ตอนที่ 2 ข่มขู่ระบบ

“ลี่หลิน ขอโทษเจ้าด้วยที่บ้านของพวกเราพังเสียแล้ว ข้าไม่ดีเองที่เลือกไม้ที่ไม่แข็งแรงพอมาทำเสาบ้าน อุปกรณ์ที่ใช้สร้างบ้านก็ชำรุดเสียหายไปกว่าครึ่ง ข้าจะลองซ่อมใหม่อีกสักคราเผื่อว่ามันจะกลับมาใช้การได้”เขาพยายามพูดอธิบายเพราะไม่ต้องการให้นางโกรธ

ยิ่งเห็นนางดูนิ่งขรึมผิดไปจากทุกทีเขาก็ยิ่งรู้สึกกังวล ปกติแล้วนางจะไม่ยอมเดินตามเขามาเงียบๆเช่นนี้ หากไม่วิ่งมาทุบตีก็ต้องด่าทอเขาเสียงดังลั่นไปแล้ว

“ข้าจะช่วยด้วยอีกแรง เดี๋ยวจะมืดเสียก่อนแล้วพวกเราทุกคนต้องนอนข้างนอกบ้านกัน” นางกล่าวแล้วเดินไปช่วยซ่อมแซมบ้านเท่าที่จะทำได้ หวังหลี่ซือหันมามองหน้านางอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง

งานบ้านทุกอย่างเขาเป็นคนทำทั้งหมด ลี่หลินไม่เคยช่วยหยิบจับอะไร แม้กระทั่งจานที่นางกินเสร็จแล้วเขาก็เป็นคนล้างให้ ทว่าวันนี้นางจะช่วยเขาซ่อมบ้านอย่างนั้นหรือ?

ลี่หลินเดินไปหยิบจับเสาไม้และชิ้นส่วนต่างๆของบ้านที่พังลงมา ออกอย่างคล่องแคล่ว หลี่ซือได้แต่มองตามแล้วเดินเข้าไปช่วยทันที จริงอย่างที่นางบอกหากปล่อยให้บ้านพังเช่นนี้พวกเราทุกคนคงได้นอนนอกบ้านเป็นแน่แท้

โชคดีที่ห้องของอาจิ้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของตัวบ้าน เขาจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไร แต่บ้านหลังนี้ก็คงไม่สามารถกันลมกันฝนให้เขาได้หากไม่รีบซ่อมแซม ที่ลี่หลินช่วยเขาคราวนี้ก็คงเพราะเกรงว่าตนจะไม่มีที่นอนนั่นแหละ หลี่ซือคิดแล้วก็รู้สึกโล่งใจ

ฝ่ายมะลิในร่างของลี่หลินทำใจยอมรับชะตากรรมของตัวเองได้แล้ว นางก็เริ่มคิดวิเคราะห์หาทางใช้ชีวิตที่โลกใบนี้ต่อไป

เวลานี้นางรู้สึกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลู่ลี่หลินเจ้าของร่างเดิม ถึงได้เพียรพยายามหนีออกจากบ้านหลังนี้ประมาณ 3 ครั้งแล้ว

บ้านหวังยากจนมากเสียจนไม่สามารถหาสตรีดีๆมาตกแต่งได้ ส่วนตัวนางก็เป็นสตรีที่เกียจคร้านและร้ายกาจอย่างหาตัวจับยาก ท่านพ่อและท่านแม่ของลู่ลี่หลินคงทนเลี้ยงดูนางอีกไม่ไหว พวกเขาจึงรวมหัวกันกับพี่ใหญ่และพี่รองขายนางด้วยราคาเพียง 2 ตำลึงให้บุรุษผู้นี้

ถามว่าหลี่ซือพิศวาสนางหรือไม่ก็ต้องตอบว่าเปล่าเลย ที่เขาต้องหาภรรยามาอยู่ด้วย เพราะต้องการให้ช่วยดูแลน้องชายอายุ 13 ปีที่สุขภาพไม่ดีต้องนอนติดเตียง ยามที่เขาต้องเข้าป่าไปล่าสัตว์ตามภาษานายพราน

ดูจากบุคลิกภายนอกแล้วนางไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มผู้นี้จะเป็นนายพรานจริงๆ เขาดูสุขุม ใจเย็น ดูเป็นสุภาพบุรุษ เขาจะล่าสัตว์ป่าที่ดุร้ายพวกนั้นได้จริงๆหรือ ในเมื่อเขากลัวนางเสียยิ่งกว่าอะไร

