ตอนที่ 8 สตรีที่ไม่มีใครต้องการ

คืนนั้นหลี่ซือนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน คำพูด สายตาและท่าทางของลี่หลินไยจึงเปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้

ในอดีตเขาสงสารนางจึงพยายามให้นางอยู่ด้วยกันที่นี่ แม้จะมิใช่ครอบครัวจริงๆ แต่ก็ถือว่าผูกพันกันจากการแต่งงานกันแล้ว

ครอบครัวลู่ปฏิบัติต่อนางราวกับว่านางมิใช่เลือดเนื้อ เชื้อไขของพวกเขา ผิดกับพี่สาวทั้งสองของนางที่ได้ออกเรือนไปกับชายหนุ่มที่มีตระกูลที่ร่ำรวย

เมื่อไม่เคยได้รับความรักจากบิดาและมารดาเลย เขาจึงไม่แปลกใจที่นางจะเติบโตขึ้นมาเป็นเช่นนี้

ทางฝ่ายลี่หลินเองก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นมาหยิบกระจกที่หลี่ซือซื้อมาให้ออกมา

ทำใจอยู่ครู่หนึ่งก็นำมาส่องดูหน้าตาของตัวเอง ภาพที่คิดไว้ว่าตนเองต้องเป็นสตรีที่มีหน้าตาอัปลักษณ์ และน่าเกลียดน่ากลัวถูกลบเลือนหายไปจากความคิด

นี่เจ้างดงามเพียงนี้เชียวหรือลี่หลิน แล้วเหตุใดผู้คนจึงได้รังเกียจเจ้านักเล่า

ลู่กังไฉทำราวกับว่านางมิใช่บุตรสาวแท้ๆของเขาอย่างไรอย่างนั้น เรื่องนี้คงต้องโทษมารดาของนางเพราะนอกจากนางจะมีหน้าตาไม่เหมือนสมาชิกที่เหลือของบ้านแล้ว

สวีอี้เหมยยังเคยถูกชาวบ้านครหาว่าคบชู้สู่ชายอีกต่างหาก บิดาของนางคงคิดว่านางเป็นลูกชู้แน่นอนถึงได้ปฏิบัติตนกับนางราวกับว่านางเป็นผู้อาศัยอยู่เยี่ยงนั้น

นางนอนใจลอยคิดไปไกลพักใหญ่ แล้วก็เปิดระบบร้านค้าออนไลน์ขึ้นมา

ปิ่นที่วางขายเอาไว้ขายออกเกือบหมดแล้วทำเงินให้นางได้มากกว่า 50,000 หยวน บัญชีของนางตอนนี้จึงมีเงินราวๆ 80,000 หยวน

มือเรียวจึงปัดไปหาสินค้าที่จะนำมาตอบแทนหลี่ซือได้บ้าง แล้วนางก็ไปสะดุดอยู่ที่หน้าขายอาวุธสารพัดอย่างและเสื้อเกราะ

แม้จะมีราคาแพงแต่ก็มีคุณภาพดี ลี่หลินจึงตัดสินใจซื้อหน้าไม้และมีดครบเซท เสื้อเกราะหนังอย่างดีให้เขารวมราคาแล้วประมาณ 30,000 หยวน

ถ้าเขาถามว่านางนำมาจากที่ใด นางก็จะยอมสารภาพเรื่องแหวนมิติและระบบร้านค้าออนไลน์นี่ให้เขาฟัง

แต่ไหนแต่ไรนางเป็นคนไม่ชอบโกหกผู้อื่นอยู่แล้ว หากต้องอยู่ร่วมกันไปทุกวัน นางจะต้องสรรหาเหตุผลจากไหนเพื่อมาปกปิดความจริงจากเขาอยู่ร่ำไป สู้บอกความจริงไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่า

“ก็อกๆ ลี่หลินนี่ข้าเองเจ้านอนหรือยัง”

“ข้ายังไม่นอนท่านเข้ามาสิ”หลี่ซือเดินเข้ามาในห้อง เขาสวมเสื้อแขนกุดที่ทำจากผ้าเนื้อบาง ทำให้เห็นกล้ามแขนที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อสวย

“ข้าอยากมาพูดคุยกับเจ้าเรื่องการสร้างบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปคุยกับท่านลุงหยางให้เจ้านะ ข้าขอโทษที่ข้าลืมไปว่าเจ้าต้องอยู่กับอาจิ้งสองคนคงจะกลัวน่าดู

