4.แผนล่าแม่มด

*** ทักทายคร้า ***

นี่ไม่ใช่การทำตามคำสั่ง แต่ทำเพราะความผูกพันที่ทั้งสองเคยร่วมเป็นร่วมตายกันมาเมื่อหลายปีก่อน จนกระทั่งมีวันนี้

“จะเอายังไงเชิญบอสบัญชามาได้เลยขอรับ”

เบรนตันยิ้มกับคำประชดของเพื่อน แล้วแผนการต่างๆ ก็พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเบรนตัน

“ถามจริงๆ เถอะ ทำไมถึงไม่ออกหน้าไปทำคะแนนเองวะ อุตส่าห์จะช่วยว่าที่พ่อตาทั้งที”

“ถึงเวลาฉันก็ออกโรงเองนั่นแหละ ว่าแต่นายเหอะ เข้าไปบริหารแล้วอย่าไปติดใจลูกสาวนายทวีปเข้าล่ะ วิชุดาลูกสาวคนเล็กสวยไม่ใช่เล่นเลยนี่นา” เบรนตันมองเพื่อนยิ้มๆ

มิคกี้หัวเราะหึๆ ในลำคอ

“สวยว่ะ แต่ดูเปรี้ยวจนเข็ดฟัน ผิดกับแม่มดน้อยของนาย คนนั้นดูสดใสเป็นธรรมชาติ ยิ่งมองยิ่งน่ารัก”

มิคกี้ทำตาเคลิบเคลิ้มจนเบรนตันต้องขึงตาใส่

“เฮ้ย! อะไรวะ แค่พูดถึงก็ไม่ได้” มิคกี้หลบหมอนอิงใบเล็กที่ลอยมา พลางหัวเราะชอบใจ

“คนนี้ห้ามเด็ดขาด คนเล็กสเปกไม่ใช่หรือไง ขาวสวยเซ็กซี่”

“จะลองคิดดู ถ้างานนี้สำเร็จ มีอะไรแลกเปลี่ยน”

เบรนตันส่ายหน้ากับความงกของเพื่อน แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าเฉพาะบริษัทของมิคกี้เองกำไรปีหนึ่งมหาศาลอยู่แล้ว ที่พูดขึ้นมาก็เพื่อความสนุกตื่นเต้นเท่านั้นเอง

“หุ้นในเครือเนสสันกรุ๊ปสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไง แต่ถ้านายไปชอบกับน้องสาวยัยแม่มดน้อย หุ้นในเครือมาร์คคียองที่เกาหลีสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของฉัน”

“ฮ่าๆ ๆ มีเดิมพันแบบนี้ค่อยสนุกหน่อย” มิคกี้หัวเราะชอบใจ ก่อนจะยื่นมือไปเช็กแฮนด์กับเพื่อนรักเพื่อยืนยันเดิมพัน

“แล้วคนที่นายส่งไปดูแลแม่ครูกับป้าอ้อยไว้ใจได้นะ”

เบรนตันเดินไปหยิบขวดบรั่นดีมารินให้มิคกี้และตัวเองแล้ววางบนโต๊ะเล็ก

“ชัวร์ เพราะพยาบาลถูกส่งไปในนามของโรงพยาบาล รับรองผู้มีพระคุณของนายไม่สงสัยแน่นอน”

มิคกี้พูดพลางถอดเสื้อสูทตัวนอกออก เหลือเพียงเสื้อยืดรัดรูปสีดำแนบลำตัว อวดหุ่นล่ำของตัวเอง

“ไม่คิดถึงเมืองไทยบ้างเหรอเบรน ฉันเห็นนายดูรูปแม่มดน้อยมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ไม่เบื่อบ้างรึไงวะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ป่านนี้เรียบร้อยโรงเรียนมิคกี้ไปแล้ว” มิคกี้ชำเลืองมองร่างสูงที่เดินไปนอนบนเตียงเล็กที่ใช้ดูดาวตอนหัวค่ำ

“ถ้านายเจอคนที่รักจริง ฉันจะคอยดูว่านายจะรังแกเธอลงหรือเปล่าไอ้เพื่อนยาก”

เบรนตันสอดฝ่ามือใต้ศีรษะ ดวงตาทอดมองดวงอาทิตย์ยามอัสดงที่กำลังจะจมหายลงไปในพื้นน้ำสีฟ้า

“อย่าทรมานตัวเองอีกเลยน่าเบรน คนที่เมืองไทยอาจรอนายอยู่ก็ได้ โดยเฉพาะผู้มีพระคุณทั้งสองของนาย เห็นสมิธบอกว่าป้าอ้อยใจเล่าเรื่องนายให้ฟังทุกวัน และทุกเย็นก็มายืนรอนายที่ประตูหน้าบ้าน ตอนนี้นายมีทุกอย่างพร้อม นายควรจะกลับไปซะที และที่สำคัญ หัวใจของนายอยู่ที่นั่น”

“แล้วหัวใจไอ้คนพูดอยู่ไหน” เบรนตันหันหน้าไปถามเพื่อน

มิคกี้ยักคิ้วให้เพื่อน ยกหัวแม่มือชี้ไปที่อกซ้าย แล้วพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“อยู่ในนี้ สาวๆ ไม่มีสิทธิ์ได้แย้มเข้ามาแน่นอน เพราะฉันไม่อยากมีแม่คนที่สองโว้ย”

เบรนตันลุกขึ้น เดินไปตบไหล่ผึ่งผายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของมิคกี้

“แล้วจะคอยดู พอถึงวันนั้น จ้างให้ฉันก็ไม่ยอมไปเป็นเถ้าแก่เด็ดขาด” ว่าแล้วร่างสูงสง่าก็เดินเข้าไปข้างใน ทิ้งให้มิคกี้นอนมองพระจันทร์ที่โผล่พ้นขึ้นมาแทนพระอาทิตย์เพียงลำพัง

เบรนตันเข้ามาในห้องทำงาน ร่างสูงเดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวใหญ่ไปนั่งบนเก้าอี้หนังสีดำ มือดึงลิ้นชักหยิบอัลบั้มรูปสีน้ำตาลออกมา

สายตาคมมองภาพสาวสวยหน้าตาสดใสใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มกำลังเล่นกับสุนัขตัวโปรด และอีกภาพ เป็นสาวสวยนั่งเท้าแขนบนเข่าท่ามกลางมวลดอกไม้สวยงาม และอีกหลายภาพ

เบรนตันมองแต่ละภาพด้วยแววตาอ่อนโยน นิ้วเรียวแข็งแรงลูบไล้ผิวแก้มนวลใสอย่างทะนุถนอม ยี่สิบปีที่เขาไม่ได้พบแม่มดน้อยของเขา ได้เห็นแค่เพียงรูปถ่ายที่คนของเขาส่งมาให้เท่านั้น... 

*** ขอบคุณคร้า ***