ตอนที่ 3 จัดการระบบ

หลังจากตกลงเรื่องสิทธิประโยชน์กับระบบงี่เง่าที่ติดมากับแหวน ลี่หลินก็ถูกตัดขาดการติดต่อไปจากระบบโดยสิ้นเชิง นางไม่รู้ว่าแหวนที่ตนเองครอบครองนั้นมีระบบอะไรติดตั้งเอาไว้อยู่ภายในบ้าง

ทันทีที่พยายามหาทางเปิด นางก็เจอมิติว่างเปล่าขนาด 3x3 เมตร และมีหน้าจอป๊อปอัพขึ้นมาคล้ายกับเป็นระบบขายของออนไลน์ พอเปิดเข้าไปดูไม่มีสินค้าอย่างอื่นนอกจากของที่ใช้ในการอุปโภคบริโภค มีเงินเริ่มต้นมาให้ 250 ก้อนทองเล็ก

หน่วยก้อนทองนี้เอาไว้ใช้สำหรับอัพเกรดระบบหรือใช้เวลาที่เปิดหน้าร้านในระบบ ส่วนหน่วยเงินที่ใช้ซื้อขายแลกเปลี่ยนในระบบนี้คือหน่วยหยวน เป็นสกุลเงินของประเทศจีนในปัจจุบัน

อย่างน้อยก็ยังมีช่องทางทำมาหากินให้นางได้บ้าง นำของจากที่นี่ไปขายในระบบ ไม่ก็ซื้อของในระบบออกมาขายข้างนอก ถือเป็นวิธีการที่ไม่เลวทีเดียว

“อย่างน้อยก็ยังดี ดีกว่าไม่มีอะไรให้บ้างเลย”นางยืนงึมงำอยู่คนเดียว ตั้งใจสำรวจบ้านหลังนี้ให้ถี่ถ้วนก่อน

เสาบ้านที่พังเมื่อครู่หลี่ซือและนางช่วยกันซ่อมไปแล้ว ปัญหาอีกอย่างก็คือหลังคา ถ้าฝนตกหนักๆหรือลมพัดแรงดูเหมือนมันพร้อมจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ

เริ่มซ่อมแซมบ้านจากตรงไหนดีหนอ???

“ลี่หลินพรุ่งนี้ข้าจะขึ้นเขาล่าสัตว์สักหน่อย เสร็จแล้วก็จะตรงเข้าไปขายของในเมือง เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่”หลี่ซือตรงเข้ามาคุยกับนางด้วยท่าทางสำรวม

“ข้า...ข้าอยากรู้ว่าหากพวกเราจะซ่อมบ้าน ต้องใช้งบประมาณเท่าใดหรือ”

“งบประมาณเหรอ? ข้าเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน แต่จะลองถามท่านลุงหยางให้เจ้านะ”

ลำพังหาเลี้ยงปากท้องให้ครอบครัวยังยากลำบากยิ่งนัก เขาจึงไม่ได้คิดถึงเรื่องซ่อมแซมบ้านมาก่อน จะว่าไม่เคยคิดเลยก็ไม่ใช่ เพียงแต่คิดแล้วคิดไม่ตกว่าจะหาเงินมาจากไหน เขาก็เลยยุติปัญหาด้วยการหยุดคิดไปเสียเลยดีกว่า

“ชุดเครื่องไม้เครื่องมือเจ้าก็ซื้อมาเถิด”นางพูดทิ้งท้ายแค่นั้นเพราะถ้าขืนอยู่ต่อไป นางต้องพลั้งปากด่าเขาอย่างแน่นอน ร่างของนางร้ายผู้นี้มีพลังมากกว่าที่คาดคิดเอาไว้ยิ่งนัก

ลู่ลี่หลินเสียชีวิตขณะที่พยายามหนีไปจากชะตากรรมเลวร้ายตรงนี้ และนางก็เป็นคนที่มาสวมบทบาทเล่นบทนางร้ายแทน ทว่านี่มันคือชีวิตจริงของใครหลายๆคนจะใช้คำว่าสวมคงมิได้ เมื่อตายก็ต้องตายจริง หรือเมื่อหิวก็รู้สึกหิวจริงๆ

