บทที่ 4 นางร้ายหมายผูกชะตากับพระรอง (2/2)

"ว้าว...สวยจัง"

หลี่หลานซินเบิกตากว้าง ดีใจราวลิงโลดกับภาพโคมไฟห้อยระย้าประดับเรียงรายตลอดทางจนสุดลูกหูลูกตา พลางแหงนมองโคมไฟที่ลอยอยู่ท่ามกลางท้องนภาช่วยขับเน้นให้ราตรีนี้ดูน่าชมนัก

"ชอบหรือ" เจียงห่ายกวงกล่าวยิ้ม ๆ

หลี่หลานซินพยักหน้าหงึกหงัก คลี่ยิ้มละไมเสียจนคนมองต้องหน้าแดงหูแดงใจเต้นกระหน่ำ "ชอบเจ้าค่ะ"

ผู้ติดตามทั้งสองต่างชอบอกชอบใจ เจียงห่ายกวงเหลียวหน้ามองลู่หาน ทั้งสองสบดวงตาราวกับรู้ใจ ลู่หานจึงเอื้อมมือจับข้อมือของถิงถิง

ถิงถิงตกใจสะดุ้งโหยง "ทะ...ทำอะไรเจ้าคะ"

"ชู่ว..." ลู่หานยกนิ้วชี้ปรามเสียงของอีกฝ่าย แล้วจึงลากกายของถิงถิงจากไปเดี๋ยวนั้น

หลี่หลานซินกำลังให้ความสนใจต่อโคมลอยบนท้องฟ้าจนลืมสังเกตไปว่าบ่าวรับใช้ตนหายไปเสียแล้ว หันมาอีกทีกลับพบเพียงเจียงห่ายกวงยืนอมยิ้มมองตนด้วยแววตาอบอุ่น

"ถิงถิง" หลี่หลานซินกะพริบดวงตาถี่ พยายามกวาดมองโดยรอบ

"ถิงถิงได้แค่เดินตามพวกเราคงเบื่อแย่แล้ว ข้าเลยให้ลู่หานพาไปเที่ยวชมในงานเสียหน่อย" มุมปากของเขามีรอยยิ้มผุดขึ้นจาง ๆ

"อ้อ...เช่นนั้นหรือ" หลี่หลานซินพยักหน้าเข้าใจ ทว่าหัวใจของนางกลับโครมครามขึ้นทันควัน

ต้องอยู่กับเขาสองคนหรอกเหรอ หลานซิน เจ้าคิดอะไรอยู่เนี่ย

หลี่หลานซินแสร้งเฉไฉเบือนสายตามองไปทางอื่น เมื่อเห็นว่ามีแผงลอยร้านหนึ่ง คาดว่าคงขายโคมไฟ รอบด้านล้วนมีผู้คนมุงดูมากมาย หลี่หลานซินบังเกิดความสนใจขึ้นมา

"คุณชายเจียง..."

"เรียกข้าว่า ห่ายกวงก็พอแล้ว"

"เอ่อ...ห่ายกวง ข้าอยากไปดูตรงนั้น คนเยอะแยะเชียว เขามีสิ่งใดน่าสนใจหรือ"

เจียงห่ายกวงเหลียวมองตามปลายนิ้วของอีกฝ่าย "ทางด้านโน้นน่าจะมีการทายปริศนาโคมไฟ เจ้าอยากลองทายดูหรือไม่"

"เอาสิ เอาสิ น่าตื่นเต้นดีออก"

เจียงห่ายกวงยิ้มขันต่อท่าทีไร้เดียงสาของหลี่หลานซิน นี่หรือที่ใครต่างวิพากษ์วิจารณ์ว่านางเป็นสตรีไม่น่าคบหา หากนางร้ายกาจจริง คงนับว่าเป็นความร้ายกาจประดุจเด็กเอาแต่ใจผู้หนึ่งเสียมากกว่า

