บทที่ 6 คนที่ไม่ควรพบ

เช้าวันถัดมาเฉินเจียวเจียวก็ได้ติดตามเฉียวซื่อไปไหว้พระที่วัดสมใจ เพียงแต่เมื่อเดินทางมาถึงวัดเฉินเจียวเจียวก็ได้แต่ต้องลอบดุด่าตนเองอยู่ในใจ หลินชิงเหมยอายุไม่ถึงสิบสามปีดีนางจะยัดเยียดข้อหาหนุ่มสาวลักลอบนัดพบกันให้แก่เด็กสาวที่ยังไม่โตเต็มที่ได้อย่างไร แต่ไหนๆ ก็มาแล้วนางจึงคิดว่าควรจะสำรวจบริเวณรอบๆ อีกสักหน่อย

หลังจากไหว้พระเติมตะเกียงแล้วเฉินเจียวเจียวก็ขออนุญาตเฉียวซื่อเพื่อไปเดินเล่นรอบๆ มากราบไหว้พระครั้งนี้เฉียวซื่อตั้งใจจะมาขอบุตร นางจึงรีบอนุญาตเฉินเจียวเจียวในทันที แม้ว่านางจะรู้ดีว่าเฉินเจียวเจียวย่อมสามารถคาดเดาจุดประสงค์ของนางได้อยู่แล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรการที่ไม่มีเฉินเจียวเจียวอยู่ด้วยก็ทำให้นางสามารถขอพรได้อย่างสะดวกใจมากกว่า

วัดต้าฝูแห่งนี้ตั้งอยู่นอกเมืองใช้เวลาเดินทางพอสมควรกว่าจะเดินทางมาถึง แต่ข้อดีก็คือมีบรรยากาศอันเงียบสงบและทิวทัศน์งดงาม เฉินเจียวเจียวที่เดินไปเห็นทิวทัศน์ทางด้านหลังของวัดก็อดพยักหน้าให้แก่ตนเองไม่ได้ ช่างเหมาะแล้วที่พวกเขาจะใช้เป็นสถานที่นัดพบกัน ทิวทัศน์งดงามบรรยากาศเป็นใจเหมาะแก่การพูดคุยระบายความในใจต่อกันเป็นอย่างยิ่ง

เฉินเจียวเจียวเดินอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นชายชุดคลุมของคนผู้หนึ่งเข้า เพียงแต่ด้วยระยะห่างที่มีมากและได้เห็นเพียงครู่เดียวทำให้นางยังไม่มั่นใจเท่าใดนักว่าจะเป็นคนที่นางคิดเอาไว้ แต่เพื่อความมั่นใจนางจึงได้รีบเร่งฝีเท้าติดตามไปในทันที เพียงแต่เมื่อหันไปเห็นว่าคนที่ติดตามนางมามีทั้งผู้คุ้มกันและสาวใช้จำนวนมากนางจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาเรียกสาวใช้ร่างใหญ่ที่เป็นวรยุทธ์ผู้หนึ่งให้ติดตามมาแล้วจึงสั่งให้คนที่เหลือรออยู่ตรงนี้

เป็นเพราะเสียเวลาจัดการกับบรรดาผู้ติดตามทำให้นางคลาดจากคนที่นางติดตามมาด้วย เฉินเจียวเจียวได้แต่ทอดถอนใจออกมาเบาๆ พลางสำรวจบริเวณรอบกายเห็นว่าหากอยู่ที่นี่อาจจะไม่ปลอดภัยจึงได้หันไปส่งสัญญาณให้กับคนของตนเพื่อพากันออกจากบริเวณนี้

เพียงแต่เมื่อนางเดินผ่านพ้นบริเวณต้นไม้ใหญ่ก็เกือบจะสะดุดล้มเมื่อชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง เขาช่วยประคองนางเอาไว้แต่แล้วก็ดึงนางเขาไปหลบหลังตนไม้ใหญ่แล้วใช้มือปิดริมฝีปากของนางเอาไว้ สาวใช้ที่มีวรยุทธ์ของนางจะเข้ามาคุ้มกันนางแต่กลับมีชายร่างใหญ่อีกคนดึงนางให้เข้าไปหลบหลังต้นไม้อีกต้นหนึ่ง