บ้านหลังนี้นอกจากจะไม่แน่นหนาแล้ว ยังไม่มีรั้วรอบขอบชิดที่แสดงถึงความปลอดภัยอีก

เงินที่เจ้าให้ข้ามาข้าจะพยายามหามาใช้คืนเจ้าให้เร็วที่สุด ข้าสัญญา”เขาพยายามอธิบายให้นางฟัง โดยที่มิได้สังเกตเห็นแววตาของนางที่กำลังมองมายังเขา

หลี่ซือยามนี้หน้าตาหล่อเหลาเหลือเกินนะ เขาเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษและรักครอบครัวมาก ขนาดเข้ามาพูดคุยกับนางเขายังไปนั่งเสียไกล มิหนำซ้ำยังเปิดประตูห้องเอาไว้อีก

เข้ามานั่งใกล้ๆข้าอีกนิดข้าก็ไม่กัดท่านหรอก เกรงว่าข้าอาจจะอยากทำอย่างอื่นมากกว่า

“ข้ากับท่านมิใช่สามีภรรยากันหรือหลี่ซือ”นางถามแล้วมองหน้าเขาอย่างจริงจัง

ประโยคคำถามที่เรียบง่ายทำให้เขาพูดอะไรไม่ถูกไปครู่หนึ่ง

“เจ้าก็รู้ว่าที่ข้ารับเจ้ามาเพราะต้องการให้เจ้าดูแลอาจิ้งเท่านั้น ส่วนที่เจ้ากลายเป็นภรรยาข้าภายหลังเพราะว่าบิดาของเจ้า รบเร้าให้ข้าต้องตกแต่งกับเจ้าเท่านั้นเอง”

“ท่านพ่อทำเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าเป็นสตรีส่วนท่านเป็นบุรุษ เมื่ออยู่ร่วมใต้หลังคาเดียวกันเช่นนี้ ย่อมต้องแต่งงานกันให้ถูกต้องอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าท่านจะรู้สึกไม่พึงพอใจก็ตาม”

ประโยคหลังนางพูดเสียงเบาและก้มหน้าลงคล้ายกำลังเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่าง

ตอนแรกนางตั้งใจจะขอโทษเขาถึงสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย ที่เจ้าของร่างเดิมเคยทำกับพวกเขาไว้

แต่เมื่อเขากล่าววาจาตรงไปตรงมาเช่นนี้กับนาง นางจึงตระหนักได้ว่าเขาเองก็มิได้ต้องการนางเช่นกัน

“ข้าจะทิ้งตำลึงทองไว้ให้ท่านทั้ง 18 ก้อนทอง แล้วจะเดินทางจากไปตั้งแต่เช้าตรู่ คราวนี้ไม่จำเป็นต้องตามหาข้าอีก”

ลี่หลินพูดจบแล้วก็เดินไปที่ประตูเป็นเชิงไล่ให้หลี่ซือ ออกไปจากห้อง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้นางเสียใจเข้าให้แล้ว

“ขอบคุณที่เจ้าช่วยเอาผ้าปูที่นอนของข้าและอาจิ้งไปซัก ขอบคุณที่ช่วยทำความสะอาดบ้านให้ด้วย

ลี่หลินถ้าข้าพูดอะไรให้เจ้าไม่พอใจเจ้าก็บอกข้ามาเถิด ข้าจะได้อธิบายให้เจ้าฟัง”เขาเอื้อมมือมาจับแขนนางไว้ แต่นางสะบัดมือเขาทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

“อธิบายว่าอะไรหรือ? ท่านจะให้ข้าอธิบายว่า ฮึก ไม่มีใครต้องการข้า ฮึก อย่างนั้นเหรอ ขนาดข้าแต่งงานกับท่านแล้ว ท่านยัง ฮึก ยังไม่ต้องการยอมรับว่าข้า เป็นภรรยาของท่านอีกอย่างนั้นเหรอ”

ลี่หลินพยายามอดกลั้นความรู้สึก แต่ดูเหมือนยิ่งพูดยิ่งกลั้นทำนบน้ำตาไม่ให้ออกมาไม่ไหวแล้ว

ชีวิตของนางไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ กลับบ้านในภพเดิมก็กลับไม่ได้เพราะว่าตายไปแล้ว

