มันเกินความสามารถของฉัน

เจียลี่ เมื่อรู้ข่าวจากบ่าวเรื่องที่บิดาส่งคนไปสืบตัวตนของหลี่หยวนก็ตกใจไม่น้อย จากท่าทางของเขารวมทั้งเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ นางมองไม่ออกเลยว่าจะเป็นเพียงชาวบ้านฐานะยากจน

“ไม่จริง ข้าไม่เชื่อ” นางส่ายหัวอย่างไม่ยินยอม

แม้จะหลงใหลความรูปงามของหลี่หยวนมากเพียงใด แต่หากต้องให้นางแต่งออกไปอยู่ในหมู่บ้านที่ไร้คนคอยรับใช้ เห็นทีเรื่องนี้นางคงจะทนไม่ได้

แต่หากเขายอมเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลกงเล่า เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ เมื่อมีความคิดเช่นนี้นางก็รีบวิ่งไปที่เรือนของบิดา เพื่อบอกกล่าว

แต่ก็ต้องถูกไล่ออกมา ครั้งนี้บิดายังต่อว่ามารดาของนางอีกมากมายเรื่องที่ไม่สั่งสอนบุตรีให้ดี

“หากเรื่องนี่ไปถึงหูคนตระกูลเหอ ข้าจะหย่ากับเจ้า แล้วจะให้จินเออร์ แต่งกับอาเหลียงแทน”

สองแม่ลูกอ้าปากค้างมองนายท่านกงอย่างไม่เชื่อสายตา จินเออร์ที่นายท่านกงเอ่ยถึง นางเป็นบุตรของอนุสอง อยู่ในวัยเดียวกับเจียลี่

“นางเป็นเพียงบุตรอนุ ท่านพ่อจะให้นางแต่งเป็นฮูหยินเอกได้อย่างไร”

“หึ เหตุใดจะไม่ได้ หากเจ้ายังดื้อรั้นไม่เลิก ข้าจะหย่ากับท่านแม่ของเจ้า แล้วแต่งตั้งอนุสองเป็นฮูหยินเอก” เพียงแค่นี้ทั้งสองแม่ลูกก็เข้าใจแล้วว่า นายท่านกงคิดอันใด

เพราะการแต่งงานนี่จะทำให้ตระกูลกงติดปีกขึ้นไม่น้อย เมื่อได้เกี่ยวดองกับจวนท่านเจ้าเมือง ไม่ว่าเรื่องอันใดที่จะเข้ามาขัดขวาง นายท่านกงล้วนแต่ไม่ยอมให้เสียเรื่อง

เจียลี่อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้ ถึงบิดาจะรักนางมากที่สุด แต่หากนางทำให้เขาเสียผลประโยชน์นางเชื่อว่า ท่านพ่อของนางต้องทอดทิ้งนางได้ในทันที

“ลี่เออร์ เจ้าอย่าได้ดึงดันในเรื่องนี้อีกเลย เชื่อแม่เถิด มิเช่นนั้นคนที่จะลำบากจะต้องเป็นเจ้า” ฮูหยินกงลูบใบหน้าของบุตรสาวอย่างรักใคร่

นางเลี้ยงเจียลี่มาอย่างถนอมจะยอมเห็นนางทนลำบากได้อย่างไร

“ข้าเข้าใจแล้วท่านแม่ ข้าจะไม่ยอมให้นังลูกอนุ แต่งเข้าตระกูลเหออย่างเด็ดขาด” เจียลี่กัดฟันแน่น แต่งให้เหออี้เหลียงก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ต่อไปหากเขาได้เป็นขุนนาง นางก็อาจจะได้เป็นฮูหยินตราตั้งก็ได้

หลี่หยวนต้องจัดการเรื่องปล่อยข่าวอยู่หลายวัน แต่เขาก็ยังสื่อสารกับซีซีนางไม่ได้ ซีซีนางกำลังนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ อย่างเบื่อหน่าย หลายวันที่ผ่านมานางล้วนแต่ทำเรื่องที่คิดว่าสนุกจนไม่รู้จะทำอันใดแล้ว