“ข้าจะออกไปตัดไม้หลังบ้าน มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะเจ้ากินก่อนเลย”เขาพูดหลังจากที่จัดการซ่อมแซมบ้านเสร็จแล้ว เหลือตัดไม้มาแปะข้างฝาเพิ่มอีกก็เป็นอันเสร็จสิ้น

ลี่หลินนั่งลงพักสักครู่ เอาว่ะ ลองใช้ชีวิตที่นี่ดูก่อนแล้วกัน ดูจากท่าทางของชาวบ้านแล้วไม่มีใครต้อนรับนางแน่ๆ จะให้นางหนีกลับบ้านแล้วไปสารภาพผิด กับพ่อและแม่ว่านางกลับใจแล้วก็ย่อมไม่มีใครเชื่อ

ท่านพ่อและท่านแม่รักพี่ใหญ่ พี่รองและน้องเล็กยิ่งนัก แต่กลับปฏิบัติกับนางไม่ดีเท่าใด ส่วนสาเหตุนั้นความทรงจำของนางยังไม่กลับคืนมาทั้งหมดจึงไม่อาจทราบได้

“พี่สะสะใภ้ กลับมาแล้วเหรอขอรับ”เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เขามีใบหน้าคล้ายหลี่ซือแต่ตัวผอมแห้งแทบเห็นกระดูก

“อื้อ”นางตอบรับพลางเคี้ยวน่องไก่ในปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ท่านอย่าหนีพวกเราไปอีกเลย อยู่ด้วยกันที่นี่เถอะขอรับ”

“ได้ ข้าไม่หนีพวกเจ้าไปไหนหรอก”ลี่หลินพยายามจะฉีกยิ้มแต่ดูเหมือนแยกเขี้ยวเสียมากกว่า ให้ตายเถอะก่อนหน้านี้สตรีนางนี้คงไม่เคยยิ้มกระมัง

สงสัยนักว่าหน้าตาจะน่าเกลียดน่ากลัวขนาดไหน ผู้คนถึงได้หวาดกลัวนางมากถึงเพียงนั้น กระจกในบ้านก็ไม่มีเอาไว้ค่อยไปส่องดูเงาในน้ำแทนก็แล้วกัน ชีวิตข้าพเจ้าตอนนี้มันช่างรันทดเหลือเกิน

“พี่ใหญ่ทำอาหารที่ท่านชอบเอาไว้ให้เต็มเลย พอเขารู้ว่าท่านหายไปจึงรีบออกตามหา ข้าวเช้ายังไม่มีตกถึงท้องสักคำเลยขอรับ” ลี่หลินเพิ่งกลืนไก่คำสุดท้ายลงไป เหลือบกลับมาเห็นว่าบนโต๊ะไม่มีอาหารเหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว

หวังจิ้งเหตุใดเจ้าไม่พูดให้มันเร็วกว่านี้เล่า ข้าเลยกินไม่ยั้งแม้แต่นิดเดียว ถึงจะกินไม่ได้เยอะเท่าไรแต่อาหารตรงหน้าก็หมดเกลี้ยงไปแล้ว อาหารแค่นี้จะไปพอเลี้ยงคนในบ้านได้อย่างไร

โอ๊ย คิดแล้วปวดหัวแท้เน้อ ลี่หลินเอื้อมมือไปแตะแหวนที่พกเอาไว้ แล้วนำออกมาอย่างมีความหวัง ขอให้แหวนนี่เป็นของวิเศษด้วยเถิด

ขอให้มีตัวช่วยที่ทำให้นางและพวกเขาสามารถลืมตาอ้าปากได้ด้วยเถิด พอหลับตาภาวนาเสร็จก็หยิบแหวนวงสีเงินขึ้นมาสวม และตั้งหน้าตั้งตารอให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น

เงียบกริบ

เงียบไม่ไหว

เงียบจนจะหายใจไม่ออก

“ตึ๊ง!! แหวนวงนี้ไม่มีตัวช่วยใดๆ เนื่องจากต้องให้นักผจญภัยทั้งหลายได้เพียรพยายามใช้ชีวิตในโลกต่างแดนด้วยความสามารถของตนเอง ขอบคุณค่ะ”

ห่วยแตกมาก

“???”

