ข้ามภพมาเป็นสตรีร้ายกาจผู้ร่ำรวย

แพขนตาหนาขยับขึ้นลงถี่ๆจนกระทั่งลืมตาขึ้น พอเห็นว่านางรู้ตัวแล้วผู้คนรอบข้างต่างแตกตื่นถอยหนีออกไปอย่างตกใจกลัว มะลิกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง เมื่อกี้เธอกำลังเดินไปรดน้ำผักอยู่ดีๆนี่นา แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้

“หลี่ซือเมียเจ้าฟื้นแล้วรีบพานางกลับไปท้ายหมู่บ้านเดี๋ยวนี้”เสียงชายวัยกลางคนพูดขึ้น

“ขอรับหัวหน้าหมู่บ้าน”ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาดุจหยก แต่งกายด้วยชุดสีน้ำตาลเก่าๆ เดินตรงมาที่เธออย่างไม่มั่นใจ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างหน้า เว้นระยะห่างเอาไว้อย่างจงใจ

“ลี่หลินกลับบ้านเรากันเถิด แค่นี้ก็รบกวนชาวบ้านทุกคนมากแล้ว มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันที่บ้าน ข้าไม่มั่นใจว่าจะทำตามที่เจ้าร้องขอได้หรือเปล่า แต่ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด”เขาพูดด้วยความมุ่งมั่น

ขณะนี้เธอยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ได้แต่พยักหน้า ผู้ชายคนนี้ดูเป็นคนดี เขาน่าจะเป็นคนรู้จักของผู้หญิงที่เธอมาสวมร่างอยู่ เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังเขากลับไปยัง“บ้าน” ที่ตั้งอยู่ติดภูเขาท้ายหมู่บ้าน

หลังจากที่ตัดสินใจตามเขากลับบ้านไป ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ผุดขึ้นว่าผู้ชายคนนี้ชื่อ “หวังหลี่ซือ”เป็นสามีของสตรีผู้นี้ ส่วนตัวนางนั้นชื่อ“ลู่ลี่หลิน” นางน่าจะพยายามหนีออกจากบ้านสกุลหวังในยามค่ำคืน แล้วพลาดท่าตกลงไปในคลองอย่างที่เห็น

ดูเหมือนว่าลู่ลี่หลินจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วเหมือนกับเธอที่เสียชีวิตแล้วเช่นกัน คนตายไม่ได้ไปสวรรค์หรือนรกหรอกเหรอ ทำไมเธอถึงได้ย้อนเวลากลับมาอยู่โลกยุคโบราณได้ล่ะ มะลินิ่วหน้าครุ่นคิดอย่างสงสัยขณะที่ลุกขึ้น

ยามที่เธอเยื้องย่างเดินไปพวกชาวบ้านที่อยู่รอบๆต่างพากันถอยหนี ประหนึ่งว่าเธอคือเชื้อโรคร้ายอย่างไรอย่างนั้น เดาจากปฏิกิริยาของทุกคนได้เลยว่าเธอคงดวงซวยมาเกิดใหม่ ในร่างสตรีที่ร้ายกาจเข้าเสียแล้ว

ใจเย็นเอาไว้ก่อนมะลิทุกอย่างมีทางแก้ไข คิดได้ดังนั้นก็ย้อนนึกถึงเรื่องราวในภพปัจจุบันได้ว่า เธอเพิ่งรับของขวัญจากเพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันมาโดยตลอด

“นี่มะลิฉันมีของขวัญจะให้เธอ 1 ชิ้น ถือว่าเป็นการขอโทษที่ฉันเอาเธอไปนินทาลับหลัง และสกัดกั้นเธอไม่ให้เลื่อนตำแหน่งทุกวิถีทาง”น้ำผึ้งพูดเรื่องที่เธอทำออกมาหน้าตาเฉย

“ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากได้ของของเธอ”มะลิปฏิเสธไปโดยไม่คิด

“เถอะน่า ของนี่ฉันหาแทบตายกว่าจะได้มา เพื่อแสดงถึงความตั้งใจจริงของฉัน”น้ำผึ้งรีบมาเกาะแขนเธอ ดูทรงแล้วต่อให้เธอสลัดยังไงก็คงไม่ปล่อย มะลิจึงได้แต่ต้องรับกล่องของขวัญนั่นมาอย่างเสียไม่ได้

