ตอนที่ 4 ระบบร้านค้าออนไลน์

ลี่หลินนั่งตรวจนับก้อนทองอยู่ในห้อง นางหาก้อนทองจากการทำระบบช็อตมาได้ประมาณ 3,500 ก้อนทอง

จากเดิมที่นางควรจะได้ก้อนทองเริ่มต้นเพียง 250 ก้อนเท่านั้น แม้จะดูขี้โกงไปหน่อยแต่โทษนางไม่ได้ เพราะเจ้าระบบนั่นดันทำท่าจะตัดนางทิ้งก่อนนี่นา

เสียดายที่ไม่ได้เป็นตำลึงทองที่ใช้ในยุคนี้ เพราะ 1 ก้อนตำลึงทองจะคิดเป็น 10 เท่าของตำลึงเงิน

ครอบครัวของนางก็คงจะร่ำรวยขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันใจ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเสียดายแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรติดมือกลับมา

ควรซื้ออะไรก่อนดีนะ ลี่หลินเปิดหน้าต่างระบบร้านค้าออนไลน์ขึ้นพร้อมจะซื้อของ ทันใดนั้นนางก็สังเกตว่าที่ขอบหน้าต่างระบบร้านค้าออนไลน์มีตัวหนังสือสีแดงเล็กๆขึ้นว่า

“อีกเวลา 30 วันจะหมดอายุการล็อกอิน ต้องต่ออายุด้วยก้อนทองจำนวน 150 ก้อนทองหากต้องการใช้งานแบบตลอดชีพ”

ทุกอย่างมีข้อจำกัดในการใช้งานสินะ เพื่อความรอบคอบลี่หลินเลื่อนไปดูข้อมูลเกี่ยวกับแหวนของตัวเองและอายุการใช้งานอีกครั้ง เผื่อจะมีข้อมูลอย่างอื่นของระบบที่นางพลาดไป

Status: แหวนเถื่อน Level 1 หากต้องการลงทะเบียนจ่ายเพิ่มอีก 200 ก้อนทอง เพื่อรักษาสถานะของแหวนให้เสถียรและเพิ่มอายุการใช้งานในด้านต่างๆอีก

สิทธิประโยชน์ต่างๆจะขึ้นอยู่กับการใช้งาน และแน่นอนขึ้นอยู่กับจำนวนเงินในบัญชีของคุณโดยตรง

พูดง่ายๆว่ายิ่งมีเงินระบบก็จะหยิบยื่นน้ำใจให้เข้าถึงการใช้งานที่มีประโยชน์ต่างๆสินะ

แหวนจะมีการอัพ Level ได้ทั้งหมด 6 Level การอัพเลเวลในแต่ละขั้นมีเงื่อนไขว่าอย่างไรบ้างไม่มีระบุ แต่แจ้งเอาไว้สั้นๆว่าขึ้นอยู่กับผู้พัฒนาระบบ

ลี่หลินไม่ลังเลที่จะนำก้อนทองที่มีอยู่ จ่ายให้ระบบไป 350 ก้อนทอง จากที่อ่านคู่มือการใช้แหวนมานี่เป็นเรื่องที่เขียนไว้ในคู่มือ นางจึงรู้สึกไม่ประหลาดใจเท่าใด

จ่ายเสร็จแล้ว Status ของแหวนก็เปลี่ยนไปทันที อย่างน้อยตอนนี้แหวนของนางก็ลงทะเบียนอย่างถูกต้องแล้ว

Status: แหวน Level 1 ลงทะเบียนเรียบร้อย

อายุการใช้งาน: ตลอดชีพ

“เปิดหน้าร้านค้าทั่วไปมีค่าธรรมเนียม 50 ก้อนทอง ได้รับตะกร้าสำหรับใช้วางขายสินค้า 1 ช่อง

หากต้องการซื้อเพิ่มต้องทำการขายสินค้าให้ได้ขั้นต่ำ 1 ชิ้นจึงจะสามารถซื้อตะกร้าใบอื่นได้ในราคา 40 ก้อนทอง

ถ้าอยากซื้อตะกร้าขายสินค้าชิ้นอื่นเพิ่ม ต้องทำตามเงื่อนไขตามที่ระบุเอาไว้

หน้าร้านในแหวน Level 1 ถูกจำกัดการขายเอาไว้สูงสุดที่ 5 ตะกร้าเท่านั้น หากต้องการทำการเลื่อนเลเวล ต้องทำการขายสินค้าได้ตามที่ระบบกำหนด และจ่ายค่าเลื่อนระดับในแต่ละขั้นด้วย” ข้อมูลที่ระบุไว้มีเพียงเท่านี้