“ข้าจะไปพักในห้องก่อนรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าใด”นางพูดเสียงห้วนแม้ว่าใจจริงแล้วอยากจะพูดให้ดีกว่านี้ก็ตาม เขาพยักหน้ารับนางจึงเดินจากไป

บ้านหลังนี้มีขนาดใหญ่แต่ไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าใด ภายในมี 4 ห้อง ห้องของนาง ห้องของหลี่ซือ ห้องของหวังจิ้งและห้องเก็บของที่ว่างเปล่า

ห้องครัวปลูกแยกออกมาอยู่ด้านหลังบ้าน ส่วนห้องน้ำนั้นมี 2 ห้องแยกหญิงและแยกชาย ลี่หลินคนเก่าออกคำสั่งให้เขาสร้างเอาไว้ให้นาง เพราะนางรังเกียจที่จะต้องใช้ห้องน้ำร่วมกับพวกเขา

“เอาล่ะจะทำอย่างไรจึงจะหาเงินดีนะ คนโบราณเขาซื้อขายอะไรกัน” ลี่หลินนั่งคิดอยู่พร้อมกับเปิดระบบร้านค้าออนไลน์ขึ้นมา แต่ว่ามันเสือกดับตรงหน้านางเฉย

“เวรกรรมแล้วลี่หลินเอ๋ย ทีนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” เจ้าระบบออนไลน์ดับยังไม่พอดันไปช็อตใส่มิติเก็บของของนางอีก เอ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ คราวนี้แหวนมิตินี่ก็เลยกลายเป็นแหวนที่ใช้การไม่ได้

นางนั่งมองดูความฝันที่สลายหายไปต่อหน้าต่อตารู้สึกท้อแท้ใจเป็นอย่างมาก แล้วตัดสินใจนอนหลับสักตื่นเอาแรง เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง

ลี่หลินนอนหลับไปโดยที่ไม่รู้ว่ามิติของนางกำลังค่อยๆขยายตัว และปรับข้อมูลเดิมที่ได้รับมาจากระบบขายของออนไลน์ที่มีลักษณะคล้ายซูปเปอร์มาร์เก็ต จนกลายเป็นช่องมิติขนาดใหญ่ที่ใช้ขนส่งพาหนะแทน

การเปลี่ยนแปลงนี้ถูกระบบเจ้ากรรมตรวจสอบได้ ทางระบบจึงพยายามนำช่องมิติรับซื้อของกลับไปในทันที แต่เนื่องจากเจ้าของแหวนหลับอยู่จึงไม่อาจดำเนินการใดๆได้

นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอนดึกจึงรีบเปิดมิติในแหวนดู ไม่น่าเชื่อว่ามีก้อนทองคำขนาดเล็กกองย่อมๆอยู่ในมิติ และระบบขายของออนไลน์ที่กลับมาใช้ได้เป็นปกติแล้ว

“ต้องขออภัยในความผิดพลาด พวกเราไม่สามารถมอบระบบขนส่งยานพาหนะให้แก่คุณได้จริงๆ เลยจำเป็นต้องยึดกลับไปในขณะที่คุณหลับอยู่

แต่พวกเราขอชดเชยความผิดพลาดนี้ ด้วยการมอบของขวัญเอาไว้ให้คุณเป็นก้อนทองจำนวนมาก หวังว่าคุณจะไม่ร้องเรียนระบบของพวกเรา

ขอบพระคุณมากคุณลี่หลินคนสวย ขอให้มีความสุขกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ พวกเราจะไม่มารบกวนคุณอีก ตึ๊ง”

เออะ นี่ระบบก็ยังมีความผิดพลาดได้อีกใช่ไหม แต่ถือว่าเป็นความผิดพลาดที่นางกำลังต้องการพอดี ลี่หลินคลี่ยิ้มแล้วดึงเข็มขนาดเล็กที่นางใช้แทงที่หัวแหวนเอาไว้ออกมา

ระบบมันจะไม่ช็อตได้ยังไงก็นางเล่นปักเข็มเข้าไปแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นการเสี่ยงดวงแต่นางก็ยอมทุ่มจนหมดตัว เพราะเจ้าระบบนี้ตั้งใจจะตัดการติดต่อนางไปตั้งแต่ครั้งที่ได้เจรจากันครั้งก่อน หากขาดการติดต่อไป ทุกอย่างที่ได้มาก็ไม่มีประโยชน์