ฉันจะรีวิวว่าระบบของแกห่วยแตกและทุเรศมาก ปล่อยชีวิตคนอื่นเขาทิ้งกลางเกาะ แล้วไม่ให้ความช่วยเหลือแบบนี้ได้ยังไง ลี่หลินด่าใส่ระบบเป็นชุด

“ระบบเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพวกเรามีบริการมิติลึกลับ ระบบขายของมือสอง และระบบขายของออนไลน์เหลือให้ติดตั้งอยู่ แต่ทางลูกค้าไม่ได้ถูกส่งรายชื่อมาพวกเราก็…”

เอามาให้หมดไม่งั้นแม่งยิงไส้แตก แล้วจะพาพวกเกรียนคีย์บอร์ดไปถล่มและเอาทัวร์ไปลงแน่

“งะงั้นเอาไปให้หมดเลยก็ได้ แต่ไม่รับรองนะว่าประสิทธิภาพมันจะเพี้ยนหรือเปล่า”

เดี๋ยวๆขอมิติหรืออะไรก็ได้ที่มีของกินของใช้ ไม่ต้องลำบากไปหาซื้ออ่ะ ที่นี่อยู่ไกลจากตัวเมืองมากๆเดินทางก็ไม่สะดวก

“มิติเกี่ยวกับของกินเธอคงหมายถึง มิติที่ใช้เพาะปลูกและสามาถใช้เร่งเวลาการเติบโตของผักและผลไม้ต่างๆสินะ เรื่องนั้น….พวกเราไม่มีหรอก”

กวนตีน

“เอามิติเก็บของกับระบบซื้อขายออนไลน์กับนักผจญภัยท่านอื่นไปก็แล้วกัน สะดวกต่อการใช้ชีวิตที่นี่เป็นอย่างมาก แต่การเข้าถึงของเธอจะถูกจำกัดอยู่ที่ระดับล่างสุด ตามฐานะของเธอตอนนี้

พวกเราขอจบการติดต่อลงชื่อหมายเลข#45678 อย่าทักมาถามอีกสตรีที่แสนร้ายกาจลู่ลี่หลิน เพราะคุณถูกแบนจากระบบถาวร แอ๊ดๆๆๆ”

เออ แบนก็แบนเลยจ้ะ พอยากจนเข้าหน่อยขนาดระบบยังทอดทิ้งเลย

“เอ่อ พี่สะใภ้ท่านกำลังจะชกต่อยกับผู้ใดหรือ ข้าเห็นท่านทำสีหน้าคร่ำเคร่งคล้ายกำลังโกรธมาก”หวังจิ้งทนความสงสัยไม่ไหวจึงเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกหวังจิ้งเจ้านอนพักเถิด เดี๋ยวพี่สะใภ้จะช่วยพี่ใหญ่เก็บกวาดบ้านสักหน่อย”

หวังจิ้งฟังแล้วก็นอนบนเตียงอย่างว่าง่าย แปลกมาก วันนี้พี่สะใภ้ไม่อารมณ์เสียและทุบตีเขา หรือว่าพี่ใหญ่จะยอมหย่าให้พี่สะใภ้แล้วนางจึงอารมณ์ดีขึ้น?

หวังจิ้งครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็หลับไป เขาเฝ้ารอพี่สะใภ้กลับมาตลอด เมื่อนางกลับมาแล้วเขาจึงรู้สึกสบายใจ ครอบครัวหวังมีเพียงเขาและพี่ใหญ่เท่านั้น เมื่อพี่ใหญ่รับพี่สะใภ้เข้ามา เขาจึงถือว่านางคือคนในครอบครัวอีกคนหนึ่งของเขา

ฝ่ายลี่หลินเห็นหวังจิ้งยอมนอนแต่โดยดีแล้วนางจึงเดินเก็บกวาดเศษไม้ และฝุ่นต่างๆให้เรียบร้อย หากปล่อยงานทั้งหมดนี้ให้หลี่ซือทำเพียงคนเดียว วันนี้ทั้งวันเขาคงทำไม่เสร็จแน่ๆ

สตรีที่ควรร้ายก็ร้ายใส่ระบบไปแล้ว ชื่อของนางน่าจะถูกระบบจดจำเอาไว้ นางคิดถูกจริงๆที่คาดเดาว่าแหวนนั่นเป็นตัวการที่ทำให้นางข้ามภพมาที่นี่ได้ หากมีคนหรือเทคโนโลยีที่มีความสามารถมากถึงเพียงนั้นแล้ว

นางต้องใช้ประโยชน์จากเจ้าแหวนวงนี้ให้ได้มากที่สุด จะปฏิเสธตัวช่วยดีๆทำไม หากมันทำให้เราสามารถใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น จริงไหม?