามันจะไปไกลจากชีวิตกู แต่มันก็กลับมา แย่งผัวกูหน้าด้านๆ ฮึก...มึงคิดว่าตอนพวกมึงกอดพวกมึงหอมกันกูจะไม่เห็นเลยรึไง! ถ้าไม่ใช่เพราะมันร่านแล้วหมายความว่าไง! สองมันก็เหมือนแม่มัน จับผู้ชายทุกคนไม่ไว้หน้า! คนร่านแย่งผัวคนอื่นทำไมกูต้องสนจะ..."

เพี๊ยะ!

ใบหน้าหวานหันตามแรงมือที่ตบลงมา ดินทนไม่ไหวกับคำพูดแสนเห็นแก่ตัวนั่น ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพูดแผ่วเบา...

"ถ้าสาเหตุที่ทำให้พี่ทิ้งหนึ่งไป...มันไม่ใช่เพราะสองหรอก...มันเป็นเพราะพี่ไม่เคยรักหนึ่งมากกว่า.....ทั้งหมดมันเกิดที่พี่...ถ้าจะโกรธ จะเกลียด...ควรเป็นพี่...ไม่ใช่สอง....พี่ขอโทษ" ร่างสูงพูด ก่อนจะมองคะนิ้งที่ยืนนิ่งพร้อมกระเป๋าอยู่ไม่ห่าง

"ขอบคุณ..."

"คะ..คือว่า..."

"....." เด็กสาวหันไปมองดินกับหนึ่งสลับกัน ก่อนจะเอ่ยปากขอ

"ช่วย....ช่วย....ดูแลพี่สองด้วยนะคะ"

"...!" ดินชะงักไม่คิดว่าคนในบ้านหลังนี้จะมีคนเป็นห่วงสองอยู่....

"หนูจะดูแลคุณหนึ่งเท่าที่ทำได้...ฝากดูแลพี่สองด้วย ไว้หนูจะไปเยี่ยม" ดินพยักหน้า

"อื้ม...ดูแล...หนึ่งดีๆ ล่ะ"

"ค่ะ"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...