เจ้าออกมาได้อย่างไร

เมื่อนางได้เงินแล้วจึงได้เดินออกจากโรงหมอไปแลกเงินที่ร้านแลกเงินตามคำแนะนำของหมอเซียว ที่เหลือซีซีเก็บเขามิติไปหมด

นางแลกเงินก้อนมาห้าสิบตำลึงเงิน เพื่อสะดวกในการใช้จ่าย นางรีบเดินไปหาป้าฟง เพื่อคืนเงินให้นางเสียก่อน ที่จะไปจัดการเรื่องอื่น

“นังหนู เจ้าติดเงินข้าเพียงสองอิแปะ เหตุใดถึงให้มากเพียงนี้”

ป้าฟงมองซีซีอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นก้อนตำลึงเงินในมือถึงยี่สิบตำลึงเงิน

“ท่านรับไปเถิด ข้าขายสมุนไพรมาได้มาก หากไม่มีท่านป้า ข้าจะเข้ามาขายในเมืองได้อย่างไรเล่าเจ้าค่ะ”

ซีซีพูดจนป้าฟงยอมเก็บเงินเข้าถุงเงินไป แต่เมื่อนางจะนำผักของนางแบ่งให้ซีซีไปกิน นางก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้ายังต้องไปจัดการอีกหลายเรื่อง ท่านป้าเก็บไว้ขายเถิด ไว้ข้าจะมาเที่ยวหาท่านใหม่นะเจ้าคะ” ซีซีโบกมือลาป้าฟง แล้วนางก็เดินจากไป

แต่เมื่อเดินมาได้ไกลแล้ว นางจึงได้รู้ว่า นางลืมถามว่าจะไปซื้อเรือนได้จากที่ไหน

อี้เหลียงที่กำลังออกจากสถานศึกษาพอดี ก็เห็นซีซีนางกำลังยืนมองไปรอบๆ ตัวอย่างมึนงง

“ซีซี” นางหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นอี้เหลียงที่กำลังเดินมาทางนาง

“เจ้ามาแล้วหรือ” เขามองหานางอยู่หลายเดือน ก็ไม่เห็นนางจะมาที่เมืองโจวตงอีก ด้วยคิดว่านางคงไม่มาแล้ว

“เจ้าค่ะ พบท่านก็ดี ข้าอยากจะรู้ว่าหากข้าต้องการซื้อเรือนต้องไปที่ใดเจ้าคะ”

“เจ้าจะย้ายมาอยู่ที่โจวตงรึ” อี้เหลียงเก็บอาการยินดีไว้ไม่มิด

"เจ้าค่ะ แต่เพียงชั่วคราวเท่านั้น ท่านพอจะช่วยข้าได้หรือไม่”

“ได้ ไม่ใช่เรื่องยาก ข้าจะพาเจ้าไปที่ว่าการ แล้วเจ้านำที่ทะเบียนเรือนมาด้วยหรือไม่”

ซีซีชะงักนิ่งไป นางจะมีทะเบียนเรือนของที่นี่ได้อย่างไร นางกัดปากอย่างใช้ความคิด

“ไม่ ไม่มีเจ้าค่ะ” ซีซีมองหน้าเขาอย่างลำบากใจ

“เอ่อ เจ้าทำหายหรือ ข้าช่วยทำให้ใหม่ดีหรือไม่” อี้เหลียงที่เห็นแววตาของซีซี เขาก็อดเห็นใจนางไม่ได้

เพราะไม่รู้ว่าเรื่องอันใดถึงทำให้สตรีเช่นนางถึงได้ระหกระเหินมาอยู่ตามลำพังเช่นนี้

“ท่านช่วยข้าได้จริงหรือ” ซีซีจับที่เสื้อของเขาอย่างลืมตัว

อี้เหลียงก้มหน้าลงมองมือขาวของนางด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน แต่เสียงเหยียบเย็นด้านหลังก็ทำให้ทั้งสองผละออกจากกันเสียก่อน

“ซีซี เจ้ามาได้อย่างไร” หลี่หยวนเพิ่งจะออกมาจากสำนักศึกษา

เขามาทันเห็นซีซีจับแขนเสื้อของอี้เหลียงพอดี ไม่รู้ว่าทั้งคู่พูดเรื่องอันใดกัน แต่เขารู้สึกไม่ชอบใจเสียเลย

“เรื่องของข้า” ซีซีก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตาที่แข็งกร้าวของหลี่หยวน

“หึ มานี่” เขาเอ่ยเรียกนางอย่างเอาแต่ใจ

“หากนางมิอยากไปกับเจ้า เหตุใดต้องบังคับนางด้วย” อี้เหลียงเดินมาบังอยู่ตรงหน้าของซีซี

“ซีซี เจ้าคิดเช่นเดียวกับคุณชายเหอรึ” หลี่หยวนมองซีซีอย่างไม่ลดสายตา

ซีซีนางจะทำอันใดนอกจากเดินไปหาหลี่หยวน เพราะถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นผู้ถูกเลือกที่นางต้องช่วยจนเสร็จภารกิจ

“อี้เหลียง ขอบคุณท่านมาก ไว้ข้าจะเลี้ยงข้าวตอบแทนท่านก็แล้วกัน” ซีซีหันไปมองอี้เหลียงอย่างรู้สึกผิด

นางถูกหลี่หยวนลากไปที่โรงซื้อข่าวของเขา ซีซีจำต้องยอมให้เขาลากนางไปตลอดทางโดยมิได้โต้แย้ง

“เจ้าพูดอันใดกับอี้เหลียง”

“ข้าเพียงต้องการซื้อเรือน แล้วอี้เหลียงเขาก็จะช่วยข้า” ตลอดเวลาซีซีก้มหน้าลง ไม่สบตากับหลี่หยวนเลย

“เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกข้า แล้วทำไมข้าถึงสื่อสารกับเจ้าไม่ได้”

ซีซีเงยหน้ามองเขา ก่อนที่นางจะถอนหายใจออกมา

“หลี่หยวน เพราะข้าไม่อาจเปลี่ยนใจท่านได้ ในเมื่อท่านมีทางเลือกของท่าน ต่อให้ข้าพูดเช่นไร ท่านก็มิเชื่อข้า”

“ซีซี ข้ารู้ว่าครั้งนั้น เป็นข้าที่พูดรุนแรงกับเจ้า ข้ามิได้ติดต่อกับคุณหนูสี่แล้ว เจ้าอย่าได้โกรธเคืองข้าอีกเลย”

“ข้ามิได้โกรธท่าน แต่ท่านรู้หรือไม่ การกระทำของท่านส่งผลต่อข้ามิน้อย” ซีซีมองเขาอย่างตำหนิ ความคิดของเขาจะทำให้นางไม่ได้กลับไปที่โลกของนาง

“แล้วเจ้าออกมาด้านนอกได้อย่างไร”

“เพราะข้าต้องการเลิกภารกิจที่ช่วยเหลือท่าน แต่เพราะไม่อาจทำได้ ทางองค์กรจึงให้ทางเลือกใหม่แก่ข้า ต่อจากนี้ข้าจะใช้ชีวิตของข้า ท่านอยากทำสิ่งใดก็แล้วแต่ท่าน หากข้ากลับไปมิได้ ข้าก็จะย้ายที่อยู่ไปเรื่อย ๆ” นางพูดราวกับหมดอะไรตายยาก