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทำให้เฉินเจียวเจียวพยายามดิ้นรนเพื่อขอความช่วยเหลือแต่คนที่จับตัวนางเอาไว้กลับรัดตัวของนางอย่างแน่นหนาแล้วเอ่ยกระซิบข่มขู่นางเสียงเบาที่ข้างหู

“หากเจ้าอยู่นิ่งๆ ข้าจะยอมปล่อยเจ้าจากไปแต่โดยดี แต่ถ้าหากขัดขืนมีดในมือข้าคงต้องถูกใช้งานเสียแล้ว” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หยุดดิ้นรน นางค่อยๆ ลดมือของตนลงไปจับถุงหอมที่นางพกติดตัวเอาไว้ด้วยความระมัดระวัง

“ท่านอ๋องหม่อมฉันชอบที่นี่มากเลยเพคะ ทั้งทิวทัศน์งดงามแถมยังเงียบสงบ” เสียงเล็กๆ ที่เอ่ยถามทำให้เฉินเจียวเจียวพลันแข็งทื่อในทันที นางจดจำได้ว่าเสียงนี้คือเสียงของหลินชิงเหมย

“หากเจ้าชอบข้าจะพาเจ้ามาที่นี่บ่อยๆ ดีหรือไม่” เสียงนี้ก็เป็นเสียงที่นางรู้สึกคุ้นหูมากเช่นกัน เป็นเสียงของโซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางผู้เป็นคู่หมั้นของนางนั่นเอง

“ต่อให้หากอยากจะมาก็คงจะมาไม่ได้อีกแล้ว ท่านแม่สั่งเอาไว้แล้วว่าต่อไปห้ามหม่อมฉันออกจากจวนโดยไม่ได้รับอนุญาต ส่วนท่านอ๋องต่อไปเมื่อได้แต่งงานกับพี่หญิงเจียวเจียวก็คงยากที่จะได้ออกมาพบกันที่นี่อีก”

“นั่นเป็นเรื่องอีกหลายปีข้างหน้า แล้วอีกอย่างต่อให้ข้าแต่งงานกับเฉินเจียวเจียวไปแล้วนางก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามข้าไม่ให้ออกมาพบกับเจ้า ข้างหน้ามีลำธารเจ้าเดินไหวหรือไม่” เมื่อหลี่ไท่หยางเอ่ยถามเช่นนี้ก็มีเสียงเล็กๆ ตอบกลับมา

“ไม่ไหวเพคะ”

“เด็กสาวเช่นพวกเจ้าช่างบอบบางเสียจริง มาโซ่วอ๋องผู้นี้จะแบกเจ้าขึ้นหลังแล้วพาเจ้าเดินเที่ยวรอบๆ เอง”

“จะดีหรือเพคะ ท่านเป็นบุรุษส่วนข้าเป็นสตรี…”

“ไม่เหมาะสมอันใดกัน ในสายตาของข้าเจ้าเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่งเท่านั้น มาเถอะที่นี่ไม่มีผู้อื่นไม่ต้องคำนึงถึงความเหมาะสมหรอก” เสียงที่เงียบไปทำให้เฉินเจียวเจียวค่อยๆ ยื่นหน้าไปดูพวกเขา เมื่อเห็นว่ายามนี้หลินชิงเหมยอยู่บนแผ่นหลังของหลี่ไท่หยางนางก็เม้มปากแน่น เพียงแต่ยามนี้ริมฝีปากของนางอยู่ในมือของคนผู้หนึ่งนางจึงรีบหันไปมองคนที่จับตัวนางเอาไว้ในทันที ดูเหมือนเขาเองก็คิดไม่ถึงว่านางจะหันไปมองเขารีบขึงสายตาตำหนินางในทันที

“...” คนผู้นี้นางรู้จัก แต่หากเอ่ยวาจาทักทายเขาออกไป นางก็ไม่แน่ใจว่าเขายอมปล่อยนางไปง่ายๆ หรือไม่

“ไม่มีผู้อื่นแล้ว จะจัดการอย่างไรกับพวกนางดีขอรับนายท่าน” เสียงของบุรุษหน้าตาเหี้ยมเกรียมผู้หนึ่งทำให้เฉินเจียวเจียวกำถุงหอมของตนเองเอาไว้แน่น ในนั้นมีทั้งยาพิษและยาสลบเพียงแต่คนที่อยู่ตรงหน้านางทำให้นางไม่กล้าตัดสินใจว่าจะลงมือทำร้ายเขาดีหรือไม่ ดูเหมือนบุรุษที่จับตัวนางเอาไว้จะรับรู้เขาจ้องมองนางด้วยแววตาดุดันแล้วเอ่ยกับนางเสียงเบา