กลับบ้านเดิมที่นี่ก็ไม่มีใครต้อนรับ จะให้อยู่ที่นี่ต่อไปก็อยู่ในฐานะผู้ดูแลอาจิ้งเท่านั้น ไม่มีใครต้องการสตรีที่ร้ายกาจเช่นนางจริงๆสักคน

หากเลือกได้หลี่ซือก็คงไม่ต้องการนางเช่นกัน ดูเหมือนว่าไม่ว่านางจะไปที่ใด ก็ไม่มีใครต้องการนางสักคน

นางก็แค่...อยากได้การยอมรับจากคนอื่นบ้างก็เท่านั้น

หลี่ซือเห็นนางร้องไห้ออกมาก็ทำอะไรไม่ถูก นางผลักเขาให้ออกไปจากห้องแล้วนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในห้องเพียงลำพัง

ด้านหลี่ซือพยายามเคาะประตูให้นางเปิดออกมาเท่าใดนางก็ใจแข็งไม่ยอมเปิดให้เขาแม้แต่ครั้งเดียว

“ลี่หลินข้าขอโทษ ข้ามิได้ต้องการให้เจ้าเสียใจ ที่นี่คือบ้านของเจ้าได้โปรดอย่าจากไปไหนเลย

ข้ารู้ว่าข้าเป็นสามีที่ไม่ดีเลยหากว่าเจ้าจะให้โอกาส ข้าก็จะลองพยายามดู….สักครั้งหนึ่ง

หากข้ายังปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีหรือว่าทำให้เจ้าเสียใจอีก เจ้าอยากจะหย่าขาดจากข้าข้าก็จะยินยอม”หลี่ซือพูดเสียงดัง

เขาพูดทุกอย่างที่เขาคิดออกมาทั้งหมดแล้ว เมื่อนางไม่ยอมเปิดประตูออกมา เขาจึงเดินกลับไปนำหมอนที่ห้องของตน มานอนเฝ้าที่หน้าประตูห้องของนางแทน

ลี่หลินเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปแล้วก็ล้มตัวลงนอน ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง ยากที่จะต้านทานไหว

นางมีสิทธิ์อะไรไปคาดหวังว่าเขาจะอยากเป็นสามีของนาง ชาวบ้านทั่วไปยังทนมองหน้านางมิได้เลย

ว่าแต่ข่าวลือที่ว่านางเป็นสตรีที่ร้ายกาจนั้น พวกเขาได้ล่วงรู้ความจริงบ้างหรือไม่ว่ามันเป็นฝีมือของนางหรือเปล่า พวกเขาไม่เคยให้โอกาสนางได้อธิบายความจริงบ้างไหม

ท้ายที่สุดเจ้าของร่างเดิมก็ยอมจำนนต่อความอยุติธรรมของสังคม และเลือกที่จะกลายเป็นสตรีที่แข็งกร้าวและใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา

เพราะอะไรนะหรือ เพราะว่าไม่มีผู้ใดเปิดใจยอมรับฟังนางสักคนอย่างไรเล่า

พอได้พบกับหลี่ซือนางจึงคิดว่าเขาอาจจะเปิดใจยอมรับนางก็เป็นได้ แต่กลายเป็นว่าหลี่ซือมิได้คิดอะไรเกินเลยกับนางแม้แต่นิดเดียว เขาก็เพียงแค่มีเมตตาและสงสารชีวิตที่แสนรันทดของนางก็เท่านั้น

มิเป็นไรเวลานี้ท่านไม่ชอบข้าก็มิเป็นไร พวกเรายังมีเวลาศึกษาดูใจอีกตั้งมาก

ลี่หลินตัดสินใจว่าจะไม่หนีปัญหาแล้ว จะตั้งหลักอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อไป ถึงจะหนีไปก็ใช่ว่าจะได้รับการยอมรับจากผู้คน ชื่อเสียงของนางฉาวโฉ่ไปทุกหนแห่ง ใครๆก็รู้

พ่อแม่เด็กบางคนยังเคยเอาชื่อนางไปขู่บุตรของพวกตนว่าถ้าหากไม่หยุดร้องไห้ นางจะมาหักคอพวกเด็กๆในยามค่ำคืน พูดราวกับว่านางเป็นผีเป็นสางอย่างไรอย่างนั้น

“นอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยไปคุยกับหลี่ซือใหม่”