บทที่ 4 นางร้ายหมายผูกชะตากับพระรอง (1/2)

หลี่หยางหงติดอยู่ในร่างของหลี่หลานซินเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว นางรู้สึกถอดใจเรื่องหาหนทางกลับไปยังโลกของตน ดูเหมือนมิติอีกด้านคงผลักนางเข้ามาเพื่อให้เนื้อเรื่องในบทสุดท้ายของนิยายได้ดำเนินต่อไปจนถึงตอนจบ หลังจากนี้ควรทำเช่นไรดีเล่าในเมื่อนางเข้ามาเปลี่ยนชะตาตั้งแต่วันที่เกิดเพลิงไหม้แล้ว เช่นนั้นมิสู้ใช้ชีวิต ณ ที่แห่งนี้ไปตามครรลองของมันด้วยจิตใจอันนึกปลดปลงเสียเลยดีกว่า

เดิมทีหลี่หลานซินต้องถูกจับได้ ทว่าด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอด หลี่หยางหงที่อยู่ในร่างของนางร้ายกลับพลิกสถานการณ์ให้หลี่หลานซินรอดพ้นจากง้าวปีศาจห่าธนูไปอย่างหวุดหวิด

"ตอนจบ ไม่ให้นางร้ายมีอันเป็นไป ถ้าแบบนี้จะทำยังไงดีนะ เข้ามาแล้วก็เหมือนเขียนตอนจบใหม่ ทว่าหมากกระดานนี้มันยากเกินไปแล้ว พระเอกกับนางเอกรักกันหรือยัง ทำไมที่ผ่านมาความสัมพันธ์มันเชื่องช้านักล่ะ"

หลี่หลานซินกอดอก มืออีกด้านเกาคางครุ่นคิด หัวคิ้วเริ่มเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม ขาเรียวเยื้องย่างเดินวนไปมา ตระหนักอย่างไรก็นึกไม่ตก นางอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว ทว่ากลับรู้สึกว่าตนกำลังมุ่งสู่ทางตันอีกตามเคย

ก๊อก ก๊อก

"คุณหนู เรียบร้อยหรือยังเจ้าคะ"

หลี่หลานซินสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงสาวใช้ของตนร้องเรียก

"อะ...อ้อ เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว"

นางรีบยกกระโปรงสาวเท้าไปที่หน้าบานประตู แล้วจึงเปิดออกเดี๋ยวนั้น

"คุณชายเจียงมารอท่านนานแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม" หลี่หลานซินพยักหน้าเข้าใจ

วันนี้คือเทศกาลหยวนเซียว ในที่สุดหลี่หลานซินจะได้เที่ยวชมงานเทศกาลโคมไฟของยุคจีนโบราณตามที่ตนใฝ่ฝันเสียที นางอยากสัมผัสบรรยากาศแปลกใหม่เช่นนี้จนเนื้อเต้น ไม่รู้ด้านนอกนั้นงดงามสมกับจินตนาการของตนหรือไม่

หลายเดือนมานี้ความสัมพันธ์ของหลี่หลานซินและเจียงห่ายกวงเป็นไปในทิศทางอันดี นางคิดว่าตนแอบมีใจให้คุณชายเจียงหน่อย ๆ เสียแล้ว ทว่ากลับยังไม่มั่นใจเท่าใด เอาเป็นว่าคบหาเป็นสหายกันไปพลาง ๆ ก่อนก็แล้วกัน

ถึงแม้นางถูกคุณชายโม่ซึ่งหลี่หลานซินคนเดิมพร่ำเพ้อว่าชอบนักชอบหนารังเกียจเข้าให้ ทว่าหลี่หลานซินคนใหม่มีหรือจะใส่ใจ นักเขียนผู้หนึ่งจับพลัดจับผลูมาอยู่ในร่างนางร้ายล้วนเป็นลิขิตสวรรค์ กระนั้นกลับได้พระเอกส่วนตัวอย่างถูกอกถูกใจนัก ซ้ำยังแสนดีที่หนึ่งอีกด้วย เคยได้ยินหรือไม่ พระเอกเป็นของนางเอก ส่วนพระรองเป็นของทุกคน ทว่าสำนวนในวันนี้คงต้องเปลี่ยนเป็น พระรองเป็นของนางร้ายเช่นนางเสียแล้ว

สตรีเพรียวบางในอาภรณ์สีแดงงดงาม ผิวขาวราวงาช้างสาดสะท้อนเข้าดวงตาชายหนุ่มส่งผลให้ต้องยืนตะลึงอึ้งงั้นไปชั่วขณะ หลี่หลานซินกระโดดโหยงไปเบื้องหน้าคุณชายเจียงราวม้าดีดกะโหลก ช่างดูขัดต่อภาพลักษณ์เสียนี่ปะไร

"คุณชายเจียง" ริมฝีปากสีกุหลาบฉีกยิ้มกว้าง ปัดมือผ่านหน้าหล่อเหลาไปมา

เจียงห่ายกวงกระแอมเบาเมื่อหลุดจากภวังค์ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเป็นการให้เกียรติอีกฝ่าย

"ไอหยา หลานซิน เจ้าเป็นสตรีทำตัวราวม้าดีดกะโหลกเช่นนั้นได้อย่างไร คุณชายตกใจหมดแล้ว"

หลี่จิ้งตงกล่าวปราม หน้านิ่วคิ้วขมวดส่ายศีรษะเป็นพัลวัน

"ท่านพ่อ ม้าดีดกะโหลกอะไรกันเจ้าคะ ข้าเพียงแค่ตื่นเต้นนิดหน่อย"

