รักครั้งที่ 3

ดินลุกจากเตียงนอนด้วยความเจ็บปวดและร่างกายที่หนักอึ้งเพราะโดนยิงมา ร่างสูงซี๊ดปากเล็กน้อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความ

"สองตื่นมาได้สองวันแล้วซินะ" ร่างสูงพึมพำเบา ๆ ตอนเห็นข้อความจากมะนาว ก่อนจะเลื่อนอ่านข้อความที่ยังไม่ได้อ่านต่อไปและต้องชะงัก..

....ดิน....เป็นยังไงบ้าง....หนึ่งรู้ข่าวแล้ว...เป็นห่วงดินนะ...

ดินกดลบข้อความนั่นก่อนะอาบน้ำและออกไปที่โรงพยาบาลที่สองอยู่ร่างสูงเดินเข้ามาในโรงพยาบาลแล้วตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อถามหาห้องของสอง

"ขอโทษนะครับ นาย...... อยู่ห้องไหนหรอครับ"

"สักครู่นะคะ" พยาบาลสาวว่า ดินยืนรอก็มองไปเรื่อยจนสะดุดสายตากับร่างสูงของเด็กวัยรุ่นที่คุ้นเคยดี

"พี่ดิน...สวัสดีครับ" ทามยกมือไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะติดต่อพยาบาล

"ของผมเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ ผมจ่ายเงินและได้ยาแล้ว"

"เสร็จแล้วค่ะ กลับบ้านได้เลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ" ทามว่า

"นาย..... อยู่ห้อง.... ค่ะ เดินไปทางซ้ายเจอลิฟท์ขึ้นไปชั้น... ค่ะ" พยาบาลบอกกับดิน ดินขอบคุณแล้วมองทามที่ยืนอยู่

"อะไรหรอ?" ดินถาม ทามนิ่งไปมองแล้วมองดินที่มีแต่รอยแผล

"ชื่อที่หมอพูด...นามสกุลนั้น...พี่สองหรอ?" ดินพยักหน้า

"พี่สองเป็นอะไรหรอ" ดินเลิกคิ้วเมื่อทามถามออกมา ทามนิ่งไปก่อนจะเลี่ยงสายตามองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกเศร้า

"สองไม่เป็นอะไรหรอก แค่บาดเจ็บนิดหน่อย ทามเถอะเป็นอะไรถึงมาหาหมอ" ทามหัวเราะเล็กน้อย

"อุบัตเหตุนิดหน่อยครับ...." ว่าแล้วก็ชูแขนมาให้ดู ทามถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้า

"พี่ดิน...คือว่า....พอจะมีเวลาว่างคุยกับผมบ้างมั้ย.." ดินเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

"ขออนุญาติเสริฟนะคะ" พนักงานสาวบอกก่อนจะเสริฟน้ำแล้วเดินออกไป ดินมองทามที่ทำท่าจะถามแต่ก็ไม่ทามก่อนร่างสูงจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"มีอะไรก็ถามพี่ได้ครับ พี่จะตอบได้เท่าที่ตอบ" ทามนิ่งไปก่อนจะถาม

"พี่ดิน...รักพี่หนึ่งหรือเปล่า?" ดินชะงักเมื่อจู่ๆ ทามก็ถามคำถามนี้ออกมา แต่ดินยังไม่ทันได้ตอบอะไร คนถามก็พูดออกมา

"ผม...ผมเป็นคนนอกผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมเหมือน...ตัวเกะกะ"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น" ดินถามกลับ ทามเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะพูด

"ช่วงแรกที่ผมเจอพี่หนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน เขาดูซึมเศร้า เหมือนคนจะร้องไห้ตลอดเวลา แต่พี่หนึ่งยิ้มผมรู้สึกว่ามันทำให้ทุกอย่างดูสดใส ผมเลยชอบให้เขายิ้มบ่อย ๆ รู้ตัวอีกทีผมก็ชอบพี่หนึ่งแล้ว....ผมไม่รู้เรื่องของพี่หนึ่ง ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะ หรือนิสัย ผมรู้แค่ว่าอยากอยู่เห็นพี่หนึ่งยิ้ม และอยากเป็นคนที่ทำให้พี่หนึ่งยิ้ม เวลาผ่านไป จู่ๆ พี่หนึ่งก็เริ่มแปลกไป เขาเหมือนคนคิดอะไรตลอดเวลา เหม่อลอย....ผมคิดว่าเขาคงเครียดเรื่องงาน แต่รู้มั้ย...คืนนั้นพี่หนึ่งนอนกับผม...เขาครางชื่อผม....แต่พอเขาหลับ เขาร้องไห้...แล้วเรียกหาพี่....พี่ดิน.."

ดินนิ่งไป ทามกำหมัดแน่นรู้สึกทั้งโกรธและทั้งเจ็บไปในเวลาเดียวกัน แต่เด็กหนุ่มมีสติมากพอ ทามถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ

"แล้วหลังจากวันนั้น เช้าวันต่อมาพี่หนึ่งก็หายไป ผมติดต่อไม่ได้ ไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน หลังจากนั้นหลายวัน พี่หนึ่งติดต่อมา เขามาหาผม...แล้วบอกกับผมว่า เขาไม่เคยลืมแฟนเก่าเลย เขาไม่เคยลืมพี่เลย เขายังรักและรอพี่ดินมาตลอด...ตลอด...ถึงจะมีผม..ก็ยังรักพี่ตลอด"

"ทาม พี่ไม่..."

"พี่ดิน พี่รู้มั้ยว่าผมตอบพี่หนึ่งว่าอะไร" ทามแทรกขึ้นมาเมื่อดินจะพูด ดินนิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้า

"ผมทนมองเห็นพี่หนึ่งร้องไห้ไม่ได้ ผมไม่อยากเห็นน้ำตา ผมอยากเห็นแค่รอยยิ้ม ต่อให้ตอนนี้....ผมจะเป็นแค่น้องชาย เป็นแค่คนที่คอยกอดเขาเวลาเขาเหนื่อยล้าผมก็ยอม"

"......."

"ผมกับพี่หนึ่งเราเลิกกันแล้ว วันนั้นที่พี่มาที่บ้าน พี่หนึ่งร้องไห้หนักมาก ผมพยายามทำปกติ ทั้งกอด ทั้งปลอบ แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด.....จนพี่หนึ่งพูดเองว่าผมทำให้เขามีความสุขไม่ได้ พี่หนึ่งจะไม่มีความสุขถ้าไม่มีพี่ดิน...หึ....ตลกดีนะครับ...ผมย้ายออกจากหอไปอยู่บ้านเขาได้หนึ่งวันก็โดนไล่ออกซะแล้ว....ไล่ออกจากบ้าน...และถูกไล่ออกจากหัวใจดวงนั้น...ที่ผมรู้มาตลอดว่ามันไม่เคยมีผมเลย" ทามยกยิ้มอย่างสมเพชตัวเองก่อนจะมองหน้าดินที่ไม่ยอมสบตาเด็กหนุ่ม

"วันก่อนพี่หนึ่งเป็นลม คะนิ้งเรียกผมไปหา พี่หนึ่งเขาดูเหมือนจะแปลกไป เขาด่าพี่สอง ด่าตัวเอง ด่าทุกคน เขาปากรอบรูปแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะเป็นลมไปอีก คะนิ้งบอกว่ารูปนั้นเป็นรูปครอบครัว พี่หนึ่งไม่กินอะไรมาหลายวัน ไม่ยอมทำงาน แล้วพูดแต่ว่าทุกอย่างเป็นเพราะพี่สอง ผมไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร ผมไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้...วันนี้ผมมาเจอพี่...ผมแค่อยากเล่าให้ฟัง เผื่อว่าพี่จะ....กลับไปหา" ดินพยักหน้า

"พี่ไปแน่...พี่จะไปหาหนึ่งแน่" ทามนิ่งไป

"ในฐานะพี่ชาย" เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมองหน้าดินอย่างไม่เข้าใจ ดินยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่รักหนึ่งหรือเปล่า แต่ว่า... พี่ไม่อยากสนใจเรื่องนั้น ทั้งหนึ่ง ทั้งสอง พี่อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นพี่น้องกัน...พี่อยากดูแลทั้งสองคนแบบนั้น...ไม่ใช่ในฐานะคนรัก พี่ทำไม่ได้" ทามนิ่งไป ดินถอนหายใจก่อนจะมองคนตรงข้าม

