ท่านรำคาญข้ารึ

เมื่อนำอาหารขึ้นตั้งโต๊ะ จางซินเสี่ยงก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ เมื่ออาหารตรงหน้ามิได้มีเพียงข้าวต้มกับเนื้อแห้งอีกแล้ว

“เหตุใด ถึงได้มากมายเช่นนี้” นางร้องถามบุตรชาย

“ข้าพบโชคดีบนเขา จึงมีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายขอรับ เรื่องนี้ท่านแม่อย่าได้กังวล” หลี่หยวนตบที่หลังมือของมารดาเบาๆ แล้วตักอาหารใส่ชามให้นางอย่างเอาใจใส่

เพียงเนื้อชิ้นแรกที่เข้าปากจางซินเสี่ยงก็ทำให้นางต้องประหลาดใจอีกครั้ง

“อาหยวน นี่เนื้อวัวใช่หรือไม่” เพราะในแคว้นต้าเยี่ยน ไม่นิยมที่จะฆ่าวัวเพื่อนำมาทำอาหาร ส่วนมากจะใช้เพื่อการเกษตรและเทียมเกวียน

“ในเมืองมีพ่อค้านำวัวที่ตายแล้วมาขายขอรับ ข้าขอซื้อมาไม่มาก เพื่อบำรุงร่างกายของท่าน” หลี่หยวนพูดปดโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

จางซินเสี่ยงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เมื่อก่อนตอนที่นางเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลสวี เนื้อวัวคือของที่อยากกินเมื่อใดก็ได้กิน แต่พอเกิดเรื่องในครั้งนั้น แม้แต่เนื้อไก่ นางก็เพียงจะมาได้กินเมื่อหลี่หยวนเข้าหาล่าสัตว์เองได้

สองแม่ลูกจึงกินอาหารมื้อเย็นด้วยกันอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ตัดภาพมาที่ซีซีของเรา นางกำลังนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่หน้าคอมอย่างปวดใจ

“ฉันอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ อยากไปกินอาหารอร่อยๆ กับอาผิง อยากนอนดูซีรีส์ให้ตาฉ่ำ ฮืออออออ”

หลี่หยวนที่กำลังคีบอาหารให้มารดาถึงกับขมวดคิ้ว เพราะคำพูดของซีซี ที่เขาฟังไม่เข้าใจ

“เป็นอันใดไปอาหยวน” จางซินเสี่ยงเห็นตะเกียบในมือของบุตรชายชะงักไปก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอันใดขอรับ” หลี่หยวนสับสนไม่น้อยที่เขารู้ว่า ซีซีนางก็มีบิดามารดาเช่นเดียวกันกับเขา

หากนางได้ยินคงจะต่อว่าหลี่หยวนไม่น้อย คิดว่านางออกมาจากช่องแคบของหินหรือยังไงถึงได้พูดออกมาเช่นนี้

หลี่หยวนจัดการให้มารดากินยาที่ซีซีนางให้มาเรียบร้อยแล้วก็กลับเข้าห้องนอนของตนเอง

แต่กว่าที่มารดาจะยอมกินได้ก็เอ่ยถามจนไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรดี ได้แต่บอกว่าเขาได้ยามาจากท่านหมอที่เพิ่งจะลองทำขึ้น นางถึงได้ยอมกิน

ในหัวของหลี่หยวนเริ่มมีความคิดที่จะทำอะไรสักอย่างกับเงินที่ได้มา จะให้เขาไปลงทุนเปิดร้านค้าก็เห็นจะไม่ใช่ทางที่ถนัด และความแค้นที่ยังไม่ได้สะสางก็คงจะได้อาจจะทำได้

ซีซีนางไม่รู้เลยว่าหลี่หยวนเริ่มจะเดินตามแผนการที่เขาต้องการจะทำ โดยใช้เงินที่นางให้โสมไปขาย

หากนางรู้เรื่องนี้ นางคงไม่คิดจะทำให้เขาหาเงินได้มากมายเพียงนี้อย่างแน่นอน

ซีซี บอกหลี่หยวนไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ของที่อยู่ในช่องเก็บของ เป็นของเขา หากต้องการใช้เพียงแต่เพ่งจิตไปที่สิ่งของแล้วเรียกออกมา โดยไม่ต้องผ่านนาง

ซีซีนางวุ่นวายอยู่กับเรื่องที่จะช่วยให้หลี่หยวนมีความรู้เพิ่มขึ้น เขาอาจจะเปลี่ยนใจเขาสอบขุนนาง เพื่อทำให้ตนเองมีอำนาจ ไม่ใช่เข้าหาพวกกองโจรอย่างในนิยาย

ตอนนี้นางไม่รู้เลยว่าหลี่หยวนนำเงินที่เก็บไว้ไป ไปซื้อร้านค้าในเมือง เพื่อที่จะเปิดโรงรับซื้อขายข่าว

หลี่หยวนเขาวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว ทุกครั้งที่เข้าเมืองไปขายสัตว์ป่า เขาจะสืบข่าวเรื่องต่างๆ จากขอทานในเมือง

ขอทานเกือบทั้งหมดเป็นคนที่เขาเลี้ยงไว้ลับๆ โดยเรื่องนี้ไม่มีผู้ใดรู้ แม้แต่ซีซีนางก็ไม่ได้ข้อมูลในเรื่องนี้มา

“ท่านทำอันใด” ซีซี เอ่ยถามเมื่อนางไม่ได้สื่อสารกับหลี่หยวนมาได้เกือบวันแล้ว

หลี่หยวนในตอนนี้กำลังซื้อทาส เพื่อมาใช้งาน จนลืมไปเลยว่าเขามีซีซีอยู่ด้วย

“ข้าเข้าเมืองหาซื้อร้านค้า”

“ท่านจะทำการค้ารึ อยากขายอันใด” ซีซีเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น อย่างน้อยเขาก็เริ่มที่จะเดินออกนอกเส้นเรื่องแล้ว

“ยังมิรู้”

“โห ท่านไม่ถามข้าเล่า เรื่องนี้ข้าช่วยท่านได้ ท่านอยากจะขาย ข้าวสาร สบู่ไหม ข้าเห็นในนิยายชอบขาย หรือจะเปิดเหลาอาหาร โอ๊ย ข้าเก่งเรื่องทำอาหาร ไม่อยากจะพูด”

“ซีซี เจ้าช่วยเงียบก่อนได้หรือไม่” หลี่หยวนหมดคำอดทนที่จะฟังเสียงนาง เพราะเขาเสียสมาธิกับการที่ต้องฟังนาง และเลือกคนไม่น้อย

“ท่านรำคาญข้าหรือ” ซีซีนิ่งอึ้งไป นางคิดว่าเขาต้องการตัวช่วยเช่นนางเสียอีก

“ใช่”

หัวใจที่พองโต เพราะความตื่นเต้นเมื่อครู่ หดตัวลงอย่างหดหู่

“ข้าเข้าใจแล้ว” นางเอ่ยพึมพำเบาๆ อย่างเสียความรู้สึก ก่อนจะตัดสัญญาณการติดต่อกับเขาไป