บทที่ 3 คนไร้ประโยชน์ [1]

ในเวลาเกือบรุ่งสางผู้คนในบ้านยังคงหลับสนิท เมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งหนิงหลันซึ่งเป็นจุดต้นกำเนิด นางได้รวมร่างกับเศษเสี้ยวสุดท้ายทันที ในตอนแรกนางคิดจะกลับไปยังมิติเดิมหลังจากค้นหาเศษเสี้ยวของตนเองพบ ทว่าเจ้าของสายตาวิบวับข้างกายเอาแต่จ้องมองไม่วางตา สายตานั่นทำให้นางใจอ่อน

“กลับกันเลยไหมขอรับ” แม้ว่าตัวของเจ้าภูตน้อยไม่อาจจะตามมามิตินี้ได้ ทว่าเขาสามารถสื่อสารกับเจ้านายได้ทุกหนทุกแห่ง จึงไม่เป็นปัญหาหากต้องอยู่ห่างกัน

“ไม่ ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อ” นางไม่สามารถตัดใจจากไปได้เลยจริง ๆ จากสภาพความเป็นอยู่ และการกระทำของเศษเสี้ยวที่ไม่น่าให้อภัยในอดีต หนิงหลันอยากจะชดใช้ให้พวกเขา โดยเฉพาะดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของคนข้างกาย

“ย่อมได้ขอรับ เมื่อใดนายท่านต้องการ สามารถเรียกข้าได้ทุกเมื่อนะขอรับ มิติวิเศษเป็นของท่านอยากจะมาเมื่อไรก็ได้ เพียงแค่ท่านกำหนดจิตให้มั่นก็จะสามารถกลับมาได้ในชั่วพริบตา เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้ว”

หนิงหลันกลับมาสนใจสายตาคู่นั้นอีกครั้ง หญิงสาวเอื้อมมือไปจับแก้มยุ้ยนั่นด้วยความมันเขี้ยว ไม่เข้าใจเลยว่าหนิงหลันคนก่อนเกลียดบุตรสาวตนเองได้อย่างไร เจ้าตัวน้อยน่ารักออกปานนี้

รั่วเอินเด็กทารกวัยเจ็ดเดือนนอนดูดนิ้วจนเกิดเสียงดังจ๊วบ ๆ เด็กน้อยรู้สึกหิวจึงใช้มืออีกข้างปัดป่ายอกเสื้อมารดา นางยังเล็กเกินกว่าจะรับรู้ได้ว่ามารดาคนก่อนเกลียดตนเองมากแค่ไหน เด็กน้อยทำเช่นนี้ทุกครั้งที่หิว ยามใดถูกปัดป้องเจ้าตัวน้อยกลับไม่ละความพยายาม ช่างน่าสงสารนัก หนิงหลันคนก่อนไม่ยอมแม้แต่จะให้บุตรสาวได้ดื่มนมจากเต้า ปล่อยทิ้งปล่อยขว้างไม่ใส่ใจไยดี

เด็กน้อยจึงเติบโตมาด้วยน้ำต้มข้าว แต่มันไม่สามารถเติมเต็มพุงน้อย ๆ ของนางได้เท่ากับน้ำนมมารดา ในบางครั้งหิวมาก ๆ ผู้เป็นบิดาอดสงสารบุตรสาวไม่ได้ เขาจึงไปขอนมจากสตรีในหมู่บ้านที่มีลูกอ่อน เพื่อให้รั่วเอินได้ดื่มนมเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง

เพราะขาดสารอาหารสำคัญที่ได้จากน้ำนมมารดา ทำให้เด็กน้อยมักป่วยอยู่บ่อยครั้ง กระนั้นหนิงหลันกลับไม่รู้สึกสงสารบุตรสาวแต่อย่างใด นางเอาแต่เกียจคร้านผัดหน้างามเฝ้ารอสหายสามีทุกวัน เพื่อหวังว่าบุรุษผู้นั้นจะถูกตาต้องใจแล้วรับตนเข้าเรือน

หนิงหลันไม่เคยแยแสรั่วเอินหรือสามีตนเอง ในเมื่อนางไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้น แล้วเหตุใดจะต้องใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น ถ้าไม่เพราะตอนนั้นไคเฉิงยื่นข้อเสนอหนึ่งตำลึงเพื่อแลกกับชีวิตเด็กคนนี้ นางก็คงจะเอาออกไปตั้งแต่แรก

ผู้ใดอยากให้เกิดก็เลี้ยงเองไปเถิด ส่วนนางจะไปหาความสุขสบายของชีวิต หลังจากคลอดรั่วเอินออกมาหนิงหลันไม่แม้แต่จะอุ้มหรือมองหน้าบุตรสาวเลยสักครั้ง เพียงแค่เห็นเด็กคนนี้ความโกรธเกรี้ยว ไม่พอใจ ปะทุขึ้นทุกครั้ง

