3.ทดแทนบุญคุณ

*** ทักทายคร้า ***

ตกค่ำ อ้อยใจและอัมพรมายืนรอแทนไทอยู่หน้าประตูบ้าน ทั้งสองเดินวนไปวนมาอย่างเป็นห่วงเด็กหนุ่ม

“ไปไหนนะไอ้แทน ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีก คอยดูนะ กลับมาฉันจะเฆี่ยนให้หลังลายเลย” อ้อยใจบ่นออกมา คอก็ชะเง้อมองไปยังถนน

“พี่ว่าเราเข้าบ้านก่อนเถอะอ้อย ถ้าเช้าแทนไม่กลับมา เราค่อยออกไปตามหา”

อ้อยใจพยักหน้า แล้วสองพี่น้องก็พากันเดินเข้าไปในบ้าน

ไม่ไกลจากตัวบ้านมากนัก แทนไทยืนมองคนทั้งสองด้วยใบหน้านองน้ำตาเมื่อเห็นความรักและความห่วงใยที่ทั้งคู่มอบให้ แทนไททรุดกายนั่งลงกับพื้น มือทั้งสองข้างยกขึ้นเสมออก น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลออกมาอาบแก้ม

“ครูครับ ป้าอ้อย ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับความรักความห่วงใยที่มีให้ ถ้าไม่ตายเสียก่อน สักวันผมจะกลับมา ครูกับป้ารอผมนะครับ”

แทนไทกราบลงกับพื้น แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนช้าๆ สายตามองบ้านที่ให้ชีวิตใหม่กับเขา แล้วมองตึกใหญ่สีขาวที่อยู่ข้างๆ เพื่อจะจดจำไว้ในใจ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินหายไปในความมืดของราตรีกาล...

ยี่สิบปีต่อมา ณ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

ที่บ้านพักตากอากาศสุดหรูของเบรนตัน เนสสันไคลฟ์ ทายาทมหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยติดหนึ่งในสี่ของมหาเศรษฐีในอเมริกา ร่างสูงใหญ่ยืนจับราวระเบียงสีขาวทอดสายตามองท้องทะเลสีฟ้าอันกว้างใหญ่อย่างเหม่อลอย

ร่างสูงสง่าเปลือยท่อนบนสวมกางเกงสแล็กสีดำ เผยให้เห็นกล้ามเนื้องดงามเป็นมัดๆ ของชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลกับจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป ใบหน้าคมเข้ม ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นช่างเหมาะเจาะ มีเสน่ห์ของบุรุษเพศที่ผู้หญิงทุกคนถวิลหา เบรนตันยิ้มออกมาเมื่อสายลมทะเลพัดพาเอาความสดชื่นเข้ามาปะทะกาย ทำให้บรรยากาศตอนบ่ายไม่ร้อนมากนัก

เสียงฝีเท้าคุ้นเคยเดินเข้ามาใกล้ ทำให้ร่างสูงขยับและเอี้ยวตัวไปมองคนมาใหม่ พอเห็นว่าเป็นมิคกี้ แฮริสัน เพื่อนรัก จึงเดินเข้าไปหา

“กลับมาแล้วเหรอ” ถามพลางเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ริมระเบียง

“รายละเอียดของผู้มีพระคุณของนาย” มิคกี้นั่งลงข้างๆ พลางส่งซองเอกสารให้ชายหนุ่ม

เบรนตันยื่นมือไปรับแล้วเปิดออก

“อาการแม่ครูเป็นยังไงบ้าง”

เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาอ่อนโยน หากดวงตาคมกลับหม่นเศร้า ภาพความหลังเมื่อยี่สิบปีก่อนยังวนเวียนอยู่ในหัว

ตั้งแต่วันที่เขาวิ่งหนีพวกกลุ่มของฤทธิ์วันนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก เบรนตันยังจำภาพที่เขาหนีหัวซุกหัวซุน อดมื้อกินมื้อมาร่วมเดือนได้ กว่าจะได้เจอกับบ๊อบบี้และโดโรธี เนสสันไคลฟ์ พ่อแม่บุญธรรม

ดวงตาคมเหลือบมองแววตาล้อเลียนของเพื่อนสนิท ก่อนจะเอ่ยถามออกไป แล้วกลับมาจ้องกระดาษในมืออย่างสนใจ

“มีอะไรก็ว่ามา ฉันเห็นสายตานายแล้วอยากเตะถวายเจ้าจริงๆ”

มิคกี้หัวเราะเสียงเบาในลำคอ ก่อนจะตอบออกไป

“มีข่าวไม่สู้ดีเกี่ยวกับแม่มดน้อยของนายด้วยนะ”

มิคกี้หยุดพูดเพื่อดึงความสนใจของชายหนุ่ม และเป็นอย่างที่คิด ใบหน้าคมเงยขึ้นมองทันที

“อมาวดีเป็นอะไร” เสียงทุ้มถามกลับไปอย่างร้อนใจ ใบหน้าคมเคร่งเครียดขึ้นมา

“มีลูกนายพลคนหนึ่งเทียวรับเทียวส่ง นัยว่าจะสมัครเป็นลูกเขยคนโตของวัฒนากุล”

เบรนตันนิ่งไปชั่วครู่กับข่าวใหม่ที่ได้รู้ มิคกี้เว้นจังหวะเพื่อดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้า ก่อนจะบอกเรื่องต่อไป

“และบริษัทของคุณทวีปพ่อของเธอกำลังมีปัญหา โดนพิษเศรษฐกิจรุมเร้า ตอนนี้กำลังมองหาผู้ร่วมทุนเพื่อพยุงบริษัทอยู่”

ริมฝีปากได้รูปยกขึ้น ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเรืองรองขึ้นมา

“จัดการให้หน่อย” เบรนตันสั่งสั้นๆ แล้ววางกระดาษลงบนโต๊ะ

“เฮ้ย! ได้ไง แค่นี้ฉันก็ดูแลของฉันแทบไม่ไหวแล้วนะ” มิคกี้โวยวาย

เบรนตันยิ้มอย่างเป็นต่อ เพราะงานนี้เขารู้อยู่แล้วว่าคนที่เป็นเพื่อนสนิทต้องยอมช่วยแน่ๆ ร่างสูงลุกขึ้น เดินไปรินเครื่องดื่มมาให้ แล้วยกแก้วขึ้นชน

“งานนี้เงินฉัน นายออกหน้า โอเค” เบรนตันยิ้ม ชูแก้วขึ้น

ใบหน้าเรียวยาวของมิคกี้ออกอาการเซ็งมาให้เห็น เขารู้ว่ายังไงต้องยอมช่วยเพื่อนรักคนนี้อยู่แล้ว แม้ว่าธุรกิจของเขาจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม

*** ขอบคุณคร้า ***