“หากเป็นข้าจะต้องรีบเอามือออกจากถุงหอมใบนั้น ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปแต่โดยดีทางที่ดีอย่าได้วกกลับมา และจงจำเอาไว้ว่าเจ้าไม่ได้พบกับผู้ใดที่นี่” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็รีบพยักหน้า เขาจึงคลายมือที่จับตัวของนางเอาไว้ออก เฉินเจียวเจียวรีบถอยห่างจากเขาในทันทีแล้วกันไปส่งสายตาห้ามคนของตนที่ถูกปล่อยตัวแล้วไม่ให้นางลงมือ ด้วยฐานะของคนตรงหน้าผู้ติดตามของเขาย่อมมีวรยุทธ์ไม่ธรรมดา สาวใช้ของนางไม่มีทางสู้ได้เป็นแน่ ในเมื่อเขายอมปล่อยแล้วนางก็รีบจากไปเสียดีกว่า เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางก็หันไปเอ่ยกับคนผู้นั้นในทันที

“ขอบคุณที่ยอมปล่อยข้าไป ท่านไม่ต้องกังวลข้าจะไม่มีทางพูดถึงเรื่องในวันนี้อย่างเด็ดขาด” เมื่อเอ่ยจบเฉินเจียวเจียวก็รีบเร่งฝีเท้าเดินออกจากบริเวณนั้นในทันที เมื่อคิดว่าพ้นจากสายตาของเขาแล้วนางก็รีบวิ่งอย่างเต็มฝีเท้าเพื่อให้พ้นจากบริเวณนั้นโดยเร็ว

“จะให้กระหม่อมจัดการกับพวกนางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เพื่อเห็นว่าสองนายบ่าวรีบเร่งจากไปแล้วบรรดาคนที่หลบซ่อนอยู่ในบริเวณนั้นก็เผยตัวออกมาแล้วเข้าไปสอบถามชายหนุ่มผู้นั้นในทันที

“ไม่ต้อง ถุงผ้าและหยกประดับที่ของนางเป็นของสตรีจวนผิงกั๋วกง หากข้าเดาไม่ผิดนางคงจะเป็นคุณหนูใหญ่พวกเจ้าไม่ต้องสนใจ สาเหตุที่นางมาที่นี่คงเป็นเพราะอยากจะติดตามมาดูพฤติกรรมของน้องรองของข้าเท่านั้น” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยพลางจ้องมองไปยังทิศทางที่เฉินเจียวเจียวเดินจากไป

“เช่นนั้นนางก็น่าจะจดจำพระองค์ได้ ทรงปล่อยนางไปง่ายๆ เช่นนี้จะดีหรือ” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยพลางมองตามทิศทางที่เฉินเจียวเจียวเดินหายลับไปด้วยสายตาเย็นชา

“นางเป็นแค่สตรีผู้หนึ่ง ต่อให้คิดก่อเรื่องขึ้นมาจะใหญ่โตถึงขั้นไหนกันเชียว เจ้าอย่าได้กังวลใจเกินกว่าเหตุยามนี้เจ้าควรจะพาข้าไปรักษาแผลน่าจะดีกว่า หากชักช้าไปกว่านี้วรกายอันล้ำค่าของข้าอีกไม่นานคงจะเสียเลือดจนหมดตัวเป็นแน่” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เซียวอวิ๋นหยวนจึงได้ละสายตาจากทิศทางที่เฉินเจียวเจียวเดินจากไปแล้วหันมาเอ่ยกับหลี่ไท่หลงเสียงเบา

“เมื่อครู่ยังทรงมีเรี่ยวแรงโอบกอดสตรีได้อยู่เลยมิใช่หรือ เช่นนั้นก็ทูลเชิญองต์รัชทายาทกลับตำหนักบูรพาไปรักษาพระวรกายอันล้ำค่าด้วยตนเองเถิด” เมื่อเอ่ยจบเซียวอวิ๋นหยวนก็สะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไปในทันที

“เจ้าคนผู้นี้จะเย็นชาไปถึงไหนกันนะ” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางหันไปส่งสัญญาณให้คนของเขารีบติดตามเขากลับตำหนัก