หากไม่มีเด็กคนนี้นางก็คงได้อยู่อย่างสุขสบายกับบุรุษที่พึงใจไปแล้ว

เมื่อความทรงจำเรื่องราวทั้งหมดฉายชัดเข้ามาในหัว หนิงหลันตัวจริงจึงไม่อาจปล่อยสองพ่อลูกให้อยู่สภาพเช่นนี้ต่อไปได้ โดยเฉพาะเด็กน้อยตรงหน้า หากตนกลับไปแล้วรั่วเอินจะมีชีวิตต่อไปเช่นไร คงได้ป่วยตายก่อนกระมัง

สามีคนนี้ก็เช่นกัน แม้เขาไม่ได้เป็นต้นเหตุของปัญหา แม้จะเกลียดสตรีร้ายกาจอย่างหนิงหลันแค่ไหน เขากลับไม่เคยกล่าวโทษเด็กคนนี้เลยสักครั้ง กลับเป็นเขาเองที่พยายามทำทุกอย่างให้รั่วเอินได้มีชีวิตอยู่ต่อ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ลำบากและร่างกายพิการ

“จ๊วบ ๆ” เสียงอ้อแอ้พร้อมกับดูดปากตัวเองดังจ๊วบ ๆ เปล่งออกมาดังมากกว่าเดิม นิ้วเล็กยังคงดึงสาบเสื้อมารดาแยกออก เพื่อหวังว่าจะได้ดื่มนมให้อิ่มท้อง

หนิงหลันขยับเข้าใกล้เจ้าตัวเล็ก นางเอี้ยวตัวมองสามีที่นอนหลับอยู่ด้านข้าง เกรงว่าเสียงดังไปจะทำให้เขาตื่นมาเห็นในขณะที่ตนเองเปลือยท่อนบน แต่เมื่ออีกฝ่ายยังคงนอนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะตื่น นางจึงนอนตะแคงเปิดสาบเสื้อออกเผยให้เห็นเต้าอวบที่ยังเหลือน้ำนมน้อยนิดให้ยัยหนูได้ดื่มแก้ขัด

“จ๊วบ ๆ” เพียงแค่สัมผัสถึงแหล่งอาหาร รั่วเอินผู้หิวโหยรีบเข้าเต้าทันที เด็กน้อยออกแรงดูดดึงเต้ามารดาเป็นการใหญ่ กระตุ้นให้น้ำนมออกมาให้ได้มากที่สุด ทว่าน้ำนมกลับไหลไม่ทันใจเอาเสียเลย

“เบา ๆ สิลูก” หญิงสาวกระซิบบอกเสียงเบา โชคดีที่หนิงหลันคนก่อนยังพอมีน้ำนมอยู่บ้าง แต่หลังจากนี้น้ำนมคงไม่มีแล้ว คงต้องเปลี่ยนเป็นนมผง ทั้งรั่วเอินโตพอที่จะกินอาหารอ่อน ๆ ได้แล้ว นางค่อยหาอาหารเสริมเพิ่ม เพื่อเสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้ได้มากกว่านี้

หญิงสาวได้แต่ต่อว่าตนเองในใจ เด็กน่ารักออกปานนี้ เหตุใดหนิงหลันคนนั้นใจคอโหดร้ายเกินไปแล้ว โลกก่อนนางถูกมารดาทิ้งจึงเข้าใจความรู้สึกนั่นดี เด็กคนนี้สัญญาเลยว่านางจะไม่ให้ซ้ำรอยเดิมตนเองเด็ดขาด

แม้ไม่ได้คลอดออกมาเอง แต่ว่ารั่วเอินก็เกิดมาจากตัวนางเอง จึงถือว่าเด็กคนนี้คือบุตรสาวของนางเช่นกัน

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองสามารถนำของที่ต้องการออกมาได้ หนิงหลันจึงเรียกขวดนมออกมาเพราะเห็นแล้วว่าน้ำนมของตนเองไม่พอให้ลูกกินอิ่ม โชคดีที่ตอนนี้ยังมืดอยู่นางจึงสามารถเอาขวดนมนี้ออกมาได้โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็น

อีกเหตุผลที่นางตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อไป นั่นก็เพราะโลกมิติวิเศษไม่เหลืออะไรให้นางได้ทำแล้ว คิดซะว่าถือโอกาสนี้หาอะไรทำแก้เบื่อก็แล้วกัน

ดีเสียอีกสามีไม่ต้องหาให้วุ่นวาย คนผู้นี้นอกจากขาพิการและจนเกินไป ที่เหลือนับว่าดีทุกอย่าง โดยเฉพาะใบหน้าที่หล่อเหลาปานพระเอกซีรีส์เรื่องดังมาแสดงเอง บุตรสาวก็น่ารักน่าชัง หากตนค่อย ๆ ปรับตัวสักหน่อยให้เข้ากับพวกเขา ครอบครัวอบอุ่นคงไม่ไกลเกินเอื้อม

แต่ถ้าหากว่าสุดท้ายแล้วอยู่ด้วยกันไม่ได้ นั่นถือว่านางทำดีที่สุดแล้ว