“ก็ได้รับก็รับ แล้วเรื่องที่จะสกัดฉันออกจากตำแหน่งผู้จัดการ เธอไม่ต้องเหนื่อยขนาดนั้นหรอก สิ้นเดือนหน้าฉันก็จะลาออกแล้ว”มะลิบอกน้ำผึ้งก่อนจะเดินจากไป

เรื่องที่ลาออกนี่มะลิยังไม่ได้บอกใครสักคน เธอตั้งใจว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านและใช้ชีวิตอยู่อย่างพอเพียงกับครอบครัวที่เหลือดีกว่า ยิ่งนานวันไปทุกคนก็ยิ่งมีอายุมากขึ้น แล้วจากโลกนี้ไปราวกับใบไม้ร่วงหล่น

พอพ้นจากบริษัทแล้วน้ำผึ้งก็พึมพำกับตัวเองว่า“ลาออกเหรอ คิดว่าฉันจะเชื่อลูกไม้ตื้นๆของแกงั้นเหรอมะลิ ตำแหน่งผู้จัดการต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”

“พี่ผึ้งมายืนพูดอะไรคนเดียวอยู่ตรงนี้”กวินถามพี่สาว

“อ้อ มาแล้วเหรอวิน พี่จัดการเอาของนั่นให้เพื่อนร่วมงานไปแล้วนะ ต่อไปอย่าไปรับของมั่วซั่วจากใครมาอีก”

“ครับพี่ผมจะจำไว้ ถ้าไม่ต้องการเงินจริงๆผมก็ไม่รับมาหรอกครับ ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเป็นของล้ำค่าเสียอีก ใครจะไปคิดว่า...”

“กวินหยุดพูด!”น้ำผึ้งตวาดน้องชาย

“โอเคพี่ ผมไม่พูดแล้ว” กวินพูดอย่างเชื่อฟัง เวลาที่เขาทำอะไรผิดก็มีพี่สาวคนนี้คนเดียวที่คอยเข้าข้างและปกป้องเขาเสมอ

“ถ้างั้นกลับบ้านกันเถอะ”

สองพี่น้องใช้ทางเดิมในการเดินกลับบ้าน ข้ามถนนตรงทางม้าลาย ผ่านสี่แยกไฟแดงที่เคยผ่านเป็นประจำ ทุกอย่างยังคงคุ้นเคยเหมือนเช่นทุกวันแต่ทว่า

“เปรี้ยง” จู่ๆก็มีรถบรรทุกจากไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามาชนสองพี่น้องที่กำลังข้ามถนนอยู่ แล้วก็แล่นจากไปเสมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นรถบรรทุกคันนั้นก็ขับหายเข้าไปในประตูมิติที่ปรากฏเป็นช่องสี่เหลี่ยมราวกับเล่นกล

สองชีวิตถูกเซ่นสังเวยให้กับอำนาจบางอย่างที่มองไม่เห็น ในเมื่อไม่ยอมเล่นบทบาทที่ถูกกำหนดเอาไว้ โทษก็คือต้องตายสถานเดียว

ไม่มีใครล่วงรู้ว่าของในกล่องถูกเปลี่ยนเจ้าของไปแล้ว และการตายของสองพี่น้องนั่นเป็นการตายฟรี

มะลิกลับมาถึงบ้านเช่าก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม คือออกไปรดน้ำผักสวนครัวหลังบ้านที่กำลังเหี่ยวแห้งอยู่ นี่คือสิ่งที่คอยเยียวยาจิตใจของเธอในแต่ละวัน

ก่อนหน้านี้เธออยากจ้างแม่บ้านสักคนมาช่วยดูแลสวนผักให้ แต่ลำพังเงินเดือนอันน้อยนิดที่มี หักจากค่าผ่อนรถและค่าเช่าบ้านแล้ว เธอเก็บเงินไว้ซื้อข้าวกินจะดีกว่า

“โอ๊ย”มือเรียวกุมหน้าอกข้างซ้ายด้วยความเจ็บปวด สีหน้าของเธอแสดงถึงความทุกข์ทรมาน สติที่มีค่อยๆเลือนลาง

แท้ที่จริงแล้วเธอมีโรคประจำตัวอยู่ แต่เพราะวันๆเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาดูแลสุขภาพของตัวเอง ตอนนี้อาการเลยหนักขึ้นจนเกินจะรักษา

มะลิหมดสติไปด้วยความเจ็บปวด แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างของสตรีที่ชื่อว่าลู่ลี่หลิน สตรีที่ชาวบ้านทุกคนพร้อมใจกันหลีกหนี

ความทรงจำของภพชาติที่แล้วยังคงชัดเจน เพราะไอ้กล่องเวรตะไลนั่นหรือเปล่าที่ทำให้เธอต้องมาใส่ชุดโบราณเก่าๆที่มีรอยปะชุนเต็มไปหมด บ่งบอกถึงฐานะที่ยากจนข้นแค้นได้เป็นอย่างดี

มาเกิดใหม่ทั้งทีเป็นคุณหนูในห้องหอ หรือเป็นเจ้าหญิงที่สูงศักดิ์สักหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ

มะลิในร่างลู่ลี่หลินกำแหวนในมือแน่น ในใจอยากจะทุบสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นตัวการสำคัญ ในการข้ามภพมาเกิดใหม่ในครั้งนี้ แต่ถ้าคิดในแง่ดีมันช่วยให้เธอยังมีชีวิตอยู่นี่นา ไม่ว่าจะภพชาติไหนก็ยังถือว่าเธอยังมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่อีก

แหวนนี่เอาไว้ทุบวันหลังก็แล้วกัน

“ถึงแล้ว”คำพูดนั้นดึงให้เธอกลับมามีสติอีกครั้ง

มะลิเงยหน้ามองสถานที่ที่บุรุษผู้นั้นเรียกว่าบ้าน ในความทรงจำของเธอ ไม่ว่าจะมองอย่างไรสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่า“บ้าน”เลยสักนิด คล้ายๆกับคำว่าซากปรักหักพังมากกว่า

เปลี่ยนใจแล้วไอ้แหวนเฮงซวย ฉันว่าฉันขอเลือกตายไปเลยดีกว่า ถ้าต้องใช้ชีวิตแล้วอยู่ในเพิงเก่าๆนี่ ชีวิตข้างหน้ามันจะต้องลำบากขนาดไหนล่ะ!!

“ถ้าเจ้าช่วยทำให้ครอบครัวนี้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ข้าจะช่วยให้เจ้ากลับไปภพเดิมของเจ้า!”เสียงบางอย่างก้องอยู่ในสมองของนาง

จริงอ่ะ?

“ไม่จริงหรอก เจ้าตายไปแล้วถึงข้าจะเก่งกาจเพียงใดก็ช่วยให้กลับไปไม่ได้หรอก”

“….”อยากได้ค้อนมาจัดการแหวนนี่จังเลย

กลับไม่ได้ก็สู้อยู่ต่อไปเลย คอยดูฉันจะทำให้บ้านหลังนี้กลายเป็นคฤหาสน์ให้ได้!! คนอย่างมะลิพูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้นอยู่แล้ว เมื่อตั้งใจจะสู้ก็จะสู้ให้ถึงที่สุด

ความรู้ทั้งหมดที่เธอเล่าเรียนมา และประสบการณ์จากการทำงานที่เธอมียังไม่ได้หายไปไหน อย่างน้อยนี่ก็เป็นข้อได้เปรียบของการข้ามภพมาเกิดใหม่เช่นนี้กระมัง ภาษาจีนก็อ่านและพูดได้เลยจากความสามารถของเจ้าของร่างเดิม

สิ่งที่ต้องทำก็คือปรับตัวและเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดไปให้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะลำบากสักแค่ไหน แต่มันก็คงต้องมีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นมาบ้างแหละน่า ทันใดนั้นเอง....

“โครมมม!!!”เสียงดังสนั่นข้างหน้าทำให้เธอยกมือขึ้นปิดหู

“เอ่อ ลี่หลิน ข้าคิดว่าเสาบ้านคงหักเลยทำให้บ้านพังลงมาแล้ว”บุรุษรูปงามหันมาบอกนางด้วยท่าทีเคอะเขิน

จ้ะ พ่อรูปหล่อถึงท่านไม่บอก ข้าก็รู้แล้วว่าบ้านพังลงมาครึ่งแถบแล้ว

Status ในวันนี้: เกิดใหม่แบบไร้ที่ซุกหัวนอน