"ตื่นเต้นอะไรของเจ้า ใช่ว่าไม่เคยออกไปเที่ยวเทศกาลหยวนเซียวเสียหน่อย พ่อก็พาเจ้าไปทุกปี"

"ไม่เหมือนกันนี่เจ้าคะ"

"ไม่เหมือนอย่างไร...อ้อ...ไม่เหมือน เพราะวันนี้ไม่ได้ไปกับพ่อ ทว่าไปกับบุรุษรูปงามเช่นนั้นหรือ"

หลี่หลานซินเบิกตากว้าง ส่วนเจียงห่ายกวงกลับยืนเก้ ๆ กัง ๆ หูแดงหน้าแดงไปเสียหมด

"ท่านพ่อ พูดจาขายหน้าใดเจ้าคะ นี่ลูกสาวท่านนะเจ้าคะ"

"เจ้ายังรู้ตัวหรือว่าเป็นลูกสาวของข้า คิดว่าลืมไปแล้วเสียอีกว่าตัวเองเป็นสตรี" หลี่จิ้งตงจิ๊ปาก

หลี่หลานซินสาวเท้าเข้าใกล้บิดาตน นางเกาะท่อนแขนอวบอ้วนอย่างนึกออดอ้อน "โถ ท่านพ่อของข้าแสนดีที่หนึ่งหาใครเทียมเทียบ อีกอย่างเราก็ทานถังหยวนด้วยกันแล้วนะเจ้าคะ ซ้ำวันนี้ท่านบอกว่าไม่ว่าง เช่นนั้นข้าก็มีเพียงคุณชายเจียงเป็นสหาย หากไม่ไปกับเขา ท่านจะให้ข้าไปกับสหายสตรีนางใดเล่า ข้ามีสักคนหรือไม่"

หลี่จิ้งตงพ่นลมหายใจอ่อน หลี่หลานซินไร้มิตรสหายเช่นนี้ควรโทษผู้ใดกันเล่า คงต้องโทษตัวเขาเองที่เลี้ยงลูกอย่างตามใจ ไม่ว่าใครล้วนเปรียบนางดั่งคุณหนูขี้วีน ขี้อิจฉา ไม่มีผู้ใดชอบใจ หรืออยากเข้าใกล้นางสักราย เพียงเห็นหน้าของหลี่หลานซิน สตรีเหล่านั้นพลันเข็ดขยาด เกรงว่าภัยร้ายจะมาจวนตัว จึงพากันปลีกกายให้พ้นทางคุณหนูผู้นี้อยู่ร่ำไป

"เอาเถอะ ๆ วันนี้พ่อไม่ได้ไปด้วยก็ดูแลตัวเองดี ๆ เล่า" หลี่จิ้งตงลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่ เขาผินหน้ามองบุรุษผู้เป็นสหายเพียงหนึ่งเดียวของหลี่หลานซิน

"คุณชายเจียง ข้าฝากหลานซินไม่กี่ชั่วยาม หวังว่าคงไม่ทำให้ท่านลำบากใจ หากนางดื้อรั้นท่านก็ตำหนินางได้เต็มที่ ขอเพียงอย่างเดียวอย่าได้คลาดสายตาจากนางเป็นพอ"

เจียงห่ายกวงระบายรอยยิ้มอบอุ่น "เถ้าแก่หลี่ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะดูแลนางอย่างดีขอรับ"

หลี่หลานซินยู่หน้า "ท่านพ่อ สั่งเสียราวจะยกลูกสาวให้คนอื่น จะบ้าหรืออย่างไร ข้าโตแล้วไม่คลาดสายตาอะไรกัน"

"บ๊ะ! เจ้านี่พูดจาไม่อายหรือไร หากคลาดสายตาแล้วเกิดเรื่องใหญ่โตเช่นวันนั้นข้าคงได้ขาดใจเป็นแน่ ไปได้แล้วคุณชายเจียงมารอนานมากแล้ว"

เจียงห่ายกวงยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ หากเป็นไปได้เขาแทบอยากให้เถ้าแก่หลี่ผู้นี้ยกบุตรสาวของตนให้เขาจริง ๆ เจียงห่ายกวงชมชอบหลี่หลานซินมาเนิ่นนานมากแล้ว เพียงแต่นางไม่เคยชายตามองเขาสักครา ผู้ที่อยู่ในสายตาของนางกลับมีเพียงคุณชายโม่เท่านั้น

บางคราเจียงห่ายกวงเคยแอบถอดใจยอมลดสถานะเป็นสหายกับนาง ทว่าหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ดูเหมือนหลี่หลานซินมีท่าทีต่อเขาดีขึ้น ซ้ำยังไม่เคยปริปากถึงโม่จ้าวหยวนให้ได้ยินสักคำ ไม่รู้ผีสางตนใดกำลังดลใจนางกันแน่ หากไม่แล้วหลี่หลานซินอาจคิดได้ว่าการรักคนที่เขาไม่รักมันช่างน่าสมเพชเพียงใด เฉกเช่นที่เขากำลังพบเจออย่างไรเล่า เป็นเช่นนี้หัวใจของเขาก็พลอยรู้สึกดีใจเป็นหนักหนา เจียงห่ายกวงจึงคิดว่าตนยังพอมีหวัง แม้อาจดูริบหรี่ก็ตามที

"ไปกันเถอะคุณชายเจียง" หลี่หลานซินส่งยิ้มละไมให้เขา

"อะ...อ้อ...ได้ ไปกันเถิด"

เจียงห่ายกวงหลุดจากภวังค์ เขาเร่งสาวเท้าตามสตรีเบื้องหน้าไปอย่างหน้าชื่นตาบาน ถิงถิงพลันสับเท้าเป็นระวิงตามหลังไปพร้อมกับผู้ติดตามของเจียงห่ายกวงเช่นเดียวกัน