ลี่หลินยังไม่ได้ตัดสินใจเปิดหน้าร้านค้าออนไลน์ เพราะยังไม่ทราบว่าต้องนำสินค้าใดมาวางขาย

แม้สินค้าภายในนี้จะมีหลากหลายแต่ก็ถูกแบ่งเป็นหมวดหมู่ชัดเจน ง่ายต่อการค้นหาเป็นอย่างยิ่ง

นางยังไม่ได้ซื้อของในระบบมาใช้เพราะเงินที่ใช้ซื้อต้องเป็นเงินในหน่วยหยวน แปลว่านางต้องหาของจากในโลกนี้มาขายในระบบ เพื่อที่จะได้เงินหยวนมาใส่ในบัญชีก่อนจึงจะสามารถหาซื้อของจากร้านค้าออนไลน์นี้ได้

หลี่ซือเป็นนายพรานเผื่อว่าเขาหาสัตว์ป่ามาได้แล้วนางจะได้นำส่วนต่างๆของสัตว์ที่สามารถนำไปใช้ทำยา หรือใช้ประดับตกแต่งบ้านได้มาขาย

นางจึงตัดสินใจเปิดหน้าร้านค้าที่โซนอาหารสดและผักต่างๆด้วยจำนวนเงิน 250 ก้อนทอง

ตลาดสินค้าสดนี้เป็นตลาดพิเศษที่ทางระบบอนุญาต ให้พ่อค้าและแม่ค้าอย่างนาง สามารถวางขายสินค้าในตะกร้าได้ 3 อย่าง โดยเหมาค่าลงทะเบียนเพียง 250 ก้อนทองเท่านั้น เพียงเท่านี้ก็ได้ตะกร้าสินค้ามาใช้อย่างถาวร

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าระบบใจดี หรือว่าไม่ค่อยมีคนสนใจนำผักและอาหารสดมาขายก็มิอาจทราบได้

แต่นางก็ไม่ได้ละเลยข้อเสนอที่ระบบมอบให้ เหตุผลอีกอย่างที่นางเลือกเปิดหน้าร้านในนี้ทันที ก็เพราะว่าที่สวนหลังบ้านหลังนี้ปลูกผักเอาไว้จำนวนมาก

เห็นหน้าร้านขายพวกอาวุธแล้วนางตั้งใจว่าจะซื้ออาวุธและเกราะดีๆ ให้หลี่ซือนำไปใช้ตอนที่ต้องออกไปล่าสัตว์ครั้งหน้า หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยนางก็ล้มตัวลงนอน

สรุปยอดค่าใช้จ่ายก้อนทองวันนี้ 600 ก้อนทอง คงเหลือ 2,900 ก้อนทอง

ในบ้านหลังนี้ไม่มีของมีค่าอะไรเลย นางจะเอาอะไรไปขาย เพื่อแลกเงินมาซื้อของในระบบได้อย่างไรดีนะ

ก้อนทองที่มีอยู่สามารถนำไปขายได้หรือไม่หนอ นางนอนครุ่นคิดเรื่องนี้จนหลับไปจนกระทั่งถึงเช้า

เช้าวันถัดมา

หลี่ซือเตรียมตัวออกไปล่าสัตว์บนเขา แม้จะกังวลใจว่าลี่หลินจะหนีออกไปอีกหรือไม่แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก

เนื่องจากถึงเวลาที่ต้องซื้อยาให้อาจิ้งอีกแล้ว ชาวบ้านต่างก็ซุบซิบนินทาว่าเขาไม่ควรเลี้ยงดูน้องชายที่ไร้ประโยชน์คนนี้เอาไว้

แม้จะลำบากและสิ้นเปลืองเท่าใด แต่เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งอาจิ้งอย่างแน่นอน

อาจิ้งเป็นน้องชายแท้ๆเพียงคนเดียวของเขา ถึงอย่างไรเขาก็ต้องดูแลอาจิ้งให้ดีที่สุด

“หลี่ซือ”เสียงเรียกทำให้เขาหันไปมอง ลี่หลินใส่เสื้อสีเขียวอ่อนและกระโปรงสีเทาเข้ม ปกตินางจะชอบใส่เสื้อผ้าสีจัดจ้าน การแต่งตัวในวันนี้จึงดูแปลกตาไปจากทุกวัน

“เจ้าตื่นแล้วหรือ ข้าทำเสียงดังรบกวนหรือเปล่า”

“เปล่า ข้าตื่นมาส่งท่านและอยากรบกวนท่านทำธุระบางอย่างให้หน่อย”นางยิ้มเจื่อน

ความร้ายกาจของเจ้าของร่างเดิมดูจะทวีความครุกรุ่นเมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่ซือ นางจึงมิอยากอยู่ใกล้เขานานนัก

