สิ่งแลกเปลี่ยน

ซีซีร้องออกมาเสียงดัง ในเมื่อหญิงสาวคนนั้น มีสัญญาหมั้นหมายแล้ว เธอจะทำเรื่องผิดศีลธรรมได้ยังไง

“หึหึ หากช่วยไม่ได้ก็หุบปากไปเสีย”

หลี่หยวนเลิกสนใจเสียงในหัวของเขา แล้วเข้าป่าไปล่าสัตว์ เพื่อไปซื้อยาให้มารดา

ซีซีกัดนิ้วอย่างครุ่นคิด เธอจะจัดการกับผู้ถูกเลือกยังไงดี เพราะเหมือนเขาไม่ต้องการให้เธอยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ เธอรีบกดสัญญาณเพื่อสื่อสารกับหลี่หยวนทันที ราวกับว่านึกอะไรออก

“หากท่านรวย หญิงสาวที่ท่านพูดถึง อาจจะมาชอบท่านก็ได้” ซีซีเธอต้องลองเสี่ยงทุกทาง เพื่อที่จะได้กลับไปที่โลกของเธอ

เธอไม่ได้บอกให้เขาไปแย่งชิงมาเสียหน่อย เพียงแค่ให้เขาสร้างฐานะให้ตนเองร่ำรวยขึ้น ไม่แน่ความปรารถนาของเขาอาจจะเป็นจริงก็ได้

และเธอก็ไม่ได้คิดจะช่วยเขาแย่งคุณหนูสี่เสียหน่อย เพราะอย่างไรก็ต้องทำให้เขาเปลี่ยนความคิด เพียงแตต่ตอนนี้ตามน้ำไปก่อนก็พอ

หลี่หยวนชะงักเท้าลง เขายกยิ้มอย่างเย้ยหยันออกมา ต่อให้กงเจียลี่หันมาสนใจเขา แต่บิดาของนางไม่เห็นด้วยแน่ เพราะเขาต้องการพึ่งอำนาจของท่านเจ้าเมืองเหอ

“ไหนเจ้าลองว่ามา เจ้าจะทำให้ข้าร่ำรวยได้อย่างไร”

“ข้าให้โสมท่านไปขายทำเงินได้ แต่ท่านต้องทำตามที่ข้าบอก เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน”

“อย่างไร” เขาเอ่ยถามอย่างสนใจ หากได้โสมมากพออาจจะมีเงินมารักษาอาการป่วยของมารดาได้

ซีซีมองประวัติของหลี่หยวนที่หน้าจอคอม เพื่อดูว่าเธอจะเอาคืนเขาได้ยังไงบ้าง เพียงไม่นานเธอก็ยิ้มหวานออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“สิ่งแลกเปลี่ยนไม่ยาก ท่านเพียงแค่ช่วยเหลือผู้คน เพียงแค่ห้าคนพอ ข้าจะให้โสมกับท่านห้าหัวดีหรือไม่”

หลี่หยวนขมวดคิ้วคิด เขาจะช่วยเหลือใครได้ ในเมื่อตนเองและมารดายังลำบากเช่นนี้ แต่โสมห้าหัวที่นางนำมาล่อเขาก็ช่างน่าสนใจเสียเหลือเกิน

“อย่างไร”

“เอ่อ เช่น ช่วยถือของ ไม่ ไม่ ยกของ ถูกแล้ว หากมีคนแก่แบก เอ่อ แบกตะกร้า ท่านก็เข้าไปช่วยยกไปส่งที่บ้าน เอ่อ ที่เรือนของเขา” ซีซีปวดหัวกับคำพูดที่นางจะต้องสื่อสารออกมา

หลี่หยวนใบหน้าบึ้งตึง นางพูดอันใดของนาง ประหลาดนัก

“เจ้าให้ข้าช่วยชาวบ้านแบกของกลับไปส่งที่เรือนใช่หรือไม่”

“ใช่ๆ ท่านพูดถูกแล้ว”