ในตอนนี้นางรอให้ถึงวันที่จะรายงานผลอีกครั้งกับทางองค์กร เพื่อดูว่านางจะต่อรองอันใดได้บ้าง

สองวันต่อมา ซีซี นางก็รีบมานั่งรอทางองค์กรติดต่อมาที่หน้าจอคอม

“ระบบซาน รายงานของคุณมาได้เลย”

ซีซีรายงานเรื่องความก้าวหน้าของหลี่หยวนที่เขาเรียนระดับชั้นเรียนได้รวดเร็วผ่านในเวลาไปกี่เดือน เรื่องนี้สร้างความพอใจให้กับองค์กรไม่น้อย

“ผู้ถูกเรื่อง สร้างหอซื้อขายข่าว เพื่อรวบรวมข่าวสารที่เป็นผลประโยชน์ต่อเขาในเมืองโจวตงด้วยค่ะ กิจการของเขาทำรายได้ไม่น้อย สามารถเอาผิดขุนนางที่ทุจริตเข้าคุกได้ไปหลายราย”

“คุณทำได้ดีมาก”

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ คือว่า ฉันมีเรื่องจะสอบถามค่ะ”

“เชิญคุณพูดได้”

“หากฉันต้องการจะยุติบทบาท ก่อนกำหนดจะเป็นไปได้ไหมคะ”

“เพราะอะไร”

“ภารกิจ เปลี่ยนใจตัวร้ายในครั้งนี้ ฉันทบทวนแล้ว มันเกินความสามารถของฉันไปมากค่ะ แล้วอีกอย่าง การที่ต้องอยู่ในมิติคนเดียวทำให้ฉันใกล้จะเสียสติแล้วค่ะ” นางพูดออกมาอย่างเศร้าใจ

“ทางองค์กรเข้าใจสิ่งที่คุณพูด เพียงแต่ไม่อาจเลิกก่อนภารกิจจบได้”

“เอาแบบนี้แล้วกัน ทางองค์กรเห็นใจคุณไม่น้อย ตอนนี้มิติอื่นก็เริ่มที่จะออกไปใช้ชีวิตภายนอกได้แล้ว ทางเราจะให้คุณออกไปใช้ชีวิตภายนอก เพียงแต่เรื่องภารกิจคุณก็ยังจะต้องทำให้ผู้ถูกเลือกเปลี่ยนใจให้ได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ ของทั้งหมดฉันสามารถนำไปทำเงินได้ใช่ไหมคะ”

“เป็นสิทธิ์ของคุณ”

“ขอบคุณค่ะ” ซีซีไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีสำหรับนางไหม แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องติดอยู่ในนี้ตลอดเวลา

นางเดินออกไปด้านนอก เพื่อดูว่าจะนำสิ่งใดออกไปขายได้หรือไม่

“ก็แต่โสมที่ทำเงินได้มากที่สุด” นางถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มลงมือขุดโสมออกมาสามหัว

“ท่านี้ก็คงพอ” นางมองโสมที่ขุดออกมาอย่างพอใจ ดูแล้วเหมือนจะใหญ่กว่าโสมที่นางให้หลี่หยวนไปมากนัก

พอจัดการล้างทำความสะอาดโสมเรียบร้อยแล้ว ซีซีนางจึงไปจัดการเรื่องเสื้อผ้าของนาง

ในครั้งนี้นางเลือกแบบที่เรียบง่ายกว่าเดิม เพราะครั้งที่แล้วนางสังเกตเครื่องแต่งกายของชาวเมืองมาแล้ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย นางก็ออกจากมิติไปทันที ซีซีมองไปรอบตัวอย่างมึนงง นางไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ส่วนใดของเมืองโจวตง เพราะรอบตัวมีแต่ป่า

“แล้วจะไปทางไหนเล่า” นางเกาหัว ก่อนจะเริ่มต้นออกมาเดิน

ยังดีที่เดินมาได้ไม่นาน ก็พบสตรีวัยกลางคนกำลังหาบตะกร้าเดินนำหน้านางอยู่

“ท่านป้า ท่านป้า ข้าจะเข้าเมือง ต้องเดินไปอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ไกลแล้วนังหนู อีกสิบลี้ (1 ลี้ = 500 เมตร) เห็นจะได้”