คิดจะมาเล่นแง่กับวิศวกรอย่างนางก็ต้องโดนแบบนี้แหละ ฮ่าๆ เรื่องนี้มีเงื่อนงำตั้งแต่ที่ยัยน้ำผึ้งตัวร้าย เอากล่องของขวัญที่ข้างในบรรจุแหวนนั่นมาให้นางแล้ว

นางจึงนั่งเปิดคู่มือออกอ่านดูเล่นๆซึ่งดูเหมือนระบบนี้จะคล้ายกับระบบเกมส์เสมือนจริงทั่วไป

สมัยนี้มีเทคโนโลยีแบบนี้อยู่แต่ไม่คิดว่าจะก้าวล้ำไปไกลขนาดนี้ นางคิดว่าเพราะเป้าหมายที่แท้จริงหรือคนที่ควรต้องมารับบทนางร้าย ของระบบนี้ไม่ยอมปฏิบัติตามเงื่อนไข

น้ำผึ้งและน้องชายจึงถูกระบบกำจัด ให้สู่ขิตไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ส่วนเรื่องที่ว่าพวกเขาได้มาเกิดใหม่หรือไม่ นางเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน

ส่วนตัวของนางเองกลับเป็นผู้โชคดีที่ได้รับแหวนวงนี้มาฟรีๆแต่ดันหมดอายุขัย เลยได้สิทธิ์พิเศษมาเกิดใหม่ทันที

กรณีของนางคงเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ถ้าหากว่าเจ้าของบริษัทรู้เข้า คงอยากสัมภาษณ์นางเป็นกรณีพิเศษแน่ๆ แต่ก็นะ…หากนางยอมให้ช่องทางการติดต่อถูกตัดขาดก็คงจะแย่เหมือนกัน

ไม่น่าเชื่อว่าวิธีนี้ของนางจะได้ผล ทำให้รวยภายในข้ามคืน หุหุ ระบบพวกนี้ต้องใช้ทองคำก้อนเล็กในการเริ่มต้นทำการค้าภายใน และบ้านของนางยากจนขนาดข้าวยังไม่มีจะกินในแต่ละมื้อ

ก้อนทองคำอันเล็กที่นางได้มากองย่อมๆนั้น นอกจากจะนำมาใช้ต่อยอดในระบบร้านค้าออนไลน์แล้ว ยังสามารถนำไปขายเพื่อหาเงินเข้าบ้านได้อีกด้วย

ใครเล่าจะปฏิเสธทองคำสีเหลืองอร่ามพวกนี้ได้ ลี่หลินยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขขณะที่เดินไปดื่มน้ำ

สายตาคู่หนึ่งที่แอบมองนางอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้านเงียบๆ เขาหิวจนแสบท้องจึงต้องออกมาดื่มน้ำเพื่อบรรเทาความหิว มีหมั่นโถวแข็งๆลูกหนึ่งเอาไว้กัดประทังชีวิตเท่านั้น

แต่เมื่อกี้สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ภาพลวงตาใช่หรือไม่ นั่นมันลี่หลิน และนางกำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

นางยิ้มเป็นด้วยเหรอ????

ตั้งแต่ที่เขารู้จักนางมานางก็ทำหน้าตาบูดบึ้งใส่เขาตลอด ไม่ด่ากราดก็ขว้างปาข้าวของใส่

ไม่น่าใช่หรอก คงเป็นเขาที่หิวจนตาฝาดไปเองก็เท่านั้นแหละ เมื่อบ่ายนี้เขารู้สึกขอบคุณที่นางช่วยซ่อมบ้านรวมถึงช่วยเขาทำความสะอาดบ้านยิ่งนัก

ถึงแม้ภายในใจจะแอบหวังว่านางจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป แต่เขาก็รู้ดีว่าคนเราคงไม่เปลี่ยนแปลงไปรวดเร็วชั่วข้ามคืนเช่นนี้หรอก

หลี่ซือคิดแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้องของตนไป พยายามฝืนข่มตานอนหลับลงให้ได้

พรุ่งนี้เขาต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อออกไปล่าสัตว์ แม้จะล่าอะไรไม่ได้เลยล่าไก่ป่าก็ยังดี เผื่อนำไปขายและนำมาทำน้ำแกงให้อาจิ้งดื่มบำรุงร่างกาย