ต่อรอง

หลี่หยวนแวะซื้อของใช้กลับเรือน เพื่อนำไปฝากมารดา ซีซีได้ยินเขาซื้อ เกลือ น้ำตาล น้ำมัน เพียงอย่างละหนึ่งชั่ง (1ชั่ง=500กรัม) สองชั่ง นางก็ต้องประหลาดใจ ถึงต้องไปหาว่า ค่าน้ำหนักจีนโบราณเป็นเท่าไหร่

“หลี่หยวน หากท่านยอมไปเข้าสำนักศึกษา ข้าจะมอบของใช้ให้ท่านโดยไม่ต้องหาซื้ออีกเลยดีหรือไม่” ซีซีคิดว่านางยอมนำของในห้างสรรพสินค้ามาล่อ เพื่อให้เขายอมไปเข้าเรียน

“ไม่ ข้ามีเงินพอที่จะซื้อได้” รอยยิ้มที่แสนหวังดีของซีซีแข็งค้างอย่างน่าสงสาร เมื่อได้ยินคำปฏิเสธที่ไร้เยื่อใยของเขา

“เหอะ ข้ารึอุตส่าห์หวังดี” ซีซีล้วงขนมเข้าปากกำใหญ่ ทั้งเคี้ยวอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าในปากของนางเป็นเนื้อของหลี่หยวน

“หากข้าเข้าเรียน แล้วมารดาของข้าเล่า นางจะอยู่อย่างไร” เรื่องนี้คือปัญหาใหญ่ของหลี่หยวน

“ท่านก็ไปกลับเอาสิ”

“เช่นนั้นมันก็ไม่ใช่จะไม่ได้ แต่อาการป่วยของมารดาข้า ไม่รู้ว่านางจะกำเริบขึ้นมาในยามใด”

“มารดาท่าน ป่วยเป็นอันใด” ในประวัติของหลี่หยวน บอกไว้เพียงว่า มารดาของเขาป่วยเรื้อรังตั้งแต่คลอดหลี่หยวน แต่มิได้บอกไว้ว่านางป่วยเป็นอันใด

“ร่างกายของมารดาข้า มิค่อยจะสู้ดี ตั้งแต่นางคลอดข้า ก็เจ็บป่วยมาตลอด”

ซีซีขมวดคิ้ว เพราะคำตอบของเขาก็ไม่อาจทำให้นางรู้ได้ว่า แท้จริงแล้วมารดาเขาป่วยเป็นอันใดกันแน่

“แล้วท่านหมอที่มาตรวจเล่า บอกว่าอย่างไร”

“นางเป็นโรค ‘ซวีเหลา’ (โลหิตจาง) ตอนตั้งครรภ์ข้า นางทำงานอย่างหนัก ทั้งอาหารการกินก็ไม่ดีนัก ท่านหมอบอกชี่ (ลมปราณ) ในร่างกายนางไม่ดี”

“พอ พอ พอ ข้าฟังไม่รู้เรื่อง เช่นนั้นข้าขอไปหาข้อมูลก่อน” ซีซีนางเคยได้ยินสิ่งที่หลี่หยวนพูดเสียที่ไหน ทั้งซวีเหลา ชี่ในร่างกาย นางคงต้องไปหาข้อมูลเรื่องนี้เพิ่มเสียหน่อย

ซีซีนางเข้าไปในร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้า เพื่อหาหนังสือเรื่องโรค นางแทบจะอ่านเกือบทุกเล่มที่ชั้นวางกว่าจะรู้ว่า โรคซวีเหลาที่หลี่หยวนพูดคือโรคโลหิตจาง

เมื่อาหารหนังสือเกี่ยวกับโรคโลหิตจาง จึงได้รู้ว่านางไม่อาจให้ยาปฏิชีวนะ หรือฉีดฮอร์โมนอิริโธรโพอิตินให้กับนางได้

สิ่งที่ซีซีนางช่วยได้คงเป็นยาวิตามินกับของที่บำรุงร่างกายเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่ามารดาของหลี่หยวนเป็นถึงขั้นไหน ถ้าเป็นเรื้อรังก็เสี่ยงที่จะเป็นโรคตับ ไตวาย หรือร้ายแรงถึงมะเร็ง

“มารดาท่านมีอาการเช่นไรบ้าง” นางต้องถามเพิ่มเพื่อความแน่ใจ เพราะยาบางตัวที่มีอยู่ในร้านขายยาอาจจะใช้กับมารดาของหลี่หยวนได้

“นางหายใจแล้วมีอาการเหนื่อยหอบ มือเท้าเย็น เพียงแค่เดินมากหน่อยนางก็เหนื่อยล้าเสียแล้ว”

“ยังไม่ร้ายแรงนัก ท่านกลับถึงเรือนหรือยัง”

“ใกล้แล้ว”

“หากถึงเรือนเรียกข้าด้วย” ซีซีหายไปดูยาที่ร้านขายยา

ตลอดทางที่นั่งเกวียนหลี่หยวนสื่อสารกับซีซีอยู่ตลอด ชาวบ้านที่อยู่ในเกวียนเอ่ยถามสิ่งใด เขาล้วนแต่เงียบ เอาแต่นั่งเหม่อ จนทุกคนคิดว่าเขาคงเสียสติไปแล้ว เพราะต้องทำงานหาเงินมาตั้งแต่เล็ก

ซีซีนำวิตามินบี9 บี12 และวิตามินซี ออกมาจากร้านยา นางยังไปที่โซนของสด เพื่อนำตับ เนื้อวัว ผักโขม คะน้าและผักอีกหลายชนิดเพื่อนำไปให้หลี่หยวน

“ข้าถึงเรือนแล้ว”

“สักครู่ ข้า ข้าขอพักก่อน” หลี่หยวนเอ่ยบอกซีซี นางก็เพิ่งจะเดินหยิบของทั้งหมดเสร็จ และขนกลับมาที่ห้องทำงานของนาง จึงได้เอ่ยตอบเขาไปด้วยเสียงที่สั่นเทา

หลี่หยวนอยากจะรู้ว่าสถานที่ ที่ซีซีนางอยู่เป็นเช่นใด

“ข้าจะช่วยให้มารดาของท่านหายป่วย แต่ท่านต้องไปเข้าเรียน ตกลง เอ่อ... ท่านว่าดีหรือไม่”

หลี่หยวนหยุดคิดไปครู่ เพราะมารดาของเขาป่วยมานานแล้ว แม้แต่ยาที่เขาหามาก็เพียงแค่ช่วยทำให้อาการของนางดีขึ้น แต่ไม่อาจหายขาดได้ ข้อเสนอของซีซีช่างยั่วยวนเขามากนัก

“ได้”

ซีซีส่งของที่นางนำออกมาจากห้างสรรพสินค้าทั้งหมดออกไปให้หลี่หยวน นางบอกวิธีกินยา ทั้งอาหารที่ใช้บำรุงร่างกายของจางซินเสี่ยงด้วย

“ท่านมีไข่ใช่หรือไม่ นำไข่แดงให้มารดาท่านกินทุกมื้อ มื้อละสองฟองยิ่งดี”

“ได้” เรื่องทำอาหารไม่ยากสำหรับหลี่หยวนที่อยู่กับมารดาเพียงลำพัง อาหารมื้อเย็นที่หลี่หยวนทำ มีซีซีนางบอกวิธีทำอยู่ตลอด