รักครั้งที่ 2

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติคนตัวเล็กให้กลับมา สองรีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างกายของตัวเองเพื่อป้องกันการถูกรุกราน ก่อนจะมองไปที่คนที่กำลังมา คิล และชวาเดินเข้ามาพร้อมกับของกินมากมายในมือ สองยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนรัก สองมือเล็กปล่อยผ้าห่มหลุดออกแล้วยิ้มให้คิล ร่างสูงชะงักก่อนจะยิ้มน้อยๆ

"เมื่อวานพี่ตื่น...ผมขอโทษที่ไม่อยู่" คิลว่า สองส่ายหน้าไปมา

"ไม่เป็นอะไร" คิลเดินเข้าไปหา จะกอดแฟนของตัวเองแต่สองชะงักแล้วขยับถอยออก

"คิล สองมันยังไม่พร้อม อย่าทำแบบนี้พี่บอกแล้วไง" คิลนิ่งไป เขาลืมที่ชวาพูด...ไม่สิ...เขาไม่สนใจสิ่งที่ชวาพูดเกี่ยวกับสองต่างหาก

"ขอโทษ...ผมแค่อยากกอดพี่จนลืมตัว"

"ไม่เป็นไรคิล...พี่...ขอเวลา...พี่...กลัว..." คิลพยักหน้า นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงแต่ก็ขยับออกมาเล็กน้อย

"เป็นยังไงบ้างครับ" สองลูบไปที่ต้นแขนก่อนจะพูดเบาๆ

"ไม่รู้สิ....มัน....ชา"

"มึงไปทำอะไรมาแขนถึงเป็นแผลเหวอะขนาดนั้น หมอบอกว่ามีเศษแก้วในแผลเต็มไปหมด" สองคิดถึงเรื่องนั้นก่อนจะกำหมัดรู้สึกยังอยากจะตบเจแปนอีกสักที แต่เพราะเรื่องเจแปนทำให้สองต้องเจออะไรแบบนี้แหละ

"ตบกับเมียของพี่คิม"

"คนที่ชื่อเจแปนรึเปล่า ตอนนี้อยู่กับพี่ครูซท์เขารักษาอยู่ รายนั้นก็หนักนะ"

"ไม่รู้สิ ไม่อยากสนใจ...ว่าแต่ไปทำยังไงฉันถึงกลับมาได้ หนึ่ง...บอกหรอ?" ชวานิ่งไป

"พวกกูคิดไว้อยู่แล้วว่าเป็นไอ้คิมที่เอาตัวมึงไป...แต่ว่าพี่ดินเป็นคนมายืนยัน เขาได้ข้อมูลมาจากพี่หนึ่ง" สองยิ้มเล็กน้อย

"ฉันว่าแล้ว...หนึ่งแกล้งทำแบบนั้นแน่ๆ แกล้งไปหาพี่คิม ทิ้งฉันแล้วมาบอกพวกแก....ก็หนึ่งน่ะ...สู้พี่คิมไม่ได้หรอก" สองพูดออกมาทั้งที่ในใจต่างก็หวั่นไหวและไม่ได้คิดอย่างนั้น

...ทั้งแววตา...น้ำเสียง...ท่าทีของหนึ่งในวันนั้น...

...หนึ่งตั้งใจจะทิ้งสอง...จริงๆ...

"แล้วพี่คิมล่ะ โดนจับหรอ" ชวาส่ายหน้า

"เปล่า หายไปไหนไม่รู้ คนที่พี่ครูซท์คุมตัวไว้มีแค่เลขามัน ลูกน้องมัน เมียมัน แล้วก็น้องชายมัน"

เพล้ง

คิลที่กำลังจะหยิบแก้วน้ำได้ยินแบบนั้นก็ใจวูบจนเผลอทำแก้วหลุดมือ

"ผมเก็บเอง" คิลว่า สองพยักหน้าก่อนจะคุยกับชวาต่อ

"ชวา...น้องชิน น้องชายของพี่คิมน่ะ จะโดนทำอะไรมั้ย" ชวาส่ายหน้า

"ไม่รู้สิ"

"น้องชินเป็นเด็กน่ารักและนิสัยดี....น้อง...ช่วยเหลือฉันตลอด...ฉันไม่อยากให้น้องเป็นอะไร" ชวาถอนหายใจ

"แล้วแต่พี่ครูซท์จะพิจารณา"

"ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากนะที่ช่วย...ได้แผลกันมาทุกคนเลย" ชวาหัวเราะมองแขนของตัวเองที่ถูกใส่เฝือก ก่อนจะเอ่ยถึงชื่ออีกคนขึ้นมา

"แต่คนที่ไปช่วยแล้วเจ็บหนักสุด....ก็คง...ไอ้เขม" สองนิ่งไป คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"คุณ...เขม...เขามาช่วยฉันหรอ!" ชวาพยักหน้า

"โดนยิงจุดตายไปหลายจุด ตอนนี้รักษาที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ได้ยินมาว่า....อาจจะ...เดินไม่ได้อีกเลย" สองยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้องไห้ ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาใส คิลมองคนรักที่มีท่าทีเป็นห่วงเป็นใยเขมแล้วเกิดความสงสัยในใจ....สงสัยตั้งแต่ก่อนหน้านั้นที่เขมมาช่วยสอง เขมทุ่มกำลังสุดชีวิต....ทำไมเขมที่ไม่เกี่ยวข้องกับสองต้องสู้กับพี่ชายตัวเองจนเป็นถึงขั้นนั้น...