เจียงห่ายกวงยื่นแขนหวังจูงมือให้เดินไปพร้อมกัน ทว่าหลี่หลานซินกลับวิ่งพรวดพราดผ่านเขาไปไม่ทันได้สังเกตท่าทีเหนียมอายของบุรุษเบื้องหน้าด้วยซ้ำ เจียงห่ายกวงจึงทำได้เพียงลดมือลงอย่างเคอะเขิน ส่ายหน้าน้อย ๆ แค่นเสียงในลำคอแก้เก้อ แล้วจึงเร่งหมุนกายสับเท้าตามอีกฝ่ายไปอย่างเสียไม่ได้

ด้านหน้าเต็มไปด้วยโคมไฟหลากหลายรูปร่าง หลี่หลานซินสะดุดตากับโคมไฟรูปแมวน้อยเป็นที่สุด นางเหลียวมองเจียงห่ายกวงด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"ข้าอยากได้โคมไฟแมวน้อยอันนี้เจ้าค่ะ!!" เสียงสตรีดังประสานอย่างพร้อมเพรียง

เอ๋...อย่าบอกว่ามีคนคิดตัดหน้าเรา ไม่ยอมซะหรอก หึ!

หลี่หลานซินหันหน้าขวับ ผู้ที่ยืนขนาบข้างของนางหาใช่ใครอื่น

"คุณหนูจื่ออี๋!"

จูจื่ออี๋ผินหน้ามองเช่นกัน ใบหน้างดงามคลี่ยิ้มละไม "คุณหนูหลานซิน เจ้าก็อยากได้โคมไฟแมวน้อยนั่นหรือ"

หลี่หลานซินนิ่งค้างชั่วขณะ นัยน์ตาเผลอมองถัดออกไปจึงทันสบประสานดวงตากับมัจจุราชผู้ที่นางไม่อยากเจอเข้าอย่างจัง

โม่จ้าวหยวน บังเอิญเกินไปแล้ว

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก แววตาช่างดูร้ายกาจพิกล

เจียงห่ายกวงเอื้อมคว้าข้อมือของหลี่หลานซินเอาไว้ เมื่อพบว่าอีกฝ่ายคือใคร บุรุษทั้งสองจ้องตากันเขม็ง

"หลานซินหากเจ้าอยากได้ข้าจะเอามันมาให้เจ้าเอง"

โม่จ้าวหยวนแค่นยิ้ม กล่าวเสียงเรียบเรื่อย "จื่ออี๋ หากเจ้าอยากได้ข้าจะเอามันมาให้เจ้าเอง"

ต่างฝ่ายต่างเล่นสงครามสายตากันไม่ลดละ หลี่หลานซินเห็นท่าไม่ดีเลยกล่าวผะแผ่ว

"ห่ายกวง ข้าไม่อยากได้แล้วเราไปกันเถอะ" นางกระตุกแขนเสื้อเจียงห่ายกวงเล็กน้อย พลางหมุนกายตั้งท่าจากไป ทว่าเสียงทุ้มกลับโพล่งขึ้น

"คุณหนูกลัวแพ้เช่นนั้นหรือ"

แพ้หรือ หน็อย! หมอนี่จงใจหาเรื่องชัด ๆ

สตรีเช่นหลี่หลานซินฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ผู้ใดกลัวแพ้เขากัน นางไม่อยากเห็นหน้าเขานาน ๆ เท่านั้นเอง หลี่หลานซินหมุนกายขวับ เชิดหน้าชูคอประจันสายตาแข็งกร้าวกับอีกฝ่าย

"ผู้ใดกลัวแพ้กันเล่า เล่นก็เล่นสิ"

โม่จ้าวหยวนเยื้องย่างฝีเท้าไปเบื้องหน้า พลางโน้มลงกล่าวเสียงแผ่ว "เช่นนั้นก็ดี ดูสิว่าเจ้าจะเอาชนะผู้ชายเพลบอยเช่นข้าได้หรือไม่"

หลี่หลานซินตัวแข็งทื่อดั่งตุ๊กตาไม้ เขารู้จักคำนี้ได้อย่างไร มีเพียงนางกับถิงถิงเท่านั้นที่รู้ไม่ใช่หรือ