“ได้”เขาพูดสั้นๆ นางจึงยื่นกระดาษที่จดรายละเอียดสิ่งที่ต้องการเอาไว้ แล้วมอบถุงใส่ก้อนทองให้เขา 5 ก้อน แล้วเดินเข้าครัวไป ก่อนที่นางจะอดใจไม่ไหวและเริ่มเข้าไปทุบตีเขา

ลู่ลี่หลินเอ๋ยเจ้ามีสามีที่ดีขนาดนี้ เหตุใดจึงได้เลวร้ายนัก วันๆคิดแต่จะหนีไปหาผู้ชายคนใหม่ คนที่ดีและร่ำรวยกว่านี้

โอ๊ย คิดแล้วหัวจะปวด เดี๋ยวข้าจะไปกระโดดน้ำ สั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึกสักหน่อยดีไหม

หลังจากตีกับตัวเองเสร็จสรรพนางก็เริ่มสำรวจครัวเพื่อทำอาหาร หลี่ซือตามมาเห็นนางกำลังตีอกชกตัว และตบหน้าตัวเองอยู่ก็ถอยหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ขืนเข้าไปมีหวังต้องพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

“อาจิ้ง วันนี้อยู่บ้านดูแลพี่สะใภ้ดีๆนะ เดี๋ยวอีก 3 วันพี่จะกลับลงเขามา”

“ขอรับพี่ใหญ่ข้าจะช่วยดูแลบ้านให้ ท่านระวังตัวดีๆด้วย”หวังจิ้งพูดกับพี่ชายพร้อมกับพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง

ร่างกายเขาผ่ายผอมยิ่งนัก เดิมทีเขาก็แข็งแรงและสามารถวิ่งเล่นได้เหมือนเด็กคนอื่น แต่จู่ๆก็ล้มป่วยลงไปทำให้พี่ใหญ่ต้องเดือดร้อน พี่ใหญ่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เขามาโดยตลอด แม้จะลำบากเท่าใดก็ไม่เคยปริปากบ่น

พวกชาวบ้านต่างก็ไม่มีผู้ใดหยิบยื่นน้ำใจไมตรีมาให้พวกเขาเลย มีเพียงท่านป้าหยางที่คอยดูแลเสมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน

“เช่นนั้นพี่ไปแล้วนะ พี่จะไปบอกท่านป้าให้มาช่วยดูแลบ้าน และมาอยู่เป็นเพื่อนลี่หลินอีกคน”หลี่ซือพูดอย่างอารมณ์ดี

หวังจิ้งมองตามหลังพี่ชายไปอย่างหมดสิ้นคำพูด นี่พี่ใหญ่ไม่รู้ตัวจริงๆหรือว่าทุกคนรังเกียจพี่สะใภ้มากเพียงใด ขนาดครอบครัวตระกูลลู่เองยังขับไล่นางออกจากบ้านเลย โทษฐานที่อยู่ไปก็ทำให้ชื่อเสียงตระกูลเสื่อมเสีย

พี่ใหญ่สงสารพี่สะใภ้จึงไปขอนางกับบิดาของนางลู่กังไฉ พร้อมให้เงินอีก 2 ตำลึงซึ่งถูกกว่าราคาหมูป่าที่พี่ใหญ่หามาได้ 1 ตัวเสียอีก

หลังจากที่พี่สะใภ้มาอยู่บ้านนี้ได้ 3 วัน ลู่กังไฉยังตามเอาเงิน 2 ตำลึงมาคืน แล้วกำชับพี่ใหญ่ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตามอย่าให้พี่สะใภ้กลับบ้านไปอีกเด็ดขาด…

หวังจิ้งย้อนนึกถึงอดีตที่พี่สะใภ้มาอยู่บ้านและตบตีเขาสารพัดก็รู้สึกเข็ดขยาดขึ้นมา

แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อพี่ใหญ่ยากจนยิ่งนักไม่สามารถหาสตรีที่ดีกว่านี้มาได้

เขาไม่อยากให้พี่ใหญ่หนักใจและเป็นภาระไปมากกว่านี้ จึงบอกตัวเองต้องอดทนอยู่กับสตรีใจร้ายผู้นี้ให้ได้

ดีกว่าต้องสร้างความลำบากให้พี่ชายที่ต้องออกไปล่าสัตว์เสี่ยงชีวิตเพื่อหาเงินค่ายา และค่าใช้จ่ายในครอบครัวอยู่เพียงผู้เดียว