.....ทั้งสองคน..มีอะไรลับหลังเขางั้นหรือ....

หลังจากหมดเวลาเยี่ยมสองก็อยู่ในห้องคนเดียวอีกครั้งพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่คิลเอามาให้ คนตัวเล็กมองเบอร์มือถือที่จำขึ้นใจได้ แต่ก็ลังเลว่าจะกดโทรดีหรือไม่นานสองนาน จนสุดท้ายสองตัดสินใจติดต่อหาเขม

.....

แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย

"คุณเขม...คุณมันบ้า..." สองเม้มปากแน่นก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับและผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวัน

"หลับหรือตายวะ" หมอเฟรนเท้าเอวมองคนตัวยักษ์ที่ยังนอนหลับสนิทมาสามวันแล้วหลังจากเกิดเรื่องวันนั้น ตอนนี้หมอหนุ่มทำแผล เอากระสุนอะไรออกให้หมด ทั้งยังทำแผลให้ทุกวันๆ แต่อีกฝ่ายไม่ตื่นมาเลยจนหมอสงสัย

"เห้อ" หมอหนุ่มถอนหายใจแล้วแกะผ้าพันแผงอันเก่าออกเพื่อจะพันให้ใหม่แต่ทว่าคนที่คิดว่าหลับจู่ๆ ก็ลืมตาตื่นมาแถมยังจับแขนของหมอแล้วบีบแน่น

"มึงเป็นใคร!!" หมอเฟรนสะดุ้งโหยงก่อนจะเผลอยกเท้าถีบคนป่วยจนอีกฝ่ายตกเตียงอีกฝั่ง

"อึก!" คิมตกเตียงอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งร่าง หมอหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะรีบเข้าไปพยุง

"เห้ยมึง เอ้ย! คุณ! ขอโทษ! กู เอ้ย ผมตกใจ!" หมอว่าแล้วพยุงคิมให้ลุกขึ้น แต่ร่างสูงปัดมือเล็กออก ก่อนจะตวัดสายตามามองหมออย่างกับจะฆ่าด้วยสายตา หมอเฟรนยิ้มแหยะๆ ก่อนจะมองดูคนป่วยหนักที่ลุกขึ้นแล้วนั่งลงบนเตียง

ตาคมมองร่างกายของตัวเองที่มีแต่ผ้าพันแผล ก่อนจะมองคนตรงหน้า

"ผมช่วยคุณนะ คุณจะมองผมแบบนี้ไม่ได้" หมอว่า คิมพยักหน้า

"ขอบใจ...ที่นี่ที่ไหน"

"ถนน.....อ่ะ" คิมขมวดคิ้วแน่น

"เออลืมแนะนำตัว ผมชื่อเฟรน เป็นหมอทั่วไปที่โรงพยาบาล ที่นี่คือบ้านของผม" หมอว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วแกะผ้าพันแผลออกซึ่งคิมก็ยอมแต่โดยดี

"วันนั้นมีอุบัติเหตุ ผมกำลังจะออกเวร เห็นคุณอุ้มเด็กมา น้องถูกเพื่อนๆ ผมช่วย ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ผมเห็นว่ามีคนตามยิงคุณ ให้รักษาที่โรงพยาบาลไม่ได้ เลยคิดพากลับมานี่แหละ" คิมพยักหน้า หมอเฟรนแกะผ้าพันแผลออกมาหมด จนเห็นร่างเปลือยเปล่าท่อนบนแสนกำยำแต่เต็มไปด้วยบาดแผล ตาคมค่อยๆ มองรอยแผลนั่ยก่อนจะยิ้ม

"แผลเริ่มปิดแล้วแหละ อีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์คงหาย" คิมพยักหน้าอีกครั้งแล้วมองหมอที่พูดเกี่ยวกับแผลของตัวเอง

"หมอ"

"ครับ?"