"คงเจ็บมากใช่มั้ยที่ถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้" ทามพยักหน้า

"ความรักน่ะ...ถ้ามันเจ็บปวด ถ้ามันร้องไห้เสียใจ...มันไม่ใช่ความรักหรอกนะ" ดินว่า ทามนิ่งไป

"เราพอจะมีเวลาให้พี่อีกหน่อยมั้ย? พี่จะพาไปเจอคนๆ นึง" ทามขมวดคิ้ว

"ครับ..." ดินพาทามกลับมาที่โรงพยาบาล ทามรู้ได้ทันทีว่าต้องมาเจอใคร แต่ทามไม่เคยเจอสองมาก่อนทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ภาพที่หนึ่งด่าและสาปแช่งสองยังติดในตา.....เขาคิดมาตลอดว่าพี่สองต้องเป็นคนไม่ดีหรือเปล่าที่ทำให้พี่หนึ่งร้องไห้แบบนี้...

ก๊อกๆ

ดินเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปแต่ก็มีเสียงดังออกมาก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไป

"ยะ..อย่า! ออกไป! ออกไป!!"

"คุณต้องล้างแผลนะ!! หมอ! จับ!"

"ฮึก! ไม่! อย่า ฮื้ออออ อย่าโดนตัวผม! ไม่! อย่า!!" ดินได้ยินเสียงร้องของสองก็ตกใจ ร่างสูงรีบเข้าไปก็เห็นมะนาว คิล ชวา และคุณหมอที่จับสองมัดกับเตียง

"มะนาว นี่มัน?" มะนาวไม่กล้ามองเพื่อนรัก หันมามองดินแล้วบอก

"สอง...มันไม่ยอมให้ใครถูกตัวเลย"

"หมายความว่ายังไง"

"เวลามีคนเข้าไปใกล้มันจะโวยวายแบบนี้...ผมเองก็ทนมองมันร้องไห้แบบนี้ไม่ไหวหรอกแต่แผลมันเต็มตัวต้องล้างแผลพี่ก็รู้....พวกเราอยากให้แผลมันหาย สองจะได้ออกจากโรงพยาบาล...เลยต้องทนเห็นมันแบบนี้ไง" ดินมองสองที่สะอื้นไห้ ไม่นานคุณหมอก็ทำแผลเสร็จ ยางที่รัดมือคนไข้ไว้กับเตียงถูกดึงออก สองรีบยกมือขึ้นมากอดตัวเองแน่นแล้วร้องไห้ใหญ่

"สอง..." คนตัวเล็กหันมามองตามเสียงเรียก และที่น่าแปลกใจ

"พี่ดิน...ฮึก" สองอ้าแขนกว้างหาคนคุ้นเคย ดินมองมะนาวและชวาก่อนจะค่อยๆ เดินไปหา และนั่นทำให้ทุกคนตกใจ

หมับ

"ฮื้อออออ พี่ดิน...ฮื้อออ....สองไม่ได้กลัวนะพี่ ฮึก สองไม่กลัว...แต่...แต่ว่า...ฮึก....ร่างกายมันสั่น สองน่ะ...สองน่ะ...ฮื้อ..." สองกอดดินแน่นท่ามกลางสายตาตกใจและสงสังของทุกคน คิลมองคนรักที่กอดคนอื่น เข้าใกล้คนอื่นได้แต่ไม่ยอมให้ตัวเองจับ

ทั้งที่คิลควรจะรู้สึกแย่

แต่หน้าแปลก

ที่คิลไม่รู้สึกอะไรเลย

"ชู่....พี่เข้าใจ...พี่เข้าใจ....พี่อยู่ที่นี่แล้ว" สองพยักหน้าแล้วค่อยๆ ปล่อยออก

"สองไม่เข้าใจตัวเองเลย..ฮึก....สองรู้ว่าทุกคนจะไม่ทำร้ายสอง หมอก็แค่จะทำแผล แต่ว่า...พอรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้...สองรู้สึกกลัว..กลัวไปหมด กลัวทุกสัมผัส" คนตัวเล็กว่าก่อนจะมองหน้าดินแล้วหัวเราะเบาๆ

"แปลกจัง...สองไม่กลัวพี่ดิน"

"เพราะพี่ไม่ทำร้ายเราไง" ดินว่าแล้วลูบศีรษะคนตัวเล็ก สองพยักหน้า

"กูก็ไม่ทำร้ายมึงมั้ย" มะนาวว่าแล้วกอดอก สองเบะปากใส่

"ก็ไม่รู้! ก็มันกลัวไปเองนี่นา!"

"อ่อย" มะนาวบอก สองหัวเราะก่อนจะมองไปที่คนที่ยืนอยู่มุมห้อง

"นั่น....."

"อ่า....ทาม มานี่สิ" ดินเรียก พอทามเดินเข้าไป สองก็มีอาการแปลกอีกครั้ง คนตัวเล็กขยับไปชิดเตียงคนป่วย มือสองข้างจิกผ้าห่มแน่น ตากลมโตมองอีกฝ่ายเขม็ง...

"คะ...ใคร...ใคร!" ทามสะดุ้ง

"ผม...ผม.."

"รุ่นน้องพี่เอง ไม่เป็นอะไรหรอก" ดินบอกก่อนจะให้ทามอยู่ตรงนั้น

"ชื่อทาม รู้จักกับหนึ่งด้วย....สนิทกัน..." สองมองดินแล้วขมวดคิ้ว

"สองเคยเจอ..."

"หือ?"

"สองเคยเจอเด็กคนนี้ที่ร้านอาหาร....ใช่..เขามากับหนึ่ง....เขา....เขา...เป็นแฟนหนึ่ง" ทามนิ่งไปก่อนจะส่ายหน้า

"ผมกับพี่หนึ่ง เรา..."

"หนึ่งสบายดีมั้ย?" สองถามโดยไม่ฟังคำพูดจากทาม ทามนิ่งไปแล้วมองคนตัวเล็กที่ท่าทางปกติไม่หวาดกลัวเหมือนตอนแรก

"แต่คงไม่สบายหรอก ตาแก่เสียแล้วนี่นา หนึ่งคงทำงานหนักน่าดู...อ่า...วันนั้นเอาเอกสารมาให้พี่เซ็นต์...คงเป็นพินัยกรรม...หึ...ใช่...วันนั้นน่ะ...หนึ่งแค่มาให้พี่เซ็นต์เฉยๆ..." ตากลมโตฉายแววเศร้าออกมา ไม่มีใครรู้ว่าสองพูดเรื่องอะไร จู่ๆ สองก็ยกยิ้มอีกครั้ง

"ฝากบอกหนึ่งหน่อยนะว่าเดี๋ยวพี่กลับไปหาที่บ้าน พี่คงต้องออกมาจากบ้านหลังนั้น...ออกมาจากตระกูลนั้นแล้วล่ะ....เรื่องมรดกอะไรนั่น...พี่ไม่เอาหรอก...ไม่สมควรได้เลย.... เดี๋ยวพี่ไปเก็บของแล้วจะออกมาอยู่ที่อื่น ฝากบอกหนึ่งหน่อยนะ" ดินกับทามมองหน้ากัน

"สอง ทำไมถึงไม่เอามรดก"

"มันเป็นของตาแก่นี่ สองไม่อยากได้อะไรของตาแก่...พี่ดินเองก็น่าจะเข้าใจ สองไม่ควรเกิดและเติบโตมาจากบ้านหลังนั้นตั้งแต่แรก เริ่มต้นใหม่ดีกว่า...อืม จะวานพี่ดินไปเก็บของให้ได้มั้ย สองไม่อยากไปรบกวนหนึ่ง....สองไม่อยาก...เจอ" ดินถอนหายใจ

"ค่อยคุยกัน"

"ผมกลับก่อนนะครับ...หายเร็วๆ นะครับพี่สอง" ทามว่าแล้วเดินออกมาจากห้องพัก ร่างสูงหยุดนั่งที่หน้าโรงพยาบาลก่อนจะครุ่นคิด

"พี่สองก็ดูไม่เกลียดพี่หนึ่งนี่นะ....แล้วทำไม..พี่หนึ่งถึงบอกว่าพี่สองทำให้พี่หนึ่งเสียใจ...ทำไม....นะ"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...