“หรือไม่ก็ เห็นคนล้มก็เข้าไปช่วยเหลือ หากเขาต้องการเดินข้ามถนนท่านก็ช่วยเขาดูรถ ไม่ ไม่ ที่นี่ไม่มีรถ ข้าพูดผิด”

ซีซีอยากจะกัดลิ้นของตนเอง เธอลืมคิดไปได้ยังไง ในยุคโบราณยังไม่มีรถ หรือแม้จะถนนที่คนแก่ต้องยืนรอข้ามถนนอย่างลำบาก

“เอาเหอะ แค่เพียงช่วยเหลือคนก็พอ” นางเริ่มเหนื่อยที่จะอธิบายกับเขาแล้ว

หลี่หยวนยังตกตะลึงกับคำพูดของนางไม่หาย ข้ามถนน ดูรถ คืออันใด สิ่งที่นางพูดล้วนประหลาด เขาไม่อาจเข้าใจได้สักอย่างเดียว

ซีซีตัดการสื่อสารกับหลี่หยวน เธอเดินออกจากห้องทำงานไปที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อหานิยายจีนโบราณมาอ่านทันที

หากยังสื่อสารกับเขาอย่างลำบากเช่นนี้ นางคงได้ปวดหัวจนตาย ซีซีหยิบนิยายติดมือกลับมาหลายเล่ม เธอนอนอ่านบนโซฟาอย่างตั้งใจ

แต่เพราะนิยายที่หยิบมาอ่าน มันสนุกจนวางไม่ลง เสียงแจ้งเตือนที่หน้าจอคอม เธอก็ไม่ทันได้ยินด้วยซ้ำ

เธอรู้เรื่องราวของหลี่หยวนมาแล้ว แต่ไม่ละเอียด เหมือนนิยายที่เธออ่าน ภายในมีคำพูด ภาจีนโบราณที่ใช้ตอบโต้ น่าจะช่วยเธอในเรื่องการสื่อสารกับหลี่หยวนได้ดี

หลี่หยวนเขาช่วยเหลือป้าจงข้างเรือนยกตะกร้ากลับมาจากชายป่า ช่วยป้าหมานหาบน้ำมาที่เรือน ทั้งยังช่วยลุงจงแบกฟืนมาส่ง เขาช่วยคนครบทั้งห้าคนตามที่นางบอกแล้ว แต่กลับไม่ได้ยินเสียงของนาง และไม่มีโสมออกมาอย่างที่นางว่าไว้

เขาจำต้องกลับไปที่เรือนอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อเห็นมารดา หลี่หยวนก็มีสีหน้าที่อ่อนลงทันที

“อาหยวน เจ้าไปที่ใดมารึ” จางซื่อเดินเข้ามาหาบุตรชาย

“ท่านแม่ ท่านออกมาจากเรือนเพื่ออันใดขอรับ ประเดี๋ยวโดนลมมาก อาการของท่านจะยิ่งแย่ลง” หลี่หยวนตำหนิมารดาอย่างเป็นห่วง

“แม่มิได้อ่อนแอเช่นนั้น เจ้าก็อย่าได้ห่วงเลย”

จางซื่อ หลงลมปากของเหอหลีเฉียงก็คือท่านเจ้าเมืองเหอในตอนนี้ จนเสียความบริสุทธิ์ให้กับเขา เมื่อนางตั้งครรภ์เขาเพียงแต่บอกกล่าวผู้อื่นว่าเด็กในท้องไม่ใช่บุตรของเขา เรื่องนี้สร้างความอับอายให้จางซินเสี่ยงอยู่ไม่น้อย

นางโดนขับไล่ออกจากตระกูลสวี แล้วเปลี่ยนมาใช้แซ่ของมารดาแทน นางต้องแบกท้องที่เริ่มโตของนางมาอยู่ที่บ้านเดิมของมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว

เพียงไม่นาน ข่าวการแต่งงานของเหอหลีเฉียงกับน้องสาวต่างมารดาของนาง สวีอ้ายเฟิน ก็มาถึงหูของนางในหมู่บ้านหูหนาน