"จะกลับบ้าน" หมอเฟรนนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้า

"งั้นเดี๋ยวขอทำแผลใหม่แล้วกินอะไรหน่อยนะค่อยกลับ" คิมอ้าปากจะขัดค้านแต่พอเห็นรอยยิ้มมารของหมอคิมก็นิ่งไป

"อืม"

หมอเฟรนทำแผลให้คิมโดยใช้เวลาไม่นานเพราะคนเจ็บให้ความร่วมมือดี ก่อนจะทำอาหารให้คิมกิน

"อันนี้อะไร"

"ไข่เจียวไง" คิมมองก้อนสีน้ำตาลเข้มแล้วขมวดคิ้ว

"จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ ถ้ากินไม่หมดไม่ให้กลับนะ" คิมถอนหายใจก่อนจะตักใข่เจียวคำใหญ่ใส่ปากเพื่อให้มันหมดเร็วๆ แต่ว่า ทั้งรสชาติ เผ็ด ฝืด ขม เปรี้ยว เค็ม จากใข่เจียวทำให้ร่างสูงต้องวิ่งเข้าไปห้องน้ำทันที

"อ้วก!!"

หมอเฟรนมองคนเจ็บที่ทิ้งข้าวจนหกด้วยสายตางงๆ ก่อนจะเก็บข้าวขึ้นมา

"อะไรอ่ะ....สูตรนี้ก็ไม่อร่อยหรอ..." ร่างโปร่งพูดด้วยความสงสัย คิมเดินเช็ดปากออกมา ตาคมกริบตวัดมองหมอด้วยสายตาไม่พอใจ

"มึงทำอะไรเนี่ย!"

"เอาน่าๆ อย่าขึ้นเสียงเลย....อ้าว....แผลฉีก" คิมมองแผลตัวเองที่มีเลือดออกเป็นวงกว้างที่ผ้าพันแผลก่อนจะถอนหายใจ

"ช่างมัน กูจะรีบกลับ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไว้จะตอบแทนแน่ๆ" คิมว่าแล้วเดินออกไปจากบ้าน แต่ก็เดินกลับมา

"อะไรหรอ?"

"กูจะกลับยังไง" หมอเฟรนมองหน้าอีกคนแล้วกระพริบตาปริบๆ

"เดินไปสักประมาณสิบกิโลจะเจอถนนใหญ่ แล้วก็..."

"ยืมมือถือหน่อยจะให้คนมารับ" คุณหมอพยักหน้าแล้วยื่นมือถือให้ คิมรับมือถือไปก่อนจะถอนหายใจแล้วยื่นกลับมา

"เอ้า ไม่โทรหรอ"

"ปลดล็อค"

"เออลืม" ร่างโปร่งหัวเราะก่อนจะปลดล็อคมือถือให้แล้วส่งให้อีกคน คิมกรอกตาไปมาแล้วกดปุ่มโทรออกแต่ว่า...

..ยอดเงินคงเหลือไม่เพียงพอต่อการใช้บริการ....

เพล้ง!

คิมโมโหจนลืมตัวขว้างมือถือใส่กำแพงจนแตกละเอียด หมอเฟรนหัาไปมองซากมือถือก่อนจะถอนหายใจ

"หมอเอกชลรายได้ไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะ"

"ขอโทษ" คิมว่าแล้วถอนหายใจ

"แต่หมอมีรถนะ" คิมกระตุกยิ้ม

"ไปส่งหน่อย"

"อืม" คุณหมอว่าก่อนจะหันซ้ายหันขวา

"อ้าว...กุญแจ..." คิมกำหมัดแน่น

"อยู่ที่เอวเว้ย!" หมอหนุ่มชะงัก คลำมือที่บั้นท้ายของตัวเองก่อนจะหัวเราะ

"อื้อ ฮ่าๆ พอดีทำงานติดกันมาสองวันยังไม่ได้นอน สมองมันเลยเบลอๆ รู้สึกเพลียๆ น่ะ" เฟรนว่าก่อนจะเดินนำออกไป แต่ยังไม่พ้นบ้านของตัวเอง จู่ๆ หมอหนุ่มก็หน้ามืดเป็นลมล้มพับลงกับพื้น โชคดีที่คิมรับไว้ทัน

"หมอ!"

"ง่วง...จะตายแล้ว...." เฟรนว่าก่อนจะสลบไป หรือ หลับในก็ไม่ทราบ แต่คิมทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะอุ้มคุณหมอไปนอนที่เตียงที่เขาเพิ่งลุกมา ร่างสูงห่มผ้าและปรับอุณหภูมิให้ก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วก้มหัวให้อีกฝ่าย

"บุญคุณครั้งนี้กูจะตอบแทน" ร่างสูงว่าแล้วหันหลังให้ แต่ว่า...

?

"อืม.....อย่า....ไป...อัน..ตา...ราย..." คิมชะงักมองหมอหนุ่มที่ละเมอแล้วกอดผ้าห่มแน่น ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกมา

ในความฝันของหมอ เป็นแค่หมูตัวหนึ่งที่กำลังเดินลงไปในกะทะใบใหญ่....น่าสงสารหมูตัวนั้นจริงๆ.....แต่นะ...จะได้กินหมูทอดแล้ว เย้!!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป